Toerverslagen 2015

Jaarstatistieken

Dit jaar eindigt met Enrico als rijder met het meeste aantal ritten. Deze statistieken worden sinds 2006 bijgehouden. 10 jaar nu. De laatste kolom geeft het gemiddeld aantal ritten weer. Ook hier is Enrico de grote winnaar met een gemiddelde van 33 ritten per jaar. Bij deze berekening wordt rekening gehouden met nul-jaren, dwz jaren waarin een rijder niet meegereden heeft.

27 december 2015 – Breukelen  – 54 km –  ±12°,  bewolkt, wind: ZuidWest, kracht 4-5, 3 rijders: Enrico, Marco & Marc

Geen tijd voor stukkie.

20 december 2015 – Baambrugge, De Punt  – 50 km –  ±10°,  bewolkt, wind: ZuidWest, kracht 3, 6 rijders: Enrico, Marc, Marco, Rob, Marcel & Michiel

Zes man bij het bankje. Marco, Marc en Enrico waren lichtelijk verbaasd Rob, Marcel en Michiel aan te treffen. Die hadden ze al weken niet gezien. We besloten tot De Punt waarbij Rob, Marcel en Michiel bij De Voetangel links zouden gaan en de anderen naar rechts. De laatsten deden dan driekwart Ronde Hoep de eersten éénkwart. Via Lange Muiderweg, Weesp, Hoge Brug, Gein, Abcoude en Holendrecht kwamen we bij De Voetangel. Hier voltrok zich het tevoren afgesprokene.
Via Waverveen en Vinkeveen kwamen beide groepjes bij De Punt aan. Opvallend was dat Marco, Marc en Enrico slechts een ‘klein kwartiertje’ later arriveerden.
De koffie met gebak werd gesponsord door Marc omdat hij precies op deze dag 56 was geworden. Van harte proficiat, Marc! Als cadeau wilde Marc van ons dat hij niet toegezongen zou worden. Daaraan hebben we maar toegegeven.
Na de stop reden we langs het AR-kanaal langs Driemond richting Muiderbrug m.u.v. Marco die bij Driemond even stopte om de achterblijvers Rob, Marcel en Michiel fijne feestdagen te wensen om daarna direct naar Weesp te rijden. Enrico en Marc hebben we niet meer gezien. Lekker gefietst!

13 december 2015 – Marken – 61 km –  15°, Zon windstil – 5 rijders: Marc, Marco, Tiem, Eric-jan, Enrico

Het was plotseling prachtig zonnig lenteweer, hoewel de hoosbuien de avond ervoor daar geen aanleiding toe hadden gegeven. Vijf man verzamelde zich bij het  bankje en Monnickendam werd als doel gekozen. In een plezierig tempo reden we door Broek en Waterland. Vanwege de nattigheid en afsluiting werd het paadje binnendoor voorbij gereden. Helaas moest Enrico wederom met een lekke band de “flow” verstoren. En wederom liet de Hutchinson band zich weerbarstig van de velg af monteren.
Bij de splitsing naar Monnickendam zagen we dat het Gouwmeer en rustig en zonnig bij lag, en besloten we rechtsaf richting Marken te rijden. Daar konden we heerlijk op het terras plaatsnemen. Het leek wel lente en de stop duurde daarom langer dan gewoonlijk.

De terugweg verliep zonder tegenslag en tegen 13:00 uur bereikten we Muiden.

 

Zondag 6 december – Breukelen – 54 km – 12 graden zon – wind ZW 5/7 – 5 rijders: ErikJan, Marco, Marc, Tiem en Enrico

Wind

Wederom een winderige zondag. 5 mannen verzamelden zich bij het bankje. Michiel meldde zich af. Via de nieuwe aquaduct brug langs de Vecht rijden we naar Weesp, en vervolgens naar Nederhorst-Den Berg. Als je niet uit de wind zit, is het zwaar. Gelukkig hebben we Marco.

Bij de Expreszo laten we ons de koffie goed smaken. Marco is zich aan het opmaken voor zijn verhuizing, en de rest voor Sinterklaas of heeft dit net gevierd. Met de wind vol in de rug blazen we langs het Amsterdam-Rijn kanaal. Marco wil doortrekken naar de 60 km/u maar Erikjan vindt het welletjes (of nietes). Met dit welles/nietes spel rijden we terug naar Muiden. Lekker uitgewaaid.

 

29 november 2015 – Baambrugge, De Punt  – 50 km –  ±10°,  bewolkt met regen, wind: ZuidWest, kracht 5, 3 rijders: Enrico, Marco & Marc

geen stukkie.

 

22 november 2015 – Monnickendam  – 57 km –  4-7°,  bewolkt en af en toe wat regen, wind: NoordWest, kracht 3, 7 rijders: Enrico, Han, Bram, Marc, Eric-Jan, Clemens & Michiel

DOA¹ and DOD²

Vandaag zou het dan moeten gebeuren: ‘fietsen met Gerard naar Monnickendam’. Dat gebeurde echter niet maar er gebeurde wel een hoop andere dingen. Om kwart voor negen werd er bij ons aangebeld terwijl we nog op bed lagen. Vanuit het dakraam sprak ik met een met bivakmuts uitgeruste man, het bleek Bram te zijn: ‘gaan we de oude man nog uitlaten?’, was zijn vraag. Ik antwoordde: ‘ja, maar we vertrekken pas om 10 uur’. Bram zou er zijn. Buienradar zag er niet zo goed uit, dus om kwart voor tien toch maar even Gerard gebeld voor overleg. Gerard zag er toch liever van af vanwege de regen. Dit bericht snel op de TCM-app gezet en naar het bankje waar de aanwezigen toch naar M’dam wilden omdat er anderen al met de auto daar naartoe onderweg waren. Zelfs Enrico, vorige week na het fietsen figuurlijk DOA¹, was weer hersteld.  Even daarvoor was Han door Marcel gebeld. Hij was vlak na vertrek, nog binnen de vesting, geschept door een auto met een oude arts achter het stuur. Marcel belandde op de motorkap, brak de voorruit en stuiterde terug op straat. Eerste conclusie: geen breuken, alleen wat pijn in de onderrug. Hij zou naar het UMC gaan voor nadere inspectie. De fiets zat goed in de prak. Voor Marcel was het bijna letterlijk DOD².

 

We besloten bij Gerard te stoppen en te vragen of hij met de auto naar M’dam wilde. Dat wilde hij wel en Rob en Herman, die de app hadden gelezen, besloten dan toch te gaan en zouden Gerard ophalen. Op de Diemerzeedijk begon het wat te regenen waarop Bram en Michiel besloten de regenjasjes aan te trekken. De rest, behalve Han, reed door en zagen we pas terug bij De Zwaan in M’dam’. Wat is dat toch voor raar gedrag? Vroeger werd er altijd even gewacht!  Voor Uitdam kreeg Han een lekke band en vanwege de kou wilde deze moeilijk van de velg. Bij De Zwaan waren naast de fietsers ook Aad, Jan (Bijvoet), Rijn, Rob, Herman en Gerard gearriveerd. Er heerste een geanimeerde sfeer. Velen hadden elkaar al een tijdje niet gezien. Volgens Gerard houdt Enrico van ons allen het meest van hem want wie gaat er anders (verleden week) moederziel alleen bij storm en regen naar M’dam voor Gerard’s verjaardag? Han en Clemens hadden nog even kontakt met Marcel. Een foto in het UMC had geen schade aan het licht gebracht en vandaag (24/11) vertelde Marcel me dat hij zijn rug nog wel wat voelt en dat hij verder erg stijf is. Gerard gaf aan dat hij  over vijf jaar graag weer met ons wil fietsen bij leven en welzijn.

Na een foto-shoot op de brug (zie hierboven) en let met name op de vitaliteit die Gerard nog uitstraalt) namen we afscheid en fietsten met zes man (Eric-Jan was al iets eerder vertrokken) terug. Voor Zunderdorp kreeg Enrico een lekke band. ‘Gelukkig’ verzuchtte ik, ‘eindelijk gebeurt er iets normaals vandaag’. Han, Michiel en Clemens, de laatste getroffen door een gigantische hongerklop, fietsten langzaam door. Omdat Enrico de band er ook moeilijk afkreeg werden ze niet meer achterhaald. Op de sluisbrug moesten we ons door een menigte heen worstelen die stond te wachten op de aankomst van Sinterklaas. Later bleek dat de stoomboot pech had of misschien was gesaboteerd door de anti-pieten beweging. Een zondag om niet te vergeten.  Voor de goede orde: volgende week vertrek ook om 10 uur.

¹⁾  Dead On Arrival

²⁾  Dead On Departure

 

15 november 2015 – Monnickendam – 58 km –  15°,  ZW 5-7 Bft met windstoten, regen – 1 rijder: Enrico

RTFM ¹⁾

Gisteravond gezellig etentje gehad, goede wijn ook. De visite gaat om half twee weg. Ik besluit nog even de kanalen langs te zappen voor de laatste updates over “Je suis Parisien” en val prompt in slaap op de bank. Om drie uur heis ik mij in bed. Morgen hoeven we toch pas om 10 uur te fietsen, en in bejaarden tempo, want we vieren Gerard’s 85-ste verjaardag. De winter fietstijd is aangebroken. Buienradar ziet er niet goed uit, sneu voor Gerard.

Om 9 uur gaat de wekker. Ik sla hem 2 keer uit en moet mij om 9:23 uur uit bed haasten. Annelies is al wakker, de gordijnen zijn open en het is zowaar droog. Wel veel wind. Ik check buienradar, 2 uur voorruit, 3 uur vooruit, 24 uur vooruit. Hmm, ziet er beter uit dan vannacht. Het is dat Gerard jarig is, en ik weet hoe lekker de week begint als ik gefietst heb, maar anders lonkt het spijbelen ook.

Toilet, lenzen in, fietskleding bij elkaar sprokkelen. Shit – maar 1 handschoen, dan maar de dikkere variant. De hond wordt in de tuin gezet voor een plas. De poezen krijgen snoepjes. De gordijnen beneden open, Sonos aan voor Karel. Snel prop ik een boterham kaas naar binnen, en spoel de droge brokken weg met een glas vruchtensap.  9:47 uur, bidon vullen, ik moet naar de schuur.

Ik besluit de winterfiets te pakken, we gaan toch rustig fietsen en het kan een beetje regenen. Waar is het spatbord? Met gepruts monteer ik het spatbord, het klepje sluit niet lekker, maar hij hangt. Waar is mijn regenjack, verdorie? Snel naar binnen en boven kijken in de kast Ik kan hem niet vinden, dan maar het mouwloze windbrekertje. Buienradar zag er toch goed uit tot 13:30 uur? Overschoenen aan, en opstappen. Terwijl ik wegrijd merk ik dat de bidon met reparatiemateriaal er niet op steekt, en ook de pomp hangt er niet. Dat is waar ook: vorige week heb ik de winterfiets weggebracht om de hangende achterrem te laten repareren bij Handmade en toen alles eraf gehaald. Ach, de jongens hebben vast wel iets bij zich. Om 10:04 kom ik aan bij het bankje – niemand. Ik herinner mij dat Michiel iets schreef dat je ook met de auto naar De Zwaan kon. Dat zullen ze dan wel gedaan hebben. Of misschien ben ik toch te laat – rijden dan maar.

Op de Maxis weg staat de wind pal tegen. Ik kom bijna niet vooruit. Ook begint het te regenen. Dankje BR, denk ik! Zal ik teruggaan? Nee, dat is sneu voor Gerard. Bij de NUON denk ik slim te zijn en rijd rechtdoor – dat is korter. Na 1 km ploeteren tegen de wind in sta ik voor een 2 meter hoog hek. Dus maar terug en sla links de schapen drift op. Aangekomen bij Gerard zie ik niemand – raar. Zouden ze al weg zijn? Hebben ze hem met de auto opgehaald? Ik rijd door. Hard zulllen ze niet gaan, dus ik haal ze straks wel in. Op de BH brug bij Ijburg word ik zowat van de fiets geblazen. Blij dat ik geen hoge velgen heb. Het regent nu flink, de TCM outfit is al doorweekt en onder de brug trek ik het windbrekertje aan. Rechtsaf de Schellingwouderbrug op, nu staat de wind in de rug. Met vlagen wind opzij en dan weer een stuk in de rug, bereik ik de splitsing Marken – Monnickendam. De terugweg wordt afzien, en ik verheug mij er stiekem op dat Michiel met de auto naar De Zwaan is gekomen. Zou fijn zijn als de fiets in de achterbak kan en hij mij thuis afzet, ben ik ook niet zo laat thuis.

Ik draai de Provinciale weg op. Verboden voor fietsers van 1 april – 1 oktober lees ik en gezien de wind besluit ik beneden te blijven. Dat valt tegen. Na de bocht gaat het beter. Doorweekt en bezweet bereik ik De Zwaan. Rijn zit bij het raam. Of toch niet? Nee dat is zijn broer, die daar elke zondagochtend de krant leest. Ik stap naar binnen en zie verder niemand. Ik kijk rechts de zaal in, maar die is ook leeg. Vreemd.

Natte rommel uit en ik bestel een thee en appeltaart met. We gaan maar eens op de Whatsapp vragen waar ze zitten. Marc reageert. “Volgende week”.  Ik staar naar het scherm – volgende week? Heb ik dat kl… stuk voor niks gefietst? En erger: nu moet ik zonder pomp, reserveband, maar vooral zonder Michiel ook weer terug. Michiel reageert: “Lees je mails dan toch ook eens!” Hij klinkt als een chagrijnige helpdeskmedewerker op maandagochtend die zijn klant afsnauwt dat hij ook gewoon de manual had kunnen lezen in plaats van hem lastig te vallen: RTFM.

Ik reken af en leg aan het bedienend meisje uit, waarom ik op de fiets zit met dit weer. Volgende week moet ze toch echt op minstens 15 appeltaart rekenen; ik voel me dom.

Ik zet het achterspatbord vast en stap op. Bij de provinciale weg blaast de wind vol van opzij, en schuin fiets ik door de bocht. Daar komt het gemaal – oppassen. Eerst word ik naar rechts gezogen zoals ik verwachtte, maar bij het ronden van het gemaal blaast de wind 2 keer zo hard. Ik beland bijna op de andere weghelft. Dan rechts het paadje op. Nu alleen nog met 6Bft tegen naar de Schellingwouderbrug. Ik kruip. 39 x 24 rijd ik. Snelheid geen idee – de batterij van het winter tellertje is leeg. Voor mijn gevoel ben ik aan de Alpe d’Huez begonnen – met 10km/uur tegen 10% omhoog. Bij Zuiderwoude wordt het water over de brug heen gestuwd door de windvlagen. Ik stop en maak een foto. Een auto passeert mij van achteren, boos kijkende mensen omdat ik midden op de weg sta, maar ze gewoon niet heb gehoord door de harde wind.

Ploeterend bereik ik het fietspaadje en sla linksaf. Dat gaat beter. Bruggetje over, bochtjes en rechtsaf  over Herman’s bobbel en de 3 ribbels (ze zijn weer terug!) en draai links de brug op. De wind blaast vol in mijn gezicht, de regendruppels doen pijn. Ik schakel terug naar de kleinste versnelling en kruip met 39 X 26 omhoog.

Het stoplicht spingt op rood en eindeloos houd ik mij vast aan de paal in wind en regen. Automobilisten rijden met een meewarrige blik voorbij – wat zouden ze denken? Alles voor Gerard denk ik. Nu langs IJburg en Maxis met wind in de rug – lekker.  Eindelijk weer thuis. In de garage trek ik de natte zooi uit. Tijd voor een cappuccino. Lekker gefietst!

1) Read The Fucking Mails

 

8 november 2015 – Amstelhoeve – 77 km – 8 / 12 graden – mist – ZW wind 3 (voelde als 8) 6 rijders: Enrico, Han, Tiem, Marcel, Marco en Marc.

STRIJD

Van die zondagen dat je bij thuiskomst denkt: waarom ben ik op de fiets gestapt? Zo’n dag zou het worden. Nu kun je direct stoppen met lezen maar dan weet je niet waarom.

Wellicht waren de verwachtingen te hoog. Na een regenachtige zaterdag zou zondag een mooie fietsdag worden. Regen was er niet maar daar was alles mee gezegd. Met zo’n 8 graden was het koud waardoor een extra jas geen overbodige luxe was. De overschoenen wel thuisgelaten en daar kreeg ik spijt van. Koude poten dus want de weg was wel nat en dus reed ik met ijsklompjes. En dan die mist, wat een treurigheid. Niks te zien en de hele ochtend koude druppels van mijn helm in mijn ogen. Marcel riep nog dat in Naarden geen mist was maar wij gingen naar Woerden. Een mooie uitdaging, daar niet van. Weer eens wat anders, maar dan moet je er wel komen. Nee, op een of andere manier hing er niet alleen mist in de lucht maar ook lamlendigheid.

Met vertraging Muiden uit via de Lange Muiderweg en het leek wel of er stroop op de weg gesmeerd was. Een voorzichtig tempo van 28 was al te hoog gegrepen. En het was geen incident want bijna het hele peloton was niet vooruit te branden. Een kudde vrouwen op de huishoudbeurs was er niets bij en dus was er alle tijd voor theekransjes. Hoogtepunt van de ochtend was de bijna aanrijding met een fietsster in het centrum van Abcoude. Wij kwamen van rechts maar zij vond dat ze meer rechten had dan 6 kerels op een racefiets. Bij iedere kruising was er alle reden voor groepsoverleg over de te volgen route. Links, rechts of toch maar rechtdoor zodat we langzaam maar zeker Woerden uit het oog verloren. De Amstelhoeve leek opeens het walhalla. Marco deed het vertrouwde kopwerk en ook Marc deed een vertwijfelde poging maar behalve Enrico was het veel zwoegen en zuchten. Het mooie weer leek verder weg dan ooit want ondanks de soms straffe wind bleef de mist hardnekkig. Toen de Amstelhoeve opdoemde was er weer hoop op een goede wending maar zodra we het grindpad opreden viel vooral de serene rust op. De uitspanning was hermetisch afgesloten en van koffie en taart konden we alleen maar dromen. Opeens bekroop het gevoel dat we midden in een eindeloze woestijn beland waren waar helemaal niets te beleven viel. In dat soort gevallen grijp je terug op zekerheden en dus kozen we voor De Punt. Inderdaad, in Baambrugge. Dicht bij huis.

De korte pauze bij de Amstelhoeve bleek voor menig renner een enorme aanslag op de moraal want kilometers lang kon het peloton de juiste cadans niet vinden. Met de wind in de rug ging het tempo wel omhoog maar de ware spirit ontbrak. Het bleef rommelig. Het bleef een harmonica. Soms reden we door maar even later bleven de benen stil. Desondanks kwam De Punt in zicht maar zelfs dat leidde niet tot grote blijdschap. Aan tafel werd wel gesproken maar het onderwerp is niet bijgebleven. Zo’n dag dus. Een beetje op de automatische piloot. Geen wil om te winnen geen strijd. Plichtsgetrouw dronken we de koffie en symptomatisch prikten we de taart naar binnen. De traditionele eindspurt langs het AR-kanaal naar Weesp bleef uit en we eindigden zoals we begonnen waren. Rustig peddelend en keuvelend over ditjes en datjes en zo bereikten we zowaar Driemond. Hier nemen we meestal afscheid van Marco maar dit keer was zelfs dat niet het geval. We konden geen afscheid nemen van de brede rug en dus reden we via Weesp en de korte Muiderweg naar huis. Enrico deed nog een laatste poging tot echt fietsen maar het mocht niet meer baten. Toen ik ‘s avonds om 7 uur de televisie aanzette voor de klassieker viel het kwartje. Vandaag won voetbal het van fietsen. Het was niet het mooiste voetbal maar wat een strijd! wat een gevecht! Een genot om naar te kijken.

GREZZO

 

1 november 2015 – ’t Hoogt (at last)  – 96 km –  10-15°,  nevel, zon en nevel, wind: veranderlijk, kracht 1-3, 7 rijders: Enrico, Marcel, Marco, Marc, Eric, Rob & Michiel

Het was nevelig bij het bankje maar volgens Marcel en Eric scheen bij Naarden de zon. Die kant dan maar op want op de zwakke wind hoefden we niet te letten. Bij de Hakkelaarsbrug reden we De Goog op want de Naardervaart was afgesloten omdat er in de bouwput Knooppunt Muiderberg weer eens iets groots werd verricht. Vlak na De Visserij (opstappunt voor schaatsen in het Naardermeer) ging bij Rob er iets mis bij het schakelen zodat zijn ketting tussen het grootste en middelste blad van zijn triple muurvast kwam te zitten. Marco wist raad en schroefde beide bladen los zodat de ketting weer werd vrijgemaakt. Via de Overscheense Weg reden we verder richting Naarden en warempel ter hoogte van hoeve Stadszicht (opstappunt voor rondvaarttochten in het Naardermeer) scheen de zon uitbundig.
Daarna via de geëigende paden naar ’t Hoogt. Dat was niet het doel van onze rit en we reden verder naar de Doornse Weg bij Leusden omdat we daar vroeger ook wel eens aanlegden. De verschillende restaurants die we daar troffen waren (nog) niet open. De laatste bijna en Marco deed (tevergeefs) een verwoede poging de serveerster tot serveren te verleiden. We sloegen af het bos in op de Trekerweg. Daar moeten we een paar ANWB paddestoelen hebben gemist want de weg was af en toe volledig met bladeren bedekt en stonden we opeens voor een hek met tekst “verboden toegang militair oefenterrein. Gelukkig was er links een onooglijk onverhard paadje zodat we na 2 km hotseknotsen weer op de verharde weg achter Soesterberg uitkwamen. Toch maar naar ’t Hoogt dan. Er was toevallig een heerlijke plek buiten in het zonnetje vrij zodat we uiteindelijk toch van onze welverdiende koffie en gebak konden genieten.
Na de koffie terug over het vliegveld en langs Soesterberg naar Huis Ter Heide. Daarna via Bosch en Duin en Den Dolder naar Lage Vuursche. Marco, Marc en Enrico hadden er nog steeds zin in en sloegen linksaf richting Maartensdijk. De anderen reden via de bekende wegen terug naar huis.
Volgende week starten we nog steeds om 9 uur. De week daarna (15 november) rijden we, bij leven en welzijn, met Gerard (Smeenk) naar Monnickendam ter ere van zijn 85^ste verjaardag. Ik stuur hier nog een separate mail over naar alle actieve en niet-actieve leden van TCM.

 

Zondag 25 oktober – Soest – 93 km – 12 graden – zon – wind NW 2/3 – 7 rijders: ErikJan, Marco, Rob, Marcel, Tiem, Enrico en Marc.

DUURSPORT

Geen mooiere sport dan de wielersport. Bij onze fietsclub is dat natuurlijk het motto. Mannen, verpakt in lycra, die wekelijks de strijd aangaan met de elementen van de altijd onnavolgbare natuur. Zich laten geselen door wind (en soms regen) of verzengende hitte. Die niet terugdeinzen voor een col van 15% en die blij worden van een kilometerslange rechte dijk. Waarbij het verstand op nul gaat en de blik op oneindig. Deze mannen kweken kuiten als ballonnen, dijen van gewapend beton en een moraal van roestvrij staal. Een bijzondere sport waarbij je na een koers van 200 km in de eindsprint met een banddikte verschil kunt winnen waarna je als beloning een vluchtige kus krijgt van de dochter van de burgemeester. Daar doe je het allemaal voor! Kortom, dit zijn de mannen die iedere zondagochtend bij het bankje in Muiden staan te wachten voor een mooie rit.

Vandaag zijn er 7 bikkels waaronder EJ. Een fijne vent maar wel een beetje anders. Goed gesoigneerd maar zonder ballonnen en gewapend beton. Hij is geen zomerrijder maar ook geen winterfietser. Nee EJ doet iets daartussenin. Het ingaan van de wintertijd is het sein om het stalen ros uit de mottenballen te halen maar zodra koning winter in het land komt is EJ de eerste om in zijn bed te blijven liggen. Begin maart, als de lente zichtbaar wordt is hij weer van de partij maar ook nu van korte duur want een maand later stapt hij liever in een boot. Toegegeven zeilen is een sport. Een sport om de flappen in de portemonnee te houden en kost handenvol tijd. De meeste zeilers zitten achterin de boot aan het roer en trainen hun pols en wanneer er een zeil gehesen moet worden doen ze vooral een beroep op de fysieke kracht van de bemanning. De stembanden zijn dan ook goed ontwikkeld en over zitvlees niets te klagen. Ook is het gebruikelijk om een mand met lekkere hapjes en een fles gekoelde witte wijn onder handbereik te hebben. Inderdaad, dat is wat anders dan de plastic bidon met lauw kraanwater op de fiets.

We zijn vandaag blij dat we EJ weer in de armen mogen sluiten maar hij tempert direct de verwachtingen; “ik heb de afgelopen maanden niet heel veel gereden” zijn de magische woorden, maar dat is voor ons geen verrassing. We doen net alsof we niets gehoord hebben en kiezen vandaag voor het oosten. Dat wil zeggen, via het nieuwe land naar de Stichtse Brug en dan door naar Amersfoort met koffie in Soest. EJ fietst mee en moet alle zeilen bijzetten om het straffe tempo te volgen. Hij klaagt niet, want dat doet hij nooit, maar is blij dat we uitgebreid koffie drinken. Van hieruit in een rechte lijn naar huis is te doen maar tot schrik van EJ gaan we de andere kant op, door het bos naar Soesterberg. Voorlopig zijn we dus nog niet thuis. Bij de Lage Vuursche nemen we afscheid van Rob en Marcel en gaat het gas er op. Vanaf dat moment wordt duidelijk dat zeilen wel een dure sport is maar geen duursport. EJ geeft geen krimp maar heeft steeds meer moeite om het wiel te houden. Muiden is een mooie stad maar ligt nu net iets te ver weg. Dit is afzien, dit is fietsen, dit is wielersport. Oh, wat is dit een mooie sport.

GREZZO

 

Zondag 18 oktober – Stichtse Brug/Anna’s Hoeve – 58 km – 9 graden – lullig windje (westen?) kracht 1/2, 1 rijder: Marc

TSUNAMIRADAR

Bij de club is een ongeschreven regel die luidt dat er bij regen niet gefietst wordt. Logisch, zo zou ons voetbalorakel Cruijff zeggen en wij zijn het daar dit keer roerend mee eens. Want fietsen in de regen betekent extra afzien. Niet meer door je bril kunnen kijken, gladde wegen en armzalige remblokken. Om maar niet te spreken van doorweekte jassen, kouwe jatten en vooral natte en dus kouwe poten. Daarom is het vanzelfsprekend dat je na het ontwaken direct het ochtendgloren aan een nader onderzoek onderwerpt en dan je fietskleren aanschiet….of niet dus. Grijze lucht, plassen op straat en kringen in diezelfde plassen die verraden dat de druppels daadwerkelijk de aardbol raken betekenen terug naar bed. Zo niet dan kan er gefietst worden.

In het digitale tijdperk is alles anders en is het niet meer nodig de gordijnen voorzichtig opzij te schuiven. Als de wekker gaat is een snelle blik op buienradar voldoende om de fietsmogelijkheden in kaart te brengen. Ook wij, mannen van 50+, zijn geheel bevangen door deze digitale nieuwlichterij. Via Strava wordt de gefietste afstand nauwlettend in kaart gebracht en wordt iedere tussensprint en venijnig heuveltje geregistreerd. Niets ontgaat onze volgers en de waarheid is soms ontluisterend maar er lijkt geen weg terug te zijn. We vertrouwen volkomen op de enen en nullen en zelfs tijdens het fietsen hebben we vaak meer ook voor het computerscherm dan voor de weg en de omgeving.

Je zou die goeie ouwe tijd bijna vergeten maar vanochtend gebeurt het toch. Zomaar zonder nadenken! Pats, gedreven door ambitie snel naast je bed en een vluchtige blik op de overloop geeft een goed gevoel. Een schraal zonnetje werpt rozige strepen in de lucht en een vrolijke vlek op de muur. Met de ervaring van vorige week is het dus zaak de complete stapel kleren op de juiste manier om het lijf te draperen zodat de kou geen vat op mij kan krijgen. Na een volle bak yoghurt met muesli en een kop koffie is het tijd voor de finishing touch van mijn kleding. Schoenen, overschoenen, warme muts, helm en vlak voordat ik de handschoenen aantrek check ik toch nog even buienradar.

Oeffff, is dit het beeld van gisteravond?  Van vannacht?  Als ik nog eens goed kijk is het echt zondagmorgen. Er komt over een half uur een grijze wolk aan! En niet zomaar een wolk maar een front dat zich uitstrekt van de Achterhoek tot de Noordzee. Een groot grijs monster is op weg naar Muiden. Het lijkt wel een tsunami waar niet aan te ontsnappen valt. Ieder weldenkend, maar vooral modern digitaal, mens kleedt zich acuut weer uit en schiet met een volle maag terug in het warme bed. Maar ik twijfel. Vind dat alle moeite van het afgelopen uur niet voor niets mag zijn en vooral wil ik heel graag fietsen. Ik wil er heel graag uit om het ochtendgloren in mijn longen te voelen. Ik kijk nog eens naar buiten naar de schrale ochtendzon en neem een kloek besluit. IK GA!

Opeens herinner ik mij een vriend die deze week memoreerde dat buienradar er heel vaak naast zit. Dan komt die beloofde regen er helemaal niet of nog erger. Dan blijkt dat vrolijke zonnetje een verklede stortbui en word je alsnog drijfnat. Buienradar zit er dus heel vaak naast maar tegen beter weten in pak ik mijn fiets en rij naar het bankje. Vanwege de kou ga ik niet zitten maar rij achter Jan Patat rondjes. Zodra het asfalt in een mooi ‘achtje’ ingesleten is vanwege de eindeloze rondjes op de parkeerplaats is er nog steeds niemand gekomen. Het bankje is en blijft maagdelijk. Voorbij de Noorderpolder zie ik een grijze lucht naderen. De tsunami is in aantocht en ik geeft mijn fiets de sporen.

Het wordt een klein rondje Stichtse Brug en zodra de brug in beeld is voel ik regelmatig lichte spetters. Niks aan de hand dus en kies voor een verlengde route over de Wakkerendijk. Daarna wordt ik steeds enthousiaster en rij via Anna’s Hoeve naar Hilversum. Het lijkt wel of het weer droog is. Op de Loodijk richting Weesp wordt de lichte regen weer voelbaar en zodra ik de Keverdijk op stuur begint het zowaar te miezeren. Maar ja, ik ben al bijna thuis. Om 11 uur koffie maar zonder appelgebak bij een fijne uitspanning aan Het Hert.

GREZZO

11 oktober 2015 – ‘t Hoogt Soesterberg – 78km. 5-8 °C – snijdende oostenwind, kracht 2-3, rijders: Enrico, Marco, Mark, Albert, Tiem en Marcel

De afgelopen week was het heerlijk weer om te fietsen, echter voor vandaag was de voorspelling: ”droog, zonnig maar aanzienlijk kouder…” En dat bleek ook zo. Bij het vertrek richting het bankje gaf de thermometer niet meer aan dan 5 graden. Op zich niet erg, maar wat echter de gevoelstemperatuur wel verder verlaagde, was de snijdende wind uit het oosten. Geen harde wind, maar koud genoeg om niet te kiezen voor een rit de open polder in. Na nog even op eventuele laatkomers te hebben gewacht, richtten wij de voorwielen op Soesterberg. Lekker beschut en voor Albert de eerste keer naar ons welbekende etablissement ‘t Hoogt. Via de gebruikelijke route ging het in een straf tempo, we moesten pittig doorrijden om warm te worden en te blijven, naar de koffie. Bij ‘t Hoogt aangekomen, was het erg aantrekkelijk om op het terras in het zonnetje te gaan zitten, maar de ongunstige wind deed ons rap verhuizen naar ons plekje onder de uitbouw. Maar hier scheen de zon niet…. Bikkels als we zijn, bleven we tot na het tweede bakkie zitten, daardoor stapten wij verkleumd en rillend weer op de fiets om ons weer op temperatuur te trappen. Dit lukte prima, al lag het tempo daardoor wel aan de (gebruikelijk) hoge kant. Niemand gaf een kik, dus werd er lekker doorgefietst. Via Maartensdijk, Egelshoek en ‘s Gravenland kwamen wij op het punt dat Marcel afzwaaide richting Naarden en de rest van het peloton de rit uitreden naar Muiden e.o.

Lekker gefietst.

 

4 oktober 2015 – Haarzuilens  – 78 km –  15-17°,  nevel, zon en nevel, wind: ZuidWest, kracht 2-3, rijders: Enrico, Marcel, Tiem, Marco, Marc, Eric, Rob & Michiel

Weer acht man bij het bankje maar Enrico i.p.v. Han en zeven dezelfden als de week ervoor. Het was nog aardig nevelig en koud. Via de Lange Muiderweg reden we naar Weesp alwaar we de Vecht overstaken via de tijdelijke pontonbrug. We moesten zelfs nog even wachten omdat de middelste ponton open was voor passerende boten. Met een buitenboordmotor kan deze ponton draaien!
Daarna via Gein, Abcoude, fietspad langs A2 en Vinkeveense Plassen door Vinkeveen, Achterbos en Portengense Brug naar Haarzuilens. In een aangenaam tempo, met meest Marco op kop, kwamen we fris en fruitig bij de eerste uitspanning aan. Sinds we een keer bij de tweede uitspanning zijn weggestuurd zitten we meestal hier. Buiten was het nog te fris hoewel vlak voor Haarzuilens de zon was gaan schijnen. Binnen was het aangenaam en warm. De consumpties werden door Tiem gesponsord omdat hij de bevallige leeftijd van 50 heeft bereikt. Van harte proficiat, Tiem! Tiem stelde er prijs op pas bij zijn 51^ste verjaardag toegezongen te worden. Volgens mij zijn er nu geen veertigers meer in ons midden, maar misschien Jurriaan nog? Via Maarssen, Breukelen, Nieuwersluis, Loenen, Vreeland en Nigtevecht reden we tot de Hoge Brug  bij Weesp. Daar splitste de groep zich. Marcel, Rob, Eric en Michiel reden richting Uitermeer, terwijl Marco, Marc, Enrico en Tiem verder doorreden naar Weesp en verder. Ergens onderweg waren we ook de nevel weer ingedoken. Het ging redelijk hard op de terugweg maar toch lekker gefietst.

 

27 september 2015 – Bataviawerf  – 84 km –  15-17°,  zonnig, wind: Noord, kracht 2-3, rijders: Han, Marcel, Tiem, Marco, Marc, Eric, Rob & Michiel

Zomaar 8 man bij het bankje en dan was de meest constante ‘regular’, Enrico, er nog niet eens bij. Toch vonden we dit kennelijk een te grote groep want toen het Blanchardpad geblokkeerd bleek en we via een omweg weer op het juiste pad trachtten te komen brak de groep in twee groepen van vier  nml. Marco, Marc, Eric, Marcel en Han, Tiem, Rob, Michiel. De eerste groep was een paar minuten eerder op het terras van de Italiaan naast de poort van de Batavia-outlet. Lekker in het zonnetje genoten we van onze koffie en appelgebak. De dochter van Han heeft een kater in de aanbieding. De scrabreuze opmerkingen die op deze mededeling van Han volgden zal ik iedereen besparen J
Marco, Marc en Tiem verhaalden van hun verleden week gereden Van Dam-tot-Dam tocht. Voor de wind werden snelheden van tegen de 50 km/u bereikt. Ze hebben de 165 km binnen 6 uur afgelegd. Een mooie prestatie! Eric vertelde dat bij de fusie van Muiden, Naarden en Bussum geen gedwongen ontslagen in het ambtenarencorps zullen vallen. Via een speciale regeling voor 62plussers en natuurlijk verloop is men al op de gewenste sterkte en staan er zelfs al vacatures open. Binnenkort verneemt iedereen zijn nieuwe functie binnen Gooise Meren.
Na de stop gingen we ons opgebouwde windkrediet te gelde maken. Langs de Oostvaardersdijk reden we op een gegeven moment toch mooi 45 km/u. Rob, die toch pas voor de derde keer deelnam dit jaar, gaf geen krimp en volgde keurig. Ruim voor één uur waren we weer aan de voet van de Hollandse Brug op het Oude Land. Daar reden Rob, Marcel en Eric direct richting Naarden-Bussum. Bij de Hakkelaarsbrug reed Marco rechtdoor richting Weesp en stapte Michiel af. De resterende drie reden door richting Muiden. Prachtig fietsweer!!

 

20 september 2015 – Edam  – 73 km –  15-17°,  eerst bewolkt, later soms een beetje zon, wind: West, kracht 3, rijders: Enrico, Han, Marcel, Eric-Jan, Rob & Michiel

De snelle jongens zouden om 8 uur vertrekken om de Dam-tot-Dam toertocht te rijden. Helemaal verrassend was het dan ook niet dat we met een oud en vertrouwd gezelschap besloten om naar Edam te rijden. Rob was er voor de tweede keer dit jaar en ook Marcel was er voor de eerste keer na zijn val weer bij. Ook was ons erelid Gerard Smeenk bij het bankje om even te babbelen. Het gaat hem, ondanks zijn bijna 85 jaren, goed. Op 15 november, dit jaar op een zondag, wordt hij 85. Vijf jaar geleden (wat vliegt de tijd!), na een rit met hem naar Monnickendam ter gelegenheid van zijn 80^ste verjaardag, spraken wij af dit vijf jaar later te herhalen. Dit gaat gebeuren dus noteer 15 november in je agenda. Gerard gaf wel aan dat het tempo niet zo zal zijn als vroeger dus je kan ook op je huis-en-tuinfiets deelnemen. Ook werd het nieuwe karretje van Marcel bekeken en bewonderd. Daarna stapten we eindelijk op de fiets. De rit ging geheel volgens de gebruikelijke route. Langs de dijk naar Monnickendam nam Enrico de kop om een groepje dat wat voor ons op het fietspad op de dijk reed (wij reden op de gewone weg) langzaam maar zeker in te halen. Van Katwoude tot Volendam gaf Han er een snok aan. In Volendam was het opvallend rustig. Iedereen is weer thuis in Japan. Bij De Fortuna waren we de eersten. Ondanks dat de zon nog niet was doorgebroken was het buiten goed toeven. Rob verhaalde van de zware val van Herman (ten Kroode) enkele weken geleden waarvan hij langzaam hersteld en die hem heeft genoopt zijn racefiets voorgoed aan de wilgen te hangen. Beterschap, Herman! Ook Rijn lijkt voorlopig uitgeschakeld door een noodzakelijke operatie aan zijn zitvlak. Beterschap, Rijn!  Kommer en kwel dus. Lichtpuntje kwam van Marcel die vertelde hoe hij stapje voor stapje tot het besluit kwam om zijn beschadigde fiets niet te laten repareren maar voor een nieuwe fiets met elektrische versnellingen koos. Ook mooi was het verhaal van Rob dat hij bij zijn werk als psycho-therapeut bij een monotoon sprekende klant in slaap was gevallen. Na drie kwartier stapten we weer op nadat Marcel de consumpties voor zijn rekening had genomen vanwege een reeds lang gepasseerde verjaardag. Toch van harte proficiat, Marcel!

Langs de Provinciale Weg reden we tot Broek-in-Waterland alwaar we het tunneltje namen om richting Zunderdorp te rijden. Daarna via de reguliere route terug naar Muiden. Lekker gefietst!

 

13 september 2015 – Amstelkade  – 76 km –  rijders: Enrico, Marco, Tiem, Rijn & Marc

Volgt tekst?

 

6 september 2015 – Kopje van Bloemendaal  – 93 km –  4 rijders: Eric, Rijn, Marco & Marc

 Volgt tekst?

 

30 augustus 2015 – Nijkerk  – 74 km –  18-25°,  eerst bewolkt, later zonnig, wind: NoordOost, kracht 2-3, rijders: Enrico, Marco & Michiel

Het had ’s nachts flink geregend en het druppelde hier en daar nog wat na. Daarom maar drie man bij het bankje?? We beleven dit jaar een dramatische terugval in het aantal deelnemers. Hadden we verleden jaar op 31 augustus 205 rijders in 33 ritten, na deze rit was dit 167 rijders in 36 ritten. Dwz. van ruim 6 rijders gemiddeld per rit naar net 4,5 rijders per rit. Natuurlijk zijn er diverse verklaringen voor aan te wijzen. O.a. het stoppen van Herman en het (tijdelijk?) stoppen van Rob en Aad. Stuk voor stuk rijders die daarvoor veel deelnamen. Het is te hopen dat deze neerwaartse tendens omgebogen kan worden!

We besloten voor Nijkerk. De buien waren vooral oostelijk van Muiden gepasseerd en de wegen werden alras veel natter, hoewel het niet meer regende. Zo nat dat natte voeten en rug het resultaat waren. Enrico had veel profijt van zijn ass-saver!

Met Marco vaak op kop haalden we een goed gemiddelde en waren 10:20 al op het terras bij de jachthaven. De zon scheen nog net niet maar kwam al snel te voorschijn. Er passeerden diverse zaken de revue. O.a. de voor- en nadelen van caravans en campers. Enrico bleek, zonder duidelijke reden, bij het opstappen de consumpties al te hebben afgerekend. Bedankt, Enrico!

Via de Slingerweg reden we naar het water toe. Vlak na de Stichtse Brug haalden we een groep bij van een man of 15. Ze reden zo’n 32 km/u. Na even in de slipstream te hebben vertoefd besloten we te passeren. Met een snelheid van 37/38 km/u stoven we op Almere-Haven af. Gelukkig ging het daarna wat rustiger. Toch hadden we terug bij de Hakkelaarsbrug een gemiddelde van 31,5 op de teller staan. Lekker gefietst!

 

23 augustus 2015 – Amersfoort  – minstens 98 km –  ±18°,  zonnig, wind: NoordOost, kracht 4-5, rijders: Marc, Tiem, Enrico, Marco, Eric & Michiel

Er stond een harde dwarrelwind. We wilden niet weer een keer naar Nijkerk dus werd besloten tot Amersfoort. Via de Hollandse Brug kwamen we op het Nieuwe Land. Na een stuk met de volle wind tegen, waarin het zelfs in de waaier niet goed toeven was, reden we via de Stichtse Brug het Oude Land weer op. Daarna via de mooie Eemnesser Polder naar Eembrugge en toen op Amersfoort aan. Vlak voor Amersfoort kreeg Enrico zijn gebruikelijke lekke band. Gelukkig bij een bankje zodat even gerust kon worden want Marco en Marc hadden de koers ‘hard gemaakt’. Na het verwisselen van de band was het nog maar een klein stukkie naar restaurant De Korte Duinen. In het zonnetje gezeten plaatsten wij onze bestelling. Er bleek, naast appeltaart, ook mandarijnentaart te zijn. Gezamelijk slaagden Marco en Michiel erin om de serveerster de verkeerde bestelling op tafel te laten zetten. De mandarijnentaart was overigens voortreffelijk. Na de stop wilde ik eigenlijk via de kortste weg naar huis. We hadden tenslotte al ruim 50 km op de teller staan. Maar men besloot richting Soestduinen en Soesterberg te rijden. Over en langs het oude vliegveld reden we naar Den Dolder. Toen men vlak voor Lage Vuursche besloot linksaf richting Maartensdijk te gaan vond ik het wel goed. Verlost van het straffe tempo reed ik via Baarn terug naar huis. Van Tiem vernam ik later dat de vijf zonder kleerscheuren met ruim 100 km op de teller thuis waren gekomen.

 

16 augustus 2015 – Edam  – 75 km –  ±18°,  bewolkt, wind: NoordNoordWest, kracht 3-4, rijders: Marc, Tiem, Enrico, Rijn & Michiel

Een paar minuten voor negen. Alleen Tiem en Marc zitten bij het bankje maar traditiegetrouw komen Rijn en Enrico even later nog aanzetten. Rijn was terug van een vakantiereis naar de Noordkaap. Ruim 6000 km afgelegd. Han had besloten (bleek later) vanwege zijn rug een eigen rondje te rijden. Edam waren we in april voor het laatst geweest en de wind stond gunstig dus was de keus snel gemaakt. Geheel volgens de geijkte route reden we naar restaurant De Fortuna. Stoelen, banken en tafels moesten nog door de serveerster worden drooggemaakt maar daarna konden redelijk droog zitten. De uitbater verscheen ook nog even met zijn haar in de war wat Marc verleidde tot de opmerking: ‘Zo, net uit bed?’. Hij bleek echter al uren op te zijn en vanwege de drukte zijn haar niet had kunnen kammen. Nauwelijks hadden we ons eerste bakkie achter de kiezen toen een wielrenster het terras op stoof. Er komen er nog wat meer, zei ze. Even verwachtten/hoopten we dat een damespeloton zou komen maar al snel kwamen er een stel oude kerels het terras op lopen die nog lelijker waren dan wij. Snel bestelden wij onze tweede bak en vroegen om de rekening want de stroom kerels hield niet op. Er zat al snel 25 man. Terug langs de Provinciale Weg, Het Schouw en de golfbaan richting Schellingwouderbrug. Tien voor half één stonden we voor de gesloten bomen van de sluisbrug. Rijn reed nog even mee naar de Hakkelaarsbrug om krampverschijnselen er even rustig uit te fietsen. Ik vond het prima. Hard gefietst!

 

9 augustus 2015 – Natuurpark Lelystad – 96 km –  ±20°,  zonnig, wind: Oost, kracht 2 – 6 rijders: Marc, Marco, Tiem, Enrico, Han & Michiel

Wederom 6 man bij het bankje. Marco ‘the beast’ was er na lange afwezigheid weer bij. Volgens Marc werd er zorgelijk gekeken vanwege zoveel verzamelde ‘power’ bij het bankje. Marco stelde Natuurpark voor en dat leek ons allen een mooie rit. Praktisch een jaar geleden waren we daar voor het laatst. Han had vanwege honkbalactiviteiten last van zijn rug en gaf aan het even aan te zien. Na de Hollandse Brug begonnen we op stoom te komen. Even over de Hoge Vaart stond een man te demonstreren hoe goed hij zijn collie onder appél had. Toen we dan ook met een vaartje van ongeveer 35 km/u passeerden leek er geen vuiltje aan de lucht tot we ineens door dezelfde collie werden ingehaald. Dus: of de man had zijn hond toch niet zo goed onder appél of hij riep na onze passage: ‘pak ze’. Na enige tijd keerde de hond om zonder ongelukken te veroorzaken.

Tot en met de Knardijk hadden meest Marco en Marc op kop gereden maar daarna gaf ook Tiem “er een snok aan’. Al snel zaten we heerlijk in het zonnetje op het mooie terras bij het (spiegelgladde) water. Marco gaf van te voren al aan dat hij de consumpties voor zijn rekening zou nemen vanwege het bereiken van de leeftijd van 50 jaar. Van harte proficiat, Marco! Ook vertelde hij dat hij een, nog te bouwen,  penthouse op de 12^de verdieping in Almere-Duin (bij het voormalige Muiderzand) heeft aangeschaft. Over anderhalf jaar moet het af zijn. We besloten er op de terugweg even te gaan kijken. Ook kwamen nog wat serieuze zaken aan de orde. Via de Knardijk kwamen we bij de Oostvaardersdijk terecht. Daar werd met een vaartje van tegen de 40 km/u even flink gas gegeven. Zo flink dat ik na het gemaal De Blocq van Kuffeler de heren verzocht ‘of het een onsje minder kon’. Han (van last van zijn rug was weinig te merken) had langs de dijk volgens eigen zeggen een goede intervaltraining gehad omdat hij als laatste man regelmatig in en uit de waaier raakte. Op de plek van het penthouse lag nu alleen nog maar zand maar we konden ons het mooie uitzicht dat er zometeen komt goed voorstellen. Even voor enen waren we terug bij de Hakkelaar met een gemiddelde van 32 km/u op de teller. Fijn gefietst.

P.S. Helaas was het me verleden week bij het schrijven van het stukkie ontschoten dat Enrico de consumpties voor zijn rekening had genomen. Dit vanwege het feit dat hij precies op die dag (2/8) 24 jaar vader was. Ook voor Enrico geldt natuurlijk: Proficiat!

 

2 augustus 2015 – Nijkerkerveen – 81 km –  18-20°,  zonnig, wind: ZuidOost, kracht 2 á 3 – 6 rijders: Marc, Bert, Tiem, Enrico, Han & Michiel

Alleen maar inwoners van de Gemeente Muiden bij het bankje. Twee Zandhazen en vier Spieringen waaronder één originele (Han). Op 1 januari a.s. zijn bijna alle reguliere rijders inwoners van de gemeente Groot-Muiden (GM). Boze tongen beweren echter dat GM voor Gooise Meren staat, maar zo’n belachelijke naam kan haast niet waar zijn.

Na enig overleg kozen we voor het ‘Restaurant van de vriendin van Gerard’. We besloten voor de verandering eens met het Nieuwe Land te beginnen. In no-time waren we bij de brug over het Nijkerkernauw. Deze was omhoog om wat bootjes door te laten. De stem van de Sluiswachteres schalde over het water. Ook wij probeerden de bootjes tot grotere spoed aan te manen. Met een gemiddelde van 32,5 km/u zegen we daarna op het terras neer. De vriendin van Gerard nam de bestelling op maar omdat ze tot 5 uur ’s morgens de polonaise had gelopen was ze nauwelijks verstaanbaar. Toch kwam de bestelling goed op tafel en genoten we in het zonnetje van koffie en appeltaart. Gespreksonderwerpen waren o.a. de val van Marcel en de hitte in Zuid-Frankrijk en Italie die de terugkeerders (Bert, Tiem en Marc) hadden meegemaakt.

Daarna terug via het Oude Land. Het tempo zat er ook nu weer lekker in. Twee andere fietsers sloten zich een moment bij ons aan. Rond half één waren we weer in de Gemeente Muiden terug. Lekker gefietst!

 

26 juli 2015 – Haarzuilens – 68 km –  18-20°,  half bewolkt, windkracht 4 á 5 – 4 rijders: Eric-Jan, Enrico, Han & Michiel

Helaas zullen we Marcel de komende tijd niet bij het bankje aantreffen want afgelopen woensdag is hij met de racefiets gevallen. Hij reed samen met Caroline, Eric en Han en door een ongelijkheid van 5 cm in het fietspad verloor hij zijn balans. Sleutelbeen gebarsten (gelukkig nog wel aan elkaar) en een lichte hersenschudding. Caroline, die erachter reed, viel daardoor ook. ‘Gelukkig’ is zij alleen maar ‘bont en blauw’. De carbon voorvork van Marcel’s fiets is door de val gebroken. Waarschijnlijk kan Marcel de gemeente Huizen, waar het allemaal gebeurde, aansprakelijk stellen.

Daarom vanmorgen een compleet andere groep bij het bankje dan verleden week. Eric-Jan (terug van vakantie uit Griekenland), Enrico (terug van zijn verbouwing), Han (terug van een hinderlijke voetblessure) en Michiel (terug van niets). Niet al te gemotiveerd besloten we vanwege de windrichting voor Haarzuilens. Overal lagen bladeren en takken op de weg en ook was op diverse plekken flink met de motorzaag gewerkt voor het grotere werk. In het Gein kreeg Han ter hoogte van Bijlmerlust een lekke band. Daarna via Abcoude en Baambrugge naar het fietspad langs de A2. Bij het viaduct van A2 over de N201 lag zelfs een boom over de weg (zie foto).

 

De wind was toch wel 4 á 5 Bft. zodat we elkaar op kop regelmatig afwisselden. Wel nam Enrico het meest werk voor zijn rekening. We namen de eerste uitspanning en praten over ‘koetjes en kalfjes’. Daarna via Breukelen langs de Vecht terug. Het was goed opletten want behalve bladeren en takken op de weg reden er heel wat recreanten. Na Vreeland werd het wat rustiger en werd er tot de Hakkelaarsbrug flink doorgereden. Lekker gefietst!

De stand bijgewerkt tot en met 26 juli 2015:

 

19 juli 2015 – Rondje WATERland – 57 km –  18-20°,  bewolkt, na de koffie regen, regen, regen – 3 rijders: Eric, Rijn & Marcel

“Tuurlijk gaan wij fietsen”, zei Eric resoluut toen ik hem ‘s morgens vroeg belde, terwijl het buiten nog wat na-regende. “Buienradar laat voor de komende uren niets verontrustends zien”. OK, we gaan naar Muiden. De weg was al aan het opdrogen en de grijze lucht werd inderdaad wat lichter… Bij het bankje was echter nog geen Muidenaar te bekennen. Totdat Rijn alsnog verscheen. De auto was al ‘gepakt’ en omdat de vakantie morgen pas zou beginnen, wilde Rijn toch nog graag een keer fietsen.

Koffie in Monnickendam zo werd besloten. Allez, richting Waterland. Nou dat hebben wij (op de terugweg) geweten.  Heen kozen we wij voor een oude route. De Maxisbrug over en langs het kanaal richting Zeeburg. De tour de France zat helemaal in mijn hoofd, dus de beide Schellingwouderbruggen zag ik als cols van een lichte categorie, maar met 30 km/uur was het toch even doorbijten om niet te hoeven lossen. Ik hoefde niet te lossen…. Na de tweede brug rechtsaf om via Durgerdam de dijk te volgen. Nadat wij dit idyllische dorpje achter ons hadden gelaten, zat het tempo er meteen lekker in. Gedrieën ‘vlogen’ we over de weg, alsof wij ons even tevoren aan de Red Bull hadden vergrepen. Nooit kon ik begrijpen, dat Tour-renners zo hard kunnen fietsen en dan toch nog ‘over’ hebben. En nu had ik dat gevoel… Om de beurt op kop bij 35/uur met het gevoel dat het nog veel harder kon…lekker. Maar helaas, de windmolens bij Marken gaven aan dat wij de wind vol op de poeperd hadden. Logisch dus, dat het zo lekker ging. Op het dijkje naar Monnickendam had Rijn de kop en de twee anderen zochten een plekje in de waaier. De zwaluwen vlogen erg laag. Op een gegeven moment leek het of ze dwars door Rijns frame vlogen, maar dat kan ook gezichtsbedrog geweest zijn. Het zou later een voorteken blijken. Koffie op het terras bij ons bekende etablissement de Gouden Vis (?). Omdat we onder een enorme parasol zaten, hoorden wij als ervaren kampeerders de eerste druppels al op het tentdoek tikken. Een tweede groep wielrenners arriveerde. Weer dezelfde mannen (ook uit Muiden) die we al eerder op dit adres hadden aangetroffen. Met al die mannen die elkaar bleken te kennen, haalde de bediening onze bestellingen ook nog door elkaar. Maar Rijn heeft horeca-ervaring en corrigeerde de vergissing subiet. Eric was jarig geweest en wilde ons graag trakteren, wat wij natuurlijk niet konden weigeren. Alsnog gefeliciteerd, Eric, en nog vele jaren! Daar de regen alsmaar toenam, werden voor het opstappen de meegenomen jackjes maar aangetrokken. Ze zouden ons niet droog houden. De lauwe regen bleef gestaag op ons neerdalen, net zo lang tot ons het water in de schoenen klotste en wij door en door nat waren. Vanaf dat moment deerde de regen ons niet meer. En koud was het ook niet. Het enige wat vervelend was, waren de ondoorzichtige brillen, die bij langzaam rijden ook nog eens aan de binnenkant besloegen. Dan maar weer tempo. De mooie Waterlandse omgeving hielden wij voor gezien en lieten deze dus maar aan ons voorbij glijden. De kortste weg naar huis en alle aandacht voor het wegdek. Terug in Muiden wensten wij Rijn nogmaals een fijne vakantie en kozen de andere twee de route door het Naardermeer. En warempel, overal om ons heen zagen wij in de verte de lucht opklaren…. de rest van de dag bleek uiteindelijk zonnig en droog.

Ook Eric neemt de komende weken zijn rust, dus wij zullen hem als vertrouwde locomotief moeten missen.

Verzopen thuisgekomen, maar wel met het gevoel ‘lekker gefietst‘. Het was vandaag met recht een rondje water-land.

 

12 juli 2015 – Lage Vuursche – 74 km –  18-20°,  beetje bewolkt, eerst matige wind, later krachtig – 3 rijders: Marcel, Rijn & Michiel

Alleen Marcel zat op het bankje, maar al snel kwam Rijn ook aanrijden. Daar bleef het bij. De wind was weer ZuidWest-achtig maar we waren die kant op wel eens zat. Daarom besloten we tot het ’t Hoogt, waarbij Rijn aantekende eerder te zullen keren wegens aangename verplichtingen op Duindigt. Bij De Witte Bergen stelde hij voor om in de Lage Vuursche koffie te drinken. Via wat bosweggetjes kwamen we, gelukkig zonder lekke banden, in het dorp uit. Het was er nog rustig. De golf van pannekoekeneters moest nog komen. Na de consumpties, waarop we door Rijn werden getracteerd, zette Rijn koers naar huis en togen de twee anderen alsnog naar ’t Hoogt. Daar kwamen ze niet helemaal terecht want via Soestduinen en Soest reden ze door de Eempolder naar Eembrugge. De wind was inmiddels aardig aangewakkerd zodat er een waaier gevormd moest worden. Ook in de Eemnesserpolder moest er flink gewerkt worden. Marcel fietste nog mee tot de Keverdijk zodat Michiel maar 3 kilometer alleen naar de Hakkelaarsbrug terug hoefde te rijden. Rijn gaat minstens 3 weken op vakantie omdat hij Scandinavie tot aan de Noordkaap gaat doorkruisen. De stille zomertijd lijkt aangebroken.

 

5 juli 2015 – Amstelkade – 76 km –  20-28°,  zonnig, later (onweers)buitje, daarna weer zonnig, matige wind – 6 rijders: Tiem, Enrico, Marc, Rijn, Eric-Jan & Michiel

‘Amstelkade’, altijd een mooie rit langs diverse riviertjes. Vecht, Gein, Holendrecht, Waver en Kromme Mijdrecht. Het was goed fietsweer dus veel andere fietsers op de weg. Vlak voor De Hoef werden we vanwege een prestatieloop naar de andere zijde van de Kromme Mijdrecht gedirigeerd om via een fietsbrug verderop weer op de oostelijke oever te komen. Donkere wolken pakten zich snel samen en een enkele donderslag liet zich horen zodat we als snel in de regen zaten die met dikke druppels op ons neerdaalde. Gelukkig was de bui van korte duur. Via AR-kanaal reden we terug naar Muiden. Er werd, vooral door Marc, flink gas gegeven zodat van sommigen het uiterste werd gevergd. Lekker gereden. Tiem (Frankrijk) en Eric-Jan (Griekenland) zijn de komende weken op vakantie.

 

28 juni 2015 – Haarzuilens/Breukelen – 70/53 km –  ±18°,  eerst zonnig, later bewolkt – 7 rijders: Tiem, Enrico, Marc en Han (70 km), Albert, Clemens & Michiel (53 km)

Na het uiterst geslaagde Ardennenweekend nu weer gewoon vanaf ‘het bankje’. Beperkte opkomst maar ja, TT-Assen en afmelding Rijn. Marc, Tiem en Albert stonden er al en Enrico en Han kwamen kort daarna. Na enige discussie besloten we voor Haarzuilens maar Michiel gaf aan eerder te zullen keren ivm een brunch met de kinderen bij De Zeemeeuw. Op de Hoge Brug zagen we een wielrenner rijden die wel een erg verdacht shirt aan had. Het bleek Clemens te zijn die zich, volgens Enrico, in een labbekakkerig tempo tegen de brug opworstelde. Hij moest ook eerder terug zijn en had besloten alleen te rijden. Toen hij echter hoorde van mijn eerdere terugkeer voegde hij zich toch bij ons. Eenmaal door het Gein en Abcoude zetten Marc zich op kop om deze positie niet meer af te staan tot Breukelen. Met ruim 32 km/u tegen de wind in was het goed toeven achter hem J
Ook Albert wilde eerder terug zodat Tiem, Enrico, Marc en Han doorreden naar Haarzuilens en de andere drie richting Breukelen togen. Clemens stelde voor daar toch een kop koffie te ‘pakken’ zodat we op het drukke terras van Expreszo toch nog onze ‘koffie met appelgebak met’ scoorden.
Daarna zonder verdere bijzonderheden langs de Vecht naar de Hakkelaarsbrug waar de wegen van ‘de drie’ zich scheidden.
Van Han werd vernomen dat er na de koffie in Haarzuilens flink hard werd gereden met vooral Marc op kop zodat een gemiddelde van boven de 30 km/u werd gescoord.

 

14 juni 2015 – ‘t Hoogt – 74 km –  ±13-16°,  praktisch windstil, bewolkt – 7 rijders: Tiem, Enrico, Clemens, Eric, Marcel, Han & Michiel

Voor het eerst sinds zijn ongelukkige val stond Tiem weer bij het bankje. We waren allen blij hem weer te kunnen begroeten. Zijn onderbeen was nog wel wat dik maar dat heeft hem gedurende rit niet echt belemmerd. Welcome back, Tiem!

Na enig gedelibreer – Natuurpark, Nijkerk of ’t Hoogt – besloten we tot de laatste. Tot De Witte Bergen de gebruikelijke route, daarna een stukje Nijkerk-route maar op de Wakkeren Dijk weer naar rechts om bij Nijhof/Groeneveld uit te komen. Tot ’t Hoogt verder het gebruikelijke parcours.

Na de gezellige koffiestop leidde Marcel ons bekwaam langs deels onbekende (dwz na de oversteek van het spoor via een nieuw wildviaduct naar een deels nieuw fietspad  ergens tussen Soest en Den Dolder) wegen naar Maartensdijk alwaar we afsloegen richting Hollandsche Rading. Via Loosdrecht, Kerkelanden (Hilversum), Kortenhoef en ’s Graveland kwamen we op de Loodijk terecht. Hier namen we afscheid van Eric en Marcel. Verder langs De Molen naar Uitermeer en daarna de Keverdijk op. Bij het Honswijkerpad verliet Clemens ons en bij de Hakkelaarsbrug trok Michiel aan zijn stutten. Han, Enrico en Tiem zullen even over half één weer in Muiden zijn teruggekeerd. Fijn gefietst! M.u.v. Tiem rijden bovengenoemden het volgend weekend in de Ardennen. Ben benieuwd hoe druk het bij het bankje wordt.

 

7 juni 2015 – Amstelkade – 74 km –  ±16°,  matige (Zuid)Westenwind later krachtiger NoordWestenwind, onbewolkt, later wat meer bewolking – 9 rijders: Rijn, Marcel, Enrico, Marc, Clemens, Eric, Bert, Han & Michiel

Grote opkomst maar het was dan ook prachtig fietsweer. Alleen Enrico en Michiel nog met beenstukken. De laatste trok ze bij het bankje uit. Overbodig! De wind was nog (Zuid)West maar zou later naar het NoordWesten ruimen. Toch besloten we voor de Amstelhoeve. We waren tenslotte de laatste rit al naar Volendam geweest.

Via het prachtige Hollandsche Rivierenlandschap reden we naar de koffiestop: Vecht, Gein, Winkel, Waver, Amstel en Kromme Mijdrecht. Aangenaam tempo en alleen vlak voor de Amstelkade gaven enkelen gas om een voor ons rijdende snelle jongen in te halen.

Na drie kwartier gezellig kouten stapten we weer op. We hadden in de schaduw gezeten en het was wat bewolkt geworden dus toch weer even fris.

Via Nieuwer Ter Aa kwamen we langs het AR-kanaal terecht waar we goed konden merken dat de wind niet alleen was geruimd maar ook krachtiger geworden. Achter de sterke jongens kon echter goed uit de wind worden gereden. Bij Driemond verlieten Eric, Marcel en Clemens ons om anders naar huis te rijden. Zo misten zij helaas het lekkere ijsje dat Rijn ons in Muiden aanbood.

Fantastisch lekker gefietst!

 

25 mei 2015 – Volendam – 67 km –  12-15°,  matige NoordWestenwind, bewolkt, later bleek zonnetje – 7 rijders: Rijn, Marcel, Enrico, Eric-Jan, Bert, Han & Michiel

Na 4 weken afwezigheid met angst en beven naar het bankje. De anderen hadden in de tussentijd flink doorgefietst. Marcel en Eric-Jan zaten er al. Al snel volgden Enrico, Han, Bert en (uiteraard) als laatste Rijn. Er stond volgens ons een typische Edam-wind en hoewel Han waarschuwde voor zgn. Han-buien kozen we toch voor Edam.

Goed verscholen achter brede ruggen was het koersen best te doen. Helaas besloot Rijn ivm een naijlende verkoudheid/griep bij Zuiderwoude terug te keren. Vlak voor Volendam schroefde Marcel het tempo zodanig op dat er niemand meer overheen kwam. Op de dijk was het nog rustig. Daarom besloot Bert ‘lek’ te roepen. Enrico keek hem verbaasd aan. Lek rijden is toch het patent van Enrico, nietwaar? We besloten van de nood een deugd te maken en de koffie in Volendam te nuttigen. Zo weinig krijgt Bert een lekke band dat het band verwisselen er zeer onwennig uitzag.

Tijdens de stop kwamen wat Muier zaken aan de orde. O.a. de fusie met Naarden en Bussum. De Eerste Kamer heeft dit inmiddels op 26 mei geaccordeerd. Op 18 november a.s. zijn er verkiezingen en op 1 januari 2016 gaan Muiden, Naarden en Bussum als Gooise Meren verder. Ook de vertraging bij de oplevering van de lokale Spieringbrug kwam aan de orde. Iemand is ‘vergeten een vergunning aan te vragen voor de wildpassage’. Het is onbekend of de project-manager de laan is uitgestuurd. Bij een commercieel bedrijf zou dit zeker het geval zijn geweest. Eind Augustus zou de nieuwe opleverdatum zijn. Gezien het ontbrekende gedeelte van het talud is de vraag gerechtigd: ‘welk jaar Augustus?’. De versnaperingen werden betaald door Han omdat hij op 7 mei de 58-jarige leeftijd bereikt heeft. We hebben niet voor hem gezongen hetgeen hij zeer op prijs stelde. Van harte proficiat, Han!

Na de stop (toch weer even fris) via een binnenweggetje naar de Provinciale Weg en daarlangs terug. In Broek-in-Waterland namen we het tunneltje (aan de goeie kant) en kwamen we via Zunderdorp weer onderaan de Schellingwouderbrug terecht. Vlak voor ons ging de brug open. Daarna langs de camping en het Waterschapshuis weer terug naar Muiden. Zo rond kwart voor énen waren we daar terug. Lekker gefietst (tot mijn verbazing) maar wanneer wordt het nou eens warmer?

 

Zondag 17 mei 2015 – Kopje van Bloemendaal ca.75 km. – prachtig lenteweer, 15 ^oC Westenwind – 4 rijders: Rijn, Jurriaan, Clemens en Eric-Jan.

Lekker naar het kopje gereden en weer terug.

 

Vrijdag 15 mei 2015 – Rondje Markermeer 153 km. – prachtig lenteweer, 12 ^oC Noordenwind – 5 rijders: Rijn, Jurriaan, Enrico, Han, Albert.

Prima weer om het rondje te rijden. Bij de Woeste Hoogte bleek dat Albert’s DI2 vast zat, zodat hij de laatste 25 km in eigen tempo naar huis is gereden.

 

Zondag 10 mei 2015 – Haarzuilens ca.75 km. – prachtig lenteweer, 18 ^oC met alleen rijwind – 7 rijders: Marco, Enrico, Rob, Eric, Han, Rijn en Marcel.

Wat een prachtige lentedag. Marco en Enrico zaten al op het bankje te wachten. Eric en Marcel hadden als verrassing Rob en Herman in hun kielzog, zodat er vrolijk handen werden geschud. Even later voegde ook Han zich weer bij zijn oude fietsmakkers. ‘Long time no see uh…?’

Er ontstond direct een geanimeerd gekeuvel en het wachten was nog even op Rijn. Maar welke wielrenner er ook om de hoek kwam… geen Rijn. Het was dat we te laat vertrokken, anders had de uiteindelijk toch nog verschenen Rijn ons mooi gemist. Met z’n achten via de lange Muiderweg naar Weesp, waar Herman vrolijk afscheid nam om via een korte weg weer vroeg thuis te kunnen zijn i.v.m. familieverplichtingen. Via de gebruikelijke route peddelden we in een aangenaam tempo naar het zonnige terras in Haarzuilens. Net als de vorige keer, werd daar een lading Japanners gelost, die 10 minuten de tijd kregen om enkele fotootjes te schieten. Er ontstond enige opwinding onder de fotografen, toen bleek dat er een tweetal ezeltjes de Brink op kwam draven, die blijkbaar ergens waren losgebroken. Onder het genot van koffie, hebben wij met een glimlach de consternatie kunnen aanschouwen. Rob trakteerde ons vandaag, zodat we dubbel genoten. Welkom terug Rob!
Via Maarssen reden we weer naar het noorden. Wel langs de Vecht, maar aan de Nyenrode-kant, i.v.m. de te verwachten fietsdrukte. Heel gedisciplineerd reden we twee aan twee, gezellig kletsend, achter de twee wegkapiteins Marco en Eric aan, om via Nigtevecht en fort Uitermeer weer terug thuis te geraken. Heerlijk gefietst!

Vrijdag 9 uur is het Rondje Markerweer, er zijn momenteel 3 rijders, de weersvoorspelling is redelijk. Details worden afgesproken via de TCM Whatsapp.

Zondag 3 mei 2015 – Nijkerk ca.75km – droog, een graad of 10 oplopend naar 20 (uit de wind in het zonnetje) met een stevige wind (4?) aanvankelijk waaiend vanuit het zuidoosten – 5 rijders – Eric, Marcel, Clemens, Enrico en Rijn

T/m gisteren prachtig weer, maar toch voorspelde het KNMI voor vandaag een natte onstuimige dag… Weer die twijfel om te gaan fietsen. Maar bij het ontwaken bleek gelukkig al, dat het buiten droog was en met een lichte lucht was de twijfel weg… Fietsen!

Eric meldde zich weer stipt om gezamenlijk de rit naar ‘het bankje’ te aanvaarden. Onderweg bleek al, dat we een straffe wind in de rug hadden, waardoor wij ruim voor 9.00 uur in Muiden arriveerden. De eerste die na ons bij de startplaats aankwam was Clemens, die zich overigens van geen slechte weersvoorspelling bewust was. Toen ook Rijn en Enrico zich in clubtenue bij de groep voegden, zetten wij koers richting Nijkerk. Over het oude land heen en via de Zuidoostpolder weer terug. Eric toonde zich, zowel op de heen- als de terugweg, weer een prima dieselloc en hield er met zijn treintje een lekker pittig tempo, waar wij ons allen in konden vinden, op na. Bij ons gebruikelijke koffie-etablissement streken we neer op het terras en nuttigden daar onze versnaperingen in een waterig zonnetje. Enrico belde Aad en zette hem op de speaker, zodat het leek of hij er ook bij was. Aads hernia speelde hem nog steeds op en hij liet ons weten dat hij de komende week een poging zou ondernemen om de behandelingen te bespoedigen. Het was goed om hem te horen.
Omdat wij de afgelopen twee weken de pech hadden dat tijdens de koffie de wind draaide, vreesden we met deze straffe wind hetzelfde. Tussen het eerste en tweede ‘bakkie’ werd de stand van de vlaggen en de windmolens argwanend in de gaten gehouden. Maar we hadden geluk, terug wind mee…lekker. We hadden er goed de vaart in en Clemens vroeg zich af of we nu niet te vroeg thuis zouden komen. Dat viel wel mee en onder aan de Hollandse brug namen Eric en Marcel afscheid van de Muiers en met toch nog een licht regenbuitje reden we allen de laatste kilometers naar huis.

Lekker gefietst en de thuisblijvers…… Tot volgende week!

Zondag 26 april 2015 – Expreszo Breukelen en Loosdrecht ca. 65 km – droog met een beetje miezer, 10 graden, wind 4Bft uit Zuid-West – 4 rijders – Marcel, Eric, Marc en Enrico

Bij het bankje verzamelden zich de fanatieken die de buienradar voorspelling wensten te trotseren. Gezien de wind werd besloten om de Vecht nauwgezet te volgen en de koers in te zetten naar De Lange Muiderweg, alwaar Eric prompt verkeerd reed. Je moet tegenwoording het fietspad onder de brug nemen, want anders kom je bijna niet meer goed uit. Bij Nederhorst den Berg reed Eric lek.

Zijn reserveband bleek ook lek en met behulp van de tweede band en de patronen van Marcel werd de boel weer gerepareerd. Eric had nu geen reserve bandje meer, en dat was waarschijnlijk de reden dat hij ons op koffie en gebak trakteerde voor het geval hij weer lek zou rijden. Graag gedaan, hoor! Via Loosdrecht reden we terug naar ’s Graveland, waar we afscheid van Eric en Marcel namen. Marc en Enrico bereikten rond 12:15 uur Muiden.

Het was een beetje vochtig maar prima weer om te rijden.

Zondag 19 april 2015 – Edam – 73 km –  5-12°,  zwakke wind uit alle richtingen, bewolkt, later bleek zonnetje – 4 rijders: Rijn, Marcel, Clemens & Michiel

Op de Zuidpolderweg kwam me, ter hoogte van Kouwenhoven, een wielrenner tegemoet. Bij het passeren bleek dit Bram Hijkoop te zijn die mij toeriep: ‘er zit er al één’! Bij het bankje aangekomen zaten er twee. De éne bleek Marcel te zijn geweest. Hij had even met Bram gesproken. Deze was deze winter bij De Visserij, waar niet wordt gestrooid bij gladheid, met de mountainbike onderuit gegaan. Heup gebroken! Is gerepareerd maar triathlons zitten er helaas voor Bram niet meer in.

De ander was Clemens. Alleen Rijn voegde zich nog bij ons. Klein gezelschap voor midden april! Hoewel de wind West was besloten we te anticiperen op de voorspelling van Noordenwind. Edam dus. Via de gebruikelijke paden naar Monnickendam. Daarna via Katwoude naar Volendam. Rijn zette al van verre aan voor een sprint. Marcel kon hem met flink wat inspanning net voor het gemeentebordje passeren. Op de dijk was het zo druk dat we zelfs van de fiets moesten. Volgens Marcel zou het wel eens stil kunnen zijn in Japan. Daarna waren al vlot bij De Fortuna waar we buiten in het waterige zonnetje plaatsnamen. Na de stop (toch weer even fris) langs de Provinciale Weg terug. Wind draaide in die tijd van West naar Oost zodat we eigenlijk de gehele rit geen wind in de rug hebben gehad. In Broek-in-Waterland namen we het tunneltje en kwamen we via Zunderdorp weer onderaan de Schellingwouderbrug terecht. Vlak voor ons ging de brug open. Daarna langs de camping en het Waterschapshuis weer terug naar Muiden. Zo rond kwart voor énen waren we daar terug. Clemens ging door naar de Lange Muiderweg. Rijn fietste nog even met ons naar de Hakkelaarsbrug. Lekker gefietst maar wanneer wordt het nou eens warmer?

 

Zondag 12 april 2015 – Haarzuilens – 67 km –  5-12°,  matige ZuidWestenwind, zonnig – 6 rijders: Bert, Rijn, Enrico, Marcel, Albert & Michiel

Vrijdag j.l. werd ik gebeld door onze nestor Aad met de mededeling dat hij voorlopig wegens een hernia is uitgeschakeld. Deze week wordt er een MRI-scan gemaakt en daarna een behandelwijze gekozen. We wensen hem allen een snel herstel toe want hij heeft nog een kleine twee jaar nodig om het record van Gerard Smeenk te verbeteren. Voor diegenen die dat even ontschoten is: Gerard reed op 19 november 2006 een paar dagen na zijn 76^ste  verjaardag voor het laatst mee met TCM, uitgezonderd de rit om zijn 80^ste verjaardag in Monnickendam te vieren. Gerard wordt dit jaar 85 een heeft al aangegeven het op prijs te stellen weer met ons naar Monnickendam te fietsen. Houd daarom zondag 22 november a.s. vrij in je agenda!

Zeven man bij het bankje waaronder Bert voor de eerste keer dit jaar. Op de Lange Muiderweg telde ik nog maar zes rijders en werd mij door Enrico verteld dat Marc naar de camping in Castricum fietst en bij het bankje stond in de hoop dat we die richting op zouden rijden.

Via Weesp, het Gein, Abcoude, Baambrugge en Vinkeveen reden we prettig roulerend naar Haarzuilens. Geen bijzonderheden behalve de gebruikelijke lekke band van Enrico. Reeds op de Ossemarkt in Weesp had hij deze te pakken. De dag daarvoor had hij, tijdens de 140 km van Veenendaal-Veenendaal, ook al een lekke band gehad. De buitenband werd daarom minitieus geinspecteerd.

Bij de eerste uitspanning in Haarzuilens streken we buiten, lekker in het zonnetje, neer. Kort daarna stopte een touringcar waaruit een lading Japanners stroomde. Ze begonnen ons meteen driftig te fotograferen. Volgens ons vanwege onze mooie nieuwe shirtjes want om onze ouwe koppen zou het niet zijn. Bert vertelde dat vanwege de gemeentelijke fusie, die deze week door de Eerste Kamer geaccordeerd zal gaan worden, de meeste ambtenaren uit Muiden in het stadhuis van Bussum te werk gesteld zullen worden. Wel zal er (tijdelijk) een zgn. servicepunt in Muiden blijven. Door de fusie vervallen 50 FTE maar er komen goede regelingen voor 60 plussers en 55 plussers. In november a.s. zijn er gemeentelijke verkiezingen. Kortom: november een feestelijke maand.

Na de koffie reden we via een nieuw fietspad naar een fietsbrug over de A2 bij Maarssenbroek. Na wat gezoek kwamen we langs het AR-kanaal terecht waar we meest met de wind schuin achter via Driemond en de Muiderbrug ruim voor enen weer in Muiden terugkeerden. Lekker gefietst.

 

Maandag 6 april 2015 – Monnickendam – 55 km –  6-9°,  matige NoordWestenwind, later NoordOost, bewolkt – 6 rijders: Aad, Rijn, Enrico, Marcel, Jurriaan & Michiel

De opkomst was wat lager dan verwacht. Toch zat er weer een nieuweling bij vwb 2015. Jurriaan was na schaats- en roei-activiteiten wel weer toe aan een ritje. In een aangenaam tempo werd koersgezet naar Maxis. Op de Diemerzeedijk voegde zich een renner uit Huizen bij ons die een Rondje Markermeer was begonnen. Hij vond het wel prettig om een tijdje in gezelschap te rijden.

Na Ransdorp sloegen we linksaf om de binnendoor-route naar de dijk te nemen. Toen we een honderd meter van de dijk waren kwam daar net een dame op een racefiets voorbij die een aardig tempo onderhield. Natuurlijk werd ze door ons bijgehaald en draaide ze mee in het peloton. Kort na Uitdam plaatste ze een onverwachte demarrage zodat iedereen in de beugels moest om aan te sluiten. Rijn, Marcel en Michiel sloten pas bij de weg Monnickendam-Marken weer aan. Kort voor Monnickendam, aangemoedigd door Rijn, ging ze er weer een keer vandoor en Aad, zoals hij later bekende, moest vol aan de bak om er weer bij te komen. In Monnickendam namen we afscheid van dame en Huizenaar. Buiten bij de Koperen Vis kreeg Aad bijna ruzie met een serveerster omdat hij zijn fiets voor de ingang wilde parkeren. Mopperend zette hij hem ergens anders. Binnen zaten drie andere fietsende Muienaars, te weten Arjan Kouwenhoven, de broer van Iep (van Wonderen) en een derde waarvan me de naam helaas even ontschoten is. Tijdens de koffie haalden Enrico, Jurriaan en Aad herinneringen op aan hun fietavonturen in de Ardennen en Limburg. Na goed drie kwartier stapten we weer op. Bij de rotonde keerde Enrico even terug om zijn vergeten bidon op te halen. Daarna in een lekker tempo via Zuiderwoude terug naar de Schellingwouderbrug. Deze was open en er stond al een aardige meute te wachten. Vlak voor ons een zwierig geklede dame. Aad maakte spontaan daar complimenten over. Dat werd gewaardeerd want hij wist haar al verder pratende zelfs haar leeftijd (58) te ontfutselen. De wind was helaas naar het NoordOosten gedraaid zodat we hem op de Diemerzeedijk weer tegen hadden. Via het nieuwe fietspad langs de dijk reden we richting Muiden. In de Hellingstraat zagen we dat de aanbieder van de te bouwen woningen op de Schoutenwerf zijn optimisme had verloren. Stond er de afgelopen tien jaar: ‘Hier wonen in 2004, 2005, ….., 2014’. Nu was ‘in 2014’ afgeplakt L

In Muiden was het een drukte van jewelste want vlaggetjesdag. Op de Sluis kwamen we Hey tegen. Hij tobt met naweeën (meniscus) alsgevolg van een skivakantie. Hij hoopt na herstel weer eens mee te fietsen. Bij Mariahoeve kwam Marc net (per auto) te voorschijn. Toeterend zegde hij ons gedag. Lekker gefietst. We hebben onderweg trouwens besloten (dat is het prerogatief van de aanwezigen) om volgende week om negen uur te starten. Be prepared!

 

Zondag 29 maart 2015 – Rondje Galensloot – 51 km –  9°,  zware ZuidWestenwind kracht 6 á 7, bewolkt, later regen – 2 rijders: Clemens & Marcel

 Wat waren de voorspellingen slecht. In twee opzichten: 1) er werd zeer slecht weet voorspeld voor de gehele zondag en 2) het bleek niet zo te zijn, toen ik (gelegenheidsschrijver van dit stukje) tussen de gordijnen doorpiepte om het gevolg van geopende hemelsluizen te kunnen aanschouwen… Droog…, een droog wegdek en een licht grijze lucht die (nog) geen onheil voorspelde, wel jagende wolken. Harde wind dus… Weer die twijfel. Voor alleen wind blijven we toch niet thuis? Zou Eric zich al afgemeld hebben via whatsapp? Nee, geen bericht. Jammer, omkleden dan maar. Niemand meldde zich echter bij mijn tuinhekje, dan maar alleen op weg naar Muiden. Maar ook bij het bankje verscheen niemand. Helemaal niemand. Allemaal de wekker nog op wintertijd?? Of had de weersvoorspelling van gisteren de doorslag al gegeven? Toch gaf het wel een lekker gevoel alleen te kunnen bepalen hoe hard en hoe ver er vandaag gefietst zou gaan worden. Kopje Bloemendaal speelde door mijn gedachte…. maar daar kwam de wind niet vandaan. Rondje Markermeer dan? Dat is wel erg veel kopwerk voor een eenzame renner. Dan maar ‘Rondje Weesp’. De Lange Muiderweg maar op, wie weet kan ik Clemens nog groeten bij het langsfietsen. Maar nee, op het moment dat ik de ‘Compromis’ naderde, zag ik Clemens juist op zijn fiets springen. Gelukkig, een trainingsmaat van formaat. Samen besloten wij eerst maar eens een flink stuk tegenwind te trotseren. Lekker. Via het Gein en Abcoude naar Loenersloot om vanaf daar met een mooie boog een aangename weg terug te vinden. Het was nog steeds droog en eigenlijk ook helemaal niet koud. Er stonden nog net geen schuimkoppen op de Vecht, maar hard werken moesten we wel. Pas na Baambrugge begon het licht te motteren, om bij Loenersloot over te gaan in een mild regentje. Omdat we nu voor de wind gingen, was deze regen nauwelijks voelbaar. Clemens wist een goede stek voor een koffiestop. Als je een grote familie hebt, woont er altijd wel iemand langs de route. Yvonne Galensloot, bij velen van ons welbekend, schonk ons heerlijke koffie en wij vielen met onze neus in de slagroom, want er waren ook Tompoucen bij…. Na deze versnaperingen “voor het lapje” naar huis. Bij het weer binnenrijden van Naarden-vesting, sprong de teller op 51km. Lekker gefietst in goed gezelschap. En weer hadden de thuisblijvers ongelijk. Tot volgende week  (maandag, 2^de paasdag nog wel om 10 uur. red.) dan maar!

 

Zondag 22 maart 2015 – Oostvaardersplassen – 58 km –  4-6°,  matig tot krachtige NoordOostenwind kracht 4, zonnig – 9 rijders: Marco, Rijn, Eric, Eric-Jan, Enrico, Marc, Marcel, Albert & Michiel

 Voorjaar!? En meteen 9 rijders bij het bankje! Rijn na maanden van afwezigheid dit jaar voor het eerst. Eric-Jan een maand na zijn meniscus-operatie voor de tweede maal dit jaar. We besloten voor een rit naar ’t Hoogt maar op de Zuidpolderweg bleek de wind zo NoordOost te zijn dat Marco de op kop rijdende Eric bij de Hakkelaarsbrug het bevel gaf koers te zetten naar de Hollandse Brug. Op deze brug raakten de mannen met slechtste benen (Michiel & Rijn) al meteen op achterstand. Gelukkig bleven mannen als Marcel en Albert in de buurt zodat achter hun brede ruggen uit de harde wind kon worden gebleven. Op het Nieuwe Land kwam het zonnetje er gelukkig bij zodat de verstijfde vingers wat ontdooiden.

Zoals bekend zijn er door Rob in het afgelopen najaar wat alternatieven aangedragen om het verschil tussen de sterke en minder-sterke rijders te mitigeren. De sterkere rijders hebben nog een alternatief aan de verschillende voorstellen toegevoegd. Dit is: zo’n 100 á 200 meter voor de anderen uitrijden zodat deze niet uit wind rijden maar wel uitzicht houden op de voorste groep. Bij het einde van de bebouwde kom van Almere-Buiten vond Rijn het voor de eerste keer wel welletjes en keerde om. Kort daarna waren we bij het bezoekerscentrum. Marco, Marc en Enrico besloten gelijk door te rijden terwijl de anderen zich binnen te goed deden aan koffie en appeltaart.

De eerste kilometers na de stop waren nog wat frisjes maar de wind in de rug vergoedde veel. Na de knik in de dijk richting Almeerderzand was het nog even aanpoten evenals op de Hollandse Brug. Albert haakte onderaan af. De anderen reden door naar de Hakkelaarsbrug alwaar Marcel en Eric afsloegen richting Naarden, Michiel afstapte en Eric-Jan moederziel alleen naar Muiden doorreed. Mogelijk was hij wel blij om van ons verlost te zijn. Een eerste keer valt niet mee J

 

Zondag 15 maart 2015 – Oostvaardersplassen – 58 km –  4-6°,  matig tot krachtige NoordOostenwind kracht 4, bewolkt – 6 rijders: Marco, Clemens, Eric, Aad, Enrico & Michiel

 Tussen acht en negen regende het nog even licht wat Marcel noopte een smsje te sturen dat hij vandaag van deelname afzag. Ook schrijver dezes aarzelde even maar toen even later zelfs een zweempje zonlicht doorbrak besloot hij toch te gaan. Van de voorjaarsachtige toestanden van de afgelopen week was niets meer over en een gure wind woei met kracht uit het noordoosten. Oostvaardersplassen dus.

Via de gebruikelijke wegen reden we er heen. Overal was wel iets te zien van het SAA project. Dit is het snelwegverbredingsproject tussen Schiphol, Amsterdam en Almere. Pas in 2020 zullen de werkzaamheden zijn afgerond. Voorbij Almere-Buiten sloegen we linksaf een bospad op richting de uitspanning bij de Oostvaardersplassen. Aangezien schrijver dezes al een tijdje moeite had met het tempo en ruim achteraan reed, begreep hij niet waarom op dat pad een groep dames op leeftijd enthousiast stond te klappen een aan te moedigen. Waarschijnlijk had de voorste rijder daarom verzocht? Dit gaf hem wel de nodige energie om de laatste meters af te leggen.

In de uitspanning was het goed toeven met uitzicht op de Heck-runderen en Przewalski-paarden.

Na de stop reden we, in het begin bibberend van de kou, via de Oostvaardersdijk terug naar de Hollandse Brug. Om kwart voor één waren we bij de Hakkelaarsbrug waar onze wegen zich scheidden. Hopelijk is het zondag a.s. meer voorjaar.

 

Zondag 8 maart 2015 – Haarzuilens – 70 km –  7-12°,  matige ZuidZuidWestenwind kracht 4, zonnig – 8 rijders: Marco, Clemens, Han, Marc, Aad, Marcel, Albert & Michiel

Na ruim 4 maanden van afwezigheid besloot schrijver dezes zich, 2 weken eerder dan gepland vanwege het mooie weer, ruim op tijd bij het bankje te vervoegen. Eerst passeerden nog wat kerkgangers maar daarna kwam de eerste ongelovige fietser (Clemens) aanfietsen. Alras gevolgt door de andere ongelovigen. Het was een handengeschud van jewelste omdat de meesten elkaar maanden niet hadden gezien. Albert kwam op zijn nagelnieuwe Cannondale met schijfremmen en elektrische derailleurs aanrijden. Vol bewondering keek iedereen naar dit kekke karretje. Ook hadden de meesten het nieuwe TCM-tenue aan. Het ziet er strak uit maar het stemt toch weemoedig dat TCM-Muiden er niet meer opstaat. Daarna zei schrijver dezes in zijn onschuldige overmoed: ‘zullen we naar Haarzuilens rijden”?.

Daar was iedereen het mee eens en reden we over de Muiderbrug en langs het AR-kanaal richting Driemond. Daarna door het Gein naar Abcoude. Er stond toch aardig wat wind en achteraan in het peloton was het niet goed toeven. Na Abcoude reden we langs de A2 richting N201. Daarna over het A2-viaduct naar Oukoop richting Nieuwer Ter Aar.

Toen was van de onschuldige overmoed van schrijver dezes al weinig meer over. De lange afwezigheid eiste zijn tol. Blij was hij dan ook om op het terras in Haarzuilens in het zonnetje te kunnen bijkomen. De vlag hing halfstok en bij navraag bij de serveerster bleek dat één van hun collega’s na een operatie onverwacht was overleden. We waren er (even) stil van. Na de pauze reden we grotendeels met de wind in de rug terug. De snelle jongens, die de hele winter door hebben gefietst, vonden het tempo wel erg gezapig dus na permissie van Han gingen zij huns weegs. De andere vijf reden in een redelijk aangenaam tempo langs de Vecht naar huis terug. De kop is er af. Andere overwinteraars wordt van harte verzocht zich de komende weken bij het bankje te melden zodat we ons half april, als de TCM-zomertijd weer ingaat, weer als één groep kunnen manifesteren.

Zondag 1 maart 2015 – Ronde Hoep– 59 km – 6/9^o, Zuidwestenwind 6, zon, licht bewolkt – 4 rijders: Aad, Marco, Enrico en Marc

Alpe d’Huzes

De weersvooruitzichten zijn slecht dus heb ik zaterdagmiddag de kans aangegrepen om een rondje te fietsen. Lekker met een zonnetje, blauwe lucht maar wel flinke wind. Dat het zondagochtend droog is en dat zelfs de zon schijnt komt dan ook als een grote verrassing. De vlag van het gemeentehuis staat redelijk strak en dus waait het stevig. Maar dat het zo hard waait….oef. Hoewel nog langer in bed blijven een reële optie is blijkt de praktijk weerbarstig. Er is geen discussie mogelijk want het hoofd moet leeg. Hoe meer wind, hoe meer pijn en hoe leger het hoofd en dus pak ik mijn bike.

Marco rijdt al popelend rondjes op de parkeerplaats, Aad heeft al flink af moeten zien, Enrico ervaart de naweeën van een gezellige avond vol drank en Erik Jan is zijn fietsego vergeten en is in zijn winterjas en laarzen, gezeten op zijn stevige Hollandse rijwiel nagenoeg incognito. De knieoperatie is geslaagd en we zijn getuige van zijn eerste fietsmeters. Hij gaat vandaag natuurlijk niet mee en dus vertrekken 4 leeghoofden voor een pittig tochtje Ronde Hoep. Kennis is vandaag ballast want we weten nu al waar de wind vrij spel zal hebben en ons zal geselen. Gelukkig zorgt diezelfde wind ervoor dat we nauwelijks tijd hebben om na te denken over de zin van het leven. Het motto is vandaag simpel: trappen! Trappen om vooruit te komen. Trappen om die k*twind te verslaan. Trappen alsof je leven er van afhangt. Trappen om bij de koffie te komen….trappen voor het leven, trappen alsof we Alpe d’Huez vandaag beklimmen.

Zodra we Mu’iden uitrijden doemt voorbij de brug direct de eerste bocht(21) van de berg op. Uit ervaring weet ik dat het direct een pittig klimmetje is, meer dan 10%, en recht de rug. Tot de Maxi’s is het vooral warm worden en niet nu al exploderen. Vlak voor de tweede bocht zit nog een geniepig stijl stuk over het AR-kanaal. Na een stuk vals plat worden we voorbij de spoorbrug weer met de neus op de feiten gedrukt waarbij Enrico en Aad moeite hebben het tempo te volgen.

In de kenmerkende vlakke bochten van de Alpe d’Huez bij Troisbouche er tijd om adem te halen maar in de klim in Le Gain Sud gaan we rustig maar gestaag verder. Marco is zijn griep helemaal te boven en doet het meeste vuile werk. Na enig manoeuvreren in het bochtige Ab-Coude krijgen we kort een visioen van het open polderland waar we een zekere prooi zijn. Zodra we het tunneltje van de A2 passeren slaat de man met de hamer ongenadig toe. Er wordt driftig geschakeld om de vaart er enigszins in te houden en we klampen ons vast aan het brede lijf van Marco. Ook Marc neemt af en toe de kop om therapeutisch werk te verrichten.

We slaan linksaf voor het rechte stuk naar La Garde. Een moeilijk stuk waar we nog even de wind volop van voren krijgen. Aan het einde weer een linkerbocht waarbij we even een moment de illusie hebben dat we de top bereikt hebben maar niets is minder waar. De wind komt nu meestal schuin op de kop en wordt nauwelijks geremd door de enkele boom. In gedachte zie ik mijzelf de skidorp al binnenrijden maar voorlopig is dat niet meer dan een visioen. Nog een bocht of 8 te gaan dus proberen we het juiste verzet en tempo te vinden. Voor gedachten en zorgen is er even geen ruimte in mijn hoofd want de belangrijkste zorg is dat we vooruit blijven gaan. Dat de benen soepel blijven bewegen. Niet te zwaar trappen maar toch zorgen dat het tempo erin blijft. Ik tel de bochten af en blijf focussen op de top. Ergens moet dat lelijke skidorp opdoemen maar waar? Met de moed der wanhoop trappen we door en opeens maken we een lange flauwe bocht naar rechts en verdwijnt plotsklaps de pijn in de benen. We zijn in het dorp, de weg gaat even licht naar beneden en zodra we de brug passeren zetten we aan voor de echte finale. Het is gelukt! Het is weer gelukt, we hebben de top gehaald. Geen tijd (en te koud) om op de top te rusten dus zetten we direct de afdaling in. Halverwege de berg ligt ons wielercafe De Punt waar we straks als beloning de koffie en appeltaart krijgen.

De grote plaat gaat erop waardoor we met grote snelheid en voor de wind ‘afdalen’. In Vink’e’vin slaan we linksaf naar d’Zuwe waar Marco het op zijn heupen krijgt. Hoewel we constant afdalen met snelheden rond de 40 per uur moet Ons Beest per sé een scooter inhalen. In plaats van rustig en gestaag afdalen wordt er driftig bijgetrapt waardoor de snelheid ruim over de 45 gaat. Gekkenwerk vinden Enrico en Marc die zo lang mogelijk willen genieten van de lange rechte afdaling in d’Zuwe. Voordat we koers zetten naar De Punt vindt een hergroepering plaats waardoor we als peloton de koffie halen. Voetbal is vandaag de hoofdmoot van het gesprek en in dit geval voornamelijk Ajax. Wie de afgelopen week niet gekeken heeft kan nauwelijks iets toevoegen aan  het gesprek en dus houdt Marc wijselijk zijn mond. De koffie is goed, de appeltaart ovenvers en de bediening zwanger. Ik geloof niet dat dat daar een relatie tussen bestaat maar het klinkt wel mooi.

Volgens de kenner gaar PSV vanmiddag ruim weten maar optimisten houden het op een gelijkspel. Maakt niet uit want als PSV nu geen kampioen wordt ligt het toch echt aan de spelers van de de Eindhovense club.  Er rest ons nog een laatste stuk van de afdaling. We beginnen rustig om weer in het ritme te komen. Op de brede weg langs het AR-kanaal gaat het nog lekker hard maar zodra het pad smaller wordt en we dichter bij het water rijden slaat de angst ons om het hart. De wind is tussen de bomen vlagerig en we moeten alle handen aan het stuur houden om niet in het water terecht te komen. Als Troisbouche opdoemt zit het ergste erop. We gaan samen de brug over waarna we afscheid nemen van Aad en even later ook van Marco. Enrico en Marc nemen het laatste stukje afdaling en rijden even later het basiskamp in Mu’iden binnen. Officieel moeten we zes keer omhoog maar wij vinden het genoeg voor vandaag. Het hoofd is leeg.

GREZZO

Zondag 22 Februari 2015 – Breukelen – 57 km – 1-6^o, Zuidwestenwind 3, zon, licht bewolkt – 3 rijders: Marco, Enrico en Marc

Wie is de Mol?

Zoals het hoort! De hele week onbestendig weer met regen, wind en ellende en ook komende week ziet er niet lenteachtig uit maar vandaag (zondag) schijnt de zon. Daarom reken ik erop dat Erik zijn belofte waarmaakt en ook vandaag met ons meerijdt. Maar helaas staat Marco zielsalleen bij het bankje te wachten op medestanders. Marc en Enrico doen traditiegetrouw mee maar Aad heeft zich wegens trieste familieomstandigheden afgemeld (sterkte!). Dat Marco er is mag een klein wonder heten want helemaal fit is hij nog niet maar vandaag hoopt hij de grieprestanten er uit te fietsen. Enige gladheid licht hier en daar op de loer maar is geen belemmering. Er is weinig animo voor een grensverleggende ambitieuze rit en dus gaan we koffie drinken in Breukelen. Even na tien uur wordt het vertreksein gegeven en Marc krijgt direct het kopmanschap in de maag gesplitst. Kan hij zelf het tempo bepalen en hoeft hij niet weer zo’n jankverhaal aan het verslag toe te voegen.

De Lange Muiderweg ligt er uitnodigend bij in de ochtendzon en de nieuwe Spieringbrug vordert gestaag. Nog even en dan kunnen we het strakke asfalt inwijden. Zonder forceren trappen we ons warm tegen de lichte zuidwester bries. Bij Weesp wordt het tempo langzaam opgevoerd tot rond de 30 en niemand dringt aan om de kop over te nemen. We groeten enkele bekende roeiers op de Vecht maar onze hartelijkheid wordt niet beantwoord. Het ochtendgloren en weidse uitzicht kan ons humeur niet verpesten en dus trappen we gestaag verder langs onze rivier. Voor Nederhorst gaan we rechtsaf en volgen de oever van de rivier. Enrico meldt zich voor wat kopwerk en in alle rust rijden drie winterfietsers door een oneindig laagland. We koesteren Marco die vandaag uit de wind gehouden wordt en dus neemt Marc bij Overmeer de kop over om die tot aan Breukelen niet meer af te staan. Met een licht gevoel van vreugde geven we ons op het plein over aan de uitbater van Expreszo die ons van harte welkom heet.

De man is wel teleurgesteld dat Marc zijn taart niet wil maar kiest voor de zelf meegebrachte banaan. Hij probeert daar nog een klodder slagroom bij te verkopen maar gelet op de geaardheid van de bediening vindt Marc dat geen goed idee. Breukelen blijkt de ideale plek om het leed van de wereld de revue te laten passeren. We spreken onze waardering uit voor de knappe 1-1 van Feyenoord maar hebben geen goed woord over voor de zogenaamde voetbalfans die de wedstrijd aangrepen om de Romeinse pleinen en fonteinen te verbouwen. Het is duidelijk dat hooligans niet te vergelijken zijn met oranjefans en dus een andere aanpak verdienen. Van Rome gaan we al snel naar Griekenland dat op de valreep behouden is voor de euro. Jammer voor Marc die gehoopt had zijn vakantie in goedkope drachme’s af te rekenen. Financieel expert Enrico doceert de groep over de onmogelijke strategie van de nieuwe Griekse regering die uiteindelijk niet anders kon dan de Europese voorwaarden voor een lening accepteren. Na de Griekse mores is een nog maar een kleine stap naar Libie, Syrie en Irak. IS zit slechts op 300 km afstand aan de andere kant van de Middellandse Zee en hoeft alleen nog maar in een bootje te stappen om dood, verderf en vooral angst en haat te zaaien in Europa. En als we naar Oost Europa kijken worden we niet vrolijker. Oekraïne, en dan met name het oosten, is een broedplaats voor heel veel ellende. Poetin doet waar hij zin in heeft en lijkt ondanks mooie beloftes en wapenstilstanden niet te stuiten. Anno 2015 val je niet openlijk een land binnen maar mobiliseer je een groepje opstandelingen die voor jou de kastanjes uit het vuur halen. Zo hou je zelf schone handen maar krijg je toch je zin. Het volk smult van mooie beloftes en dat brengt ons weer terug naar Griekenland. Het land van de onwerkelijke verkiezingsbeloftes die de bevolking voor de gek houden. Ja, en daarmee zijn we in één klap terug in Muiden waar, volgens Enrico, de PvdA ook regeert met mooie maar onwerkelijke beloftes. Het is duidelijk dat een paar fietsmannen tijdens twee koppen koffie met appeltaart een scherpe analyse van de wereld kunnen maken. Als je een doel wilt bereiken is het belangrijk dat je dat in alle rust, en vooral ver van de openbaarheid doet. Laat iedereen maar denken dat je rechtsaf wilt en ondertussen werk je hard aan een scenario dat linksaf slaat. Een heuse mol die in het grootste geniep zand in de motor strooit waardoor plannen in het honderd lopen.

We blikken ook nog vooruit en dromen al van hogere temperaturen, lente en natuurlijk korte broeken. Verlost van de vele extra warme kledingstukken. Maart dient zich al bijna aan en dan ontwaken wellicht onze zomergasten. De winterbikkels gaan weer samen op pad met de zomerkoninkjes. Gaat de winterharde fietsconditie weer moeiteloos samen met de sportschoolideologie? Voordat we naar huis gaan overwegen we nog even de Griekse betaalmethode toe te passen maar omdat we hier nog terug willen komen kiezen we voor de lijn van de ECB. We nemen nu de andere oever van de Vecht om met de wind in de rug naar huis te peddelen. Even lijkt het erop dat Marco genezen is en de kop neemt maar dat is van korte duur. Voordat we Breukelen uitrijden is het Marc die het tempo aangeeft met Marco en Enrico in zijn wiel. Met een zonnetje, wind in de rug en inmiddels ruim 6 graden lijkt het wel vakantie en binnen no time doemt Weesp op aan de horizon. Marco begint zowaar weer praatjes te krijgen en neemt hartelijk afscheid. Toch is het raar dat Marco te ziek was om zelfs maar naar voetbal te kijken, met pijn en moeite op een fiets kon zitten, geen seconde kopwerk kon doen, maar wel de hele week op de bouw kon staan. Terwijl we Muiden binnen rijden valt het kwartje. Hij is de mol! Onze eigen mol die van binnenuit de club saboteert. Maar met welk doel?

GREZZO

15 Februari 2015 – Oostvaardersplassen – 62 km – 2-6^o, Noordoosterwind 4, zon met bewolking– 4 rijders: Aad, Enrico, Erik en Marc

GEJAAGD door de WIND

Marco griep, Marcel ziek, Tiem gescheurde enkelbanden, Eric Jan meniscus, Rijn blessure, Michiel mantelzorg, Rob blessure, Herman gevallen, het is dus bijna een wonder dat er vandaag nog mannen met een fiets bij het bankje te vinden zijn. En dat is jammer want de zon schijnt volop waardoor het ideaal fietsweer lijkt. Lijkt want het is bitterkoud en de straffe Noordooster maakt het er niet beter op. De lenteachtige indruk heeft er wel voor gezorgd dat Erik uit zijn winterslaap is ontwaakt en ons vandaag gezelschap zal houden. Rijn is er ook, maar wel op zijn huis tuin en keukenfiets en een tennisracket verraad dat hij andere plannen heeft. Ook Gerard is met zijn echte ‘Brands’ mountainbike van de partij maar beide mannen komen alleen maar voor een praatje. Marc ontvangt glunderend de felicitaties voor zijn Elfstedenkruisje en is nog in de waan dat de wind uit het oosten komt en hij dus koffie in Soesterberg zal drinken maar dat is van korte duur. Alle anderen weten dat de wind uit het noordoosten waait en dat de Oostvaardersplassen de bestemming zal zijn. Let’s go!

Aad neemt zoals gewoonlijk de kop en zodra we de gemeentegrens passeren worden we ingehaald door een ambitieus groepje pelotonnetje. Aad geeft direct gas en sluit aan. Erik kan volgen en Marc moet alle zeilen bijzetten om aan te haken. Enrico doet ook nog een vertwijfelde poging maar ontdekt al snel dat dit wel erg hard gaat op de nuchtere maag. Het fietspad is te smal voor een goede waaier waardoor de laatsten vol in de wind rijden. Terwijl we nauwelijks een kilometer op weg zijn protesteren mijn benen volop. Ontploffingsgevaar! In deze paar minuten heb ik al meer afgezien dan tijdens de 215 km van vorige week in Friesland. Dit is gekkenwerk en laat de groep lopen. Als ik achterom kijk zie ik Enrico in de verte rustig peddelen. Bij de Hakkelaarsbrug zijn ook Ad en Erik tot bezinning gekomen en is er tijd voor een hergroepering. We zijn in ieder geval wakker en met de wind vol op de bek mag ik op kop naar de Hollandse Brug. Pittig is een understatement en als we de brug oprijden is het lastig om een redelijk tempo te maken. Ik weet nu zeker dat ik meer het karakter van een diesel heb. Rustig op gang komen maar wel eindeloos lang door kunnen gaan.

Gelukkig verdelen we het kopwerk netjes over de hele groep hoewel Aad een paar keer overslaat. Behalve zijn rug heeft hij nu ook problemen met zijn hartslag en aangezien de ziekenboeg al propvol zit mag hij lekker uit de wind fietsen. Gaandeweg de rit raak ik beter in mijn ritme maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds de naweeën proef van de valse start. Mijn bovenbenen lijken in brand te staan. Zijn dit mijn hamstrings? Het doet vooral pijn. Een pijn die ik nog nooit eerder gevoeld heb. Vreemd, na vorige week dacht ik in topconditie te zijn maar vandaag kost alles heel veel moeite. Uiteindelijk zit ook het hek door het natuurgebied op slot zodat we terug moeten om via een ander pad bij de koffie te komen. We passeren een vrouw op een racefiets en ik verbaas mij erover hoeveel vierkante meter stof in haar broek is verwerkt.  In geval van nood zou je het als parachute kunnen gebruiken. Haar fiets moet van ongekende kwaliteit zijn. De laatste meters naar de koffie neemt Enrico de kop en met het restaurant in zicht gaat hij steeds harder rijden. Een nieuw fenomeen lijkt geboren: de koffiesprint.

De appelpunten zijn kolossaal en smaken voortreffelijk. De prijs is OK want Aad trakteert. Met zijn 47 lentes is hij vandaag de benjamin van het gezelschap: gefeliciteerd. De koffie is vandaag minder dan we gewend zijn. Het tweede kopje is ronduit waterig maar als we de bediening daarop aanspreken kijkt men hoogst verwonderd. Het ligt blijkbaar aan ons. Als we ons weer helemaal ingepakt hebben is het tijd voor de terugreis. Het fietspad op en opletten bij de beruchte Aad Brandsbocht. Maar zover komt het niet want ook hier zijn de hekken gesloten waardoor we via een omweg naar de dijk fietsen. Eenmaal op de dijk kan het feest eindelijk beginnen. De noordooster is nu onze vriend en kilometers lang rijden we ruim boven de 40 kilometer. (de 50 halen we net niet)

In no time zijn we weer terug bij de Hollandse brug waar we afscheid nemen van Erik en Aad. Enrico en Marc rijden even later samen Muiden binnen.

GREZZO

8 Februari 2015 – Leeuwarden-Leeuwarden – 215 km – 2-6^o, Noorderwind 5/6, bewolkt met opklaringen – 2 rijders: Tiem en Marc

KRUISJE

Na weken van praktische maar vooral mentale voorbereiding rijden we zaterdagmiddag naar Leeuwarden. Tiem’s 86-jarige moeder zal dit weekend voor hotelier spelen en heeft haar huis ter beschikking gesteld van de sport. We worden hartelijk ontvangen met verse koffie en appeltaart dus ga ik er vanuit dat zij wekelijks de toerverslagen leest. Ook bij het diner blijkt zij goed op de hoogte van wielergebruiken want we krijgen een groot bord pasta met tomatensaus en vleesballetjes. Nadat we ‘s avonds bij de open haard nog een flesje wijn wegwerken wordt het tijd voor de nacht voordat we van start gaan. Om 11 uur lig ik plat en om 1 uur staar ik nog steeds naar het plafond. De adrenaline doet zijn werk voortreffelijk en dat betekent weinig nachtrust. Na enkele uren doezelen wordt ik omstreeks 4 uur wakker van een gierende wind rond het huis. Een blik op een weerapp leert mij dat dit harde noorder wind, kracht 7 is. Oeps!

Om 6 uur mogen we eindelijk op en kies ik uiteindelijk uit mijn overvolle tas de juiste winteroutfit. Na een boterham, krentenbol, banaan en veel cafeïne vullen we onze zakken met repen, gelletjes, bananen en krentenbollen. Voor de stroopwafels is helaas geen plek meer. Het maakt niets uit, we moeten gaan!

Terwijl Leeuwarden, Friesland en waarschijnlijk heel Nederland nog lekker ligt te dromen rijden we door een verlaten stad naar de wielerbaan voor de start van onze eerste Elfstedentocht. Fietscollega Fred heeft lekker thuis in Haarlem geslapen en is vanochtend vroeg naar Leeuwarden vertrokken. Bij de start is de situatie zoals het hoort licht chaotisch. Mannen van de organisatie lopen driftig heen en weer en in het donker wordt er van alles omgeroepen, maar dat maakt de situatie er niet beter op. Desondanks staan we om half acht gedrieën met 497 andere ‘gekken’ klaar voor de start. Voordat we echt kunnen fietsen zijn we een kwartier verder want iedereen moet via een smal modderig paadje het terrein verlaten.

In de ochtendschemering rijden we door Leeuwarden en zoeken ons plekje. De route is niet uitgepeild maar alleen met GPS te vinden. Ik heb een leenexemplaar gekregen maar snap er weinig van. Eigenlijk moet ik mijn leesbril opzetten om iets te kunnen zien en Tiem zit ergens achter mij. Daarom rijd ik gewoon achter de meute aan. De spanning is weg en de sfeer in het peloton goed. Met wind in de rug trappen we op ons gemak 32 in het uur en gelukkig spreek ik mijn talen goed zodat er volop tijd is voor een praatje. Sneek nadert met rasse schreden en als we bij de eerste stempelpost komen is het volop licht en kunnen de fietslampjes uit. Stempelen betekent dringen om het cafe binnen te komen en Fred offert zich op. Na een reep en een slok water door naar IJlst. Dat ligt vlakbij dus binnen no time hebben we 2 stempels te pakken. Door louter doodlopende wegen kost het moeite om de uitgang van IJlst te vinden maar uiteindelijk gaan we richting Sloten. De route is herkenbaar aan plukjes fietsers die her en der voorbijkomen. Aansluiten en aanklampen. Met wind mee nog even snel naar Sloten waar we door het cafe heen de trap op klunen voor een stempeltje. Fred trakteert op vijgen en daarna snel door naar Stavoren.

De wind komt nu van opzij dus moet er eindelijk getrapt worden. We hebben een fijn clubje gevonden als het noodlot toeslaat. Lek! kreunt Fred en dus moeten we van de fiets. Terwijl telkens kleine groepjes passeren staat Fred te klooien met een reserveband. We missen Aad die het vast sneller had gekund maar na eindeloos pompen is de band weer hard en kunnen we verder. Helaas lijken de lekkere groepjes voorbij dus zijn we vooralsnog op onszelf aangewezen. Dat betekent ook dat ons lot nu in handen ligt van Tiem’s GPS. Hij verteld dat het apparaat inmiddels doet waarvoor hij het gekocht heeft maar bij de eerste de beste kruising worden we letterlijk het bos van Gaasterland ingestuurd. Aanklampen waar weer! Door de lekke band zijn we wel uit ons ritme en het is de vraag of we dat weer snel hervinden. Uiteindelijk volgen we de ANWB-borden naar Stavoren en even later rijden we hoog op de dijk van het IJsselmeer. Hier bij de Rode Klif is Lange Pier in de pan gehakt. De koude adem van Lange Pier waart hier blijkbaar nog steeds rond want het waait hier als een jekko en als de dijk naar het noorden afbuigt kan het grote lange beuken beginnen. Een eenzame fietser klampt zich aan ons vast en met zijn vieren rijden(?!) zwoegen we naar Stavoren.

De stempelpost zit vol met zweterige mannen (en wat vrouwen) en na een gelletje en een stempel willen we door. Bovendien zien we een ideaal pelotonnetje dat op het punt van vertrekken staat. Maar nog voordat we Stavoren uit zijn staat de groep stil vanwege een lekke band. Daar gaan we niet op wachten dus rijden we door. We volgen een wegwijzer met de tekst Hindelopen maar constateren even later dat we de groep fietsers in de verte nooit zullen bereiken want die rijden op een andere weg. Na wat omrijden vinden we de officiële route weer terug en stoempen gestaag door. Snelheid is niet belangrijk maar het is vooral zaak dat we gestaag vooruitgaan. Wind of geen wind. Soepel malen dus en niet stampen en wrikken en tot mijn eigen verbazing lukt dat wonderwel goed. De benen voelen goed en daar lijkt 6 beaufort uit het noorden niets aan te kunnen veranderen. 26 per uur is onder deze omstandigheden helemaal niet slecht, zeker als je bedenkt dat we ergens halverwege zijn. In de Brabander in Hindelopen is het rustig dus kunnen we snel weer verder.

Op weg naar Workum vinden we een mooi cluppie van 5 roodblauwe mannen in identieke pakken. Fijn tempo en dus ideale fietsvrienden maar de praktijk blijkt weerbarstig. De mannen hebben helemaal geen behoefte aan nieuwe fietsvrienden en na het overnemen van de kop wringt één van hen zich zonder mededogen tussen Fred en de voormalige nummer vijf. Fred denkt daar heel anders over en houdt stug het wiel. Hoe gaat dit aflopen? Er wordt gesproken maar zo te zien zijn dat geen vriendelijke woorden. Fred blijft stug aan het laatste wiel geplakt en dus gaat de roodblauwe over tot actie. Er wordt geduwd en nog eens en Fred vraag beleefd daarmee op te houden. Maar de roodblauwe moet en zal er tussen en doet dat uiteindelijk. Als er even later weer kop overgenomen wordt herhaald zich dit toneelstukje en ook de andere roodblauwen blijken geroutineerde straatvechters. Het woord samen uit, samen thuis of andere wieleretiquetten zijn aan deze mannen niet besteed. Botte zielloze honden zijn het, maar misschien hoort ook dat bij het fietsen. Rijden in een peloton is sowieso een vak apart. Als je even niet oplet ben je je plek kwijt en bungel je ergens achter in de wind. In Workum worden onze roodblauwe helden opgevangen in de volgwagen en kunnen ze hun heldenverhalen delen. Wij halen onze schouders op en stappen met een goed gemoed weer op de fiets.

Bolsward is de 7e stad en dat geeft moed. Ondanks de stevige k*twind blijf ik opgewekt en heb alle tijd om het Friese landschap te bestuderen. Ook verbaas ik mij erover dat ik geen pijntjes voel. Geen rugpijn, geen liespijn, geen protesterende beenspieren maar een leeg hoofd en een blij gevoel. Tiem roept dat hij het moeilijk heeft en geen kopwerk kan doen en ook Fred is niet fris meer. Ik jump naar een groepje maar als ik aansluit erger ik mij als snel aan het te lage tempo. En voor ik er erg in heb besluit ik de kopman te passeren. De mannen laten zich niet gek maken dus fiets ik weer verder naar het volgende groepje. Achter mij vloekt Tiem binnensmonds en vraag hij zich af waarom ik niet gewoon in het groepje blijf. Tja? Als ik weer vol in de wind rijd vraag ik mij dat ook af maar de benen willen gewoon lekker draaien en ze doen dat nog steeds zonder pijn. Alsof ik gestuwd wordt door de adrenaline lijken mijn benen onuitputtelijk.

In Bolsward nemen we een broodje en bouillon maar desondanks zegt Fred dat hij niet meer verder kan. Ik begrijp Fred maar overtuig hem nog even door te bijten. Nog een kleine 20 km naar Harlingen en dan zit de grootste marteling erop. Dan hoeven we niet meer naar het noorden maar gaan oostwaarts met de licht krimpende wind een beetje in de kont. Fred zwicht maar een paar kilometer buiten Bolsward geeft Fred alsnog de pijp aan Maarten en keert om voor de bus naar Leeuwarden. Als ik verder rijd merk ik dat mijn GPS niet meer op mijn stuur zit. Oef, verloren op de klinkers van Bolsward. Dat gaat geld kosten maar die nare gedachte verdwijnt al snel als ik weer trance kom en verder maal door het Friese land.

Harlingen zien is goed voor de moraal. De wetenschap dat we het ergste gehad hebben en vanaf nu alleen nog maar op de fiets hoeven te blijven zitten is fijn. Tiem en ik nemen eindelijk tijd voor een echte stop en bij stempelpost Harlingen Basta nemen we uitgebreid koffie met appeltaart. Ik meld aan de stempelaar dat ik mijn GPS ben verloren en de man gaat bellen met Bolsward. Enkele minuten later hoor ik mijn naam en zie ik de man met een Garmin in zijn hand. Mijn Garmin! Afgeleverd door een fietser die het apparaat van het wegdek opgeraapt heeft en achter mij aangereden is. Mijn geloof in de fietser is weer terug. Tiem gelooft er ook weer helemaal in en dus volgen we een paar Giant-mannen naar Franeker. Het is een fijn clubje en met 28-30 km koersen we naar Franeker.

Ook daar nemen we nog een reep want ik heb mij voorgenomen de hele dag door regelmatig iets naar binnen te werken. Slappen benen moet ik vandaag niet hebben.

Van Franeker kan ik mij bitter weinig herinneren en zelf terugkijken via Google Maps roept geen herinnering op. Ben ik hier echt geweest?  De Giant-mannen gaan verder en wij dus ook en als we langs de snelweg naar Leeuwarden rijden groeit het pelotonnetje aan tot een heuse groep. Iedereen doet kopwerk en ondertussen wordt er volop gekletst. Fietsen lijkt wel ontspanning! Zelfs het gevreesde eindeloze platte landschap valt mee. Het ziet er best liefelijk uit maar vraag mij tegelijkertijd af of ik nog wel toerekeningsvatbaar ben. De medestrijders rijden op bekend terrein en kennen de route. Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Steins is geen stad maar wel een mijlpaal. Hier vandaan ben je snel terug in Leeuwarden maar …….dat doen we niet. We zijn nu zover gekomen dat afstappen geen optie meer is. We rijden door en aan het eind van een verhard jaagpad sta ik opeens oog in oog met het ultieme symbool van de Elfstedentocht. Het bruggetje van Bartlehiem ziet er in het echt minder imposant uit maar heeft aan magie niets verloren. We danken de extra stop bij de brug waar bouillon en fruit voor het grijpen ligt. Na een selfie met de brug is het tijd voor de finale.

Dokkum is maar 12 kilometer verwijderd maar het peloton is inmiddels flink uit elkaar getrokken. Ons cluppie had geen behoefte aan foto’s en is dus al lang weg. Tiem en ik stappen op en volgen de Dokkumer Ee. De zon schijnt en zorgt voor een mooi plaatje maar voor het eerst merk ik dat ik daar niet meer van kan genieten. Ik wil Dokkum en wel zo snel mogelijk. We rijden op een smal paadje en Tiem doet gelukkig veel kopwerk. Ik tuur het vlakke land af in de hoop dat ik de skyline van Dokkum ontwaar maar tevergeefs. Nog 6 km naar Dokkum en reken uit dat het een kwestie is van op en neer rijden van Muiden naar Weesp. Dat doe ik dagelijks maar nu lijkt het een onmetelijke afstand. De kilometers lijken hier veel langer en Dokkum komt maar niet in zicht. Een eenzame fietser uit De Bilt laat zich gewillig door ons inhalen zodat hij aan kan klampen. Terwijl Tiem onverschrokken doorrijdt concentreer ik me op zijn achterwiel en roep tegen mijzelf: niet loslaten! Als we Dokkum inrijden wil ik stempelen maar het centrum ligt verder weg dan gehoopt en zonder routeborden en GPS nog een flinke klus om te vinden.

De 10e stempel, een stuk droge worst, een cola en een laatste gel en dan gaan we weer. Even buiten Dokkum vinden we een groep fanaten die er nog stevig tegenaan gaan. Met de wind in de rug moet dat lukken dus zetten we even aan en zitten vast. Leeuwarden here we come! Maar opeens gaat de groep vol in de remmen. Verkeerde weg genomen, afslag gemist en Tiem’s GPS houdt het niet langer dan 8 uur vol op een batterij dus daar hebben we ook niets meer aan. We dwalen vervolgens met de groep ergens tussen Dokkum en Leeuwarden. Worden weer de bush bush ingestuurd maar niemand weet echt de weg. Ik ben het zat en in het eerstvolgende gehucht vraag ik de weg naar Leeuwarden. We worden naar de grote weg geleid en worden blij van het woord Leeuwarden. Maar op een of andere manier wil de afstand naar Leeuwarden maar niet korter worden. Vreemd want we doen ons uiterste best. De wind komt inmiddels weer hinderlijk van opzij waardoor ik even twijfel of we weer terug naar Dokkum rijden. Tiem twijfelt niet en om kwart voor zes, tien uur na vertrek, rijden we bij de Bonke Vaart Leeuwarden weer binnen. (bij het schrijven van dit stuk zie ik dat we een flink stuk omgereden hebben) Even later zijn we terug bij af. We halen onze elfde stempel en krijgen als beloning een kruisje. Glunderend kijken we elkaar aan en geven een high five. Trots, blij en heel voldaan. Tijd voor het thuisfront met apps, facebook, twitter etc.  Fred schrijft dat hij de bus in Bolsward gemist heeft en vervolgens toch op de fiets is gestapt. Had hij beter met ons naar Steins kunnen rijden. Best een mooie tocht!

GREZZO

 

8 Februari 2015 – Marken – 57 km – 4^o, krachtige NoordWestenwind, zonnig & bewolkt – 4 rijders: Marco, Aad, Eric-Jan, Enrico

Aad en Marco stonden te schuilen bij de Loper vanwege de snijdende wind, dus dachten Enrico en Erc-Jan in eerste instantie dat ze de enigen waren toen ze het lege bankje zagen. De keuze voor BroekinWaterland was snel gemaakt, de afslag naar Marken was een verrassing.

Marco nestelde zich op kop  en de rest was maar al te blij. Op de smalle paden was het lastig om goed uit de wind te blijven zitten, zodat er af en toe even gewacht werd. Al snel bereikten we Marken om ons te nestelen bij Cafe Land- en Zeezicht. Daar probeerde Eric-Jan uit te leggen dat de mobiele parkeer apps soms ook rare dingen doen, zoals 0,= kosten in rekening brengen. Wij kijken. “Tja Eric-Jan, als jij wilt betalen na 19:00 uur terwijl dat niet hoeft dan brengt zo’n app dat natuurlijk niet in rekening.” Verder vermaakten we ons met de wetenschap dat Aad het achterste urinoir – bedoeld voor kleuters – moest gebruiken omdat de andere urinoirs te hoog hangen, dan wel ….

Bij buitenkomst kwamen we Marc en Tieme tegen die bezig waren hun rondje Elfsteden te fietsen en veel last hadden van de harde zijwind. Ze besloten daarom van fiets te wisselen voor een examplaar met meer zijwaartse steun …..

De terugweg verliep gezwind en moeiteloos draaiden we 40 km/u, totdat Eric-Jan zijn knie begon op te spelen.. Hij blijkt een scheurtje van de mensiscus in de linker knie te hebben opgelopen tijdens zijn laatste skivakantie en wordt binnenkort geopereerd. Bij de Maxis namen we afscheid van Marco en bedankten hem voor het zware kopwerk. Even later kon Enrico nog net een overstekende aangelijnde (!) hond op het fietspad ontwijken, terwijl hij daarvoor ook nog gebeld had. Je ziet: er is weinig voor nodig om te vallen. Om 12:30 uur bereikten we Muiden.

 

Zondag 1 februari 2015 * Ronde Hoep  * 60 km * 2/5 graden * WZW wind 3 bft  * bewolkt * 3 rijders:  Aad, Marco en Marc.

Uit de kast

Met de Elfstedentocht voor de deur is het fijn om vandaag nog wat meters te maken. De lat ligt dus laag en bij het checken van buienradar, voor een actueel weerbeeld, raak ik niet in paniek bij de term ‘weerswaarschuwing’. Kans op gladheid door opgevroren wegen, en dat ziet Marco waarschijnlijk ook want voorzichtig stuurt hij een what’s-app met de vraag of er nog gefietst gaat worden. Als rasoptimist vind ik dat we het moeten proberen en zo geschiedt. Marco pikt onderweg nog een grijze man op een rode racefiets op zodat om 10 uur 3 man (Marco, Aad en Marc) bij het bankje verzamelen. Het is droog, fris maar niet ijskoud en we beloven goed uit te kijken voor gladde wegen. Het wetenschappelijk vastgestelde trainingsschema(!?) voorziet aan de vooravond van de tocht der tochten een lichte inspanning. Gestimuleerd door de ZW-wind kiezen we voor een Rondje Hoep. Een bekend rondje dat we op een zwoele zomeravond ruim binnen de 2 uur soldaat maken maar onder de winterse omstandigheden kost het meer moeite. Gelukkig merk ik dat mijn inspanningen van de afgelopen weken effect hebben. Ik fiets zonder problemen met Marco op richting de Maxis. Ook door Het Gein (jongens wat een waanzinnig asfalt) gaat het soepel maar bedenk ondertussen dat Marco weken niet op de fiets heeft gezeten. Het is in ieder geval goed voor de moraal. Marco kijkt jaloers naar mijn ass-saver die mijn kont lekker droog houdt. De investering van 5,95 is het meer dan waard.

Het is natuurlijk niet het mooiste fietsweer maar de grauwe grijsheid in combinatie met vochtige kou begint een beetje te wennen. Maar ik moet toegeven dat zonder dat idiote Elfstedenplan ik de afgelopen weken vaker in mijn warme bed was blijven liggen. Ben benieuwd hoe Tiem het straks gaat doen. Ondanks zijn mooie plannen heeft hij nauwelijks een meter gereden. Maar gelopen heeft hij wel dus conditioneel zit het wel snor. Bovendien is het een ijzervreter die ik nog nooit heb kunnen betrappen op de woorden ‘ik kan niet meer’. Het is leuk om met Aad en Marco te fietsen maar merk ook dat ‘eigen tempo’ rijden veel voordelen heeft. Nooit een meter boven je macht maar ook nooit even lekker in het wiel gaan zitten. Via Waverveen, Vinkeveen en Hazesveen gaan we naar Baambrugge waar we bij De Punt in de remmen knijpen. Alleen zou ik dat niet gedaan hebben maar zo blijkt maar weer eens dat fietsen met een clubje leuker is. Na weken praten met mijn schaduw zitten er gelukkig weer mannen van vlees en bloed aan tafel.

We bestellen koffie maar omdat Aad en Marc geen appeltaart nemen en broederlijk een banaantje delen, neemt ook Marco vandaag alleen maar koffie. Gelukkig wel met een stukje klassieke boterkoek dus missen we de taart niet. Aad lacht een beetje als een boer met kiespijn want hoewel hij nog minstens tien jaar wil fietsen, maakt hij zich wel zorgen om zijn rug. De berg botjes in zijn lijf, zitten niet allemaal op de juiste plek en dat levert problemen op. Het klinkt heel geloofwaardig en we hopen dat Aad in goede handen is. Dat beaamt hij ook met grote stelligheid want hij heeft alle vertrouwen in zijn gynaecoloog. Na deze onthulling zijn we met stomheid geslagen. Het heeft een paar jaar geduurd maar eindelijk is hij uit de kast. Opeens staan alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren in een ander daglicht. Hij (of toch een zij?) heeft het wel erg vaak over heldin Marianne Vos en rijdt Aad al die jaren gewoon op een damesfiets? We zullen het zadel eens aan een nader onderzoek onderwerpen.

Als we enigszins van de schrik bekomen zijn besluiten we dat het tijd is voor de terugtocht. Omdat we er niet uitkomen met de betaling biedt Marco ruimhartig aan de rekening te betalen. De laatste kilometers langs het AR-kanaal gaan als een tierelier en voor we er erg in hebben staan we in Driemond. Marco en Aad wensen Marc het allerbeste voor de tocht der tochten. Het lijkt erop dat het monster niet meer terug wil in zijn kast. Ik moet er aan geloven, en stilletjes hoop ik dat het volgende week rotweer wordt. Sneeuwstormen, hagel, natte sneeuw of minstens dagenlang hevige regenval. Een goed excuus om volgende week lekker in mijn warme bed te blijven liggen. Niemand die mij mist en geen haan die er naar kraait!

GREZZO

 

Zondag 25 januari 2015 * Ronde Hoep of Bloemendaal * 60 km respectievelijk 98 km * 2/5 graden * WZW wind 3 bft  * bewolkt/regen * 2 rijders:  Enrico en Marc.

Ass-saver

Dit weekend staat in het teken van de grote voorbereiding op de Elfstedentocht. De hele week bestudeer ik als een meteoroloog de weerkaarten om het juiste moment uit te zoeken voor het rondje Markermeer. Moet het links- of juist rechtsom, wat is de beste starttijd en hoeveel eten en drinken moet er mee? Op vrijdagavond intensief overleg met Tiem die nuchter vaststelt dat de zondag voor de opera gereserveerd is dus rest ons de zaterdag. Het belooft mooi weer te worden maar eerst wat sneeuw en regen. Volgens Tiem is rond 10 uur de straat weer schoon zodat we met zonnebril het rondje kunnen maken. De westen wind is perfect voor ‘rechtsom’ maar na een onrustige nacht blijkt om half negen dat er nog steeds behoorlijk wat sneeuw ligt. Een proefritje van 50 meter wijst uit dat fietsen onmogelijk is. Fietskleren weer uit. Blijft dus de zondag over.

Vandaag gaat er gefietst worden, dat staat vast, want meteo belooft mooi weer. Droog, af en toe een zonnetje en een westenwind kracht 3. Perfect! Het Markermeer heb ik uit mijn hoofd gezet maar ik hoop op een mooie rit. Zodra ik aangekleed aan het ontbijt zit en routinematig toch nog even buienradar bekijk slaat de angst mij om het hart. Een grote grijze deken trekt over Nederland. Maar dat betekent dat het nu ook regent! Maar als ik naar buiten kijk lijkt het droog. Het regent echt…..maar niet hard en dus ben ik vastbesloten kilometers te maken. Omdat het fietsen vandaag moet concurreren met opera en voetbal verwacht ik weinig medestanders. Ingepakt en ingetaped rijd ik naar het bankje waar Enrico eenzaam staat te wachten. Hij heeft niet naar buienradar gekeken en is gewoon enthousiast op zijn ros gesprongen. Meer zullen er vandaag niet uit hun holen komen.

Met twee man lijkt het simpel een bestemming te bedenken maar dat is nu niet het geval. Enrico wil een rondje Hoep doen maar Marc droomt van kilometers en wil naar Bloemendaal. Na enig loven en bieden gaan we naar De Hoep. Als we het dorp uitrijden neemt Marc de kop met Enrico in zijn wiel. Althans, dat was de bedoeling. Als Marc bij de Maxis achterom kijkt ziet hij een grote leegte met aan de horizon een zwart stipje. Na enig wachten blijkt het inderdaad Enrico te zijn die het tempo niet kan waarderen. Na een kort gesprek rijden de mannen ieder hun eigen route. Enrico een Rondje Hoep en Marc zet koers naar Bloemendaal.

Al met al regent het harder dan gedacht en binnen de kortste keren is alles zeiknat. Met name mijn broek loopt langzaam vol en heb spijt dat ik niet een achterspatbord gekocht heb. Waarom heb ik zo’n hekel aan die dingen? Is het een kwestie van gewicht of aerodynamica? Het ziet er gewoon niet uit en het hoort niet. Maar ja, nu moet ik wel op de blaren zitten. Ik zit te soppen en bovendien krijg ik ijskoude billen. En langzaam trekt de kou naar mijn bovenbenen en dat is lastig. Want daar zitten de bundels die het de komende uren moeten doen. Doordat mijn broek nat wordt sluit hij niet meer mooi aan. Hij zakt als het ware een beetje af en dat merk ik met name in mijn liezen. Daar ontstaat een prop die niet lekker voelt. Bij ieder trap die ik maak voel ik die prop. Al fietsend probeer ik het zaakje een beetje op te hijsen maar echt lekker zit het niet.

Gelukkig houdt het voorbij Amsterdam op met regenen. Maar dat betekent nog niet dat mijn broek direct droog is. Via Spaarndam rijdt ik naar Santpoort Noord. Eigenlijk gaat het best lekker maar dat is ook niet zo vreemd want de westen wind komt toch meer uit het zuiden dan gedacht. Ik rijdt dus min of meer met wind mee en zal op de terugweg moeten hopen dat de wind enigszins in mijn voordeel draait. Ik heb de kaart vanochtend niet goed bekeken en weet hier vandaan de weg naar het Kopje niet. Hopelijk kom ik iets bekends tegen maar ik besluit dat het ook zonder Kopje een mooie route is. Even krijg ik een ‘aha erlebnis’ maar het blijkt vals alarm want even later passeer ik de rondweg van Haarlem en rijdt richting het station. Kopje gemist! Hoewel het slecht fietsweer is, valt het mij op hoe veel fietsers er onderweg zijn. Het aantal winterharde bikkels is groter dan gedacht.

Als ik Haarlem uitrij breekt er zowaar een waterig zonnetje door maar niet genoeg om mijn zonnebril op te zetten. Droog wordt ik er ook niet van. Deze keer niet terug via Hoofddorp en die ellenlange provinciale weg (N201) maar gewoon richting Zwanenburg waar ik de Ringvaart zie. Een kwestie van deze weg volgen tot Amstelveen en dan linksaf. Voorbij Badhoevedorp wordt ik ingehaald door een pelotonnetje dat er flink de vaart in heeft. Aanhaken dus en met 36 in het uur knallen we richting Schiphol Oost. Ik wilde linksaf langs de snelweg maar door de mannen kom ik een stukje verder terecht. Als zij via de Ringvaart naar Aalsmeer gaan ga ik alsnog links langs het Amsterdamse Bos naar Amstelveen. Amstelveen is een k*tstad om te fietsen. Slechte fietspaden en veel te veel stoplichten.

Pas voorbij Ouderkerk kom ik weer een beetje in mijn ritme en hier kom ik op de route van de Ronde Hoep. Bij ieder ventje op een fiets verwacht ik ieder moment Enrico aan te treffen. Ook de broodkruimels die hij wellicht gestrooid heeft zijn niet te vinden. Onzin natuurlijk, want Enrico zit waarschijnlijk al hoog en breed thuis voor de open haard met de warme chocomel. In het Gein zet ik nog even aan en zoef over het waanzinnige asfalt. Doe een virtueel wedstrijdje met een fietser aan de overkant maar loop niet in want hij heeft steeds de binnenbocht. Langs het AR-kanaal stuiter ik nog even over de klinkers en heb het dan helemaal gehad. Mijn rug doet al een tijdje pijn maar nu is het niet leuk meer. Dit noemen ze vast afzien, niet leuk, maar ik bedenk dat ik door moet naar de volgende pijngrens. Na drie en een half uur rijdt ik Muiden weer binnen. Net geen 100 km maar genoeg voor vandaag. De liefde voor regen is er niet groter op geworden. Toch maar investeren in een ass-saver. Hou ik hopelijk de volgende keer de boel een beetje droog. Ben benieuwd naar Enrico’s verhaal.

GREZZO

Enrico’s verhaal: Bij het bankje spreekt Marc de ambitie uit om naar het Kopje te gaan. Te ver voor mijn doen, zeker gezien weer en kou. Gewoon niet leuk, in wil lekker een stukje van 60 km fietsen, en met de Westen wind is dat Ronde Hoep. Vanaf de Amsterdamse straatweg zet Marc het tempo op 33km/u, terwijl ik net uit mijn warme bed ben gestapt. Als het in de bocht bij het bruggetje ook nog glad is door sneeuwresten, vind ik het best. Laat hem maar gaan, hier heb ik geen zin in. Op de Maxis brug komt Marc erachter dat ik er ‘niet meer aan hang’. In een kort gesprek maak ik hem duidelijk vooral zijn ambitie te volgen, en dat ik rechtsaf sla. Na de kasseienstrook zet ik bij Driemond de remhandles maar eens open. Ah, dat scheelt… Ik heb veel plezier van mijn achterspatbord, neopreen overschoenen en dubbele set handschoenen.

De linker Gein oever bevat prachting asfalt. Bij het Rondje merk ik dat de wind steeds meer draait naar het Zuiden maar ook dat het droog wordt. Na een kleine twee uur ben ik weer thuis, droog en wel. Even de fiets afspoelen, ketting drogen en insmeren. Tijd voor een lekkere Cappuccino.

Zondag 18 januari 2015 * Maarssen/De Bilt/Amersfoort * 101 km * 0/3 graden * ZZW wind 3 bft  * bewolkt/regen * 1 rijder:  Marc.

 Solo

Acht februari komt steeds dichterbij maar de voorbereiding van de 200 km van de Winterelfstedentocht (voor fietsers) krijgt nog niet echt vorm. OK, tweede Kerstdag op de fiets gezeten en vorige week samen met Aad de storm getrotseerd, maar het beperkt zich allemaal tot zo’n 60 km per keer. In praktijk betekent dat een uurtje fietsen, een klein uurtje koffielullen en een uurtje terug fietsen. Leuk maar daarmee ga ik de oorlog niet winnen. Volgens de wet van Fred (wielercollega die ook naar Friesland gaat) wordt het pas na 100 kilometer echt lastig maar daar kan ik voorlopig niet over meepraten. Op maandagochtend bij de koffieautomaat vertel ik losjes dat ik weer lekker gereden heb maar laat het aantal kilometers wijselijk achterwege.

Met Tiem heb ik afgesproken volgend weekend een rondje Markermeer te doen ter voorbereiding van onze wintertour. En zelfs over deze ruim 150 km maak ik mij enigszins zorgen en daarom MOET ik vandaag minstens 100 km wegtrappen. De hele week volg ik de weersvoorspelling en de vijfdaagse van dinsdag is weinig hoopvol. Ik houd moed met de gedachte dat dat bijna iedere week hetzelfde liedje is en uiteindelijk op zondag blijkt het prima fietsweer. Maar deze week gaat het anders. De verwachting voor zondag blijft de volgende dagen slecht maar op zaterdag blijkt het waanzinnig mooi fietsweer. Strakblauwe lucht en volop zon. Terwijl ik met Sandra en Mus in de auto zit op weg naar ‘Open Dagen’ voor haar vervolgopleiding zie ik de wielrenners bij bosjes genieten.

Mijn benen jeuken maar het is mijn lot.

Zaterdagavond kijk ik vol belangstelling naar het weerbericht maar zowel RTL, NOS en alle weerapps zeggen hetzelfde: ZZW wind met regen en natte sneeuw! Maar ja……ik moet fietsen. En niet zomaar een stukje peddelen, nee ik moet minimaal 100 km wegtrappen. Ik kijk eens naar Google Maps en spreek mijzelf moed in. We kunnen richting Breukelen of Soester Hoogt en als ik dan na de koffie er nog een stukkie aanplak komt het helemaal goed. En wellicht tegen beter weten in kruip ik rond middernacht vol vertrouwen onder de wol. Ik slaap goed maar na het ontwaken schuif ik de gordijnen met een ruk opzij en zie vol ergernis de regendruppels ritmisch op het platte dak vallen. Maar Buienradar geeft hoop. Een breed regenfront trekt van ZW naar het NO weg en raakt Muiden zo nu en dan maar de Provincie Utrecht ontspringt grotendeels de dans. De motregenradar negeer ik wijselijk om niet ontmoedigd te raken.

Na alle twijfel van deze week weet ik het zeker; ik GA!  Na ontbijt en twee koppen koffie ga ik mij om kwart voor tien aankleden. Dit moet zorgvuldig gebeuren en ja, dat kost tijd. Twee lagen sokken, geprepareerde schoenen en vanwege de nattigheid extra plastic zakken om het geheel wat ik keurig wegwerk onder de overschoenen. Over mijn ondershirt een extra shirt met lange mouwen en tot slot mijn winterjack. Dit keer gevuld met telefoon, geld, credit card en OV chipkaart, (maar die zit er standaard in) mueslirepen, banaan en mandarijn. Natuurlijk mijn helmmuts en dat lekker colletje zodat ik geen koude nek krijg. Tot slot onderhandschoenen en wintergloves. Als ik volledig gekleed op pad wil ontdek ik dat mijn banden nog wat extra lucht nodig hebben en dus kan ik eerst alle handschoenen uitwurmen om het ventiel los te draaien. Als ik dan eindelijk op weg kan naar het bankje moet ik aan het eind van de straat vol in de remmen om een vroege buurman te ontwijken. Zijn remmen doen het aanzienlijk beter dan de mijne en met enige acrobatiek ontwijk ik het kostbare blik en schiet links van hem de weg op. Was het bijna een erg kort ritje geworden.

Om 1 minuut over tien bij het bankje maar daar is het oorverdovend stil. Geen hond te bekennen maar dat had ik diep in mijn hart ook niet verwacht. Jullie hoeven niet te trainen voor die monsterrit dus liggen jullie gewoon in je warme bed. De weg is nat, de lucht is grijs en er valt af en toe een spetter dus ik ga.

Het wordt een solo van 101 km. Eerst over bekend terrein richting Breukelen waar ik zonder nadenken voorbij rijd. Door naar Maarssen en het gaat hardstikke lekker. Kan al die tijd mijn eigen tempo rijden en dat is best fijn. Google Maps heb ik vanochtend aandachtig bestudeerd en komt overeen met de werkelijkheid. In Maarssen rijd ik maar 1 keer verkeerd en ik ben verbaasd als ik opeens Utrecht Overvecht aan mijn rechter zijde ontwaar. Bij Blauwkapel rechtdoor onder het spoor door naar De Bilt. Laat Zeist rechts liggen en koers richting Amersfoort. Even overweeg ik een stop bij het Soester Hoogt maar alleen koffie drinken is saai en ik praat sowieso al twee uur tegen mezelf. Voor de kilometers door naar Amersfoort waar ik in gedachten naar de apen zwaai. Neem bij de stoplichten mijn banaan en weersta ook de koffie in Soest.

Af en toe val er een druppel van mijn helm maar tot op heden geen regen van betekenis. Dat veranderd in Baarn. De file Nijhofgangers haast zich naar de eredienst en heeft geen oog voor een eenzame natgeregende fietser. 75 km getrapt en ik wil naar huis dus zet ik de kiezen op elkaar. Mijn rug begint te protesteren en ik denk aan de wijze woorden van collega Fred. Langs de A1 naar huis en in mijn hoofd maakt een rekenmachine overuren. Wanneer ik ANWB-borden optel bij de afgelegde kilometers kom ik maar tot 90 of maximaal 95 kilometer. Een stemmetje zegt dat dat genoeg is maar bij de Torenflat stuur ik toch linksaf en rij even later tegen de wind langs de Zuidkant van het Naardermeer. Ik neem het (p)aadje en bereik even later weer de Vecht. Bekend terrein en als ik Weesp passeer rijdt ik via de Lange Muiderweg naar huis. Bij het aquaduct zie ik mijn teller op 100 springen en gerustgesteld peddel ik de laatste kilometer naar huis. Een mooie solo. Weliswaar niet zo lang als die van Tony Martin in augustus 2013. Hij reed 177 km alleen op kop maar moest vlak voor de finish capituleren voor het peloton. Na 101 km rij ik als eerste Muiden binnen.

GREZZO

Zondag 11 januari 2015 * Uithoorn * 60 km * 3/7 graden * W wind 6 bft + windstoten * half bewolkt * 2 rijders:  Aad en Marc.

Charlie

Het was een bewogen week waarbij de wereld ruw werd wakker geschud door een golf van terreur. Dan verlang je extra naar de zondagochtend om de zinnen te verzetten en het hoofd leeg te maken. Gebogen over het kromme stuur en verstand op nul! Het weer lijkt echter spelbreker te worden want na dagenlang regen doet ook de wind een duit in het zakje. Aanvankelijk lijkt het erop dat de wind zondagochtend afneemt tot redelijke proporties maar als om 9 uur de wekker gaat hoor ik het nog flink tekeer gaan. Kracht zes met flinke windstoten zegt de app en als ik naar buiten kijk regent het bovendien. Even overweeg ik terug in het warme bed te kruipen en gehoor te geven aan mijn angst maar een blik op buienradar leert dat het de laatste buien zijn. Genoeg geleuterd; opstaan, aankleden, ontbijten en fietsen! Een echte vent zwicht niet voor de terreur van wind en regen.

Goed warm ingepakt nader ik het bankje op het Vestingplein waar het uitgestorven is. Vooralsnog weinig onverschrokken medestrijders te vinden en terwijl het weer begint te regenen rijd ik naar de flappentap voor wat harde cash. Als eenzame strijder moet ik goed voorbereid de strijd aangaan. Wanneer ik even later met geld terugkeer op het plein voor een laatste check staat een kleumende Aad te schuilen bij de viskar. Een medestrijder! We vallen elkaar nog net niet in de armen maar vandaag voelt het anders. Geen flauwe grappen, geen bijdehande woorden om indruk te maken, geen snedig antwoord. Aad en ik weten dat we het vandaag samen moeten doen. Samen strijden tegen de almachtige kracht van de wind. Uithoorn is het doel en op de terugweg koffie in De Punt.

De Lange Muiderweg biedt voor de eerste kilometers enige beschutting en makkelijker dan gedacht bereiken we Weesp. De brug over het AR-kanaal is andere koek want de wind is nu pal tegen. Langzaam kruipen we tegen de brug op maar snelheid is nu niet belangrijk. “Laat je niet opjagen door de tegenstander” spookt het constant door mijn hoofd. We hebben nog flink wat kilometers voor de boeg dus niet meteen alles geven. Als we linksaf Het Gein inrijden lijkt onze tegenstander te schuilen in de bosjes. Wellicht komt het door het nieuwe gladde asfalt maar eigenlijk gaat het best lekker. Misschien is het een valstrik van onze tegenstander. Lokt hij ons op deze manier naar het open veld waar hij straks ongenadig hard toeslaat. Op het viaduct over de A2 deelt de wind nog een plaagstoot uit. We staan bijna stil maar aan de andere kant kunnen we naar links en hebben het loeder zowaar even in de rug maar dat is van korte duur. Rechtsaf de polder in betekent verder ploeteren. Terwijl we bijna iedere meter moeten veroveren zijn er ook momenten dat het heel erg meevalt. Zou de tegenstander een omtrekkende beweging maken zodat we op de terugweg weer wind tegen hebben? Ik probeer mijn gedachten te ordenen en concentreer me op de kaart. Door de kronkelweggetjes is het lastig oriënteren. Rijden we nu naar het Westen, Noorden, Zuiden of Noordwesten? En wanneer hebben we de wind dan pal tegen? Bomen en boerderijen verhullen de ware aard van onze geniepige tegenstander. Gelukkig blijft het wel droog en zien we blauwe luchten en twee mooie schaduwen. Als ik weer eens bijna stilval neemt ‘good old’ Aad kop over en houden we het tempo erin. Zolang we niet stilstaan is er vooruitgang. Alleen jammer dat wanneer Aad krom gebogen over zijn stuur ligt, hij mij nauwelijks uit de wind kan houden. Maar het is sowieso goed voor de moraal en we zijn nog steeds aan de winnende hand. Vlak voor Uithoorn gaan we linksaf en opeens hebben we wind mee. Wat een verademing en de verleiding is groot om ons over te geven aan deze luxe. Toch gaan we nog één keer rechtsaf voor de laatste kilometers strak tegen de wind. Uithoorn is Uithoorn en dat zullen we halen! Een lange rechte streep asfalt strekt zich uit tot de horizon en de wind geselt mijn gezicht. De blik schuin links naar beneden en af en toe vooruit om te constateren dat de Provinciale Weg nog niet in beeld is. Tranen van de kou rollen over mijn wangen en de snot wordt bijna letterlijk uit mijn neus geblazen. Aad weet het kwakje net te ontwijken.

Nog nooit zo blij geweest met het bereiken van de stoplichten en als we aan de overkant zijn gaan we linksaf richting Vinkeveen. De terreur van de wind verdwijnt als sneeuw voor de zon en opeens lijkt onze tegenstander een goede vriend te zijn. De wolf lijkt veranderd in een knuffeldier dat ons met liefde en gemak meer dan 40 km/u laat rijden. Als twee blije eikels rijden we als een streep naar Vinkeveen. Daar maakt de weg een lichte bocht en als we even later via de Baambrugse Zuwe naar de koffie van De Punt rijden merken we dat de wind niet meer pal van achteren waait. In De Punt worden we als helden ontvangen en eten we gebroederlijk onze bananen op. Hier ontdek ik ook voor het eerst de ware aard van Aad. Achter de facade van Amsterdamse branieschopper en praatjesmaker gaat een mooie inborst schuil. Een ware zoon, liefdevolle vader en warme grootvader krijgen vandaag gestalte in ons stamcafe in Baambrugge. De sfeer is zo goed dat we besluiten tot een DERDE kop koffie. Weliswaar zonder appeltaart maar wel telkens met een klein stukje boterkoek.

Het is tijd voor de laatste etappe! We peddelen rustig richting het AR-kanaal voor de laatste kilometers naar huis. We hebben even de idee dat de wind definitief is verslagen maar zodra we op de dijk langs het AR-kanaal linksaf slaan blijkt het tegendeel. Je houdt steeds rekening met terreur maar een aanslag komt toch onverwacht. Gelukkig zijn we alert en grijpen tijdig het stuur stevig vast. Achter iedere boom staat een nieuwe windstoot die probeert met alle kracht ons van de weg af te blazen. De fragiele racefietsen geven geen krimp en voor het eerst ben ik blij met mijn 90 kilo schoon aan de haak. Ik kijk schuin naar rechts en hoop dat lichtgewicht Aad ook bestand is tegen deze slinkse aanval. Het water van het kanaal ziet er niet aanlokkelijk uit en een enorm binnenvaartschip levert ook het gevecht met de natuur. De schipper stuurt de boeg in de wind  waardoor het schip bijna dwars door het kanaal vaart. Gelukkig heeft hij het rijk alleen want voor twee dwarse schepen wordt het wel erg krap. “Niet bang zijn” zegt mijn geweten maar tegelijkertijd vraag ik mij af hoe ik in godsnaam de hoge rechte damwanden van het kanaal op kan klimmen als ik in het water terecht zou komen. Niet te veel denken maar rustig doorfietsen. Laat je niet kisten door die ploert die er een alles of niets offensief tegenaan gooit. Langzaam maar zeker komt Driemond naderbij en de wetenschap dat eerlijke spierkracht het wint van een tegenstander die met alle winden meewaait.

Samen met Aad neem ik de brug over het kanaal bij Driemond en dat gaat nu een stuk soepeler dan twee uur geleden. Even later nemen we afscheid en kiezen onze eigen weg naar huis. We hebben gewonnen. ‘Nous sommes Charlie!

GREZZO (voor het vrije woord)

Zondag 4 januari 2015 * Monnickendam * 57 km * 3/7 graden * NW wind 3 bft * zon * 6 rijders:  Aad, Marco, Han, Tiemen, Enrico en Marc

Vrouw!

Fietsers zijn net mensen en dus maken ook wij mooie plannen voor een nieuw fietsjaar. Gelukkig is er een aantal zekerheden waar we ons aan vast kunnen houden en dat betekent dat we om 10 uur verzamelen bij ons vertrouwde bankje op het Vestingplein in Muiden, in de volksmond ook wel het Mr. A. Brandsplein genoemd. Ook de heer Brands is zelf in eigen persoon aanwezig om de felicitaties in ontvangst te nemen voor het behalen van de titel ‘Master of Muiden 2014’. Enrico en Marc hadden een eindejaarsoffensief ingezet om de oude rot te verschalken maar deze bleek tevergeefs. Met slechts één fietstocht verschil ging Meneer Brands met de eer strijken. Glunderend loopt hij deze mooie zondagmorgen rond maar de gezichtsuitdrukking blijkt een gevolg van zijn retro fietsbril. Het ding zit zo strak op zijn hoofd geklemd dat het een wonder is dat Meneer Brands met zijn ogen kan knipperen. Gelukkig is niet alle aandacht op Brands gericht en worden er natuurlijk handen geschut met heel veel ‘beste wensen’. Even lijkt het erop dat we met 4 man de proloog gaan rijden maar op de valreep komen ook Enrico en Han opdagen. Met name de aanwezigheid van Han mag bijzonder genoemd worden omdat hij geen liefhebber is van het winterfietsen. Wat verder opvalt is zijn aerodynamische postuur en dat wordt direct toegeschreven aan de nieuwe clubkleding.  De Italiaanse snit blijkt een positieve uitwerking te hebben op overdadige lichaamsdelen dus dat is goed nieuws voor de mannen van de TC. Ook Enrico gaat geheel gekleed in het Zwart-Blauw en Tiemen heeft de lange winterbroek in gebruik genomen. We kijken uit naar de dag dat we een compleet peloton in de nieuwe outfit op de fiets kunnen zien.
Monnickendam dus en die voorspelling van Enrico komt direct uit. Geen discussie over de richting hoewel een enkeling graag wat meer kilometers wil rijden op deze prachtige zondag die zijn naam eer aan doet. Met name Tiemen en Marc moeten de komende weken nog flink wat kilometers maken om niet geheel onvoorbereid aan de 200 kilometers van de Winter-Elfstedentocht te beginnen. Uit nader psychisch onderzoek zijn geen afwijkingen aan dit duo geconstateerd en moeten we concluderen dat ze geheel toerekeningsvatbaar zijn en vrijwillig voor dit barre avontuur gekozen hebben. Deze krappe 60 kilometer zijn dan ook geen maat voor wat hen te wachten staat. De lichte bries waait officieel uit het NW maar blijkt in praktijk wispelturig en neigt naar het Westen. Met het trio Marco, Tiem en Marc afwisselend op kop rijden we de bekende route door het weidse Waterland. Het is fris maar niet ijzig koud en de ochtendzon zet de omgeving in een prachtig diffuus strijklicht. We trappen lekker door maar het tempo is niet moordend zodat er volop genoten kan worden. Woorden schieten tekort en dus wordt er in stilte genoten. Twee eenzame fietsers worden met gemak achterhaald en sluiten zich dankbaar bij ons aan. We gaan als een treintje en opeens, als een duveltje uit een doosje nestelt Han zich op kop. Als een hondje dat bij ieder paaltje zijn poot omhoog doet wil ook Han laten zien dat hij meetelt. Een factor die we niet moeten onderschatten. Dat doen we dus ook niet en rijden braaf achter het strakke lijf aan naar de Koperen Ketel in Monnickendam.
De stukken appeltaart zijn hier enorm en ook de lekkere koffie wordt hier in teiltjes geserveerd. Daar kan De Zwaan niet tegenop. Aad en Marc slaan de taart over en delen gebroederlijk hun meegenomen banaan en mandarijn. Omdat de wieleragenda nog maagdelijk wit is worden de goede voornemens direct in plannen omgezet. 2014 was een mooi fietsjaar maar gezamenlijke toertochten werden node gemist. Natuurlijk is er eind juni weer het Ardennenoffensief. Een meerdaags uitje naar onze zuiderburen, maar er leeft toch vooral de wens om vaker een mooie tocht te rijden. Veenendaal-Veenendaal is een fijne ouverture van het seizoen maar we willen meer. De Ronde van NH staat hoog op ons lijstje maar dat valt niet te combineren met Enrico’s Amstel Gold Race. Bovendien zit bijna niemand te wachten op een toertocht met tienduizenden fietsers op de weg. Gelukkig zijn de routes van grote toertochten bekend en kun je ze ieder willekeurig moment rijden maar dan is veel of flexibele vrije tijd wel noodzakelijk en dat is niet iedereen gegund. Over een jaar zal duidelijk zijn welke wensen in vervulling zijn gegaan.
Het is een traditie dat de renner die de titel ‘Master of Muiden’ mag voeren dat beloond met een genereus gebaar. Als dank betaalt hij de rekening van de proloog en dus zijn alle ogen vandaag op Meneer Brands gericht. Maar behalve veel en grote woorden moeten we het vooralsnog doen met een brede grijns. De serveerster klopt Brands nog even hoopvol op de schouder maar zelfs deze liefkozing brengt geen verandering in de situatie en dus trekken we allemaal de knip. ‘Ich habe es nicht erwartet’ of zoiets prevelt de man die in een noodvaart van zijn voetstuk duikelt. Het zakgeld dat hij van moeder de vrouw heeft meegekregen is bij lange na niet voldoende en het bankpasje ligt waarschijnlijk veilig in haar keukenla. Nu wordt pijnlijk duidelijk waarom Brands iedere zondag zo nadrukkelijk verbaal aanwezig is. We zijn benieuwd of hij volgende week alsnog over de brug komt. Het is duidelijk dat de vrouw achter de renner niet onbelangrijk is. Michiel is al weken afwezig omdat hij zich vol overgave stort op de rol van mantelzorger en ook de vrouw van Herman speelt een belangrijke rol. Na Hermans meest recente kennismaking met het asfalt, door Han treffend geparodieerd met de kreet ‘Ohhh’ maar dan met erudite Gooise tongval (probeer het zelf even op het toilet), schatten we zijn kansen op een terugkeer niet heel erg hoog in. We mijmeren daarom over een eerbetoon in de vorm van een fijne rit. “Herman’s Mooiste” wellicht en daarbij mag zijn kuil bij Amsterdam Noord natuurlijk niet ontbreken. Zoiets als de jaarlijkse rit naar Schoonhoven als eerbetoon aan Rob’s moeder.
Het is tijd voor de terugweg en dus pakken we ons weer helemaal in. Niet via de Provinciale Weg maar binnendoor langs de bekende sloten van Waterland. De wind is iets aangetrokken en waait niet pal in de rug. Toch sneller dan gedacht zijn we terug in Amsterdam Noord, nemen de Brandsbocht zonder problemen, Tiem vergeet rechtsaf te slaan en inspecteren vervolgens de HTK-kuil (Herman Ten Kroode-Kuil). Op de rotonde onderaan de Schellingwouderbrug hebben we nu voorrang maar dat neemt niet weg dat Enrico alle moeite moet doen om een plotselinge manoeuvre van Han te neutraliseren. Zonder problemen rijden we terug naar Muiden; de kop is er af!  2015 wordt vast een mooi fietsjaar.

GREZZO