Toerverslagen 2014

Eindstand 2014

 

Zondag 28 december 2014 * Oostvaardersplassen * 61 km * -1/3 graden * NO wind 3 bft * zon * 2 rijders: Enrico en Marc

Groet!

De goden zijn ons goed gezind. Na alle regen was het Tweede Kerstdag prachtig zonnig fietsweer en ook vandaag laat de zon zich duidelijk zien. De sneeuw heeft ons niet bereikt dus zijn de wegen goed begaanbaar maar na de 6 graden nachtvorst is het wel oppassen geblazen. De venijnige wind komt uit het noordoosten en maakt fietsen tot wintersport. We zijn gewaarschuwd. ‘We’ beperkt zich vandaag tot Enrico en Marc want van de overige renners ontbreekt vanochtend ieder spoor. Zelfs Aad laat het vandaag afweten en dat is op zijn minst teleurstellend. Het is duidelijk dat het kaf van het koren gescheiden wordt. Mannen onderscheiden zich van de jongens en de bikkels van de mooi weerrijders.

Even na tien uur (we hebben nog even hoop gehad) vertrekken we richting de Oostvaardersplassen en over de bestemming waren we het samen snel eens. Marc mag op kop en al snel is duidelijk dat de kou energie vreet. Tot de Hollandse brug lijkt het alsof er een groot stuk elastiek aan de fiets vast zit. Het kost veel moeite om vooruit te komen en een ritme te vinden. De Noordooster is pittig en bovendien zijn we alert op ieder wit uitgeslagen stukje asfalt op het fietspad. We moeten wel heel blijven. Boven op de brug ligt een flinke plaat bevroren smeltwater waar we met grote omzichtigheid met onze 23 mm bandjes overheen rijden. Veel fietsers zijn er vandaag niet maar we zijn zeker niet de enigen. Een select gezelschap wielrijders heeft deze prachtige zondagochtend aangegrepen om de weide wereld in te trekken. Een gezelschap dat zich vandaag met elkaar verbonden voelt. Dat begon al bij het bankje in Muiden waar we uitbundig gegroet werden door een vrolijk fietsduo maar ook richting Muiderberg was er een handje van de tegenliggers. Hier in de polder is het niet anders. De enkele fietser op de weg heeft respect voor zijn lotgenoot en voelt zich verbonden. Soms een lichte, bijna onopvallende handbeweging, soms een hand die van het stuur gaat maar ook een welgemeend ‘môge’ maakt deze rit tot een mooie ervaring.

Normaal gesproken ziet het op zondagmorgen zwart van de fietsers en dan is het geen doen om iedereen te groeten maar vandaag is een bijzondere dag en wij zijn daar deelgenoot van. Het bezorgt ons een goed humeur en doet de kou vergeten. Wellicht komt dat ook door de speciale geitenharen sokken die ik vanochtend OVER mijn raceschoenen aangetrokken heb. Met een schaar heb ik er een gat in geknipt voor de schoenplaatjes en het geheel afgeplakt met oerdegelijk duktape. Het ziet er niet uit maar mijn overschoenen verbergen dit plak en knipwerk en het helpt wel degelijk. Voor het eerst waait de wind niet door mijn schoenen maar blijven mijn tenen op temperatuur. En terwijl we tegen de ijzige wind in blijven beuken veroveren we langzaam maar zeker Almere Haven, Almere Stad en tot slot Almere Buiten. We volgen de route naar Lelystad en duiken dan linksaf het Jan van den Bosch bospad in. De koffie is nu onder handbereik en even later zitten we in de warmte van de boswachterij en kijken uit over de prairie met een enorme kudde wilde paarden. Wat is de koffie hier toch lekker en dat geldt zeker voor de appeltaart. Als Enrico vervolgens besluit dat de versnapering voor zijn rekening is smaakt het extra lekker. Het is zijn dank voor het vele kopwerk.

Als we ons weer dik aangekleed hebben en opmaken voor de terugreis is het dus logisch dat Marc weer de kop neemt. Langs het natuurgebied rijden we naar de Oostvaardersdijk en nemen de Aad Brandsbocht zonder problemen. (die man heeft bijna overal zijn sporen nagelaten en weet, ook als hij er niet is, zich verzekerd van een plekje in het verslag). Op de dijk lacht de zondag ons toe. Zon, weids uitzicht, strak fietspad en wind in de rug. Voor het eerst zie ik door mijn tranen heen dat de teller met het grootste gemak de 35 aantikt. De terugweg gaat als een tierelier en als ik naar mijn schaduw kijk zie ik dat Enrico nog steeds aan mijn achterwiel hangt. Als een ligfietser voor ons opdoemt is er een mooi doelwit maar de praktijk blijkt weerbarstig. De onderlinge afstand blijft nagenoeg gelijk en dat was niet de bedoeling. Maar d’rop en d’rover blijkt geen sinecure en forceren wil ik niet. Pas na een paar kilometer bereiken we zijn achterwiel en kunnen we de fietser verschalken. Op dat moment draait de dijk naar het zuidoosten waardoor we opeens het gevecht met de wind weer moeten aangaan. De laatste kilometers zijn daardoor toch nog pittig en na een onduidelijke omleidingsroute door Almere Duindorp bereiken we uiteindelijk toch weer de Hollandse brug. Even later zien we ons vertrouwde kasteel weer aan de einder en beseffen dat deze mooie rit er bijna op zit. Chapeau!

En daarmee besluiten we een roerig fietsjaar van de TC.  Een jaar van vallen en opstaan, scheuring en inslag maar ook veel mooie ritten en verhalen. En natuurlijk het nieuwe clubtenue. (Het wordt tijd voort een mooi staatsieportret) Michiel maakt traditioneel de balans zodat we binnenkort weten wie er vandoor gaat met de titel ‘Master of Muiden 2014’ .

GREZZO

 

Vrijdag 26 december 2014/Tweede Kerstdag * Monnickendam * 58 km * -1-4 graden * ZZW wind 1 bft * zonnig * 3 rijders: Aad, Enrico en Marc

 Prius

Slechts drie uitbuikers hebben de moeite genomen om op Tweede Kerstdag op tijd uit de veren te komen. Dat kan natuurlijk betekenen dat alle anderen een karig kerstmaal achter de kiezen hebben maar daar geloof ik niets van. Aad is zoals altijd haantje de eerste en heeft vanochtend al een flinke glibbertocht achter de rug om bij zijn geliefde bankje te komen. Een deel heeft hij zelfs te voet afgelegd dus we zijn gewaarschuwd. Hij heeft de vorige avond ruim vijf uur aaneen getafeld inclusief drank. Voor een man die vooral voor zijn sport leeft zijn een paar glazen dan al snel te veel. Ook Marc en Enrico hebben het winterrijwiel uit de stalling gehaald voor een rondje ‘met de buik op de stang’ maar aan hen is niet te merken dat koning alcohol huisgehouden heeft. Nadat we de hoofdlijnen van het verslag van afgelopen zondag nog eens goedkeurend doornemen zijn we klaar voor de hoognodige beweging. Bij gebrek aan wind (wat is dat toch fijn) besluiten we tot een rondje Waterland. Het is wel duidelijk dat voorzichtigheid vandaag het toverwoord is. Dus geen kleine paadjes en levensgevaarlijke bruggetjes en vooral uiterst voorzichtig de bocht door.

Marc neemt de kop en zal tot Monnickendam voornamelijk locomotiefje spelen. Het tempo is tot de Maxis laag te noemen en de paadjes achter de NUON-centrale nemen we met de grootst mogelijke voorzichtigheid. Vreemd genoeg is het hier Aad die onverschrokken doortrapt alsof het hoogzomer is. Zonder kleerscheuren passeren we Gerard ‘Paling’ en zetten koers naar de Schellingwouderbrug. De zon ontwaakt en zet het landschap in vuur en vlam en we wanen ons in een sprookjeswereld. Durgerdam ligt vredig in een ochtendroes aan de horizon. Ik moet mij beheersen om niet telkens af te stappen voor mooie fotos ter illustratie van dit verslag maar besluit dit keer geen gehoor te geven aan deze moderne plaatjesschiettent en de beelden op te slaan in mijn hoofd. Om op deze Tweede Kerstdag letterlijk deel uit te maken van de schoonheid besluiten we om door Durgerdam te rijden. Als we het dorp en de hobbelige klinkers achter ons laten zetten we koers naar Monnickendam. Met de IJsselmeerdijk aan de rechterkant en de blik naar voren rijden we in trance door het Waterland. Schilderachtige weilanden met zwermen wintervogels gaan in een roes aan ons voorbij terwijl we geconcentreerd naar het wegdek blijven kijken want een ijslaagje kan deze betovering wreed verstoren.

Voor de veiligheid willen we via de Provinciale weg weer terug en rijden daarom door naar Monnickendam. Geen koffie omdat waarschijnlijk alles nog gesloten is maar vooral om niet te veel af te koelen. Bovendien wil Marc vanmiddag nog naar Lucebert in Bergen. Terug over het natte fietspad richting Broek verdelen we het kopwerk zodat we als een drie-eenheid door het landschap bewegen. Gedachten verdwijnen in het niets waar zelfs koude tenen geen grip op kunnen krijgen. Denkend aan Lucebert de dichter en woordkunstenaar zie ik woorden als fietsreligie, denkgedachte en deraillaise voorbij komen. En dan durft men te beweren dat wielrennen alleen is voorbehouden aan mannen en vrouwen met verstand op nul. Van Broek in Waterland rijden we langs een polderweggetje richting Amsterdam Noord. We verkeren nog steeds in een andere wereld als een Prius-rijder dit palet wreed verstoort. Met een onbehouwen en onnodige lange claxonade worden we door een golf van krakend geluid de kant in gedrukt. Figuurlijk dan, maar de boodschap komt hard aan. Terwijl de landgenoot ons met veel geraas voorbijrijdt, waarschijnlijk op weg naar zijn tweede kalkoen, rukt hij de straatstenen min of meer uit de straat. Hoe een Prius-rijder deze mooie kerstgedachtes in één klap verdrijft en ons ontredderd achterlaat. We zijn weer terug in de werkelijkheid.

Langs de rafelrand van Amsterdam rijden we terug en nemen de houten brug met de grootste voorzichtigheid en ook de Aad Brandsbocht wordt met grote precisie aangesneden. De Schellingwouderbrug daagt uit tot een sprintje om een eenzame fietser vooral voor te blijven maar daarna is de koek op. De rust keert weer en eendrachtig rijden we terug naar huis. Aad en Enrico gaan op de koffie bij Gerard terwijl Marc in gedachte al bij Lucebert in Bergen is.

GREZZO

 

Zondag 21 december 2014 * Rondje Ronde Hoep – De Punt * 60 km * 0-4 graden * ZW wind 6 bft * bewolkt * 6 rijders: Marco, Marc, Aad, Eric-Jan, Marcel en Enrico.

Sterretjes

Bij het bankje verzamelden zich 6 renners. Gezien de nog steeds forse wind werd gekozen voor een Rondje Ronde Hoep. Via de Maxis langs het AR kanaal en vervolgens om volstrekt onduidelijke redenen sloegen we na de onderdoorgang van de spoorbrug rechtsaf door een enorm prutlandschap om ergens voorbij Driemond bij de Gaasp uit te komen. Vervolgens linksaf door Driemond om de rechter Gein oever te nemen. Beide routes waren vol modder, bagger en gaten, niet echt een aanrader. Bij Abcoude via de Angstel langs restaurant de Voetangel en zo het rondje langs de Amstel richting Vinkeveen. Het was aanpoten en zorgen dat je een beetje uit de wind bleef rijden. Uiteraard gold dit niet voor onze locomotieven Marc en Marco.

Uiteindelijk bereikten we de Punt en nestelden ons aan een tafeltje links. Marc beloofde te trakteren op voorwaarde dat we niet zouden zingen. Hij was de dag ervoor 55 geworden. Wij hielden ons muisstil als nooit tevoren. Toen het meisje de bestelling opnam, liet Mark zich echter spontaan ontvallen ‘zonder slagroom maar met sterretjes’. Tja, dat had ie niet moeten zeggen. Als een kind zo blij op z’n 55-ste – zie hem glunderen.

Na de koffie bleek weer eens dat ‘de kinderen van de schoenmaker met gaten in hun schoenen lopen’, want uitgerekend onze oud fietsenverkoper Aad had een dusdanig armoedig en versleten buitenbandje gemonteerd dat zelfs zandkorrels de band al lek kregen. Nadat we 10 minuten hebben staan blauwbekken, omdat Aad perse wilde laten zien dat je best een buitenband met maar 1 bandenlichter kunt demonteren, konden we onze weg langs het AR vervolgen. Bij Driemond scheidden onze wegen. De volgende rit is ons traditionele ‘uitbuikrondje’ op tweede Kerstdag, meestal zonder koffiestop omdat alles nog gesloten is.  Marcel is er nog niet zeker van of hij daar bij zal zijn gezien zijn slechte ervaring 3 jaar geleden.

 

Zondag 14 december 2014 * Breukelen * 56 km * 0-4 graden * ZZW wind 4 bft * onbewolkt * 3 rijders: Marco, Tiemen en Marc.

Ziek, zwak en misselijk

Een week niet over Aad geschreven is een week niet gefietst, zo luidt een bekend Nederlands gezegde. Desondanks is er deze week wel gefietst maar was het peloton wel behoorlijk uitgedund. Aad had zich zaterdagavond telefonisch afgemeld bij Marc. “Ik voel me niet zo lekker” luidde zijn commentaar en hoewel het pas zaterdagmiddag was, had Aad nu al de conclusie getrokken dat fietsen op zondagochtend onmogelijk zou zijn. Iemand die over zulke bovennatuurlijke gaven beschikt had het wellicht verder kunnen schoppen dan fietsenmaker. Gelukkig had hij niet zijn vrouw opdracht gegeven de boodschap door te geven maar zelf klonk hij niet ziek. Dus Aad een kleine tip; benauwd stemmetje opzetten en een beetje rochelen dan klinkt het veel echter! Maar gelukkig kan het altijd erger.

EricJan nam niet eens de moeite zich af te melden. Toen Tiemen in vol ornaat voor de deur stond bleek EJ nog in slaaptenue inclusief warrige haardos. Zaterdagavond feestje gehad, laat geworden, wat gedronken en ja….nu even niet fietsen, was zijn schamele excuus. Een gewone ordinaire kater dus maar de beste remedie voor deze misselijkheid is gewoon even een pittig stukkie stampen op de pedalen. Maar die wijsheid is vandaag niet aan EJ besteed. Wie tot onze verrassing wel paraat is, is onze Enrico. Anderhalve week geleden voorzien van een verbeterde meniscus en nu al op de weg terug. Wat heet, warm aangekleed en voorzien van winterfiets staat hij om tien uur op het A. Brandsplein in Muiden. Grote klasse! Maar helaas wordt al snel duidelijk dat zijn knie nog te zwak is voor het grote werk. Hij gaat wel op pad maar kiest zijn eigen tempo en een beperkte afstand. Veel bewegen en weinig kracht zetten. Tiemen en Marc veren even op in de hoop vandaag een rustig rondje te rijden maar beseffen dat Marco dan alleen op pad moet en dat is niet de bedoeling.

De winteroutfit is vandaag geen overbodige luxe want ondanks de zon en de strakblauwe lucht is het ijzig koud. Vannacht heeft het gevroren en de wegen zijn verraderlijk. Marc heeft dat afgelopen week aan den lijve ondervonden toen hij op dinsdagochtend met zijn stadsfiets naar Weesp wilde. In de bocht bij Jan Patat, op de Muier klinkers, ging hij samen met een andere fietser ongenadig onderuit. Een blauwe en pijnlijke heup is het gevolg. Het betekent dat de angst er goed inzit want in de schaduw kan het vanochtend glad zijn. Vanwege de wind gaan we weer naar Expresso in Breukelen en we nemen ons voor de bochten uiterst voorzichtig te nemen. Het is echt weer voor winterbanden en Tiemen verteld daarom vol trots dat hij speciale ‘extreme weather’ bandjes aangeschaft heeft. Daar heeft hij vandaag echter niets aan want de banden liggen nog keurig thuis in de verpakking. Binnenbanden heeft hij ook niet meer want bij Weesp komt Tiem erachter dat zijn zadeltasje open staat waardoor hij als een soort Klein Duimpje met banden heeft gestrooid.

Als parende egeltjes nemen we vandaag de bochten maar op de rechte stukken betekent verraderlijk wegdek en stevige tegenwind dat we tegen de 32 rijden. Binnen de kortste keren hebben we het dan ook warm gekregen. Opmerkelijk genoeg zijn we niet de enige die vandaag de racefiets gepakt hebben maar aan ons eigen peloton is dat helaas niet te merken. Drie man is natuurlijk te weinig maar we hebben vandaag wel concurrentie van de schaatsers onder ons. Als oorspronkelijke schaatsclub is dat ook niet zo vreemd. Opgelucht dat we zonder kleerscheuren in Breukelen zijn aangekomen rijden we het A. Brandsplein in dit dorp op. Het is duidelijk dat ieder zichzelf respecterende gemeente een A. Brandsplein heeft. Als we gedrieën aanschuiven trakteren we ons zelf op een warme appelbol. Nadat we tout Muiden en omgeving besproken hebben klimmen we weer vol goede moed op ons stalen ros.

Voor de verandering weer eens terug langs het AR-kanaal waardoor we even naar de andere oever moeten. Marco neemt vol overtuiging de kop en draait op het rechte eind de gashandel vol open. We rijden over de 40 en zelfs in de luwte moet ik flink bijten om Marco niet kwijt te raken. Ik houd mijzelf voor dat je hier sterker van wordt maar het is een schrale troost. De tranen stromen inmiddels als brede rivieren uit mijn ogen waardoor de blik door mijn bril een surrealistisch beeld oplevert. Kop overnemen is nu niet aan de orde maar uiteindelijk word ik gered door een haaientand. Marco rijdt lek en bij controle komt de tand uit zijn buitenband tevoorschijn. Bij afwezigheid van Aad moet Marco zelf aan de slag en dat gaat soepel maar het oppompen gaat iets te soepel waardoor een stukje ventiel afbreekt. De band kan daarom niet lekker hard opgepompt worden maar er is op te rijden. Tiem neemt de kop en even later spreekt Marco de magische woorden “Kan het iets zachter?” Ik kan mijn oren niet geloven maar hij zei het echt….”kan het iets zachter?” De band is te zacht om lekker te stumpen dus rijden we vlot, maar niet meer vreselijk hard, naar huis. Bij Driemond nemen we afscheid van Marco en rijden langs het AR-kanaal naar de Maxis en naar huis. Gemiddeld hebben we 30,5 km/u geklokt en dat is voor een winterrit een mooie score. Voldaan rijden we Muiden binnen.

GREZZO

 

Zondag 14 december * Revalidatierondje – Loenen 41 km * 0 tot 3 graden * ZW wind 3/4 bft * onbewolkt * 1 rijder: Enrico.

Bij het bankje aangekomen trof hij Marco, als snel gevolgd door Tiemen en Marc. Verbazing dat ondergetekende daar met de fiets aanwezig was. Maar ja prachtig zonnig vries weer, wel glad door bevroren weggedeelten (Marc had daar afgelopen week ook last van) maar de therapeut heeft aangeraden rustig te gaan fietsen en aan de spieropbouw in het linker been te werken. Gezamelijk werd koers gezet naar het aquaduct in aanbouw alwaar de wegen zich door het tempoverschil al ras scheidden. De heren zetten aan voor de Expreszo en Enrico peddelde met een gangetje van 21 naar Loenen. Daar aangekomen de brug over en voor de wind langs de andere oever van de Vecht terug. Onderweg werd genoten van twee fouragerende zwanen en kuddes schapen in een bevroren weiland. Via de Keverdijk was hij iets voor 12 uur weer thuis. De knie heeft zich uitmuntend gehouden; geen enkele reactie en voelde zelfs beter en soepeler aan dan ervoor.

Zondag 7 december 2014 * Breukelen * 65 km * 2-4 graden * ZW wind 4-5bft * bewolkt * 6 rijders: Marco, Tiemen, Aad, EricJan, Marcel en Marc.

ARMSTRONG

Zaterdag werd de weersverwachting met argusogen bekeken en het vooruitzicht was niet goed. Desondanks stonden rond 10 uur vier onverschrokken strijders paraat voor hun strijd met de elementen. Nou ja, zo dramatisch was het nu ook weer niet maar het verschil met zaterdag was groot. Geen sprankje zon. Grauw, grijs en met een paar graden boven nul gewoon koud.  Langzaam maar zeker wordt het kaf van het koren gescheiden. Mannen van de gestampte pot of ……eh mie***s ehh, ik bedoel geen mannen van de gestampte pot dus.  Een enkeling is vanochtend erg snel met zijn oordeel maar als Tiemen en EricJan korte tijd later alsnog arriveren moet het oordeel bijgesteld worden. Zes mannen vandaag maar heel veel animo is er niet. Hangend bij het bankje op het Muidense Vestingplein denken we al met weemoed aan de warmte van koffie en appeltaart en met dat idee op ons netvlies zetten we ons in gang richting Espresso in Breukelen. Geen rare fratsen maar gewoon langs de Vecht met de wind voornamelijk tegen.

Het is weer wennen aan de winterfiets. Het zit net effe anders, stuur is smaller en al snel is duidelijk dat mijn zadel te laag staat. Het voelt als rijden op een kinderfiets. Ik kijk nu al uit naar de dag dat ik mijn zomerse rode metgezel weer van stal mag halen. Dertig is al een mooie snelheid en bij Nederhorst voelen we de eerste druppels vallen. Buienradar had dat pas rond 13.00 uur beloofd maar ziet die motregen niet goed aankomen maar wij voelen het wel.  Er wordt flink gesnotterd en het is duidelijk dat de mens voor het merendeel uit water bestaat. Het is een wonder dat er in Breukelen nog steeds zes fietsers aan tafel zitten want volgens mij moet er onderweg minstens één man op straat gesnotterd zijn.

Uiteraard zijn het iedere week dezelfde mensen die het hoogste woord hebben en elkaar verbaal te lijf gaan. Dit soort haantjes (doen vrouwen dat niet?) zijn vooral in Amsterdam populair maar het is jammer en wellicht verspilling van energie om deze rubriek wekelijks met hun ego’s te vullen. Tussen al dit verbale en sportieve geweld zijn er ook renners die gewoon fietsen en nooit klagen. Dergelijke fietsfanaten, want dat zijn het toch echt, hoeven niet zo nodig van de toren te blazen of aan de kop van het peloton te sleuren. En toch zijn ze er iedere week. Neem nou Marcel, drie jaar geleden met Kerst onwaarschijnlijk hard tegen het asfalt gekwakt. Arm gecompliceerd gebroken, artsen van Gooi Moord die hem van de regen in de drup hielpen wat tot een langdurige revalidatie leidde. Een lijdensweg waar de gemiddelde fietser halverwege al genoeg van had gehad om daarna noooooooit meer een fiets aan te raken. Laat staan om er in gestroomlijnd fietspak weer op te klimmen. Marcel is uit het goede hout gesneden. Na te veel operaties en doktersbezoeken en een ellenlange revalidatie is hij terug en staat inmiddels iedere zondag weer paraat. Dit voorjaar in zijn eigen tempo weer op kracht gekomen en nu fietst hij gewoon weer mee zonder ooit te klagen over tempo, lengte van de rit of het weer. Vandaag moest dus de dag van Marcel worden. En alsof de duvel ermee speelt. Het wordt DE dag van Marcel.

Na de koffie, appeltaart en appelbol gaan we via Loosdrecht terug. Een mooie route, zelfs met dit k**weer. We hebben de aantrekkende wind in de rug dus peddelen we in fijn tempo over de dijk totdat er lek gereden wordt. Inderdaad, Marcels achterband is niet meer op volle sterkte zodat hij half op de velg rijdend de bocht doorglijdt.  In het eindeloze landschap van de Breukeleveense Plassen legt onze fietsenmaker een nieuwe binnenband om de velg zodat we na enig kleumen weer verder kunnen en dat herhalen we kilometers verderop in Loosdrecht nogmaals. Band eindeloos gecheckt maar een scherp stukje is ontsnapt aan het eelt van Aad.  Tot aan de Loodijk gaat alles goed en nemen we afscheid van Aad en Marcel. Bij thuiskomst tref ik een SMS van Marcel aan op mijn telefoon. Ook de 2 reservebanden van Aad heeft hij nog moeten gebruiken om thuis te komen en daar is hij hem zeer dankbaar voor.  ‘Geen kwaad woord in het verslag over Aad’ zo schrijft hij mij en dat doe ik vandaag dus ook niet. Hulde voor Aad maar vooral ook hulde voor Marcel. Een fietser met een hart en ook nog eens een echte gentleman.

Iedere week still going strong! en dat met die arm. Mijn  Armstrong!

Voor de fijnproevers onder ons kan ik melden dat de nieuwe teamkleding vanaf nu verkrijgbaar is bij het distributiepunt van Han.

GREZZO

Zondag 30 november 2014 * Maarssen * 75 km * 1-3 graden * ZW wind 1bft * bewolkt en mist* 7 rijders: Marco, Eric, Tiemen, Aad, EricJan, Marcel en Marc.

PLEIN

Er was geen ontkomen meer aan. Na de eindeloze nazomer die soms lichte trekjes van herfst vertoonde, maar altijd vriendelijk en aangenaam bleef, sloeg Prins Winter toch nog onverwacht toe. Menig fietser had de zaterdag op zolder of in de garage doorgebracht om alle winterkleding bij elkaar te rapen. Onder de winterbanden lag ergens nog een beschimmelde overschoen die begin dit jaar in grote blijdschap werd afgeworpen toen de zon doorbrak. Waar lag de wintercap ook al weer? Bij menig renner leverde de weersverwachting flink wat stress op. En wie alles zaterdagavond klaargelegd had moest ongeveer een half uur eerder opstaan om alles in de juiste volgorde aan te trekken. Op het Vestingplein (bij het bankje) verzamelde zich de bikkels die de strijd met de elementen aandurfden. Herman was er ook maar zag er niet uit als een wielrenner. Zijn winterjas en pantalon maakten duidelijk dat hij ons moed in wilde spreken. Meefietsen zat er vandaag niet in. Dat geldt ook voor Enrico die met een dikke knie in het verband thuis warm op de bank ligt. De timing van zijn meniscusoperatie is perfect want deze kou blijft hem bespaard. Sterkte en tot snel!

Afijn, met 7 mannen kunnen we het plein nauwelijks vullen en omdat Marco op tijd thuis wil zijn besluit een klein deel van de rijders op democratische wijze dat we richting Breukelen zullen gaan. Aad reed vorige week al op zijn winterbike en Marco heeft de hele zomer met grote zorgvuldigheid alle onderdelen met zilverpoets en wollen doeken behandeld. Zijn winterfiets is dan ook in puike conditie en hoeft alleen nog maar uit de stalling naast de open haard gehaald te worden. Marc heeft het minder goed geregeld. Hij kan eigenlijk geen afscheid nemen van zijn zomerse brandweerfiets en was simpelweg vergeten zijn vertrouwde Batavus bedrijfsklaar te maken. Al met al domineert de kleur rood. Niet alleen de fietsen maar ook de kleding is zwart met heel veel rood. Een nieuw clubtenue lijkt overbodig.

Kort na tien uur vertrekt de meute en laten we Herman zielsalleen achter op een verlaten en koud Vestingplein. Bij de Lange Muiderweg blijken hier en daar de handschoenen van vorig jaar rijp voor een Sinterklaassurpise en ook de gemiddelde overschoen biedt slechts beperkte verwarming. Koude tenen en vingers is het lot van de gemiddelde winterfietser. De behoefte aan stuurverwarming in groot. Maar veel tijd om daar over na te denken is er niet. Marco moet op tijd thuis zijn dus dat betekent dat hij aan kop van het peloton sleurt. Door de inspanning worden we wel lekker warm en als een soepel treintje volgen we de contouren van onze lieflijke Vecht die er door de ochtendmist heel fraai bijligt. Als we Vreeland passeren is het verder een peulenschil naar Breukelen. Maar zodra de karakteristieke ophaalbrug in zicht komt blijkt het enthousiasme zo groot dat we besluiten door te rijden naar Maarssen. Ook daar hebben ze vast en zeker koffie en appeltaart maar is daar ook een plein?

Hoewel ik mij voorgenomen heb Aad deze keer niet in het verslag te vermelden kan ik ook deze week niet om onze nestor heen. In al die jaren dat hij met ons meerijdt was het ons niet eerder opgevallen maar Aad heeft ruimte nodig. H e e l  v e e l   r u i m t e ! En zoals je kunt zien gaat ruimte ten koste van de inhoud.

Aad heeft behoefte om zijn mening en levensfilosofie met de hele club te delen en daar heeft hij dus ruimte voor nodig. Smalle steegjes vindt hij maar niks. Het liefst dus een brede strook asfalt maar het ultieme doel is natuurlijk het PLEIN! Een lege plek in stad of dorp omgeven door (bij voorkeur) vier gevelwanden. Een ruimte dus waar je je als mens klein voelt. (Aangezien Nederland weinig imposante pleinen kent heeft Aad zijn postuur aangepast). Aad rijdt dus het liefst van plein naar plein.

Zodra we de winkelstraat van Maarssen inrijden lacht ons een aangenaam etablissement toe maar terwijl het peloton al bijna bij de open haard zit, rijdt Aad het hele dorp door op zoek naar het plein dat er volgens hem absoluut moet zijn. We leggen nogmaals uit dat we niet in Breukelen zijn maar hij blijft vastbesloten. Teleurgesteld sluit hij zich even later bij ons aan in de wetenschap dat Maarssen geen plein heeft. Maarssen is te klein voor het ego van Aad. Van schrik neemt hij dit keer warme appeltaart met slagroom en verkoopt en passant zijn winterbanden. Het is duidelijk, Aad is te groot voor een straat, een weg, straatweg of laan. Zelfs een boulevard is te min voor een man van zo’n groot kaliber. Aad verdient een plein!

Een gedachte waar we tijdens de terugweg genoeg tijd voor hebben om eens serieus over na te denken. We helpen Marco een klein stukje op weg want hij wil de kortste en snelste weg terug naar Weesp. Wij slaan af richting Loosdrecht, over lange rechte en smalle dijkwegen. Zwartgrijze lopers uitgerold door het groene veenlandschap. Mooi om te zien en fijn om over te rijden maar het krijgt nooit de allure van een plein. Die machtige plek in stad of dorp waar het leven begint of juist eindigt. Een mooie plek voor de meet en nog mooier, de finish!  Onze finish is ook deze week weer rommelig en onbestemd. Marcel haakt bij Ankeveen af, Eric en Aad bij de molen en omdat Marco waarschijnlijk al hoog en breed thuis onder de douche staat, rijden Tiem, EricJan en Marc door naar de enige echte finish vandaag: Het Vestingplein, of beter gezegd: Aad’s Vestingplein.

GREZZO

 

Zondag 23 november 2014 * Soesterhoogt 76 km * 8 tot 12 graden * ZZO wind 3bft * licht bewolkt * 8 rijders: Marco, Eric, Tiemen, Aad, Enrico, EricJan, Han en Marc.

SPOORWEGEN

Als de natuur zich opmaakt voor de winter en de bomen hun bladeren laten vallen gaan bij de spoorwegen alle alarmbellen rinkelen. Bureauladen gaan open om de nieuwste rampenplannen ten uitvoer te brengen. Al maanden eerder, terwijl heel Nederland op vakantie is, wordt er al uitvoerig bekeken wat dit jaar de beste aanpak is om de overlast van bladeren op het spoor aan te pakken. Het blijft een mooi idee dat zo’n simpel blad in staat is de complete dienstregeling van de NS in het honderd te laten lopen. Treinen rijden niet meer op tijd en zijn bovendien de half zo kort. Maar tegenwoordig levert dat geen vertraagde treinen op. Nee de treinen vertrekken gewoon iets later dan gepland. Dat klinkt een stuk vriendelijker.

De mannen van de TC vertrekken vandaag ook iets later dan normaal. Een heel uur zelfs, maar er is niemand die daarover klaagt. Ook wij hebben de dienstregeling aangepast aan de winterse omstandigheden. Sinds de overgang naar de wintertijd heerst er al wekenlang onrust. Wanneer gaan wij een uur later fietsen? Want bij wintertijd hoort ook een winterschema. Met winterbanden, winterfietsen, winterkleding en veel winterdenken.  Dat verklaart wellicht waarom Marco met handschoenen bij het bankje verschijnt. Een unicum want Marco en handschoenen is alles behalve een twee-eenheid. Pas als zijn vingers diep bevroren zijn wil hij iets aan zijn handen doen maar van diepvries is nog lang geen sprake. In tegendeel.

Na een herfstige en natte zondag waarop er niet gefietst werd lijkt vandaag de lente aangebroken. De echte winterpakken blijven daarom nog even in de kast en ook de winterfietsen kunnen in de mottenballen blijven. Behalve Aad, die heeft vandaag zijn rode winterfiets meegenomen en laat die vol trots aan iedereen zien. De aanbidding van zijn fiets is zo groot dat ik mij afvraag waar zijn vrouw slaapt. Wanneer Han aan de horizon verschijnt met zijn zelfgebreide fietsjack lijkt de winter even nabij maar zijn blote kuiten brengen ons terug in de realiteit. Kortom, het is een ideale fietsdag en omdat de wind uit het ZZO komt, is het Soesterhoogt het voor de hand liggende doel. Maar ja, die bladeren. gaan die geen roet(veeg?) in het eten gooien? Is de veiligheid op het spoor niet in het geding? Is dit niet vragen om massale valpartijen en doorglijden wanneer er geremd moet worden? Even overwegen we de nooddienstregeling in werking te laten treden. Omdat het meeste blad al opgeruimd lijkt gaan we toch maar doen we heel voorzichtig.

Marco speelt koploper maar de Antilliaanse zon heeft hem milder gemaakt. Easy going richting Soest. We gaan als een lekker boemeltje, hand in hand met tijd voor een goed gesprek en literaire hoogstandjes. We stoppen geregeld voor de verkeerslichten en noodgedwongen twee keer voor een lekke band. Eric’s banden blijken niet bestand tegen het strooizand op de nieuwe wegen in Laren en EricJan had toch beter ook een nieuwe achterband kunnen monteren. Gelukkig hebben we Aad die na zijn pensioen meer banden heeft verwisseld dan in zijn hele carriere als fietsenmaker. Hij verdient daarmee vrijstelling en hoeft vandaag de koffie niet te betalen.  Na de Koninklijke halte van Baarn ruilen we de stoptrein in voor de sneltrein naar Soest. Als een langgerekt lint slingeren we door het prachtige en lieflijke hoogland van Soest. Terwijl de zon aan kracht wint sluit het bladerdek zich boven ons en toont ons de prachtigste kleurpaletten. Van zachtgeel tot dieprood en alles wat er tussen zit.  In de aanloop naar het Soesterhoogt haalt Eric de kastanjes uit het vuur en terwijl hij deze poft steken de cultuurbarbaren hem in de laatste paar honderd meter ongenadig voorbij. Marco is weer ongenaakbaar en Marc komt nog steeds te kort. Ondanks deze oprisping van geweld blijkt het terras van het Soesterhoogt weer een oase van gemütlichkeit. Goeie koffie, appeltaart en een warm zonnetje doen alles vergeten. Wellicht een goed idee voor de NS. Serveer in de vertraagde treinen koffie met appeltaart en de ergernis verdwijnt als sneeuw voor de zon.

De terugreis?  Gewoon zoals altijd maar dit keer wel via Hollandse Rading en ‘s-Graveland. We hadden geen haast, goede zin en wind mee. Nu hebben we vooral oog voor de poëzie en schoonheid van het wielrennen. De wind suizend  langs je hoofd, kettingen die ratelen over de tandwielen, op zoek naar het juiste zware verzet. Hier en daar moest men de laatste reserves aanspreken om de TGV te volgen. Maar het gevoel in de benen en het hoofd vergoed veel. Wat is fietsen toch mooi. En nu de laatste Fyra’s ons land verlaten hebben is er ruimte voor een mooie toekomst.

GREZZO

zondag 9 november 2014 – Soester Hoogt – 78 km – fris, ca 8 graden, ZO wind 3 – licht bewolkt – 7 rijders: Eric, Marcel, Aad, Tiemen, Han, Hay en Marc.

GEBAAR

Er moet toch eens een eind komen aan die mooie zondagen, maar ook vandaag geen regen en geen treurig herfstweer. Het is wel fris maar met een schraal zonnetje lijkt het toch weer een mooie fietsdag te worden. Al snel is duidelijk dat we deze week wel naar Soest gaan maar de vraag is wie er mee gaat. Hay is voor de tweede achtereenvolgende week van de partij en daarmee verdubbelt hij in één klap zijn jaaropkomst. (Ga zo door!) Natuurlijk praten we over de nieuwe clubkleding die door een enkeling al gepast is. Met die Italiaanse snit krijgen we allemaal een maatje meer. Maar er is vooral verwarring! Waar is Enrico gebleven? Onze Italiaanse halfbloed is in vol ornaat en op zijn zwarte fiets bij het bankje geweest maar niet gestopt. Wat is er aan de hand? Waarom heeft hij niet in de remmen geknepen? Verbouwereerd blijven we achter maar durven niet te vertrekken. Misschien is hij wel naar de PIN-automaat om ons straks een rondje te geven. Dat zou wel heel sneu zijn als we weg zijn.Â

Aad kan het niet langer aanzien en gaat op onderzoek uit maar als hij even later terugkomt lijkt Enrico van de aardbodem verdwenen. Wat overblijft is de discussie over het gebaar van Enrico. Terwijl hij langsreed wapperde hij met zijn linkerhand. Deed hij een poging om te stoppen maar gleed zijn hand van de remmen? We weten het niet. Soms is het duidelijker om je mond te gebruiken, Gewoon zeggen wat je wilt. Maar ja, dat deed Enrico niet. Hij reed stoïcijns door maar maakte dat subtiele handgebaar. Gebaren zijn makkelijk als je geen zin hebt om te praten of als de afstand te groot is om elkaar te verstaan. In het buitenland kan het handig zijn als je in de kroeg een biertje wilt bestellen en daarna de rekening wil betalen. Maar ja, voorwaarde is wel dat je elkaar begrijp. Iedere cultuur heeft weer zijn eigen gebaren. Beleefd een hand geven kan in een ver land opgevat worden als een regelrechte belediging. Door een handgebaar van je Griekse gastheer lijkt het alsof je zo snel mogelijk moet verdwijnen. Maar het betekent hetzelfde wanneer wij in Nederland iemand wenken. Hoezo verwarrend. Een middelvinger opsteken betekent bij ons weinig goeds maar misschien dat een inheemse stam het uitlegt als een uiting van grote liefde.

Terwijl we richting het Oosten rijden pijnigen we onze grijze massa maar niemand kan bedenken wat Enrico bedoelde met die eenvoudige, simpele maar o zo verwarrende handbeweging. We leggen het vooralsnog uit als een begroeting met als boodschap; “ga maar weg zonder mij, vandaag rij ik mijn eigen rondje”. Maar zelfs dat geeft geen bevrediging want dan willen we weten, waarom rijdt Enrico niet met ons mee?  En terwijl we in een lekker tempo richting het Soester Hoogt gaan, rijdt Enrico virtueel met ons mee. We hebben natuurlijk niets aan zijn kopwerk maar hij blijft vandaag hardnekkig in ons hoofd zitten. We drinken koffie, buiten in de zon en missen één kop thee.Â

De terugweg, met wind in de rug, gaat in een stevig tempo en hoewel we niet terugrijden via Loosdrecht maar terug ook langs Baarn gaan, is de sfeer goed. Door deze keuze kunnen we wel weer sprintpunten verdienen bij het Blindeninstituut. Sinds enige tijd is het blijkbaar een eer hier als eerste over de denkbeeldige streep te komen. Eric is vandaag gebrand op een zege want zodra we de stoplichten bij het ziekenhuis voorbij zijn, gaat hij er direct vandoor. Tevergeefs want met hulp van (de onervaren) Tiemen komt Marc als eerste aan. Voor de vier overgebleven Muiers resteert dan nog het viaduct bij de Hakkelaarsbrug. Tiem denkt vanuit het derde wiel zeker te zijn van de overwinning maar ziet tot zijn grote ergernis (wat een vloek) Marc toch weer voorbij sprinten. Ach, wat zijn we lekker op tijd thuis voor onze zondagse verplichtingen maar wat we nooit zullen weten; Hoe was het MET Enrico geweest.

GREZZO

Zondag 9 november -* Loosdrecht – Breukelveen – Breukelen 68 km * 8 graden – ZO wind 3 bft – lichtbewolkt – 1 rijder: Enrico.

Tja, hoe was het met Enrico. Aangekomen bij het bankje en geinspireerd door de nieuwe TCM wijze van rijden, groette hij met een handgebaar de aanwezige rijders van die dag en zette een onnavolgbare demarrage in. Bevrijd van het juk des pelotons zoog hij zijn longen vol met de koele lucht uit het Oosten. Op de Lange Muiderweg waren alle markeringspaaltjes omgegooid; dronkemanswerk van de late avond ervoor. Het deerde hem niet. Met soepele tred reed hij richting Weesp. Boven de 90 en onder de 150 zo heeft hij het graag. De Polar toonde 89/137, hij versnelde.

Bij Ankeveen begroette hij Tom Lensink, voormalig lid en nieuwe rijder avant la lettre. Onderweg genoot hij van de vogelgeluiden en hield in om een reiger in het weiland te zien landen. Groepjes wielrenners reden hem zuchtend en ploeterend tegemoet. Rijders oude stijl; de leegheid van hun fietsplezier schokte hem. Volkomen ontspannen en half in trance door de gelijkmatige cadans van de trappers bereikte hij Breukelen. Geen trek in thee en koffie deze keer. Expreszo werd overgeslagen en hij trapte lekker door, ook dat kan. Een toom ganzen zwom gemoedelijk in de Vecht bij Nederhorst den Berg. Met een voldaan gevoel bereikte hij om half twaalf  Muiden.

Het beviel hem wel dit nieuwe rijden dat sinds vorige week was geintroduceerd. Je rijdt altijd met gelijkgestemden, hoeft niet in te houden, aan te klampen of te lossen. Je hoeft ook niet om te kijken of erger, te wachten. Het nieuwe rijden is een feest.

Zondag 2 november * Oudewater 102 km * 12 tot 21 graden * ZZW wind 4/6 bft * onbewolkt * 10 rijders: Marcel, Marco, Eric, Tiemen, Aad, Rijn, Enrico, Hay, Albert en Marc.

GLEUF

Wat een weer! Direct bij het ochtendgloren prikt de zon met zijn stralen door de kieren van de helm en beroerd onze hoofden. Met name voor Marc een bijzondere ervaring want hij heeft zijn lange manen (a la Gertjan Theunissen) resoluut afgeknipt waardoor de zon vrij spel heeft. De mannen bij het bankje twijfelen even maar het is hem echt. Wat knap! en vooral zo jong. Aad kijkt met jaloerse blikken en ziet met lede ogen aan dat de aandacht vandaag niet naar hem gaat. Er worden handen geschut omdat een enkele oudgediende niet bekend is bij het jonge spul.

De wind is stevig en komt uit het ZuidZuidWesten maar dat weerhoudt enkelen niet om toch naar het Soester Hoogt te willen. Het alternatief van Haarzuilens wordt ook niet met gejuich ontvangen want daar zijn we vorige week al geweest. Oudewater dan maar? Om onverklaarbare redenen is er weinig enthousiasme en pruttelt iemand ergens dat Woerden ook mooi is maar ja…. die smakeloze appeltaart. Terwijl een enkeling zijn ros in oostelijke richting opstelt gaat de meerderheid toch richting Oudewater.

Even buiten Muiden worden we over een spiksplinternieuw fietspad en over een nieuwe weg geleid. Over een half jaar is de Spieringbrug klaar wij krijgen al een klein voorproefje. Het tempo ligt niet hoog zodat iedereen bij kan blijven. Rijn heeft het achterwiel van Marco gereserveerd en zal dat voorlopig niet loslaten. We rijden de route van Haarzuilens maar slaan niet af en volgende de borden Woerden. De wind is pittig en blaast recht in ons gezicht waardoor het tempo laag ligt. Voor een enkeling betekent het nog steeds een flinke kluif waardoor Marco voorstelt toch naar Woerden te gaan. Zodra we de stad binnenrijden zie je de vertwijfelde gezichten. Moet dit echt? Blijkbaar is de gedachte aan smakeloze appeltaart voor iedereen voldoende om door te rijden naar Oudewater.

Nog 9 kilometer volgens de borden die ons door Woerden leiden. En opeens gaan we als een raket want bij de volgende kruising is Oudewater nog maar 7 km verwijderd. In gedachten zitten we al op het terras en zodra onze neusvleugels betoverd worden door de geur van koffie doemt er plots een een gleuf van jewelste op. Boven op een bruggetje barst de aarde uit haar voegen waardoor er tussen de klinkers een enorme lange kier is ontstaan. Zo’n langgerekte sleuf waar een gemiddelde fietsband zonder problemen in verdwijnt. Rijns voorband heeft dan ook geen schijn van kans en wordt met huid en haar verzwolgen. De anderen vrezen het ergste en wanneer Rijn begint te vloeken ziet menigeen in een flits Rijn met zijn volle gewicht(!) tegen het wegdek smakken. Ze horen het kraken van knappende spaken, wielen die vermorzeld worden tot ellendige hoopje aluminium en botten die breken waar ze maar kunnen. Gelukkig heeft Rijn geleerd zich niet verzetten tegen gleuven. Je moet met ze meegaan, accepteren dat ze je heel even in hun macht hebben. Even nederig zijn dus en dat lukt dit keer wonderwel. Rijn blijft overeind en bereikt zonder kleerscheuren het einde van de gleuf. De vloek blijkt vooral bedoeld voor zijn voorband want die is niet niet meer luchtdicht.

Na een snelle bandenwissel rijden we even later Oudewater binnen en zien dat een groot deel van de terrassen al opgeruimd is. De stoelen die er staan zijn bezet en blijven dat de komende uren waardoor we besluiten de krochten en gleuven van het cafe op te zoeken. Op de tast vinden we binnen genoeg zitplaatsen en durft Marc zijn helm af te zetten. Ondanks de duisternis is duidelijk dat er veel af is, scheelt waarschijnlijk wel een kilotje. Marco blijkt niet alleen een goede fietser maar is duidelijk in zijn element in de horeca. Met graagte helpt hij de bediening met de koffie en het appelgebak. Één voor één worden we afgewerkt en ook de dames hebben er duidelijk plezier in. Wij ook!  Hay is voor het eerst dit jaar van de partij en direct het middelpunt van het gesprek. Het is jammer dat we geen clubhuis nodig maar misschien kan Aad een cursus fietsonderhoud geven in het voormalige gemaal bij de Noordpolder.

Terug nemen we de bekende toeristische route langs het schilderachtige riviertje en met de stevige wind in de rug is het een makkie. Zelfs zonder trappen halen we ruim dertig per uur. Een mooie kans om het gemiddelde op te krikken maar de turbo’s blijven voorlopig in de kast en bij 34 blijft de teller steken. En terwijl de één geniet van het prachtige weer en het weidse uitzicht, de ander tijd heeft voor een uitgebreide uiteenzetting over de poezie van Baudelaire, wordt er op een andere fiets hard gewerkt om bij te blijven. Via Vinkeveen en de Zuwe rijden we naar Baambrugge waar we bij de Punt afbuigen naar Rijns Kanaal. Daar dankt hij ons voor de mooie rit en zegt dat hij vanaf hier Muiden wel kan vinden. Ga maar, echt, ga maar, gooi de remmen los! Nou en dat hebben we gedaan. Terwijl Rijns woorden over het kanaal wegdreven richting Amsterdam ging Marco er als een dolle stier vandoor. Marc ging in de achtervolging met Eric en Aad in zijn wiel. Tiemen was hier niet op voorbereid en moest vanuit het achterveld een enorme jump maken om de aansluiting niet te missen. Met zijn laatste krachten vond hij het laatste wiel en reden vijf man als gekken langs het kanaal. Gleuven en ander ongerief knap ontwijkend terwijl de teller richting de 50 ging. De energie die de afgelopen uren zorgvuldig opgeborgen bleek kwam als een enorme vuurpijl naar buiten. De mislukte explosie van een commerciele Virgin-raket was er niets bij. Bij Driemond was het mooi geweest en ging iedereen huiswaarts.

GREZZO

 

Zondag 26 oktober – Haarzuilens – 73 km – 12/15 graden – bewolkt – ZZW wind 4 – 11 rijders: Marco, Eric, Marcel, Aad, Rijn, Michiel, Erik Jan, Han, Clemens, Enrico en Marc.

MOEDERSCHOOT

Een uur later dan normaal verzamelt de kudde bij het bankje in Muiden Centrum, maar omdat we vanaf vandaag weer leven volgens de wintertijd zijn we toch gewoon op tijd. Wintertijd is geen goeie benaming want dit is de tijd die bij ons hoort. Weg met dat kunstmatige zomerhorloge! ‘What you see is what you get’ en geen flauwekul. Blijkbaar is dat niet tegen dovemansoren gezegd want bij het bankje is het een drukte van belang. Dranghekken zijn nog net niet nodig maar het aantal gewillige fietsers is groot en met de klok van 9 uur in het vizier groeit het aantal met de minuut. Bij nummer 11 blijft de teller steken en wanneer we de kudde overzien blijkt dat een aantal bekenden nog steeds over een goed werkende racefiets beschikt. Hoewel het meeste stof is weggeveegd is er hier en daar tussen de spaken nog een spinnenweb te zien, haastig en met grote angst door een vette kruisspin verlaten. Wat is de reden van deze revival? Deze vraag zal mij de hele rit naar Haarzuilens bezig houden.

Onderweg is er volop tijd om te genieten van het landschap maar zo te horen is er ook veel tijd voor een goed gesprek. Een kippenhok is er niets bij. We lijken wel een mannelijke afsplitsing van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen op weg naar een dagje Huishoudbeurs. Wie zijn ogen de kost geeft ziet tegen de achtergrond van de Vecht een ratjetoe aan shirts voorbijkomen. Slechts een handvol mannen rijdt nog in de oorspronkelijk zo trotse blauw-witte outfit. Maar zelfs daar zijn de sporen van vele wasbeurten zichtbaar. Hoewel we min of meer bij elkaar rijden en bovendien dezelfde kant opgaan wordt de indruk gewekt van een fietsgroep maar dat stralen we lang niet uit. Elf individualisten met een eigen fiets, eigen kleding en eigen mening.

Bij Weesp gaan 10 man over de brug direct rechtsaf behalve één, die rijdt rechtdoor via een gangpad en dat hebben we lang niet gezien. Sommige dingen verander je niet meer.

De brug over het Amsterdam Rijnkanaal lijkt de eerste schifting in het peloton aan te brengen maar bovenop gaat het tempo eruit zodat we gezamenlijk het Gein Noord indraaien.

Iedereen doet zijn best maar ter hoogte van Vinkeveen lijkt het mis te gaan wanneer een deel van de mannen braaf stopt voor een stoplicht in een weiland dat we tot dan toe altijd genegeerd hebben. Als een rijdende harmonica gaan we verder, en passeren een achterblijver die opeens ver vooruit rijdt. (?) Als we hergroeperen ontstaat er langzaam maar zeker een treintje dat in cadans op weg gaat naar de koffie. Wanneer de poort van Haarzuilens in zicht komt moet bij een enkeling de opgekropte energie eruit en wordt er nog even gesprint. Omdat onze vaste koffie volgeboekt is schuiven we aan in de andere herberg.

Het is weer wennen om met 11 man aan tafel te zitten. Hoewel de vergadering wel geopend wordt heeft niemand het meer over snelheid, A of B-rijders of conditiegebrek. Nee het gaat gewoon over koekjes en appeltaart en, ja natuurlijk, over shirts en broeken. Twaalf mannen hebben inmiddels positief gereageerd op het kledingvoorstel en daarmee min of meer een nieuw (niet verbeterd) contract getekend. Onder de rijders van vandaag is er één die blijkbaar twijfelt. Vanochtend vol goede moed en voornemens uit zijn bed gekomen om dat te doen wat hij niet kan laten. Fietsen met zijn makkers! Maar nu het moment supreme nadert slaat de twijfel toe. Is hij na al die maanden nog welkom? Kan hij wel meekomen? Hij kijkt de mannen nog eens diep in de ogen. Het einde van de Tweede Wereldoorlog werd met een simpele handtekening bezegeld en met de woorden; “doe mij ook maar een setje” maakt ook onze elfde man weer deel uit van de club. (red. Binnenkort passen bij Han met verborgen camera’s)

De weg naar huis lijkt een eerste testcase voor het peloton 2punt0. In plaats van dezelfde en kortste weg naar huis, gaan we rechtsaf en via Maarssen naar huis. Ook hier blijkt de brug over het Amsterdam Rijnkanaal niet de grootste liefde van zijn naamgenoot. De zwakste benen van vandaag zijn sterker dan gedacht zodat sterk en zwak, arm en rijk, mooi en lelijk, zonder al te veel moeite samen thuiskomt. Blijft er dan niets meer te wensen over? Nieuwe wegen, andere routes, kilometervreters, verrassende koffie en appeltaart want ambities moet je houden. Volgende week hopelijk weer mooi fietsweer, een avontuurlijke route en een echt peloton. Start nog steeds om 9 uur.

GREZZO

Zondag 19 oktober – Woerden – 97 km – 16 graden – wind ZZW 3/5 bft – bewolkt – 4 rijders: Marcko, Erick, @@d en Marck.

DREIGING

De situatie bij onze vreedzame fietsclub dreigt totaal uit de hand te escaleren. Na een verbod op het noemen van snelheden en gemiddelden wordt ook het vermelden van namen inmiddels een hachelijke zaak. Het noemen van feiten wordt niet door iedereen op prijs gesteld en zeker niet als de minder mooie kant zichtbaar wordt. En zoals zo vaak is de schrijver dan de pineut. Op deze (wellicht laatste) zonovergoten zondagochtend staan er welgeteld vier fietsliefhebbers bij het bankje. @@d B. uit Hilversum geeft zijn opgekropte frustraties de vrije loop en dreigt de schrijver van dit stukje met openlijk geweld. Om verdere escalatie en mogelijk bloedvergieten te voorkomen zijn alle namen in dit verslag gefingeerd en berust eventuele gelijkenis met bekende figuren op toeval.

De zoektochten van de afgelopen weken zijn zo goed bevallen dat het voorstel van @@d B om naar Soesterberg te gaan direct wordt weggehoond. Marck wil naar Oudewater maar uiteindelijk kiezen we voor Woerden. Via Maarsen wel te verstaan en omdat er verder niemand verschijnt stappen vier bikkels op hun stalen ros. @@d B. maakt zich nu al zorgen over het tempo en nestelt zich vanaf de eerste kilometer op zijn geliefde plek; de staart van het peloton. Marcko doet niet lullig en neemt de eerste kilometers het voortouw. Bij de Hakkelaarsbrug doen we nog even tevergeefs een ‘Michieltje’ waarna Marck nog net op tijd in de remmen kan knijpen voordat een haastige automobilist met opgestoken middelvinger voorbij raast.

Omdat de doorgaande weg open ligt gaan we in Nederhorst den Berg onbedoeld een stukje veldrijden maar tot Maarssen geen bijzonderheden. Langs de Vecht is het met de opgaande zon een plaatje maar soms schijnt die recht in je gezicht zodat je op de tast verder moet. Oppassen geblazen vandaag want het mooie weer heeft velen op dit vroege uur naar buiten gelokt. Een paar hardlopers doemen opeens op na een bocht maar wonder boven wonder weet iedereen een botsing te vermijden. We zijn nog steeds op bekend terrein maar omdat we de route in omgekeerde richting rijden is het hier en daar opletten geblazen. De woonerven van Maarssen leveren geen problemen op totdat @@d B. ons naar een verkeerde afslag wil sturen. Gelukkig negeren we die man en rijden even later richting Vleuten De Meern. Als het fietspad plotseling ophoud en de borden onduidelijk zijn staat het peloton abrupt stil. Marck uiteindelijk ook maar daarvoor moet hij wel halsbrekende toeren uithalen. Zo’n dag dus!

Door de verwarring is een groepje collega’s ons gepasseerd maar met Marcko op kop duurt dat niet lang. We achterhalen de mannen en fietsen enige tijd met ze mee. Op het fietspad wordt op heel veel plekken gewerkt en is dus bezaaid met afzetpaaltjes. Met alle tegenliggers en de grote groep niet handig dus laten we ze achter ons en denderen rechtdoor…….een nieuwbouwwijk in. In de verte doemt de A12 op en vlak daarvoor kunnen we gelukkig nog rechtsaf. Dit is niet Woerden maar als we langs de A12 blijven rijden komen we er vanzelf. Deze Hollandse fietslogica blijkt te kloppen en niet veel later rijden we Woerden binnen. Vanaf dat moment wordt @@d B. wakker en roept continu dat we rechtsaf moeten.  Dat doen we niet en dus rijden we even later het centrum van Woerden binnen. Als Marcko de koffiegeur met zijn neusvleugels signaleert en het centrum in wil rijden is het diezelfde @@d B. die eigenwijs aan een omtrekkende beweging begint. Om de hulpeloze man niet aan zijn lot over te laten volgen we hem gedwee maar als we Woerden uit dreigen te rijden is het mooi geweest. Onder dwang nemen we hem mee terug naar de stad waar we op een prachtig plein in de zon gaan zitten.

Een nieuwe omgeving dus we voelen ons weer als kleine jongens op wereldreis. De koffie is OK , de bitterkoekjes uitstekend en de appelpunten enorm. Maar helaas is groot niet per definitie goed. We waarderen deze taart met een 5. Weinig smaak en onduidelijke textuur maar Woerden Centrum blijkt van grotere schoonheid dan gedacht. Voetbal blijkt vandaag de gemene deler te zijn. Erick is met zijn zoon op een Duitse tribune beland en was aangenaam verrast. Het Germaanse voetbal is veel leuker dan het eeuwige tikkie breed en terug van Holland. De verrichtingen van Ajax en Feijenoord worden kritisch bekeken en waardering is er voor het Southampton van Koeman en Pelle. Dat Erick nu pas in het verslag genoemd wordt blijkt geen toeval. Het gaat vandaag niet heel lekker en de oorzaak zit waarschijnlijk in een potje badminton. Pijn van tot op heden onbekende spieren maken het fietsen tot een hel.  Erick wil daarom dat we terug hetzelfde tempo aanhouden als op de heenreis. Maar met de aantrekkende zuidwester wind lijkt dat een illusie.

Als we huiswaarts koersen doet Erick een @@dje en is hij vooral onzichtbaar aan de staart van het peloton. Zonder al te veel moeite rijden we Woerden uit en vinden de route naar Kamerik maar het blijft vreemd dat we fietsers inhalen die even na ons van hetzelfde terras in Woerden vertrokken. Blijkbaar is er een snellere route!  Bij Vinkeveen kiezen we de Provinciale weg en rijden met de wind in de rug in flink tempo naar Baambrugge. Voorbij de Punt (ons wintercafe) rijdt Marck bijna een loslopende hond doormidden maar het beest weet op het laatste moment het gevaar af te wenden. Het laatste stukje langs het AR-kanaal is pittig als de stevige wind van opzij komt. Bij Driemond gaan we de brug over en voelen we een spetter. Hoewel de lucht inmiddels donkergrijs geworden is zet de regen niet door. @@d B en Erick gaan richting Bussum en Marcko en Marck nemen in Weesp afscheid. De laatste kilometers kijkt Marck nog even op de teller en ziet dat we gemiddeld 31,43 hebben gereden. In plaats van uitbuiken zet hij nog even aan voor een mooi gemiddelde en als hij Muiden binnenrijdt staat er precies 31,6 op de teller. Een mooi gemiddelde over 97 kilometer.

Volgende week zondag is het wintertijd maar we blijven voorlopig gewoon om 9 uur starten. Hopelijk zijn dan alle afwezigen weer van de partij. @@d B. is dan op de Bike Motion geweest en kan ons wellicht het nieuwe clubtenue showen.

GREZZO

Zondag 12 oktober – Nijkerk/Soest – 93 km – ZO wind 3 bft – 8/11 graden – mist – 6 rijders: Marco, Marcel, Eric, Tiemen, Aad en Marc

LEK

De mist wint het vanochtend van de zon dus is het niet vreemd dat iedereen de lange broek aangetrokken heeft. Bij het bankje is Aad al druk in de weer met een aantal binnenbanden. Je leest het goed; EEN AANTAL BINNENBANDEN. Op weg naar Muiden is hij lek gereden maar zijn reserveband blijkt ook zo lek als een mandje. De plakkunsten van onze fietsenmaker in ruste blijken door ons jarenlang overschat. De populaire rubriek ‘Aad weet Raad’ gaat op zoek naar een nieuwe vakman. Het plakkertje valt bijna van de band af en dan kunt je pompen tot je een ons weegt. Het zwarte rubber hangt er wat treurig bij en weigert hard te worden. Eric is de beroerdste niet en staat graag zijn reserve-exemplaar af maar ook deze komt niet tot leven. Het rubber blijkt niet bestand tegen een langdurig opgevouwen bestaan in een krap tasje. Inmiddels puilt de vuilnisbak uit van kapotte fietsbanden. Met Marco’s band en pomp krijgen we Aad weer mobiel en kiezen eensgezind voor een nieuw avontuur.

De zoektocht van vorige week is goed bevallen dus doen we het vandaag dunnetjes over maar dan in Oostelijke richting. Nijkerk en dan richting Amersfoort is het credo en zo vertrekken 6 man richting Hollandse Brug. Dat we het rustig aan zullen doen is met de rijders van vandaag geen verrassing 🙂  We rijden via de dijk bij Almere Haven naar het Oosten. Een bekende weg en dat is maar goed ook want voorbij Almere neemt het zicht zienderogen af. Als we de Stichtse Brug deze keer rechts laten liggen, stampen we een grijze wereld in waar geen eind aan lijkt te komen. Links zien we regelmatig een windmolen tevoorschijn komen maar daar blijft het dan ook bij. Het kopwerk wordt vandaag keurig verdeeld en ondanks een negatief reisadvies van Aad doet ook Marcel zijn deel. (TOP)  Op de tast gaan we een brug over en zien borden met ‘Nijkerk’ verschijnen ten teken dat we op de goede weg zijn. Marc neemt de groep op sleeptouw en volgt de witte lijnen op de weg en hoopt op deze manier in Nijkerk te komen. Een fietsbord met tekst Amersfoort doet ons besluiten rechtsaf te slaan. Via een industrieterrein rijden we min of meer om Nijkerk heen maar uiteindelijk eindigen we op een doodlopend pad in een uithoek van dit gristelijke dorp.

Onbekendheid van het terrein in combinatie met dichte mist maakt van deze simpele fietstocht een horrorscenario. We willen richting Amersfoort en vervolgens OM de stad rijden zodat we in Soest een bakkie kunnen doen. Maar als we plotseling moeten kiezen tussen Amersfoort en Amersfoort Noord nemen we de laatste omdat het maar 3 km is. Achteraf gezien wellicht niet de beste keuze. We bereiken al snel een kudde nieuwbouwhuizen want de wijk Vathorst ligt zo ongeveer in de achtertuin van Nijkerk maar die nieuwbouw blijkt een nog groter handicap dan de dichte mist. Het is een bijzondere survival door een verlaten stad en opeens staan we in een fietsenstalling bij het station (deja vu). Gelukkig zijn er nog steeds borden richting ‘dierentuin’ en dat betekent dat we op de goede weg zijn. Als de koffie in zicht komt gooit Marco er nog een sprintje tegenaan zodat we voldaan bij ons restaurant aankomen.

Optimistisch als we zijn kiezen we voor het buitenterras (Marco met tegenzin) waar we verbaasd zijn dat er niet binnen 3 tellen koffie staat. De bediening had niet op zulke sportieve gasten gerekend en met gevaar voor een dubbele longontsteking komen ze uiteindelijk toch naar buiten. Het gesprek gaat oa over de Stelvio en de Gavia en bij die laatste naam denken we allemaal aan Michiel die vandaag waarschijnlijk in een hotel bivakkeert vanwege het heiwerk in zijn achtertuin. Bijnamen bedenk je niet maar zijn er opeens. Aad blijkt op het terras zoals altijd verbaal sterk te zijn. Anders gezegd heeft hij het hoogste woord maar de samenhang in zijn betoog is soms ver te zoeken en luisteren is ook een kunst. Ambitieuze (berg)ritten worden in onze gedachten verreden terwijl de zon zijn uiterste best doet om door de dikke mist heen te breken. Het kwik blijft hier steken op 11 graden dus gaan we enigszins verkleumd de fiets weer op.

De terugrit valt in de categorie ‘bekend’. Via de achtertuinen van Soest naar Baarn en dan langs de A1 terug naar Muiden. Bij Laren blijkt de mist geheel verdwenen en zien we zelfs de blauwe lucht. Voorbij het ziekenhuis is er opmerkelijk weinig animo voor de koppositie. Zodra we het gladde asfalt van het Blindeninstituut bereiken nemen de sprinters hun posities in. Marc is als kopman kansloos en ziet Eric op de meet de meeste punten pakken met Marco als goede tweede. Tiemen volgt op gepaste afstand waarna Marc in ieder geval Aad nog terug kan pakken. Marcel sluit het peloton af maar bij hem is het beste er inmiddels vanaf. Hij komt van ver en is op de weg terug. Bij de torenflat slaan Aad en Eric af naar De Meent en rijdt een gehalveerd peloton naar Muiden terug. Om 13 uur passeren Tiemen en Marc het bord Muiden met zo’n 93 km op de teller. Enrico ligt ook volgende week nog op een Mediterraan strand en Tiemen loopt dan de halve marathon in Amsterdam.

GREZZO

 

zondag 5 oktober – purmerend – 83 km – 12/21 graden – NW wind kracht 3/4 – 7 rijders: Marco, Erik, Michiel, Aad, Enrico, Marcel en Marc.

Voor wie dit verslag te lang is, omdat tijd nu eenmaal geld kost, hier een verkorte versie.

Zeven mannen reden vandaag in fris weer naar Purmerend. Een onbekende route en dus was het zoeken geblazen. We waren regelmatig de weg kwijt en zo nu en dan ook een fietser. Ondanks een duidelijke wegkapitein zijn we met zijn allen in Purmerend gekomen en hebben oerhollandse koffie gedronken. En in plaats van appeltaart kregen we roomvlaai door de strot geduwd door de intimiderende bediening. Op de terugweg nog een cultureel uitje met een bezoek aan het nieuwe stationsgebied in Zaandam. Via de pont terug naar Amsterdam en onder het motto ‘samen uit, samen thuis’ reden we omstreeks 13.00 uur Muiden weer binnen.

KWIJT

Na alle zomerse zondagen is het nu fris en lijkt het erop dat we de zomer nu echt kwijt zijn. Zeven mannen hebben dan ook de lange broek en shirts met lange mouwen uit de kast gehaald. Gelet op de wind moeten we Noord Holland in maar Monnickendam of Edam kennen we nu wel, en dus kiezen we voor het avontuur. Iets in de richting van Purmerend of was het Ilpendam? We rijden gewoon achter Marco aan die zich op kop breed maakt en ons naar de Schellingwouderbrug brengt. Tot zover gaat het goed maar als we over de brug zijn kunnen we niet naar rechts, niet rechtdoor maar moeten we linksaf naar de Schellingwouderdijk. Reden voor Aad om in actie te komen. Als voormalig Amsterdammer besluit hij ons door zijn achtertuin te leiden maar al snel wordt duidelijk dat Aad al heel lang geleden uit Amsterdam is vertrokken en bovendien is Noord iets anders dan Oost. Binnen no time zijn we de weg kwijt en even lijkt het erop dat we weer terug naar Muiden gaan. Maar na een vloek en een zucht rijden we opeens de stad uit en zien de bekende golfclub in landelijk Noord. We halen opgelucht adem en even later snakken we naar adem als het tempo weer omhoog gaat. Dit keer gaat Erik op kop die vandaag samen met Marco de groep uit de wind moet houden. Ook Marc is vandaag lui en peddelt maar een beetje mee. Zonder kleerscheuren komen we in Broek in Waterland waar we via het tunneltje (Nee Marc niet de trap!) aan de andere kant van de drukke Provinciale weg komen. Hier wil een deel van de groep naar rechts maar Michiel weet zeker dat we het dorp in moeten en zo geschied.

Bij de kerk gaan we alsnog naar rechts en ja hoor, als alle kerkgangers gepasseerd zijn kunnen wij linksaf en zijn we gelukkig weer op bekend terrein. We hoeven even niet na te denken en via Overleek gaan we verder maar bij de Monnickendammerrijweg gaat het helemaal mis. We komen hier niet vaak maar ALS we hier zijn gaan we ALTIJD over het bruggetje over de Purmerringvaart voor een schilderachtig plaatje……maar vandaag NIET. Aad rijdt rechtdoor en ziet niet dat het peloton in vertwijfeling in de remmen knijpt. Erik, Marco en Marcel gaan achter Aad aan maar Michiel en Enrico keren om en willen per se het bruggetje over. Marc twijfelt maar besluit toch de meerderheid te volgen en dus staan even later 5 man in Ilpendam en vragen zich vertwijfeld af waar Michiel en Enrico zijn. Marcel gaat op onderzoek uit en Marco ziet vandaag een gebrek leiderschap. Waar is onze wegkapitein? of beter gezegd; wil de echte wegkapitein opstaan want vandaag is iedereen zijn eigen wegkapitein en zoals we zien; dat werkt niet!

Na enig wachten komen de achterblijvers in zicht en terwijl Michiel hoopt dat we hier in Ilpendam aan de koffie gaan zet de hele groep zich in beweging en rijden we de laatste kilometers naar Purmerend. Maar ook hier is onduidelijkheid troef. Een bekend koffiehuis hebben we hier niet dus rijden we (weer eens) doelloos door het centrum van Purmerend.

Uiteindelijk blijkt de oplossing net buiten het dorp te liggen. Over de brug links lachen de drie zwaantjes ons tegemoet en voor het terras staat een zee aan fietsen dus dat zit wel snor. Wat heet! Voordat we er erg in hebben vallen we van de ene in de andere verbazing. De drie zwaantjes blijken drie pronte vrouwen die zonder mededogen de scepter zwaaien over deze tent. Zonder dat we iets besteld hebben staan er binnen enkele seconden 6 flinke koppen koffie op tafel, en een kop thee. Vandaag geen cappucino’s maar oerhollandse koffie van de klassieke soort. Gelet op de snelheid kan dat nooit vers gezet zijn. En ja, appeltaart is er ook maar de pronte bediening laat duidelijk weten dat er ook heerlijke roomvlaai is en niemand durft haar tegen te spreken zodat we twee tellen later allemaal (behalve Aad) aan de vlaai zitten. We zijn met stomheid geslagen en moeten het allemaal even verwerken. Zodra we ons afvragen of een tweede kop koffie ook tot de mogelijkheden behoort staat een nog prontere vrouw met de koffiekan bij onze tafel. Ze wurmt zich tussen ons door en schenkt met vaste hand 6 koppen vol. Als Enrico nu geen thee maar ook koffie wil, is de bediening even de regie kwijt, maar dat is dan ook maar heel even.

Om deze ongebruikelijke rit een waardig vervolg te geven willen we naar Zaandam maar hoe we daar komen is vooralsnog een vraag. Via ‘Mario’ in Neck rijden we via de Noorderweg in de Wijdewormer en houden de A7 veilig aan de linkerkant. Richting de Zaanse Schans maar daar komen we nooit. Op ons gevoel gaan we richting de TV toren van Wormer waar we de Zaan oversteken maar dan??  We dwalen door Wormer en rijden op goed geluk richting Zaandam. Ik zie voor het eerst met eigen ogen het nieuwe bijzondere stadhuis van Zaanstad en het naastgelegen hotel is ook een beauty. Maar als we even later door de fietsenstalling van het station rijden en een roltrap voor ons zien is duidelijk dat we de weg kwijt zijn. Gelukkig ligt de oplossing nabij en niet veel later zien we bordjes met De Pont naar Amsterdam. Het betekent een extra rustpunt en dat wordt hier en daar met gejuich ontvangen. Een enkeling wil niet met de boot maar het alternatief betekent flink omrijden. Marco wil het liefst via Abcoude en Het Gein naar huis maar dat blijkt bij nader inzien een flink stuk fietsen. We moeten dan vanuit het Westelijk Havengebied helemaal om Amsterdam heen. Na de pont gewoon linksaf en achter het Centraal Station. In Amsterdam is het druk en barst het nu van de stoplichten. Nee, een hoog gemiddelde zullen we vandaag niet halen. Maar ook hier blijkt de eenheid ver te zoeken. Opeens rijden Michiel en Erik aan de overkant van de weg en kan de rest niet anders dan erachteraan.

De Schellingwouderbrug naderen we vandaag van een hele andere kant en langs het Amsterdam Rijnkanaal rijden we richting IJburg. Bij de fietsbrug hoort natuurlijk een sprintje maar in de achterhoede is het beste er inmiddels wel vanaf. Steeds vaker wordt er ‘los’ geroepen en moeten we hergroeperen maar wel met de zekerheid dat Muiden weer in het vizier komt. Het was een bijzondere rit, en dat was het!

GREZZO

28 september 2014 – Soest – 85 km – 12,7 tot 17 graden – Wind NO kracht 2 – 8 rijders: Aad, Erik, Tiemen, Enrico, Michiel, Marc, Marco en Marcel.

Op deze vroege zondagochtend is het frisser dan je denkt  maar de vooruitzichten zijn goed en de zon komt er af en toe al doorheen. Ook deze laatste septemberfietsdag en eerste herfstrit van 2014 werkt het weer aan alle kanten mee. Bovendien is er nauwelijks wind en dat vinden de mannen fijn. Acht stuks verzamelen zich vanochtend bij het wereldberoemde bankje met naast de bekende namen ook Marcel en Michiel. Han heeft zich bij Michiel afgemeld en Rob gaat eerst aan zijn conditie werken voordat hij weer met ons op de pedalen zal staan. Let’s go to the east!  Aad en Erik zijn al warm gefietst en geven zoals gebruikelijk de eerste kilometers het tempo aan. Bij de Hakkelaarsbrug gaan we linksaf richting Hollandse Brug en dat doet hier en daar een wenkbrauw fronsen. We gaan toch naar Soest hoor je ze denken. Dat klopt maar dat doen we via die prachtige lange dijk in de polder.

Marc’s favorite dijk en hij neemt dan ook het voortouw. Bij Almere Haven neemt Tiemen het stokje over maar niet veel later neemt Marco de regie in handen en gaat het tempo iets omhoog. Bij de Stichtse Brug weer terug naar het oude land waarna we via de Wakkerendijk uiteindelijk in de schier oneindige polder terechtkomen.

Zondagochtend is al lang niet meer voorbehouden aan de kerk en sport lijkt de nieuwe religie. De eindeloze dijk van Eemnes lijkt te smal voor al die fietsers  en hardlopers die in opvallende shirts en broeken lopen te zweten. Marcel kent de weg en voorkomt dat we weer via het erf van de boze boerin naar het pontje van Eemdijk rijden. Voor de pont rechtsaf over het dijkje langs de Eem naar het gemaal. Een mooie en voor velen bekende route maar Michiel kijkt zijn ogen uit en valt van de ene in de andere verbazing. Ondanks zijn lange staat van dienst bezweert hij ons dat hij hier nog nooit gereden heeft.  Bij het gemaal is het oppassen geblazen maar als we allemaal veilig aan de overkant zijn zetten we koers naar Eembrugge waar we de andere oever van de Eem nemen richting Amersfoort. De teller is de 40 km al voorbij en een enkeling smeekt om koffie maar dat is een kwestie van geduld. In Amersfoort gaan we de Eem weer over en volgen de borden Dierenpark. Een vroege hockeybal op een scooter vindt dat hij het alleenrecht heeft op de weg en zet plompverloren zijn benzineslurper op het fietspad zodat wij flink in de remmen moeten. De bal is vooral traag zodat we hem met groot gemak lossen zodra we het spoorviaduct oprijden. De koffie komt in zicht en Marco zet nog even een paar tandjes bij zodat de kopgroep met grote snelheid op de Korte Duinen afstevenen. Terwijl de eersten zich op het terras nestelen regelt Marco op straat het verkeer zodat ook de achterblijvers veilig aan kunnen schuiven.

Zodra Michiel zit en zijn helm afdoet verbaast hij vriend en vijand met een bijzondere haardos. Dit kan geen reclame zijn voor zijn kapper want het woord ‘kapsel’ is te veel eer voor die plukken op zijn hoofd. Maar er is vooral discussie over de kleur. Is het wit, grijs, gewoon donkerblond of noemen we dit oranje? Enigzins beschaamd geeft Michiel toe dat het verven is mislukt. Een understatement! Mijn lapjeskat ziet er beter uit maar Michiel stelt ons gerust dat hij inmiddels een nieuw flesje kleurspoeling gekocht heeft. (Wordt vervolgd) Marco zit tijdens de koffie vooral IN zijn mobiel dus daar hebben we nu even geen last van, maar van Aad des te meer. Wat kan die man ouwehoeren. Vraag me niet waar het over ging maar gelukkig weet Aad dat zelf ook niet. Het schijnt wel dat ons Jerommeke toen hij nog gewoon werkte, niet altijd zo vaardig was op de  trappers en met regelmaat het tempo niet kon volgen. Met een kwaaie kop keerde hij om als hij het niet meer kon bolwerken.

Binnenkort gaat onze voormalige fietsenmaker weer naar de Bike Motion in Utrecht en dat brengt het gesprek op een gevoelig onderwerp; onze wieleroutfit! Erik merkt op dat we 2 jaar geleden op dit terras dezelfde discussie gevoerd hebben. En als we om ons heen kijken mogen we constateren dat er sindsdien niet veel veranderd is. Alleen Michiel draagt het clubshirt en voor het overige is het een bij elkaar geraapt zooitje. (excuus, goede en mooie kleding maar niet bepaald een eenheid)  Nu sponsors niet meer in de rij staan voor een stel oude mannen zullen we voor een nieuw clubtenue zelf in de buidel moeten tasten. Aad krijgt dan ook de opdracht om op de beurs zijn contacten aan te spreken voor een goede deal. Al was het alleen maar om te zorgen dat ook Han eindelijk weer eens in een fatsoenlijk shirtje op de fiets zit. En natuurlijk houden we heeeeeel veel van elkaar zodat we aan iedereen willen laten zien dat we bij elkaar horen.

OK, dan nog even de nieuwe naam van onze fusiegemeente.  Gooische Meren wordt niet door iedereen met applaus verwelkomt. De Naarder en Bussumse leden hopen nog steeds op Bussum of Naarden-Bussum terwijl het Muider smaldeel vooral niet met Het Gooi geassocieerd worden. (Vooral Marc, geboren in Bussum en getogen in Hilversum maakt daar een emotioneel punt van.  RED)  Verandering van onze naam in; Toerclub Gooische Meren, lijkt dan ook niet voor de hand liggend. Nee en we zijn ook geen Gooische Heren.  Ik stel dan ook voor dat op eventuele nieuwe shirts met koeienletters M U I D EN zal prijken.

Na al deze emoties is het tijd voor de thuisreis. Via Soest en de achtertuin van Soest zijn we al snel in Baarn waar een drammerige automobilist Marc bijna van zijn fiets rijdt.

Het goede nieuws is dat de zon zich inmiddels uitbundig laat zien en dus gaan al rijdend alle arm en beenstukken uit. Het zorgt hier en daar voor wat acrobatiek en onze dierenvriend Enrico komt even oog in oog met een Duitse herder. De liefde is niet wederzijds. Bevrijdt van de overbodige kleding lijken de hoofden opeens leeg en als dolle honden rijden we langs de A1 terug. Marcel heeft inmiddels Brinta in zijn benen en gaat in eigen tempo naar huis. Michiel en Enrico kunnen bij het ziekenhuis aanklampen maar zien vervolgens dat de kudde op hol slaat. Alsof de duivel hen op de hielen zit raast de groep onder leiding van Marco langs de snelweg en gaat de snelheid alleen maar omhoog. Ter hoogte van het blindeninstituut ontaard het in een ultieme sprint. Marco op kop maar wordt voorbijgestoken door Erik die sluwe Aad meeneemt in zijn wiel. Marc komt uit het wiel van Marco en zet de achtervolging in.  Zodra hij het achterwiel van Aad te pakken heeft maakt hij een ultieme jump en pakt op de valreep Erik die als tweede de virtuele lijn passeert. Ja, dit zijn nog steeds die ouwe lullen die eerder in dit verhaal figureerden.

Het ei is gelegd en na de hergroepering fietsen we weer als een modale club terug naar huis. Bij het Naardermeer nemen we afscheid van Erik en Aad en even later gaat Marco linksaf naar Weesp. Tiem en Marc sprinten nog even voor het viaduct en als Michiel thuis is rijden de drie Muiers vrolijk naar huis.  Mooi weer, Mooie rit en vrolijke mannen.

Omstreeks 12.45 uur keert de rust weer.

GREZZO

21 september 2014 – Edam – 76 km – 15/18 graden – NW wind 5 – 4 rijders: Marco, Aad, Erik en Marc

De Indian Summer lijkt voorbij en het is duidelijk dat er vannacht een paar flinke buien gepasseerd zijn. De weg is nat en met de stevige noordwestenwind ziet het er direct guur en herfstachtig uit. Dat is even wennen na al het moois van de afgelopen weken. Is dat de reden dat slechts 4 mannen zich verzameld hebben bij het bankje? Ook vorige week was de opkomst matig zodat het idee van de complottheorie de kop opsteekt. Zijn de anderen op zaterdag gaan fietsen? Maar dat idee wordt snel naar de prullenbak verwezen. Enrico heeft zich ziek afgemeld en sommige blessures blijken zeer hardnekkig en ja, er zijn altijd renners die voornamelijk met mooi weer het tricot over de buik trekken. We zullen het vandaag met deze mannen moeten doen.

We gaan!  Over de richting weinig discussie want met de stevige noordwester lijkt Edam een moetje. Het verlaten van Muiden kost de nodige moeite en al slalommend tussen de bergen kastanjes door, bereiken we zonder kleerscheuren het open veld richting de Maxis. Marco is niet bang, neemt fier de kop en zal daar tot de Schellingwouderbrug blijven. Met enige gene neemt Erik over en gaat ons voor in het Waterland waarna ook Marc zijn plicht doet. Het is weer even wennen aan de wind maar de temperatuur valt mee. Langs de IJsselmeerdijk rijden we als een geolied treintje met Marco als een stevige locomotief. Alleen Aad verzaakt en laat telkens bij het overnemen van de kop een subtiel gaatje vallen waardoor de afvallende man telkens aan moet zetten om dat gat weer dicht te rijden. Het betekent vooral dat Aad strak in het vierde wiel rijdt en drie windvangers voor zich heeft. Veel maakt het niet uit want zolang Aad’s kuiten breder zijn dan zijn lijf en hij niet opvalt tussen de zeven dwergen rijd je achter hem nog steeds vol in de wind. Tot ergernis van Aad kiezen we op weg naar Monnickendam het fietspad OP de dijk. Dat is smal dus rijdt hij noodgedwongen het hele stuk in de wind.

Bij het naderen van Volendam wil Marco opeens Edam links laten liggen en hier de koffie nuttigen. Wellicht dat de klassieker van vanmiddag nu al onrust veroorzaakt maar de meerderheid wil gewoon naar Vrouwe Fortuna in Edam, en zo geschiedt.  Inmiddels piept de zon steeds vaker tussen de wolken door waardoor we in Edam buiten op het terras in de zon kunnen zitten. Vandaag gaat het vooral over voetbal, de kansen van Ajax, de Champions League, die andere Marco (Van Basten) bij AZ en alles wat met ballen te maken heeft. De koffie is traditioneel goed, appeltaart vandaag verplicht met slagroom en de plastic en stalen waterbakken tuffen in een traag tempo voorbij het terras. Het lijkt nog steeds zomer. We willen allemaal op tijd naar huis maar alleen Aad heeft moeite om zijn praatstoel te verlaten. Erik, Marco en Marc zitten al op hun fiets wanneer Aad in de achtervolging moet. Dan wreekt zich de Dam tot Dam fietstocht want in Edam zijn de terrassen goed gevuld met coureurs. In blinde paniek rijdt Aad achter het eerste de beste groepje mannen in wieleroutfit aan en slaat niet rechtsaf (doen we al sinds mensenheugenis) maar gaat tot onze verbijstering linksaf en verdwijnt als een zwartblauwe stip aan de horizon. Marco laat zijn kwaliteit als schaapherder zien. Hij zet de achtervolging in en roept de afvallige tot de orde en brengt hem persoonlijk terug naar de kudde. Eindelijk kunnen we naar huis!  Langs de Provinciale weg zetten we met de wind in de rug koers naar Amsterdam. Wat kan fietsen dan een lust zijn! Terwijl de auto’s ons tergend langzaam passeren komt Amsterdam snel naderbij. Voordat ik nog wat tekst voor dit verslag kan bedenken stampen we al de Schellingwouder brug omhoog en voor we het weten zwaait Marco bij de Maxis af naar Weesp. Ruim drie uur na vertrek rijden we weer door de kastanjes bij de KNSF en hopen dat het ook volgende week nog even zomer blijft.

GREZZO

PS vanwege de (zelf?)censuur zijn alle verwijzingen over de snelheid uit dit verslag geschrapt.

14 september 2014 – Nijkerk – 75 km  – 20°,  NO-wind kracht 4,  later zon – 3 rijders: Marco, Enrico, Aad

Klein clubje. Een aantal man had zich afgemeld, maar desondanks weinig opkomst. Op naar Nijkerk, waar we al een tijd niet geweest zijn. Marco grotendeels op kop en wind of geen wind, een tempo tussen de 33 en 37 km/h wordt toch al gauw aangehouden op de rechte stukken.

Bij Bussum houden we de rechterkant aan om uiteindelijk bij het laatste bruggetje voor de Witte Bergen de A1 over te steken. Een prima route, behalve dat we bijna door een agressieve bejaarde van de fiets worden gereden. Luid toeterend geeft de Bussum Bastard met zijn oude witte Toyota Corolla nog eens extra het gas als wij door het rode licht glippen. Helaas blijken ze ook hier aan de weg bezig te zijn, waardoor we van de fiets af moeten en een stuk door het zand moeten lopen.

Daarna volgen we de gebruikelijke route door de polder waarbij we dankzij Marco de ene na de andere wieler/skeelerploeg en brommer opvegen.

Lekker uit de wind in het hoekje konden we genieten van de koffie en thee. Een volgend ploegje keek er jaloers naar. Het etablissement is de komende 2 weekenden nog geopend. Nadat we de wielerploeg alweer hadden uitgezwaaid, werd het voor ons ook maar eens tijd om op te stappen.

We besloten via de het Nijkerkerdiep en de Gouwzee naar huis te rijden. Eerst achterhaalden we een amateur wielrenster, die vervolgens tot aan de Stichtse brug achter ons bleef hangen. Marco hield een strak tempo van 37 km/h aan, en dat terwijl de wind nu niet bepaald in de rug stond. Het laatste stuk nog even de benen los over de 40 km/h en de brug over. Bij de Hakkelaar namen we om 12:15 uur afscheid. Lekker gereden.

 7 september 2014 – Haarzuilens – 68 km –  ±18°,  zwakke Westenwind,  bewolkt, soms zonnetje – 4 rijders: Marcel, Han, Eric & Michiel

Negen man bij het bankje voor de jaarlijkse rit naar Schoonhoven. Echter Marcel, Han, Eric en Michiel hadden vandaag nog andere plannen en gaven aan niet helemaal naar Schoonhoven mee te gaan. De overige vijf vroegen zich af of Oudewater ook niet mooi genoeg was.

Via de Lange Muiderweg, Weesp, rechter Geinoever, Abcoude, fietspad langs A2 en fietspad langs de Vinkeveense Zuidplas kwamen we in Vinkeveen terecht. Zo’n kilometer voor dat in het Donkereind onze wegen zich zouden scheiden reed Han door glas dat bij een café op straat lag zodat we ook weer eens het verwisselen van een lekke band meemaakten. Dit gaat ons steeds moeizamer af omdat het nog maar zo weinig voorkomt J

Bij het Donkereind gingen ‘de vijf’ rechtsaf richting Wilnis en wij zetten koers naar Portengense Brug. Daarna waren we zo in Haarzuilens. Op het terras was het nog redelijk stil maar al snel na ons streken andere wielergroepen en groepjes neer. Na de koffie zijn we via Kortrijk, Breukelen, Nieuwersluis, Loenen, Vreeland en Nederhorst den Berg teruggereden. Aan de natte straten in Vreeland konden we zien dat we om een bui waren heengefietst. Han beweerde zelfs enige spatjes gevoeld te hebben. Bij de Visserij reden Marcel en Eric rechtdoor en sloegen Han en Michiel linkaf richting Hakkelaarsbrug. Ruim voor half één waren we allen weer terug. Lekker gefietst!

7 september 2014 – Oudewater – 110 km  – 23°,  NW-wind kracht 2-3,  zon – 5 rijders: Marco, Enrico, Tiem, Aad, Marc

Ter hoogte van cafe De Schans scheiden de mannen zich van de jongens met het nemen van een strakke bocht naar rechts. Marco schroeft het tempo op. Longen vullen zich met de nog koele vochtige lucht. Oudewater dus. Van jubilaris Rob is taal noch teken vernomen dus waarom verder rijden dan hèt wielerterras midden in Nederland?

Vakkundig wordt de Wilnisse Zuwe opgedraaid en daarna Kamerik doorkliefd. Vervolgens onder het station van Woerden door, bij Linschoten rechtsaf om tegen 11 uur neer te strijken in Oudewater. Bijzonder mooi.
Oudewater is dé restauratieplek van wielrennend Nederland. Van alle windstreken vind je hier wielerploegen die halt houden voor de koffie met appelpunt. Uit Rotterdam, Amsterdam, Utrecht, Brabant, etc. je vindt ze er allemaal; het hele plein vol. Voor Aad reden om even te kijken of hij zijn paspoort bij zich heeft, zo ver voelt hij zich van huis.

De serveerster, van origine Leidse, heeft een beetje een Rotterdamse tongval maar wel zodanig dat onze Aad haar spontaan na gaat doen (zo geñant) en er zelf van schrikt. Wonder boven wonder krijgt hij geen slag voor z’n harses… zal zijn Amsterdamse charme wel zijn.

Even voor twaalf rekenen we af, en rijden via Polsbroekerdam richting Lek / Ijsselstein, waarbij we op ons richtingsgevoel en de Garmin van Tiem vertrouwen. Via Nieuwegein en de De Meern rijden we door de Nieuwe Leidse Rijn en langs de Harijnse Plas naar Maarssen. Daarna langs Breukelen en via de Provinciale weg naar Nigtevecht waar we ‘Carolien zonder helm’ tegemoet zwaaien en dan door trekken naar Weesp. Tiem gaat daar kijken naar Tjebbe (triathlon), Marco zijn keuken aanleggen en Marc, Enrico en Aad rijden huiswaarts naar Bussum (alles heet voortaan Bussum, makkelijk zat) waar ze om 2 uur thuis zijn. Voor herhaling vatbaar.

31 augustus 2014 – Edam – 72 km –  ±16°,  matige WestZuidWestenwind,  bewolkt, soms zonnetje, ook nog regen – 7 rijders: Marco, Clemens, Tiem, Marc, Aad, Eric & Michiel

The beast is back! Ja hoor, daar stond Marco, hij was terug. Je zag Marc al glunderen: ‘dat wordt racen vandaag’. Ook diverse ander ‘kanonnen’ stonden bij het bankje. We kregen nog even uitstel van executie want Tiem kreeg bij het bankje spontaan een lekke band maar daarna ging het los.

Via de gebruikelijke paden raceten we naar Edam. Voor Uitdam vroeg ik om 33 km/u aan te houden. Deze snelheid werd minstens een minuut aangehouden maar daarna vloog de teller weer naar boven de 35. Toch kwam het hele gezelschap, ook na enige omzwervingen in Edam, compleet bij De Fortuna aan. Wat een klein wonder genoemd mag worden 🙂

Diverse zaken passeerden de revu. Het ging voornamelijk over nieuwe technische snufjes aan de fiets. Schijfremmen schijnt het helemaal te worden. Ook de nieuwe Rohlof naaf en een riem in plaats van een ketting schijnt door te breken. Aad ziet nu al verlangend uit naar het BikeMotion Event komende oktober in de Jaarbeurshallen. Daar worden alle nieuwe snufjes getoond en kan hij zich daaraan verlekkeren. Marc vertrouwde ons toe dat hij dat al heeft met gereedschap. Veel van zijn vrije zaterdagen brengt hij door in de Karwei, Gamma of Praxis J

Ik stelde voor om samen met Clemens terug te rijden zodat de anderen helemaal los konden gaan. Dat werd afgekeurd maar toen we halverwege Edam en Monnickendam door drie snelle jongens werden ingehaald en ik riep: ‘jongens, ga maar’, waren ze binnen een mum van tijd uit het zicht verdwenen. Lekker op ons eigen tempo reden we via het tunneltje in Broek-en-Waterland en Zunderdorp terug naar de Schellingwouderbrug. Vlak ervoor, op de Liergouw, zagen we dat de kuil in de weg waar Herman in juli over was gevallen, was gerepareerd. Nu was echter een bobbel ontstaan van forse afmetingen zodat vallen nog altijd tot de mogelijkheden behoord. We schuilden nog even onder de A10 bij het Polderhuis voor en bui en waren ongeveer kwart voor één in Muiden terug. Van de anderen is tot op heden taal nog teken meer vernomen J

24 augustus 2014 – Breukelen – 61 km –  ±17°,  matige ZuidWestenwind,  bewolkt, soms zonnetje – 6 rijders: Han, Clemens, Enrico, Marc, Marcel & Michiel

Het begon om negen uur bij het bankje nog even flink te regenen maar toen dat ophield zetten we koers naar Expreszo in Breukelen. Breukelen omdat volgens onze weerkundigen Enrico en Marc dan ongeveer de volgende bui zou losbarsten. Zo gezegd, zo gedaan. Via Lange Muiderweg, Hinderdam en Nederhorst den Berg kwamen we in Vreeland terecht. Daarna richting Loenen waar we een grotere groep in het vizier kregen. Marc en Enrico durfden er voorbij maar de anderen bleven liever even wachten. Bij Nieuwersluis konden we er langs en maakten we een ‘jump’ naar Enrico en Marc. Ruim voor de ingehaalde groep waren we in Breukelen waar we buiten op het terras plaatsnamen. Na de gebruikelijke duur van de koffiestop begon de verwachte bui dan toch werkelijk los te breken zodat we onder de luifel plaatsnamen en en nog een derde bak bestelden. Ik kan me niet heugen dat dit eerder is gebeurd. Toen het was uitgeregend reden we om de Loosdrechtse Plassen heen naar Kortenhoef. Voor Ankeveen namen we afscheid van Marcel. De overigen reden via de nieuwe wildkruising naar de Kreugerlaan en vandaar naar de Hakkelaarsbrug. Lekker gefietst.

17 augustus 2014 – Haarzuilens – 78 km –  ±?°,  zwakke Westenwind,  bewolkt, soms zonnetje – 4 rijders: Marc, Aad, Tiem & Clemens

Er waren die zondag morgen 4 enthousiaste renners bij het bankje aanwezig, die zich niets aangetrokken hadden van de voorspellingen van buien radar, alhoewel de luchten hier en daar dreigend waren.

Dat dit,  met deze kleppers, een pittige  trainingsrit ging worden, dat stond voor mij vanaf het begin wel vast, gezien de windrichting, werd er koers gezet naar Haarzuylens.

De route leidde ons via het Gein, Abcoude, Vinkeveen en het groene hart richting Haarzuylens, het tempo werd flink hoog gehouden , hoe heet dat in wielertermen, de koers wordt hard gemaakt.

Een paar keer moest ik passen omdat ik toch teveel boven mijn omslagpunt aan het fietsen was. De koffie en het appelgebak in Haarzuylens maakten dan ook veel goed.

De terugweg leidde ons via Maarssenveen, Breukelenveen en Loosdrecht, weer richting de vechtstreek , en dat het af en toe weer hard ging was duidelijk, er werd zelfs geprobeerd een groene smiley op rood te krijgen [meer als 50km per uur ]

Na 78 km , draaide ik de schuurdeur weer open om mijn fiets te stallen, en ….het begon te regenen.

10 augustus 2014 – ‘t Hooght, Soest – 71 km – Halfbewolkt, 18 – 25 graden, Zuid kracht 3 – 9 rijders: Enrico, Marc, Aad, Eric-Jan, Eric, Tiem, Jurriaan, Rob en Han

Mooie opkomst ondanks de wat slechte weersvooruitzichten. De inmiddels afgezwakte tropische storm Bertha zou voor veel wind en regen gaan zorgen maar volgens het weerbericht zou dat niet eerder dan 12:00 gaan gebeuren.

Via Naarden, Bussum, Blaricum, waar Rob afscheid van ons nam om op z’n eigen tempo een rondje te rijden Baarn, Soest kwamen we op het terras van ‘t Hoogt terecht alwaar we toch nog in het zonnetje een fantastische appeltaart met koffie nuttigden. Jurriaan was net terug van vakantie in Italië. Hij heeft gekampeerd bij het Garda meer en vertelde dat hij tijdens het fietsen een aantal malen zeer goed gesoigneerde Italliaanse wielrenners was tegengekomen. Men reed daar op het nieuwste materiaal en hard ook. Verder ging het gesprek over de naderende regen dus besloten we via de kortste weg naar huis te rijden.

Terug reden we door de Eemvallei. In de polder van Eemnes veegden we drie wielrenners op die meteen aansloten. Het tempo werd het laatste stukje tot Eemnes door kop over kop te rijden tot boven de 40 km/uur opgevoerd.

Nog eenmaal werd er flink gedemarreerd op de weg langs het Blindeninstituut. Han reed het peloton met 47 km/uur voorbij en dat was voor de anderen het sein om de achtervolging in te zetten. Net voor het Blindeninstituut werd Han ingerekend door het peloton waarbij iedereen hem voorbij kwam zetten met een grijns (of was het grimas) op het gezicht.

Via het Naardermeer werd er richting Muiden gereden waarbij Marc het kopwerk verrichte. Hij was weer aardig opgedroogd na zijn vakantie. Aad en Eric namen bij de visserij afscheid en de rest koerste richting Muiden.

Om 13:00 vielen de eerste spetters maar toen waren we allemaal weer thuis.

 

3 augustus 2014 – Natuurpark Lelystad – 87 km – onbewolkt, 25 graden, Zuid kracht 3 – 8 rijders: Enrico, Marc, Aad, Eric-Jan, Eric, Michiel, Rob en Han

Schitterend weer en er werd besloten om eens naar het natuurpark te rijden waar we dit jaar nog niet geweest waren. Via Almere reden we door de polder waar op sommige stukken het wegdek behoorlijk slecht geworden is. In het Natuurpark aangekomen nuttigden we de traditionele koffie met appeltaart. Han liet zijn kopje stukvallen op de grond en hij kreeg tijdens het tweede rondje koffie in een kartonnen bekertje geserveerd. Ook was er een fotograaf op het terras aanwezig en TC Muiden liet zich de kans niet ontgaan om zich te laten vereeuwigen. Inmiddels is de foto beschikbaar (zie de mail van Marc van 8 augustus)

De terugweg ging geheel door de polder. Vlak voordat we de weg langs het Gooimeer bereikten zei Rob dat hij zelf verder alleen naar huis wilde rijden. Michiel vroeg zich af of dit een goed idee was en zei dat hij met Rob meereed maar toen wist hij nog niet dat Rob via de Stichtse Brug naar huis reed. Michiel heeft nog een vertwijfelde poging gedaan om het peloton in te halen maar dat is niet gelukt.

Rond 13:15 waren we weer in Muiden. Een mooie rit met mooi weer.

 

27 juli 2014 – Haarzuilens – 68 km –  ±19°,  zwakke Westenwind,  zonnig met wat wolken – 6 rijders: Han, Aad, Enrico, Rob, Marcel & Michiel

Toen Marcel, Rob en Michiel bij het bankje arriveerden zat daar 156 jaar TCM geschiedenis geanimeerd met elkaar te praten. Aad en Gerard dus. Het ging Gerard goed alhoewel hij zelf aangaf maar op 70% te zitten. Hij zag er gebruind uit en zijn gesprekstof deed vermoeden dat hij eerder ruim boven de 90% zit.

De ongelukkige Herman is afgelopen donderdag succesvol geopereerd aan zijn sleutelbeen. Er is een plaatje ingezet om de twee delen weer aan elkaar te laten hechten. We wensen hem van harte toe dat dit snel gebeurd! We moeten toch eens serieus nadenken hoe we om kunnen gaan met de leeftijds- en krachtverschillen binnen onze groep. De ongelukken ontstaan praktisch altijd na de koffiestop. Dat kan niet anders dan met vermoeidheid te maken hebben. Mischien is het een oplossing om na de koffie op te splitsen in twee groepen?

We besloten voor Haarzuilens. Via de Herengracht en Lange Muiderweg kwamen we op de Ossemarkt in Weesp terecht. Daarna door naar de Hoge Brug en linksaf het Gein in. In Abcoude gaf Han de meestal vooroprijdende Aad de instructies regelrecht naar de A2 te rijden. Aad rijd nog steeds als een duivel maar het richtingsgevoel wordt wat minder . Na de parallelweg over de Geuzensloot kwamen we op de Oukoop richting Nieuwer Ter Aa terecht. Hier nam Marcel resoluut de kop over om deze kilometers lang te behouden. Gelukkig is hij nu helemaal hersteld van zijn nare val op tweede kerstdag 2011. Daarna nam Han de kop. Zijn fietsbroek zat zo ruim dat deze klapperde als touwen tegen een vlaggemast. Later vertrouwde hij ons toe dat zijn grootvader voor de oorlog in deze broek de Tourmalet nog heeft bedwongen. Wij verzochten hem vriendelijk de volgende keer toch iets meer recents aan te trekken. Toen we over Kortrijk reden zat er een kat aan de kant van de weg de onderkant in te loeren. Pas op het allerlaatste moment bemerkte hij ons en in plaats van de onderkant in te springen schoot hij de weg over vlak voor de wielen van Han en Michiel langs. Dat liep gelukkig goed af.

In Haarzuilens hadden we een mooie plek buiten. Het gesprek kabbelde heen en weer. Aad vroeg zich af wat het verschil is tussen cognac en whiskey. Dat wist Han wel: ‘je schrijft het anders’.

We besloten langs de Vecht ‘rustig’ terug te rijden. Dat was wel nodig want het was behoorlijk druk met fietsers, lopers, motoren en andere weggebruikers. Zonder kleerscheuren bereikten we de Visserij waar we afscheid namen van Rob, Marcel en Aad. Michiel stopte bij de Hakkelaarsbrug en Enrico en Han zullen zo ongeveer 12:15 weer in Muiden zijn teruggekeerd. Wel plakkerig weer, maar lekker gefietst.

20 juli 2014 – Edam – 73 km –  ±25°,  matige wind, regen, daarna zonnig met wat wolken – 7 rijders: Han, Herman, Rob, Enrico, Aad, Marcel & Michiel

Bij het bankje ontwaarden we een onbekende Bianchi fiets. Deze bleek van Herman’s zoon te zijn, aangezien zijn eigen fiets kapot was. Herman was afgelopen woensdag onderuitgegaan voor het blindeninstituut. “Te hard gereden”, aldus de verklaring van onze nestor. Han en Michiel keken nog maar eens naar hun mobiele apparaten om te bepalen welke route het meeste kans heeft om de aanstaande buien te ontlopen. Uiteindelijk werd gekozen voor het advies van Michiel omdat hij de grootste had. We waren nog niet bij de Maxis of het begon te plenzen om pas in Volendam op te houden. Onderweg vroeg menigeen zich af of Michiel zijn toestel misschien ondersteboven had gehouden… Niet dat de regen erg was; eerder verfrissend na zo’n zwoele nacht en de jackjes gingen dus ook niet aan.

In Edam nestelden we ons op het terras aan de haven, waar al snel de zon doorbrak en we na de pauze weer droog waren. Rob bekende voor het eerst zonder regenjack en overschoenen van huis te zijn vertrokken, “En zie wat er van komt”.

Na de smakelijke stop werd via de provinciale weg koers gezet naar Zunderdorp waar we het bekende Zwartegouw fietspad namen. Na het bruggetje passeerden we 2 hardloopsters. Aan het einde hiervan draaiden we de Liergouw op richting de rotonde voor de Schellinkwouderbrug. Aad en Enrico waren al bij de rotonde toen ze Michiel ‘lek!’ hoorden roepen. Terugrijdend zagen ze Herman in het gras liggen.

Hij bleek een kuil in de weg over het hoofd te hebben gezien en werd van zijn fiets af geslingerd om op zijn rechter schouder in het gras te landen. Hij bleek niet de eerste fietser te zijn. De week er voor waren drie andere fietsers met de ambulance afgevoerd.

Herman’s schouder was pijnlijk. “Schouder uit de kom, of toch een sleutelbeenbreuk”, concludeerde de oudste van de hardlopende dames. Ze bleek een allervriendelijkste huisarts te zijn uit Landsmeer, die vlakbij de ongevalsplek woonde. Ze namen Herman’s fiets mee, om even later met auto en fiets terug te keren en Herman naar huis te brengen.

Update: inmiddels is Herman onderzocht in Tergooi en blijkt zijn sleutelbeen inderdaad gebroken en wel bij de aanhechting aan de schouder waardoor het sleutelbeen omhoog steekt. Dit moet operatief worden hersteld, en Herman probeert maandagmorgen een afspraak voor een operatie bij de Bergman kliniek te krijgen.

We wensen Herman een voorspoedig herstel en een spoedig weerzien in het peloton.

Update 22 juli: Herman maakt het goed. Aangezien de uiteinden 90 graden op elkaar staan, is een operatie noodzakelijk. Hij zou morgen geopereerd worden in TerGooi Hilversum, maar wegens een spoedgeval – Suze: “is mijn man dan geen spoedgeval?” – is dat uitgesteld tot donderdag. De arts meldde dat na de operatrie alles weer vast zit en Herman weer mag fietsen. Alleen gaat Suze hem niet meer verzorgen als hij weer van zijn fiets kukelt. Wordt vervolgd.

Update 26 juli: Herman is met succes geopereerd, maar heeft veel pijn en is daardoor nog wat daas door de pijnstillers. Hij is op donderdag het ziekenhuis ontvlucht omdat ze hem op een kamer in de volle zon hadden gelegd, waardoor de temperatuur opliep naar 30 graden. Op Herman’s verzoek om de airco aan te zetten, antwoordde het personeel van Tergooi dat ze het knopje van de airco niet wisten te vinden of niet wisten te bedienen. Uit nood heeft Herman Suze gebeld of ze hem alsjeblieft op wilde komen halen. Tergooi wilde hem initieel een nachtje houden. Over een aantal weken moet de plaat met schroeven weer worden verwijderd.

13 juli 2014 – Maarssen  – 70 km  – 21°, Z-wind kracht 3,  zon – 3 rijders: Enrico, Rob en Herman

Wat een miniem groepje! Drie man, zo weinig zijn er in tijden niet geweest. Gekozen werd voor Breukelen of Maarssen, omdat Enrico vanwege zijn vakantie vier weken niet had gefietst. Bovendien werd er regen verwacht. Via de Hakkelaar en Uitermeer werd de Vecht gevonden en eenmaal daar was er het gebruikelijke parcours. Bij de Brrrrede Brrrug van Brrreukelen klonk het als uit één mond ‘Maarssen’. In dat stadje bleek de eerder bezochte koffiestopgelegenheid nog niet open en dus reden we een klein stukje terug richting Breukelen en vonden net buiten Maarssen een uitstekend adres aan de Vecht. Dat we daar niet eerder waren!!! Natuurlijk spraken we er na over de troostfinale Nederland-Brazilië en betoonden ons tevreden met het bereikte resultaat. Unaniem waren we het er over eens dat Ron Vlaar onze beste man is geweest. Enrico vertelde over de vakantie met zijn hele gezin in Spanje. Rob en deze schrijver spraken hun bewondering uit over het feit dat beide dochters nog heerlijk met pa en moe meegingen. Hun kinderen hielden vanaf hun achttiende die gezamenlijkheid voor gezien en reisden met de tienertoerkaart door gans Europa.

De terugweg ging via Tienhoven, langs De Trouwe Wachter en het Tienhovens Kanaal richting het vliegveld van Hilversum. Vandaar tussen Zonnestraal en Nieuw Loosdrecht naar de Rading en Kerkelanden en zo naar ’s-Graveland. Bij het Noordereind namen de beide Gooiers afscheid van Enrico. Om even over twaalf waren we weer thuis. Mooie rit.

 

6 juli 2014 – Amstelhoeve Woerdense Verlaat  – 83 km  – 21°, ZZW-wind kracht 5,  zon – 5 rijders: Eric, Rob, Han, Marcel en Herman

De zware Gooische delegatie van wel vier renners begon met fikse pech. Op weg naar het bankje kreeg Rob langs de trekvaart twee lekke banden. Deze schrijver werd vooruit gezonden om daar de andere deelnemers even te laten wachten tot de reparatie was voltooid. Bij het bankje gekomen was er niemand, tot uiteindelijk Han naast hem ging zitten. Vele minuten na negenen kwamen de drie ‘reparateurs’ en bood de HP-pomp van Han uitkomst om de wind in Robs achterband tot wel 7 bar op te voeren.

Besloten werd naar Haarzuilens te gaan. Maar omdat op de Dorpsstraat in Abcoude niet links- maar rechtsaf werd gegaan, waren we ineens op weg naar de Ronde Hoep en werden we ons ervan bewust dat we op de gebruikelijke route naar de Amstelhoeve zaten. Ook goed. Bij De Hoef werden we vanwege de triatlon aldaar verzocht aan de overkant van de Kromme Mijdrecht onze weg te vervolgen. Wat een prachtige, bochtige route werd het toen. Die moeten we nog eens rijden.

Bij de Amstelhoeve trakteerde Marcel omdat hij die week jarig was geweest. Wij zijn hem hiervoor innig dankbaar en wensen hem uitsluitend gezondheid in zijn 58^ste levensjaar. Uit respect hebben we hem niet toegezongen. Het gesprek tijdens de koffiestop ging vanzelfzwijgend over de wedstrijd Nederland-Costa Rica en de bijzondere doelmanwissel daarin. Tim Knol, onthoud die naam.

De terugweg was een gebruikelijke met als uitzondering dat we bij Driemond niet ‘de hel’ op gingen, maar voor de Hoge Brug kozen om via Uitermeer naar huis te gaan. Rond klokke één zal ieder zijn woonstee hebben bereikt, behalve Rob die in – vermoedelijk – ‘De Colonie’ wilde gaan lunchen.

29 juni 2014 – Edam – 73 km –  ±18°,  matige WestNoordWestenwind kracht 3 á 4,  zonnig met wat wolken – 4 rijders: Han, Marc, Tiem & Michiel

Inderdaad was het vorige week (22/6) heel rustig bij het bankje. Geen enkele rijder. Nu zaten Marc en Tiem bij het bankje. Rob zou komen maar was flink verkouden. Han kwam ook aanfietsen maar daar bleef het bij. We besloten (wederom) voor Edam maar nu niet aan de haven maar bij het lieflijk gelegen restaurant De Fortuna. Met Marc meest op kop, want er stond toch nog wel wat wind, reden we zonder bijzonderheden naar De Fortuna. Wel kwamen we bij de Diemerdammer sluis Gerard tegen. Hij gaf aan dat alles naar omstandigheden goed ging.

Aangenaam in het zonnetje zittend passeerden een aantal zaken de revue. Vooral de megalomane spoorbrug met 60 meter booghoogte die bij de Hakkelaarsbrug dreigt te verrijzen had de aandacht. Het was er zo aangenaam dat de terugreis zowat was vergeten. Deels schuin opzij en deels met de wind achter reden we terug. Vlak voor Broek-in-Waterland zei Han: ‘laten we weer eens door het tunneltje gaan, tijd niet gedaan’. Toen we B-i-W inreden gaf Michiel, in tweede positie rijdend, dat door aan Marc. Resoluut stuurde hij op de onderdoorgang aan. Even flitste door Michiel heen: ‘hé, is de situatie hier veranderd’, maar het was al te laat. Marc reed de trap af in plaats van de afrit aan de ander kant. Halverwege viel hij zachtjes om en kon hij zich uit de pedalen bevrijden. De andere drie konden net voor de trap halt houden. Zowel Marc als fiets hadden gelukkig geen averij opgelopen. Daarna via Zunderdorp terug naar de Schellingwouderbrug en vandaar over de Diemerzeedijk terug naar Muiden waar we ruim voor énen terug waren. Lekker gefietst. Marc en Tiem zijn de komende weken op vakantie zodat het echt van de TT-gangers moet komen anders rijden Han en Michiel volgende week met z’n tweeen.

15 juni 2014 – Edam – 76 km –  ±17°,  matige NoordNoordWestenwind kracht 3 á 4,  zonnig en bewolkt – 4 rijders: Enrico, Rob, Marcel & Michiel

Enrico kwam net Mariahoeve uitschieten toen de chroniqeur van dienst (cvd) de bocht omkwam. Bij het bankje zaten 3 renners, echter één in zijn vrijetijds-kloffie. Rijn heeft last van een zitvlakprobleem dat hem noopt even niet te fietsen. Marcel en Rob hadden wel hun wielren-outfit aan. Aad met vakantie, Han ziek terug van vakantie (longontsteking), Herman afgemeld en van de rest niets vernomen zodat de cvd net als verleden week met drie man op stap ging, alleen drie anderen. Weinig bijzonderheden op de heenweg alleen de wind die dan weer ‘dun’ en dan weer ‘dik’ was en de voettocht over de sluis in Edam. Heerlijk in het zonnetje met zijn fiatje 500 zowat tegen zijn stoel geparkeerd zat Rijn al aan de expresso. We pauzeerden wel 50 minuten want in het zonnetje uit de wind was het best uit te houden. Wat passeerde zoal de revue: de eclatante overwinning van Nederland op Spanje, het komende Ardennenweekend en andere belangwekkende zaken die me helaas even ontschoten zijn. Toen Rijn ons na de stop passeerde hoorden we hem vaag iets roepen over een ijsje. We reden via Monnickendam, Broek in Waterland, de golfbaan en de Diemerzeedijk terug naar Muiden. Nu meest voor het lapje zodat het plezierig rijden was. Bij ijssalon Capricio zat Rijn al weer aan de expresso en mochten we op zijn kosten een ijsje uitzoeken. Het was weer lekker, Rijn!

Lekker gefietst. Volgende week zou het om 9 uur wel eens heel rustig bij het bankje kunnen zijn. Velen rijden in de Ardennen, waar Rijn, als het een beetje weer is, met vrouwlief ook zal zijn. Enrico en Aad op vakantie. Ben benieuwd.

9 juni 2014 – Nijkerkersluis – 78 km  – 27°,  wind van NO naar ZO kracht 3,  meestal zon – 4 rijders/opa’s: Rijn, Aad, Michiel en Herman

Wat de wind betreft waren er twee mogelijkheden: Natuurpark Lelystad of de sluis bij Nijkerk. De laatste werd het. Verwonderd waren we over de kleine opkomst. Veel afmeldingen. Opmerkelijk was de gemiddelde leeftijd van dit  gezelschap, nl. 69 jaar. Aan de snelheid, zowel heen als terug, was aan niets te merken dat er sprake van sleet zou zijn. Heen werd het overbekende traject langs Eemnes, Eembrugge en Bunschoten gekozen; terug door de Flevopolder was ook alles bekend, maar met uitzondering van het verlengde van de Vogelweg dat opgebroken was. We reden nu het over wonderschone fietspad door het Cirkelbos en kwamen uiteindelijk weer op de Gooimeeerdijk terecht.

Op het terras bij de sluis merkte de uitbaatster ook al op dat we met zo weinig waren. Eenmaal voorzien van koffie en taart openbaarde Michiel ons dat hij in de afgelopen week voor het eerst grootvader is geworden: Artur (zonder h) is zijn naam, vernoemd naar zijn overgrootvader en de jammerlijk bij het schaatsen omgekomen broer van Michiel – kom daar nog eens om tegenwoordig dat je wordt vernoemd. Een wolk van een jongen (acht pond) die probleemloos ter wereld is gekomen. Op zijn mobieltje had hij er foto’s van. Heel hartelijk gelukgewenst, Michiel! Als vanzelf nam hij de consumpties voor zijn rekening, wat Aad – wie anders – deed opmerken dat de nieuwe opa met deze opkomst wel erg geboft heeft.

Om kwart voor een was ieder weer thuis na deze perfecte rit.

1 juni 2014 – Edam – 76 km  – 18°,  NW-wind kracht 2-3,  zon – 9 rijders: Rijn, Rob, Enrico, Tiem, Aad, Jurriaan, Marc, Albert en Herman

Ofschoon er bij de start weinig wind uit het noordwesten blies en wij alle kanten op zouden kunnen, werd unaniem gekozen voor de Edammer sporthaven. Zowel heen als terug volgden we de gebruikelijke route, heen in ieder geval in een hebbelijk tempo. Vlak voor Monnickendam reden we een groepje mannen van rond de zestig met  gezette lijven voorbij, dat met matige gang keurig het fietspad aanhield – wij niet dus. De aanblik van dit groepje ontlokte deze schrijver, die toen naast Rijn reed, de opmerking ‘ouwe mannen mannen op een racefiets’, waarop deze onmiddellijk riposteerde met ‘moet jij zeggen!’. Tja, daar moest ik het mee doen.

Bij de koffie werden we bediend door een jongedame van het type aantrekkelijke schoondochter. Rob beweerde dat dikke banden minder rijweerstand zouden bieden dan dunne. Hij had het zelf gelezen in zijn vaktijdschrift Fiets.Gelukkig blijken we ongeveer allemaal op drie-en-twintigers te rijden, dus heeft niemand een excuus als hij de anderen niet bij kan houden. Marc vertelde dat hij de volgende dag naar het Dolfinarium zou gaan. ‘Moet er niet gewerkt worden?’, klonk het in de groep. Dat het juist zijn werk betrof, leek een flauwe smoes.

Bij het weer opstappen lieten Marc en Tiem weten dat ze met de gebruikelijke terugweg niet genoeg kilometers zouden maken. Jullie gaan je gang maar, was het gevoel bij de overigen, dan straks geen ijsje aan de sluis. Om kwart voor een stonden we daar dan ook heerlijk aan te likken.

  

30 mei 2014 – Rondje Markermeer – 149 km –  ±15°,  eerst Oostenwind kracht 3, later  kracht 1 á 2, na Lelystad Noordenwind kracht 2,  zonnig – 5 rijders: Enrico, Rijn, Aad, Tiem & Michiel

Zowaar als eerste bij het bankje maar mogelijk stond Aad al om de hoek bij Jan Kroket te wachten want hij was er meteen, later gevolgd door Tiem, Rijn en last but not least Enrico.Aad stelde voor eerst naar Lelystad te rijden maar de anderen hadden, met de windverwachting in het achterhoofd, een voorkeur voor een rondje met de klok mee. Voor het laatste werd besloten. We volgden geheel de geijkte route m.u.v. Edam waar we niet over de sluis liepen omdat deze wegens spuien was afgesloten. Bij Hoorn werd een korte stop ingelast om even wat te eten en te drinken. Daarna weer door langs de dijk Hoorn-Enkhuizen, volgens velen het mooiste gedeelte van het rondje. Even voor twaalven streken we neer bij De Woeste Hoeve. Rijn bestelde tot onze grote verrassing thee i.p.v. een dubbele expresso. Hij bleek zich niet helemaal ok te voelen. Dat bevreemde hem zeer want hij was geheel tegen zijn gewoonte in vroeg naar bed gegaan en had ook niets gedronken. Wij gaven hem het welgemeende advies dat voortaan niet meer te doen en geheel zijn ‘dirty pleasures’ te volgen.

Nadat iedereen zijn uitsmijter of iets anders had verwerkt stapten we even over enen weer op. De wind was praktisch gaan liggen zodat we opgewekt de dijk opreden. Helaas was Rijn nog niet helemaal hersteld zodat we met een tempootje van 28 km/u de dijk overstoven. Even voor Lelystad ‘mochten’ we van Rijn ons eigen tempo kiezen zodat door Aad en Tiem het tempo, niet geheel tot mijn genoegen, tot tegen de 40 km/u werd opgevoerd. Bij de Bataviawerf wachtten we Rijn weer op. Hij gaf te kennen dat hij nog een halfuurtje wilde zitten en vroeg ons om asjeblieft door te rijden om elkander niet tot last te zijn. Niet geheel tot mijn genoegen volgden we deze wens op. Met, op mijn verzoek, een gangetje van 32 á 33 km/u reden we tot het Gemaal de Blocq van Kuffeler. Daarna ging het wat langzamer omdat de pijp bij ondergetekende wel wat leeg begon te raken. Even voor vieren waren we bij de Hakkelaar. Rijn gaf rond vijf uur via WhatsApp aan dat hij ook was gearriveerd. Schitterend weer voor een Rondje Markermeer!

25 mei 2014 – Haarzuilens  – 82 km  – 21°,  ZW-wind kracht 4,  zon – 9 rijders: Eric, Rijn, Rob, Han, Enrico, Tiem, Aad, Eric-Jan en Herman

Prachtig weer en een mooie groep, waar Rob zich voor het eerst na zijn noodlottige val in het najaar weer bijvoegde. Enthousiast werd hij welkom geheten. Hij zei dat hij waarschijnlijk eerder zou afhaken en naar huis rijden vanwege zijn achterstallige fietsconditie. Dat zullen we dan nog wel zien, was ongeveer hetgeen de andere acht dachten. Haarzuilens werd niet alleen vanwege de windrichting gekozen,  maar ook omdat het niet zo ver weg is en ook niet al te dichtbij. Via de Lange Muiderweg ging het richting Weesp. Op die weg zat de hele tijd een auto achter ons die er niet voor koos ons te passeren. Pas na de spoortunnel deed-ie dat onverwacht in de bocht naar links richting hockeyvelden en Ossenmarkt. Tijdens het passeren moest hij door de berm. Hij had totaal geen overzicht. Nog geen seconde na het passeren van de voorsten doken er ineens vijf racefietsen op. Je moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij zijn onverantwoorde passage twee seconde later zou hebben ingezet. Rijn was hier – terecht – zo kwaad over dat hij de automobilist achterna ging om hem eens flink de mantel uit te vegen. Helaas kreeg hij hem niet meer te pakken.  Als je op de racefiets zit, valt het op hoe onverantwoord sommige automobilisten van de weg gebruik maken. Er is een grote correlatie tussen dit soort abject gedrag en het automerk. Vooral berijders van duurdere Duitse auto’s zijn hierin oververtegenwoordigd.

Ergens ter hoogte van Nieuwer ter Aa vond Rob het te hard gaan en wilde naar Breukelen om daar op de Kerkbrink iets te gaan gebruiken. Dat vonden de anderen, en met name Han, niet goed. Onder de belofte dat er verder kalm zou worden gereden, werd hij toch meegetroond naar het beeldschone Haarzuilens. Daar was het druk: de terrassen gevuld, een onophoudelijke stroom racefietsers en tal van stinkende, antieke cabrio’s met middelbare ballen en hun vrouwtjes. Waar we het op het terras allemaal over hebben gehad, weet deze schrijver niet meer precies. Hem staan de a.s. vakantie van Han naar Italië, de voorbije vakantie van Rijn op het Griekse Kos en de verkeersperikelen op de Muier Sluisbrug bij. Bij het afrekenen, althans de wens daartoe, bleek ineens dat Rob ons trakteerde. Bijzonder aardig, deze bijna spirituele geste van dankbaarheid voor het feit dat hij weer zo ver en zo lang met ons mee kon rijden.

Terug gingen we via de tunneltjes en bruggetjes van Maarssenbroek naar Maarssen-Dorp, alwaar we even de weg kwijt leken te zijn. Weldra echter (her)vonden we de rechter Vechtoever en volgden deze tot Uitermeer. Door de Keverdijkse Polder reden we tot aan molen De Vriendschap, alwaar een viertal langs het Naardermeer Gooiwaarts ging en de andere vijf hun weg naar Muiden voortzetten. Wat een mooie rit was het weer!  Oh ja, voortaan moeten we bij zomers weer na tienen de Vechtoever vanwege de vele fietsers en toerende auto’s maar mijden.

  

18 mei 2014 – Nijkerk en Knardijk – 75 km? En 112 km – Zon, 20 graden, Wind veranderlijk kracht 2 7 rijders: Enrico, Jurriaan, Marc, Marcel, Aad, Bert en Han

Toen schrijver dezes niet te verwarren met de schrijver dezes bij het bankje aankwam zat er nog maar 4 man. Verwonderlijk want er was erg mooi weer voorspeld. Al snel kwamen Marcel, Enrico en Bert aangefietst. Bert voor de eerste keer dit jaar. Marcel melde Herman af vanwege hoofdpijn. Na nog even gewacht te hebben vertrokken we met 7 man richting Nijkerk.

Via de bekende weg, De Eemnesserpolder heen, reden we naar Nijkerk. Op ongeveer 2 km voor aankomst plaatste Han een demarrage door over Aad heen te gaan met 44 km/uur. Dit om het kaf van het koren te scheiden. Dit liet Aad niet op zich zitten en zette de achtervolging in gevolgd door de rest van het peloton. Uiteindelijk werd het sprintje gewonnen door Jurriaan met Han als tweede. Er werd geen kaf gescheiden.

De koffie en gebak werd genuttigd in het speeltuintje want daar zaten we in de zon. Han trakteerde op het gebak en de koffie vanwege zijn 57st verjaardag.

Toen we vertrokken bleek dat Guus van der Lee en Bert Westland, beiden Viking leden, ook op het terras hadden gezeten en ook net wilden wegfietsen. Aad, Jurriaan en Bert besloten met de twee via de kortste weg naar huis te fietsen vanwege andere verplichtingen. De overige vier besloten vanwege het fraaie weer via de Knardijk naar huis te rijden. Uiteindelijk reden we rond kwart over een  Muiden binnen met een gemiddelde van 30,3 km-uur en 112 km op de teller. Marcel moet vlak aan de 130 km hebben gezeten vanwege het heen en weer rijden van Naarden naar Muiden.

Een prachtige fietsdag met schitterend weer.

4 mei 2014 – Amstelkade – 73 km –  ±12°,  ZuidWestenwind kracht 2,  zonnig met wolken – 11 rijders: Enrico, Rijn, Han, Herman, Marcel, Eric, Marc, Aad, Albert, Tiem & Michiel

Rustig voorjaarsweer zoals zo vaak op 4 mei (dodenherdenking) en dat was aan de opkomst te merken. Het was lekker druk bij het bankje. Als één van de laatsten kwam Han aanrijden. We hadden eerst niet in de gaten dat hij het was want hij had een oversized ING-shirt aan dat duidelijk op de groei was aangeschaft. We besloten tot de Amstelhoeve aan de Kromme Mijdrecht. Via de Lange Muiderweg, door Weesp en de Hoge Brug belanden we in het Gein. Daarna langs Abcoudermeer, Holendrecht en Waver richting Uithoorn. Vlak voor Uithoorn moest Aad een kleine boodschap doen. Daarna weer vrolijk verder langs Amstel en Kromme Mijdrecht. Na De Hoef werd, op het prima afrollende asfalt, nog even lekker gas gegeven zodat we snel bij de koffiestop waren. Het belangrijkste onderwerp was het ING-jack van Han. Iedereen vond er het zijne van. Han’s reactie was dat hij blij was de we geen boze ING-klanten waren want daar was hij veel banger voor. Ook meende hij dat onze reacties ingegeven werden door jalouzie. Ook hadden we het even over exotische eten en dat het maar goed is dat je niet altijd precies weet wat je voorgezet krijgt. Op Marc’s vraag: ‘Wat dan?’, barstte het hele gezelschap uit in een homerisch gelach. De zon verdween af en toe achter de wolken en dan was het daar buiten toch fris, zodat we weer even op temperatuur moesten komen. Via Nieuwer Ter Aa en het AR-kanaal reden we terug naar Muiden, waar we voor half één terug waren. Mooi fietsweer!

27 april 2014 – Breukelen – 54 km –  ±10°,  Zuidenwind kracht 2,  mals voorjaarsregentje – 1 rijder: Michiel

Rond half negen meldde Marcel zich af mede namens Herman en Eric. Bij de Hakkelaar regende het nauwelijks zodat opgewekt koers werd gezet naar het bankje. Daar stond echter niemand?!  Waarschijnlijk werd het regentje als excuus gebruikt om overmatig drankgebruik en/of andere ‘guilty pleasures’ op Koningsdag te verbloemen. Het zou een eenzame fietstocht worden. Via de Weesperbinnenweg reed de eenzame fietser (EF) richting Zuiden waar de wind vandaan kwam. Daarna via de Hoge Brug het Gein in richting Abcoude. Als je alleen rijdt gaan je gedachten alle kanten op. Zoals bijv. de voordelen van het alleen-rijden: je kan zelf de route bepalen en hoe hard je rijdt. Ook wordt je niet bespat met modder door je voorgangers. Bij De Punt in Baambrugge zaten 2 wielrenners buiten wat te eten. “Zeker nog dicht?” vroeg ik,  waarop ze bevestigend knikten. De EF vervolgde zijn weg via de Baambrugse Zuwe richting A2. Daarna langs het parallel daarmee lopende fietspad en over het viaduct richting Nieuwer Ter Aa. Op het viaduct reed een groep van een man of acht met shirtjes die verdacht veel leken op de TCM outfit. Even schoot de gedachte door de EF heen dat het zijn makkers waren die te vroeg bij het bankje waren vertrokken. Ze reden te hard om ze te achterhalen. Via de Hoge Brug bij Breukelen kwam de EF bij ExpresZo terecht alwaar hij de eerste bezoeker was. De serveerster stond triest achter de ruit te kijken. Een blik op Buienradar spoorde de EF aan om het bij één bakkie te laten en snel weer op de fiets te springen. Er werd heftiger regen verwacht. Langs de Vecht reed de EF terug naar huis. Rond half twaalf was hij daar en begon het inderdaad harder te regenen toen hij zijn fiets stond schoon te maken. Toch even lekker gefietst!

20 april 2014 – Nijkerkersluis – 73 km –  ±12°,  NoordNoordOostenwind kracht 3,  eerst  zonnig later bewolkt en na de stop regen – 9 rijders: Han, Herman, Enrico, Rijn, Tiem, Eric-Jan, Albert, Marcel & Michiel

Er stond een oude bekende bij het bankje: Albert. Volgens de statistieken voor het laatst mee op 2 september 2012. Aan zijn conditie was het niet te merken want op de terugweg was hij het eerst bovenop de Hollandse Brug. Ondanks heftige zorgen van Herman betreffende de verwachte regen kozen we toch voor het Oosten en wel de jachthaven bij Nijkerkersluis, die vanaf 1 april weer open was. Geheel volgens het ‘normale’parcours’ (hoewel Han wel af en toe gecorrigeerd moest worden) reden we in een redelijk tempo naar de jachthaven. Vooral in de polder na Bunschoten trok de wind lekker aan zodat we ons met een ‘lekkere trek’ buiten aan koffie en appelgebak te goed deden. De vriendin van Gerard en haar man bedienden ons als vanouds. Tijdens de koffie begon het licht te spatteren zodat we snel de tweede bak bestelden en afrekenden. Sommigen trokken de regenjasjes al aan. Op het Nieuwe Land namen we de Slingerweg die ons in korte tijd tot de Eemmeerdijk voerde. Daar hadden we de wind pal opzij zodat er nog behoorlijk wat inspanning moest worden verricht. Bij de Stichtse Brug begon het goed te regenen. Een paar kilometer voor Almere reden twee jeugdige wielrenners die ons op een gegeven moment zagen naderen. Dat lieten ze niet op zich zitten. Ze zetten extra aan maar Eric-Jan dichtte solo toch het gat en bij Almere hadden we ze (uitgeblust) te pakken.

Daarna waren we zo bij de Hollandse Brug waarna we afscheid namen van Herman, Marel en Albert. Ondanks de regen op de terugweg lekker gefietst en voor half één terug.

13 april 2014 – Monnickendam – 57 km –  ±10°,  WestNoordWestenwind ten Westen kracht 3 á 4,  zonnig met af en toe wolken – 7 rijders: Han, Herman, Enrico, Rijn, Marc, Marcel & Michiel

De ‘snelle jongens’ hadden, m.u.v. Aad wegens rugklachten, de dag ervoor de Ronde van Veenendaal gereden maar van het viertal Marco, Tiem, Eric-Jan en Marc was alleen de laatste bij het bankje om ‘even uit te fietsen’. We besloten voor Edam, maar Han gaf al aan eerder af te willen haken, i.v.m. musicale verplichtingen ’s middags in Het Rechthuis. Op het allerlaatste moment kwam Enrico aangefietst. Met Rijn in het begin op kop reden we via IJburg naar de Schellingwouderbrug. Op de Diemerzeedijk reed Michiel door iets wat kraakte en nog geen 30 seconden later was hij ‘plat’. Enrico noemde het een wonder dat het lot hem niet trof J

Zonder veel bijzonderheden geraakten we tot Monnickendam. Hier wilde Han koffiedrinken om daarna terug te keren. Herman, Marcel en Marc gaven aan dat ook te doen zodat Rijn, Enrico en Michiel zich aansloten met de intentie om na de koffie nog door te rijden naar Edam. We konden bij de Koperen Vis zowaar lekker buiten op het terras in de zon zitten. Na de koffie ontbrak bij Michiel de puf om nog door te gaan naar Edam en ook hij besloot mee terug te rijden. Zwaar ontgoocheld reden Rijn en Enrico dan ook maar mee terug. Langs de Provinciale Weg ging het richting Broek-in-Waterland, daarna langs de Broekervaart naar het NH-kanaal. Via golfbaan, Zwarte Gouw, Schellingwouderbrug, Diemerzeedijk waren we rond twaalf uur weer in Muiden terug. Een (te) korte tocht voor een start om 9 uur. Dat moet volgende week beter. Omdat het dan Pasen is rijden we op de maandag. Denkt daar allen goed aan!

6 april 2014 – Breukelen – 65 km –  12°,  zuidenwind kracht 4,  regenachtig  – 5 rijders: Eric, Herman, Rijn, Jurriaan & Marcel

8.30 uur, de discussie begint. ”Heb je Buienradar al gezien…?” ”Wat doe jij en wat doet de rest?”

Ondergetekende, doorgaans een mooiweerfietser, had zich na een lange periode van niet fietsen een ritje beloofd en na het zwerk 360 graden rond te hebben gekeken, toch de stoute fietsschoenen maar aangetrokken.
Uiteindelijk bleken er zich bij het bankje nog vier positieven verzameld te hebben. De nog wat lichte twijfel bij elkaar wegnemend, met opmerkingen als ”zolang de weg maar droog is” en ”de dunne spettertjes die je voelt is geen regen maar gewoon natte lucht… ”, togen we in de richting van het mogelijk naderend onheil.
En ja, de thuisblijvers kregen gelijk…het ging regenen. Ja, Buienradar kreeg ook gelijk…de bui viel rond 10.00 uur. En … ja, vlak voor de koffie werd de eerste ’miezer’ steeds  dikker en trokken diegenen die er aan gedacht hadden een regenjackje mee te nemen, deze ook aan.
Maar de meeste regen viel tijdens het nuttigen van het appelgebak, dat bij de koffie geserveerd werd in ons welbekende etablissement te Breukelen. Alle gezellige onderwerpen werden weer aangesneden en niemand had de minste behoefte om de actuele weersomstandigheden te bekritiseren. Na nog SMS-contact te hebben gehad met enkele thuisgebleven spijtoptanten werd besloten om de Loosdrechtse plassen te ronden. We waren nog maar koud op weg of het werd droog… Wat bleef, was een nat wegdek waardoor het alleen op kop goed toeven was. Die taak werd door Eric met graagte vervuld. De rest volgde knarsetandend (vanwege het zand tussen de tanden door het opspattende water). Via Nieuw-Loosdrecht, ’ Gravenland en een klein extra lusje richting Weesp, gebruikten wij het nieuwe Natuurmonumentenbruggetje bij de Ankeveense molen, om aan de andere kant van het water te geraken. Daar namen de Muiers en de Gooiers, met een ”Lekker gefietst”, afscheid van elkaar om ieder voor zich het laatste stukje naar huis te peddelen.
Uiteindelijk kregen de fietsers gelijk!

Ook Herman schreef een ‘stukkie’:

Buienradar voorspelde dat het 9:40 uur zou gaan regenen; en dat was ook zo. Halverwege Vreeland-Loenen begon het en richting Breukelen werd het steeds erger. Bijna doornat stapten we het bekende koffieadres aan de Kerkbrink binnen. Daar spraken we onze verwondering uit over de afwezigheid van de snelle jongens die zo vroeg in het jaar al zo vroeg wilden fietsen. Watjes? Michiel en Han hadden zich op grond van de weersvoorspelling mobielsgewijs tevoren afgemeld – keurige jongens! Het is dat Marcel na enig lichamelijk ongemak persé weer eens wilde fietsen, anders had deze schrijver zich ook afgemeld.

Op de terugweg werd het droog. We reden ten zuiden van de Loosdrechtse Plassen naar Nieuw-Loosdrecht, vandaar naar ’s-Graveland en via de Loodijk tot voorbij de molen. Bij de tweede faunapassage namen we de onderdoorgang en gingen met de nieuwe brug de ’s-Gravelandsevaart over. Daar scheidden zich de wegen: Rijn en Jurriaan gingen linksaf naar het Muidense en Marcel, Eric en deze schrijver rechtsaf naar het Gooische. Nog vóór twaalf uur was ieder weer thuis. Ondanks de aanvankelijke nattigheid echt een heerlijke rit.

30 maart 2014 – ‘t Hoogt – 83 km –  ±10-19°,  Oostenwind kracht 2,  zonnig, met hoge bewolking – 5 rijders: Han, Herman, Enrico, Jurriaan & Michiel

Herman reed langs de Hakkelaar in korte broek (volgens hem de eerste keer in maart ooit) en Jurriaan pikte even later aan zo dat we gedrieën als eersten bij het bankje waren. Snel werden we gevolgd door Han en Enrico. Han had de dag ervoor nieuwe wielen gemonteerd. Hij was zo gelukzalig als een kind. Ze reden ook nog prima volgens zijn zeggen. De wind kwam zwak uit het oosten zodat we voor ’t Hoogt kozen met een terugreis via de Eempolder. Via de geijkte route reden we zonder veel bijzonderheden. Misschien als enige dat Han, Herman en Michiel op de makkelijke klim in Soest (Enrico en Jurriaan deden de moeilijke klim) door een jonge dame gepasseerd werden.

Bij ’t Hoogt was het buiten al gezellig druk maar we konden nog een tafeltje veroveren. De gesprekken gingen over de zorgelijke staat van de Gemeente Muiden, het bezoek van Obama en het Ardennen weekend.We waren het erover eens dat het bezoek van Obama een goed stukje Holland-Promotion was met als hoogtepunt een persconferentie in het Rijksmuseum vóór de Nachtwacht. Een columnist typeeerde de euforie over het bezoek als ‘een sfeer die het midden hield tussen Koninginnedag, de intocht van Sinterklaas en de terugkeer van Jezus Christus op aarde’. Voor het Ardennenweekend hebben zich tien rijders gemeld en er is een hotel gevonden op 2 km afstand van La Roche.

Terug sloegen we in Soest af naar rechts om in de Eempolder te geraken. Via een brug over de Eem kwamen we al snel bij het viaduct over de A1 uit. Daarna door de Eemnesserpolder naar de Wakkerendijk. Daar bleek besloten te zijn om via de Stichtse- en Hollandsebrug naar Muiden terug te rijden. Op de Wakkerendijk was een prestatieloop aan de gang en moesten we goed uitkijken om lopers en dranghekken mis te houden. Herman besloot op het Oude Land te blijven en via Blaricum en Huizen naar huis te rijden. De anderen reden lekker voor het lapje langs het Gooimeer naar de Hollandse Brug. Even over half twee zal iedereen weer thuis zijn geweest.

Lekker gefietst en prachtig weer. Volgende week gaat de TCM-zomertijd weer in en vertrekken we om 9 uur.

23 maart 2014 – Rondje Loosdrecht – 65 km – Opklaringen, Buien (Regen en Hagel), 4 -8 graden, Zuid-West kracht 3 tot 4 – 4 rijders: Enrico, Jurriaan, Clemens en Han

Marcel had griep, Michiel is geblesseerd, Rijn is op wintersport, Herman moest zingen en Eric had zich al afgemeld. Voordat je het weet rij je dan met een heel andere groep dan de week ervoor. Na de sluiting van de Jaap Eden Baan klimmen de schaatsers weer op de fiets zodat we na Marcel en Han ook Clemens en Jurriaan weer konden verwelkomen.

Via Fort Uitermeer en Ankeveen naar Loosdrecht gereden alwaar we rond de plas fietsend de bordjes Boomhoek en Muyeveld tegen kwamen. Ter hoogte van Muyeveld reden we precies tussen twee felle buien door waarbij we toch evengoed wat regen opvingen. Langs de Vecht rijdend zijn we bij Nieuwersluis afgeslagen om bij Loenersloot richting “De Punt” te koersen alwaar de koffie met appeltaart op ons stond te wachten.

Het gesprek ging onder andere over de uitspraken van Geert Wilders maar ook over de verkiezingsuitslag in Muiden. Net toe we weer op wilden stappen begon het serieus te regenen. Na 10 minuten schuilen besloten we via de kortste weg, langs het kanaal, naar huis te rijden. Bij Driemond reden Clemens en Jurriaan door richting Weesp en Enrico en Han vervolgden de hun weg langs het kanaal. Na nog een forse hagelbui ter hoogte van de Maxis reden we rond 13:15 Muiden weer binnen.

 16 maart 2014 – Monnickendam – 55 km –  ±10°,  Westenwind kracht 4,  eerst zonnig, later bewolkt – 6 rijders: Eric, Rijn, Han, Herman, Marcel & Michiel

Mooi droog weer maar een harde westenwind. Zes man bij het bankje. Later bleek Enrico zich (verkouden) afgemeld te hebben. We besloten voor Monnickendam hoewel we dan de wind meest opzij zouden hebben. Herman zou tot de Schellingwouderbrug meefietsen wegens zangverplichtingen later op de dag. Met Han en Eric meest op kop waren we, via de ge-ijkte paden, na ruim een uur bij de Koperen Vis. Daar zaten al diverse gasten buiten op het terras maar wij besloten binnen te gaan zitten. De koffie en appelgebak waren weer best. Onderwerpen van gesprek waren o.a. de komende gemeenteverkiezingen en het Ardennenweekend.  Tot nu toe hebben 10 personen gereageerd op het ‘Ardennenmailtje’. Vijf hebben positief gereageerd.

Na de koffie was de zon verdwenen en was het frisser dan bij de start. Via Zuiderwoude reden we terug. Na de vervelende klinkertjes van de ‘Hel van Zeeburg’ was het aangenaam rijden met de harde wind in de rug zodat we voor we het wisten weer in Muiden terug waren. Rijn nodigde ons voor nog een bakkie bij de Ijssalon. Dat lieten we ons goed smaken waarna we ons met een tevreden gevoel huiswaarts begaven. Lekker gefietst!

 

9 maart 2014 – ‘t Hooght, Soest – 75,3 km – Zonnig, 16 graden en oplopend, Zuid kracht 4 – 10 rijders: Enrico, Marco, Herman, Marcel, Marc, Michiel, Rijn, Aad, EricJan en Han

Grote opkomst, maar dat zal alles te maken hebben gehad met de voorspelling van het mooie weer. Voor het eerst was Rijn weer present dit jaar. Ook Marcel wilde na twee jaar afwezigheid, vanwege een niet helende gebroken bovenarm opgelopen door een val tijdens een TC Muiden rit op tweede Kerstdag, weer eens een hele rit meerijden.

Het wachten was op Enrico. Rond 10:00 stuurde hij een berichtje dat de klusjesman de sleutel had en hij niet bij zijn fiets kon komen. Algehele hilariteit. Wat was de rol van de klusjesman dat hij in het bezit was van de sleutel van de deur waarachter Enrico’s fiets stond. Even na tienen kwam Enrico toch aanrijden en konden we richting ‘t Hoogt vertrekken.

Via Naarden, Bussum, Baarn, Soest kwamen we op het terras van ‘t Hoogt terecht alwaar we in het zonnetje een fantastische appeltaart met koffie nuttigden. Na het afrekenen trokken, voor wie dat mogelijk was, sommigen de beenstukken uit om na de koffie in de korte broek terug naar huis te rijden.  Hoe anders was dat de laatste jaren rond 8 maart. Toen varieerde de temperatuur tussen de 3 en 8 graden met een enkele keer ‘s nachts nog sneeuw.

Terug reden we langs het vliegveld, overigens een zeer slechte weg, richting Lage Vuursche met nog een uitstapje naar Hollandsche Rading en Ankeveen. Hier namen de Gooiers afscheid en spoeden de overige zich richting Weesp en Muiden.

Mooie rit in het tweede weekend van maart, traditioneel de opening van het wielerseizoen van TC Muiden.

2 maart 2014 – Oostvaardersplassen – 58 km – licht bewolkt, zonnig, 5 tot 11 graden, ZW wind kracht 4 – 7 rijders: Erik, Marco, Aad, Michiel, Tiem, Enrico en Marc

Tegendraads

Een blik naar buiten maakt blij want het is prachtig lenteweer en dus belooft het een fijne fietsdag te worden.  Natuurlijk is het nog veel te koud voor de korte broek maar de lente lijkt in aantocht. Bij het bankje verzamelt de vaste winterkern inclusief Erik en tot onze grote vreugde verschijnt Enrico. Hoewel nog niet helemaal 100% fit kan hij het fietsen niet laten en heeft hij besloten met ons mee te gaan. Michiel is er gelukkig ook weer en net als vorige week dringt hij aan op een rit naar de Oostvaardersplassen. Na weken zuidwester storm komt Breukelen zijn neus uit en hij weigert pertinent vandaag daar koffie te drinken. Volgens de logica en vooral traditie van de fietsclub (eerst tegen de wind) is er geen enkele reden naar de Oostvaardersplassen te gaan. En toch…….zetten we enkele minuten later koers richting Hollandse Brug en slaan in de polder direct linksaf over de dijk richting Lelystad.

Maar voordat we aan kunnen zetten doen we nog even cross country want het zand ligt centimeters dik op het fietspad. Het vergt enige stuurmanskunst die Michiel nog steeds niet in de vingers heeft want bij de eerste de beste zandhoop parkeert hij zijn stalen (en piepende) ros direct in de berm.  We fietsen dus eerst met de wind mee en omdat we op die eindeloze dijk de wind niet tegen willen hebben fietsen we ons bekende rondje in tegengestelde richting. Dat levert een geheel nieuw perspectief op maar ook veel onzekerheid. Aad rijdt op kop en wil bij iedere afslag van de dijk af omdat hij bang is dat we in Lelystad zullen eindigen. Marco probeert hem gerust te stellen maar dat kan niet voorkomen dat we alsnog één afslag te vroeg afslaan en dus via een onbekend pad alsnog bij het natuurgebied aanbelanden. Al snel wordt duidelijk dat we hier al heel lang niet geweest zijn want hoge hekken sluiten ons bekende pad hermetisch af en dus rijden we over een soort industriegebied richting de koffie. Gelukkig is niet iedereen gedesorienteerd waardoor we binnen de kortste keren aan de koffie zitten met prachtig uitzicht over de Hollandse steppen.

Omdat we niet moe zij voelt het als onverdiend maar in de wetenschap dat we straks tegen de wind terug moeten gaat de taart erin als koek. Naast de hompen appeltaart met citroensmaak is ook de sinasappeltaart populair. Vreemd genoeg wordt de koffie geserveerd maar moeten we de taart zelf halen. Aad heeft zoals zo vaak het hoogste woord maar valt er geen touw aan zijn betoog vast te knopen. Uiteraard komt ‘de klassieker’ van vandaag aan de orde en blijken wielrenners ook goede voetbaltrainers te zijn. Gelukkig is De Kuip vrij van reclameborden gemaakt en kan Pellé daar geen kwaad uitrichten. Winst van Feyenoord zou de spanning in de top van de MickeyMousecompetitie terugbrengen. Maar ja, misschien spoelt Ajax de wrange smaak van Red Bull weg met een gestolen overwinning.  Gelukkig zijn er ook belangrijker zaken zoals fietsen. Wellicht vanwege het mooie weer wordt er al voorzichtig gedacht aan zomerse starttijden. Maar de meerderheid houdt vast aan de traditie en wil voorlopig nog om 10 uur weg (wordt vervolgd). Ook de toertochtkalender loopt weer vol en reikhalzend wordt uitgekeken naar Veenendaal – Veenendaal op 12 april. Een mooie tocht om het seizoen te openen. Michiel heeft ook wat  huiswerk gedaan voor ons jaarlijks uitje. Vooralsnog zijn de Ardennen populair maar het bekende hotel blijkt al volgeboekt. Alternatief is een groot huis maar dat betekent dat we zelf moeten koken en dat valt niet bij iedereen in goede aarde. Onze hoop is gevestigd op Han die ons wellicht op het juiste spoor kan brengen. De tijd lijkt rijp voor een heuse commissie die het uitje gaat organiseren.  Voordat we het etablissement verlaten heeft Michiel de rekening betaald. Hij is niet jarig, nog geen opa geworden of ander feest te vieren maar is zo blij dat hij vandaag naar de Oostvaardersplassen mocht dat hij als blijk van waardering een rondje geeft. In Italie noemen ze dit steekpenningen of omkoping maar wij zien het vooral als een blijk van vriendschap. Een mooie route in een fijn tempo!  Maar ja….nu de mannen de koffie en taart naar binnen gewerkt hebben is het maar de vraag of ze ook tegen de wind de rust weten te bewaren.

Als we onze rode fietsen weer bestijgen blijken we niet de enigen die genieten van het mooie weer. Half Almere schijnt vandaag een frisse neus te halen bij de Plassen maar met enig manoeuvreren en veel toeteren vinden we de (omgekeerde) route naar huis. Helaas loopt ook dit fietspad dood bij een groot hek en omdat we niet voor groot wild aangezien willen worden gaan we rechtsomkeer en komen al snel op bekend terrein. Het blijft vreemd dat we nu tegen de wind in moeten fietsen maar het gaat lange tijd goed. Wanneer de Hollandse Brug nadert blijken ook onze vertrouwde bomen en beschutting verdwenen. Het monster van de weguitbreiding heeft niet alleen Muiden en Muiderberg maar ook Almere in haar greep. Door een maanlandschap annex bouwterrein rijden we richting de Brug waar natuurlijk de alfamannetjes zich willen doen gelden. Marc zet zich naast Marco op kop en stampt gedreven door waarna Marco hem laat begaan. Vlak voor de top blijkt het tempo van Marc niet voldoende en passeert Erik met in zijn kielzog  Marco de kopman. Ook Tiem en Aad volgen waarna Marc aanhaakt en de groep gezamenlijk de top bereikt. Michiel en Enrico hebben vandaag niet eens een poging gedaan mee te doen en haken onderaan de brug weer aan. Bij de Hakkelaarsbrug scheiden de wegen en korte tijd later zijn Tiem, Enrico en Marc weer terug in Muiden. Het was heerlijk en had best iets langer mogen duren. Volgende week weer mooi weer?

Grezzo!       Route klik hier

23 februari 2014 – Breukelen/Loosdrecht – 62 km –  licht bewolkt, zon, 6/12 graden, ZW wind kracht 5 – 6 rijders: Herman, Michiel, Marco, Aad, Erik en Marc

nieuw

De natuur loopt een maand voor op schema en dat betekent dat de krokussen hun kopje door het groene gras duwen om lekker van de zon te genieten. Dat gaan wij vandaag ook doen en met de lente in de kop kan Marc eindelijk zijn nieuwe fiets inwijden. Zoals iedereen kan zien…hij is rood, heel erg rood en Jan Janssen mag er zijn naam aan verbinden. Als de kudde verzameld is blijkt dat niet eens zo heel bijzonder want met de vroege terugkeer van Erik in het peloton staan er vanmorgen zowaar 3 fietsen van Jan Jansen in het gareel. 50% van de TCM-ers rijdt Hollands glorie. We gaan good old Jan J. maar eens bellen voor een fijn sponsorschap.  Rood blijkt bij nader inzien ook niet zo bijzonder want behalve Herman en Michiel rijdt iedereen vandaag op zijn rode fiets. En let op mijn woorden…..GROEN wordt de nieuwe modekleur!  Dat neemt niet weg dat iedereen Marc’s aanwinst goedkeurend bekijkt. Marco bewondert met name de remmen maar die hoopt Marc zo min mogelijk te gebruiken. De lantaarnpaal is volgens Aad niet de beste plek voor een showroom en natuurlijk heeft deze 73-jarige fietslegende gelijk. De route blijkt vandaag lastiger dan gedacht want terwijl iedereen rekent op Breukelen of omgeving wil Michiel naar de Oostvaardersplassen. Ofwel eerst wind mee en dan na de koffie terug ploeterend tegen de wind in. Hoewel verandering in denken kenmerkend is voor de vooruitgang wint vandaag conservatisme en gewoontegedrag en dus vertrekken 6 bikkels richting de Lange Muiderweg. Herman roept op de valreep dat hij om 12 uur thuis moet zijn en dus niet helemaal mee zal rijden.

Langs de Vecht rijden we naar Weesp en omdat Marco en Erik het lief en leed van de afgelopen maanden even door moeten nemen wordt er veel gepraat en weinig gereden. Dat gaat heel lang goed maar als we de Provinciale Weg voorbij zijn en tegen de wind naar Nederhorst koersen komt Marc op kop en loopt het tempo op. Hij is zich van geen kwaad bewust en schrijft het toe aan zijn nieuwe fiets. Met dezelfde inspanning rijdt hij opeens een paar km harder! Herman en Michiel moeten lossen en zij besluiten gezamenlijk de kortste weg naar Nederhorst te nemen terwijl de rode VIER de langere route langs de Vecht kiezen. Na de eerste lus zien we het duo voor ons rijden maar na de lange tweede lus zijn we ze kwijt en rijden in tempo door. Bij de Bloklaan wachten Herman en Michiel op de volgers maar in plaats van meerijden naar Breukelen kiezen zij voor de verlokkingen van De Eend in Loosdrecht. Het is duidelijk dat de kleur  van de fiets vandaag bepalend is. De roodhuiden stampen in een prettig tempo tegen de wind en bereiken zonder al te veel problemen Breukelen waar de fietsen met zorg op het terras gestald worden. Aad blijkt stiekem een jaartje ouder geworden en heeft inmiddels de 73 aangetikt. Groot feest dus in Breukelen waar ons koffiehuis rijkelijk versierd is en de uitbater ons een warm welkom heet. Als iedereen zijn feestmuts opgezet heeft en de laatste balonnen opgeblazen zijn zingt het groot Breukeleveens Dameskoor een meerstemming ‘Lang zal hij leven’ waarna Aad in één keer alle 73 kaarsjes uitblaast. Proficiat!  Als cadeau krijgt Aad een gratis lidmaatschap van de TC Muiden tot februari 2015. Hoewel de opkomst met 4 man wat aan de lage kant is besluit Aad toch over te gaan tot het traditionele rondje koffie en taart. Ondanks de gouden plakken in Sochi gaat het gesprek toch vooral over voetbal. Marco zag zijn Ajax deze week kansloos verliezen van RedBull en vreest het ergste, Erik ziet wellicht daarom kansen voor PSV en Marc hoopt natuurlijk op een stunt van zijn Feyenoord. En Aad…..die heeft vooral verstand van fietsen.  De vermeende snelheid van Marc wordt vooral gezien als psychologisch, zogenaamd tussen de oren verhaal, en heeft niets te maken met zijn nieuwe fiets. We houden de ledenlijst van de TC nog eens tegen het licht en vragen ons af hoe dit seizoen zal verlopen. Brengt het voorjaar bekende namen terug in het peloton of moeten we genoegen nemen met een lagere opkomst?

Zoals het hoort na een partijtje brengt Aad ons hoogstpersoonlijk naar huis maar dat doet hij wel via een onbekende route.  Niet terug langs de Vecht maar via Breukelenveen en Loosdrecht en dat geeft deze rit een feestelijk tintje. Marc’s fiets blijkt niet bestand tegen de windstoten en ligt plat op de keien. Gelukkig geen krassen want ja, die Jan Janssenlak is van Hollandse degelijkheid. Onderweg blijkt wel dat er nog iets afgesteld moet worden aan de derailleur want helemaal soepeltjes loopt het niet. Dat betekent niet dat er niet gefietst wordt want de mannen houden de snelheid er goed in en flitsen met de wind in de rug door Oud en Nieuw Loosdrecht. Het mooie weer heeft veel wielrenners of verklede wielrenners uit de winterslaap gelokt.  Het is redelijk druk op de weg maar het viertal trapt lekker door. Richting ‘s-Graveland klampt er een vijfde renner aan het laatste wiel en fietst met ons mee naar het Zuidereind. Na wat geratel en gekraak ziet Marc (laatse rijder) een jonge wielergod op de grote plaat voorbijstampen. Terwijl hij, Erik en Aad de man geduldig laten begaan gebeurt het onvermijdelijke. Marco voelt zich gekrenkt, schakelt groot en gaat op de pedalen staan. Terwijl de Jonge God al een flinke voorsprong heeft gaat Marco in de achtervolging. Hij staat, zit, perst, duwt en trekt als een bezetene aan het stuur om de lichtblauwe vlek tot de orde te roepen. Maar wat Marco ook probeert, hij komt geen meter dichter bij en moet met lede ogen toezien hoe zijn prooi uit het zicht verdwijnt. En dan zijn Aad, Erik en Marc getuige van een historisch moment……..Marco geeft het op! Marco houdt moedeloos zijn benen stil en werpt zijn hoofd in zijn nek. Vuistslagen op het stuur ontbreken maar het is duidelijk; Marco heeft zijn meerdere moeten erkennen en dat doet pijn. Een nieuwe generatie blijkt sterker dan gedacht! Of is Marco eindelijk over zijn hoogtepunt heen en is hij met de 50 in zicht in stilte toegetreden tot de oudere generatie? Het is mooi om getuige te zijn van historische gebeurtenissen en meestal gaat er een lange tijd overheen voordat het belang van dat moment duidelijk zal worden. Maar het is mooi om te zien dat zelfs Marco over menselijke trekjes beschikt. Een nieuwe tijd breekt aan. En terwijl ik dit met veel plezier schrijf vreest een deel van mijn hersens dat Marco de komende weken het tegendeel zal willen bewijzen.  Enfin, we rijden gezamenlijk naar de molen op de Loodijk waar de nieuwe natuurbrug een onderdoorgang voor fietsers biedt waardoor we oversteken naar het Naardermeer. Erik brengt Aad terug naar huis en Marco en Marc rijden naar de Vecht waar op de Keverdijk de wegen scheiden. Volgende week geen Aad maar hopelijk wel weer veel enthousiaste rijders voor een mooi rondje. Maar als het aan mij ligt een keer zonder die $#@-wind want die is al wekenlang een stoorzender op een fijn zondagochteendfeestje.

Grezzo !    Route klik hier  

16 februari 2014 – Ronde Hoep ‘San Marco’ – 60 km – half bewolkt, 8 graden, WZW wind kracht 5 met windstoten – 6 rijders: Herman, Aad, Marco, Tiem, ErikJan en Marc.

Uitdunnen

Ondanks een winterstop en vollopende ziekenboeg staan er toch nog 6 kerels bij het bankje. Marc’s indianenmanen zijn gekortwiekt en uitgedund waardoor hij binnenkort met een volledig nieuw imago zijn ‘Rooie Jan’ kan bestijgen.   Aad worstelt zichtbaar met zijn nieuw verworven sterrenstatus door de rubriek ‘Aad weet raad!’, en verdwijnt het liefst in de anonimiteit. Geen hoofdrol vandaag voor hem en dus bepaalt de groep democratisch dat we een Rondje Hoep gaan doen. We wachten nog even tevergeefs op Michiel maar die laat het vandaag afweten en in de wetenschap dat Enrico vertroeteld wordt door drie charmante en zorgzame zusters constateren we dat dit de mannen zijn die het moeten doen.  Richting de Maxis dus waar de wind op de loer ligt en ons direct om de oren waait. Bij het Amsterdam Rijnkanaal lijkt het even dat de bouw van een nieuwe fly over ons de weg verspert maar er blijkt een tijdelijke bouwweg te liggen. Als ErikJan aan de verkeerde kant van de afzetting dreigt te komen grijpt Marco de mogelijkheid aan om ons de geheimen van ZuidOost te laten zien. Na een wirwar van fietspaden en steile bruggetjes komen we uiteindelijk bij de achtertuin van Driemond aan. Bij de Provinciale Weg nemen we het Gein Noord zodat we halverwege opnieuw aan de rafelrand van Amsterdam kunnen ruiken. Het levert een nieuwe kijk op ons fietsleven en uiteindelijk rijden we Abcoude binnen. Dat wil zeggen, we ruiken even aan Abcoude en slaan direct rechtsaf het dijkje op en rijden langs de ‘verkeerde oever ‘van het Abcoudermeer en de Angstel richting Ouderkerk. De wind heeft hier vrij spel en we zijn overgeleverd aan de nukken van windvlagen die pedaleren tot pedaalstampen maken.

Herman heeft moeite met de elementen en hangt al geruime tijd aan de laadklep van de bezemwagen. Voorbij het viaduct van de A2 geeft hij de pijp aan Maarten en Aad besluit uit solidariteit met hem mee te gaan. We zwaaien de mannen vaarwel en stampen met een uitgedund peloton verder richting Ouderkerk. Marc neemt de kop over en de drie anderen profiteren van zijn lange lijf. De km-teller blijft op 25 steken want het is buffelen geblazen. Na een paar kilometer neemt Tiem het zware werk over en ploeteren we gezamenlijk over de dijk. Omdat we aan de verkeerde kant rijden moeten we door naar Ouderkerk voor een oversteekplek. Even later is de route weer vertrouwd en beukt Tiem eindeloos tegen de golven. Langs de Amstel lijkt het er even op dat zelfs Marco het wiel niet kan houden maar dat is natuurlijk maar schijn. Opluchting als we na een paar kilometer Linksaf de Polder induiken. Eindelijk de wind vol in de rug en dat is een verademing. Dat denkt Marc ook die gelijk stoer op kop gaat rijden (mooiweerfietser!) en doorschakelt naar de zware versnelling zodat we dik over de 40 rijden (47,5 gemeten). Wanneer de zon doorbreekt geniet Tiem hoorbaar van het prachtige landschap en constateren we dat dit toch het allermooiste is. ErikJan denkt wellicht aan andere zaken want steeds vaker heeft hij moeite met het tempo.  We rijden niet helemaal door richting Abcoude maar slaan Rechtsaf richting Waverveen. Met de schaatsroots van de club kijken we naar de vele vaarten, sloten en plassen en zien prachtige schaatsroutes die dit jaar niet gebruikt zullen worden.  Na Vinkeveen rijden we via de Baambrugse Zuwe richting De Punt. Marco ziet in de verte een plukje wielrenners en dat betekent dat het gas er op gaat want fietsers moet je inhalen. Marc kan lange tijd volgen maar ook hij moet uiteindelijk de witte vlag hijsen. Uiteindelijk worden alle collega’s achterhaald en strijken Marco en Marc als eerste neer in de Punt waar Tiem en ErikJan snel volgen.

Natuurlijk gaat het over onze Koen die 4,2 cm tekort kwam voor een gouden plak. Wij gunnen ook hem een gouden plak maar ja, wij zijn geen IOC. Bij de koffie en appeltaart bedenken we alternatieven om het langebaan schaatsen ook in de toekomst aantrekkelijk te houden. Natuurlijk zijn we blij met de hegemonie van oranje maar als neutrale kijker is er natuurlijk (op de lange afstanden) geen reet aan.  Ook ons eigen functioneren houden we en passant tegen het licht. De alternatieve route van vandaag wordt gewaardeerd en we zijn het er (met ons vieren) over eens dat we vaker van de gebaande paden af moeten wijken. Als Marco straks weer tijdelijk  in Bloemendaal woont is dat een reden om vaker het Kopje te nemen. Amsterdam wordt nu te vaak als een barriere gezien maar ook in deze hoek zien we mogelijkheden. Wordt vervolgd!

Na de koffie rest nog een kippen-eindje naar huis maar als we langs het AR-kanaal even aanzetten blijkt ErikJan gezien. Zelfs de zelfgebakken appeltaart heeft hem niet genoeg energie kunnen geven om het laatste stuk op tempo naar huis te rijden. Terwijl drie man fluitend het landschap bestuderen worstelt EJ zich richting Muiden. De wind komt uit het westen dus moeten we het stuur stevig vasthouden om te voorkomen dat we in het kanaal geblazen worden. Met een uitgedund peloton komen we in Driemond waar Marco de kortste weg naar huis neemt. Voor EJ rest nog de martelgang van de ‘klim’ naar de Maxisbrug waar we nog even de wind vol tegen hebben. Met twee-en-een halve man rijden we Muiden binnen en bedenken dat dit toch veel mooier is dan spinnen op een Tacx in een warm zaaltje.

GREZZO!     Klik hier voor de route

9 februari 2014 – geen rit – 7 graden, ZZW wind kracht 6 met windstoten, bewolkt en regen: niet gereden.

2 februari 2014 – Breukelen 54 km – ca 5 graden, ZZW wind kracht 4, halfbewolkt met zon – Rijders: Marco, Aad, Michiel, Enrico, Jurriaan en Marc.

Oud

Een blik naar buiten geeft een blij gevoel want de zon schijnt en het is droog dus dat betekent ideaal fietsweer. Eenmaal buiten op de fiets blijkt de wind venijnig en lijkt het tien graden kouder dan gehoopt. Aad waarschuwt de schrijver voor mogelijke aanslagen op zijn leven. De giftige pen kan zich mogelijk tegen de auteur richten maar die beroept zich op de vrijheid van meningsuiting. Het is duidelijk dat de verslagen goed gelezen worden hoewel een enkele alfabeet klaagt over de lengte. Bij het bankje vooralsnog geen Marco en zonder kopman richt de aandacht zich op Marc die de honneurs waar moet nemen. Op het laatste moment doemt ‘Het Beest’ op en haalt Marc opgelucht adem. Democratisch besluiten we naar Breukelen te rijden en wel via de vertrouwde Lange Muiderweg. Als we daar rijden blijkt ook Jurriaan van de partij zodat we alsnog met zijn zessen op pad gaan. Enrico heeft kruiwagen-benen en zal vandaag vooral volgen maar ook Michiel is niet in goede doen. Het verbouwen gaat hem niet in de koude kleren zitten en bij Weesp is hij al losgereden. We volgen de Vecht nauwgezet zodat we weer om Nederhorst den Berg heenrijden. Terwijl Marco tegen de wind vrolijk met 33 doorstampt wordt er achter hem hier en daar flink gezwoegd. Het is duidelijk dat Ajax al om 12.30 uur in actie moet komen en natuurlijk wil Marco daar geen minuut van missen. Hoewel het peloton soms breekt komen we toch gezamenlijk aan in Breukelen Centrum voor koffie en appeltaart.

Ons doel ziet er donker en verlaten uit maar blijkt toch open. Behalve 2 lunchgasten is de zaak leeg en is de aanlokkelijke grote ronde tafel bij het raam eindelijk vrij. We bedenken ons geen moment en schuiven aan voor zon en uitzicht. Korte tijd later stroomt de tent vol met wandelaars en wielertoeristen en blijkt de plek minder fijn dan gedacht. Met name Enrico ergert zich groen en geel aan de deur die wel erg vaak open gaat en de venijnige wind vergalt zijn humeur. Jurriaan is laaiend enthousiast over het nieuwe ijspaleis dat voor 170 miljoen in zijn achtertuin zal verrijzen. Ze maken 40 weken per jaar ijs en natuurlijk willen wij weten welke smaken ze hebben. En als we het over italiaans ijs hebben doemt direct Rijn op in onze gedachten. Het is opmerkelijk dat ondanks zijn winterse fietssabbatical we nog met grote regelmaat aan hem denken. Ook een toevallige oud-TC-renner (oud Muiderberger) informeert naar ‘die fysiotherapeut’. Al snel passeren de ouwe knarren de revue en nu zelfs Marco de 50 nadert blijkt de tijd wel erg snel te gaan. Marcel wordt al twee jaar gemist, Rob herstelt van zijn onfortuinlijke valpartij, Herman laat het zondagse uitje steeds vaker voorbij gaan, Han wacht op mooi weer en Rijn……ja wat doet Rijn? Volgt hij een uitgekiend en revolutionair trainingsprogramma waardoor hij over een maand afgetraind, kilo’s lichter en in topconditie weer bij het bankje verschijnt en ons het nakijken geeft? Of volgt hij de ‘God in Frankrijk-methode met doping’ waardoor hij straks weer moeiteloos aanhaakt? Zodra de lente aanbreekt zullen we het weten en kunnen we hopelijk weer vele fietsvrienden omhelzen. In ons hoofd dromen we van de lente en als we naar buiten kijken lijkt dat nabij maar eenmaal buiten pakt het kleine maar hechte winterpeloton zich weer stevig in voor een zonnige maar kille terugtocht.

Marco geeft zijn paard direct de sporen waardoor we Michiel uit het oog verliezen. Er rust een vloek op Breukelen, na de verdwijning van Aad en Herman enkele weken geleden, lijkt nu Michiel in het zwarte gat verdwenen. Ook als we wachten is hij in geen velden of wegen te zien. We besluiten daarom over te steken naar de andere Vechtoever om hem op te wachten. En al binnen een minuut komt hij in beeld. Liefdevol opgenomen door een andere groep fietsers met een gematigd tempo. We rijden terug via dezelfde route als de heenweg waardoor het een kort rondje wordt. Marco kan het niet laten en schroeft het tempo soms flink op. Ruim 44 is mooi maar op de smalle kronkelweggetjes langs De Vecht niet ongevaarlijk.  Heelhuids bereiken we Weesp waar Marco afhaakt en bij de Keverdijk zegt Aad ons vaarwel. Bij Muiderberg groeten we Michiel en Jurriaan waarna Marc en Enrico als echte Muiers de laatste meters samen afleggen. Lekker gefietst, goeie benen en wat mij betreft had het hoogtepunt van de week wel wat langer mogen duren. Geen lekke banden, geen valpartijen of andere schokkende zaken waardoor ik iedereen volgende week weer zonder gevaar onder ogen kan komen.

GREZZO       Klik hier voor de route

26 januari 2014 – Monnickendam – 58 km – 3 tot 6 graden  – bewolkt – wind tegen – 7 rijders: Herman, Marco, Michiel, Tiem, ErikJan, Aad en Marc

De eerste keer

Zeven sportieve mannen verzamelen zich bij het bankje voor een nieuw hoofdstuk van hun leven. Hier en daar is er verbazing dat er gefietst kan worden want de regen kwam vannacht urenlang met bakken uit de hemel. De optimisten wisten dat het tussen de buien door prima fietsweer zou zijn. Fris maar minder koud dan gedacht en omdat de wind noordwest is gaan we zonder discussie richting Monnickendam. Vandaag is Herman weer van de partij. Het is de eerste keer na zijn mysterieuze verdwijning en het verslag van die dag zit hem niet lekker. Hoewel iedereen hem direct herkende in de omschrijving is Herman er niet blij mee. Hij roept iets over langharig tuig maar daar is de schrijver juist trots op dus dat komt niet aan. Aangezien het wapen van de pen niet onderschat moet worden belooft Herman binnenkort zelf een messcherp essay af te leveren.

Terwijl Herman nog doorpruttelt en zijn rechterbeen over het zadel zwiept rijden Aad en ErikJan al halverwege de Maxis. Marc en Tiemen zijn in de achtervolging en Marco neemt Herman en Michiel op sleeptouw. Hoezo even op elkaar wachten? Als we rechtsaf slaan richting de NUON klontert het peloton weer samen en rijden we gezamenlijk naar IJburg. Volgens de berekening moeten we wind tegen hebben maar zo voelt het niet. Zonder grote inspanning rijden we met gemak over de 30 en dat verklaart wellicht waarom Aad en ErikJan er zo snel vandoor gingen. Bij de dijk roepen we nog iets wat op ‘paling’ lijkt maar zonder al te veel overtuiging. Ook bij mij is pas veel later duidelijk geworden wat de achtergrond is van dit ritueel. Na de Schellingwouderbrug duiken we Waterland in en er wordt lekker doorgetrapt. Opmerkelijk wat een weekje rust voor Herman al niet kan doen. Maar Marco helpt mij uit mijn droom en verteld dat Herman VOOR de Schellingwouderbrug linksaf is gegaan voor zijn eigen rondje.

Op het fietspad klinkt opeens het gevreesde ‘LEK’! Opmerkelijk want Enrico is er vandaag niet bij maar het is Tiemen die plat staat. Terwijl iedereen stopt en rustig tegen zijn fiets leunt kijkt Tiemen hulpeloos om zich heen. Hij heeft zijn fietstasje open gemaakt maar daar blijft het bij. Is hij zijn reserveband vergeten? Geen bandenlichters meegnomen? Vol verwachting blijven we kijken hoe er niets gebeurd. Tiemen lacht zenuwachtig en na enig dralen komt het hoge woord eruit. Hij is nog fietsmaagd! Het is zijn allereerste lekke racefietsband en hij weet niet wat hij moet doen. Als we allemaal blijven kijken wordt het een latertje en zal Marco vanmiddag Ajax zeker niet halen. Aad is de beroerdste niet en laat zien dat hij niet voor niets jarenlang de beroemdste fietsenmaker van de Javastraat is geweest. Terwijl Michiel de fiets vasthoudt en Aad zich over het achterwiel ontfermt kijkt Tiem vrolijk toe. Hopelijk heeft hij goed opgelet want we doen het maar een keer voor. Maar ook het oppompen van een band blijkt moeilijker dan gedacht. Tiem bakt er niets van en Aad rukt het ding uit zijn handen en vraagt zich vertwijfeld af hoe Tiem ooit kinderen gemaakt heeft. Met enige verbazing kijken we Aad aan en vragen ons af wat de relatie is tussen een fietspomp en seks. Marc belooft Aad het verhaal van bloemetjes en bijtjes nog eens rustig uit te leggen maar het is de vraag of dat nog zinvol is voor een man van zijn leeftijd. Met zwarte handen stapt Aad weer op de fiets en we rijden in stevig tempo naar Monnickendam.

SPECIAAL VOOR TIEM: Lekke band verwisselen! 

We rijden zonder omkijken De Zwaan voorbij maar Michiel kijkt nog vertwijfeld om zich heen in de hoop ons op andere gedachten te brengen maar tevergeefs. Michiel moet het zonder zijn vriendin doen want De Zwaan heeft bij ons afgedaan. Voortaan doen we koffie en appeltaart bij De Koperen Kraan. Veel gezelliger, goeie koffie, lekkere appeltaart, leuke bediening en altijd open. Voor de deur staat een enorme groep fietsers met flinke buiken dus vrezen we voor de taart maar gelukkig is de voorraad oneindig. Aan tafel bespreken we het Pinarellomysterie. Hoewel Rijn een time-out genomen heeft en ons aan ons lot overlaat is hij regelmatig virtueel aanwezig, zo ook vandaag. Rijn heeft een Pinarello te koop gezet, een donkerblauwe Pinarello. Maar de vraag is: is dit Rijn’s Pinarello? Is dit de fiets waar hij altijd vol trots op reed? De fiets die wij allemaal zo goed kennen? Hangt Rijn zijn fiets aan de wilgen en gaat hij nooooooit meer met ons mee? We weten het niet en speculeren er op los. Dealt Rijn tegenwoordig in Pinarello’s? Verslavend zijn die karretjes wel maar het beeld van Rijn die ‘s avonds op straat voorbijgangers, buiten het schijnsel van een lantaarnpaal, toefluistert ‘’kopen, kopen?” wil niet beklijven.

Tiem begrijpt dat Aad vandaag een heldendaad verricht heeft en koopt zijn schaamte en dankbaarheid af met een rondje koffie en taart. Voldaan zoeken we onze fietsen weer op en gaan op weg naar huis. Al snel wordt duidelijk dat de wind zich niet aan de afspraken houdt. Hij is gedraaid naar het Zuidwesten en dus moeten we tegen de wind in terug naar Muiden. Gelukkig hebben we Marco bij ons en zonder morren neemt hij de kop voor het vuile werk. Het is opletten geblazen want de natte wegen liggen bezaaid met steentjes. Lekke banden willen we nu niet hebben! Zonder problemen komen we in Amsterdam Noord en passeren de steile houten brug. Ik rijd in derde positie achter Aad en vanwege de brug zit ik niet strak in zijn wiel. Als Aad de bocht naar rechts wil nemen zie ik tot mijn schrik dat zijn voorwiel wegglijdt en in slow motion kwakt hij tegen het wegdek. Omdat het pad nu versperd is en remmen niet zo snel meer kan stuur ik het zompige gras in. Daar sta ik binnen no time stil en kan nog net op tijd mijn schoenen losmaken zodat ik niet in de modder languit ga. Maar dat is bijzaak want Aad ligt met fiets en al op het harde fietspad. Hij zit onder de modder en heeft een schram op zijn wang maar voor de eerste keer zie ik angst in zijn ogen. Jerommeke blijkt ook maar een mens. We helpen hem overeind en vragen of alles het nog doet. Aad knikt en al snel herpakt hij zich en buigt zijn remgreep recht. Fietsen maken doe je zo! Kom op, fietsen, niks aan de hand en dus gaan we enigszins geschrokken verder. Langs Camping Zeeburg rijden we naar huis en bij IJburg voegt een ‘lonely biker’ zich bij ons. Met instemming bekijken we zijn fiets en als snel wordt duidelijk dat hij flink kan trappen. Erikjan stelt voor dat hij volgende week om 10 uur bij het bankje staat. We zullen zien!

GREZZO          Klik hier voor de route

19 januari 2014 – Soester Hoogt – 75 km – 1 tot 7 graden, licht bewolkt, OZO wind kracht 3 – 4
Rijders: Marco, Tiem, ErikJan, Enrico, Michiel en Marc

Seks, Drank en Fietsen!

Toegegeven dat de kop vooral bedoeld is om dit stukje te lezen. ‘Seks sells’ en ook de toerclub doet graag aan klantenbinding maar vandaag blijkt het zowaar samen te gaan. Na de oproep aan de vrouw van Marco is iedereen benieuwd hoe het afgelopen is. Kunnen we vandaag rustig peddelen of heeft ´Het Beest´ nog energie over? Aangezien Marco’s vrouw een weekendje weg is zakt de moed ons direct in de schoenen. De stemming is sowieso gelaten en al snel wordt duidelijk dat een aantal feestjes op zaterdagavond hun sporen hebben nagelaten. Een groot deel van het peloton is al blij dat ze vanochtend bij het bankje gekomen is en vraagt zich vertwijfeld af hoeveel, maar vooral hoe hard er vandaag gereden gaat worden. Marc meldt de officiele geboorte van zijn nieuwe racefiets. Kleine Jan is heel ROOD, staat veilig bij de verwarming en mag voorlopig niet buiten komen. Stel je voor dat hij vies wordt! Marco is nieuwsgierig maar een simpele foto van de nieuweling is niet voorhanden.

Aangezien de wind uit het oosten tot zuidoosten waait kiest een meerderheid voor ‘t Hoogt. Enrico had zich voor vandaag afgemeld maar staat ruim voor tien uur paraat en dus kunnen we op tijd vertrekken. Tiem neemt moedig het voortouw en al na een paar meter is het geroezemoes verstomd en heerst er totale stilte op de fiets. Bijpraten doen we straks wel maar voorlopig wordt er in menig hoofd moed verzameld. Al snel neemt Marco de kop en verdringt iedereen zich voor een fijn plekje op de bagagedrager. Met een hand aan de vangrail van de A1 rijden we via Naarden en Bussum naar Laren. Even lijkt het erop dat een trio fietsers met bestemming Lage Vuursche zich bij ons aansluit maar als wij vertellen dat we naar het Soester Hoogt gaan haken ze snel af. Kijken we echt zo raar uit onze ogen of rijden we te hard voor deze jeugdige rijders? Ter hoogte van het ziekenhuis is een flink deel van de bomen gekapt voor de aanleg van een ecoduct. Hoewel het fietspad daarom tijdelijk is afgesloten trekken wij ons er niets van aan en rijden onze gebruikelijke route. Het is niet duidelijk wat er in al die hoofden omgaat maar alleen Marco en ErikJan hebben behoefte aan een praatje. Die laatste kan dat beter niet doen en zijn energie sparen. Het is al een maand geleden dat ErikJan op de fiets zat en na de drank van zaterdagavond is duidelijk dat het geen makkelijk ritje zal worden.

Bij een waterig zonnetje rijden we zonder problemen naar Baarn waar Marc de kop neemt. Hij denkt dat de benen op temperatuur zijn maar bijt al snel zijn tanden stuk op het venijnige klimmetje bij Groeneveld. Aangezien toegeven niet zijn sterkste kant is blijft hij ijverig doortrappen maar merkt al snel dat de ademhaling hapert. Als hij dan ook nog stoicijns een voorganger inhaalt kan hij niets anders doen dan koppig doortrappen en langzaam doodgaan. Die klim duurt altijd langer dan je hoopt. Bij Soestdijk komt hij net op tijd tot leven om voorbij het paleis tegen het Grote Jongens Pad op te stuiteren. Enrico en Tiem kunnen niet aanklampen maar Marco geeft niet op. Met een lange sprint en staand op de pedalen lukt het Marc niet om Marco voor te blijven. Na de Soester Eng slaan we rechtsaf richting ons rustpunt. Ons rest een lange klim naar het Hoogt. Marco neemt geen risico en schroeft het tempo omhoog zodat iedereen met moeite kan aanklampen. Hoewel het bergen van niks zijn haalt het toch het beste in een fietser naar boven. We kennen de klim inmiddels goed en weten dat het venijn in de laatste paar meters zit. ErikJan en Michiel raken het contact met de groep kwijt waarna Marc hen vanuit het laatste wiel passeert. Als de top zich aandient en het tempo hoog blijft moet ook Enrico een gaatje laten vallen. Marc duikt op Tiem en komt vlak bij Marco. Ach zowaar een heer en uit eerbied voor het sloopwerk gunt hij Marco de bonuspunten.

  Als we in ´t Hoogt aan tafel schuiven kijken we elkaar meewarig en schaapachtig aan. Tja, daar zitten dan 6 uitgebluste mannen, 45+ in wielerpakjes. Michiel redt de situatie en vertelt dat hij verder mag met de bouw van zijn schuur. Een nieuwe vergunning is niet nodig maar het blijft onduidelijk hoeveel flessen zeer oude whisky richting het Gemeentehuis gaan. Verder biedt Michiel spontaan aan vandaag de consumpties voor zijn rekening te nemen. We zijn benieuwd wie er volgende week betaald. Over betalen gesproken, de eerste 13 rijders van het klassement krijgen binnenkort een rekening van tien euro voor de kosten van de website. Tot zijn verrassing behoort ook Tiem tot de gelukkigen. Wie volgend jaar niet wil betalen moet proberen zo min mogelijk te komen. Verder is de appeltaart aan de koude kant en vergeet de ober de tweede ronde koffie. Wat we nodig hebben is leiding, een sterke vaderlijke hand die ons behoed voor onheil en de goede richting wijst. We maken ons ook zorgen over het jaarlijkse uitje naar de bergen. Rijn is Mister Sauerland maar bij zijn afwezigheid dromen we weer van de Ardennen. Is Han onze man? Kan hij ons dit voorjaar naar Belgie leiden?

Na de warmte van het cafe is het even doorbijten als we weer onderweg zijn. Even stevig pedaleren om het warm te krijgen is het devies maar als Marco door het bos dendert zijn we al snel ErikJan en Michiel kwijt. Vanaf Den Dolder houden we de club redelijk bij elkaar en wordt het kopwerk redelijk verdeeld. Enrico rijdt vandaag opmerkelijk sterk en we raden hem aan voortaan op zaterdagavond helemaal los te gaan. Via de Lage Vuursche, het domein van de mountainbiker, gaan we naar Baarn. In de bossen sterft het van de MTB-ers. Duidelijk een ander soort mensen en vooral minder gestroomlijnd. Sommigen dragen zelfs Uggs. Bij Groeneveld gaat het bijna mis als ErikJan op een vluchtheuvel plotsklaps in de remmen knijpt. Enrico kan zich er nog net voorbij wurmen maar Michiel knalt er bovenop. Gelukkig alleen maar een gekneusd ego en dus rijden we snel naar huis. Bij Laren valt ErikJan in een enorm dal waardoor de gemiddelde snelheid vandaag onder de 28 zal blijven. Voor de Hakkelaarsbrug neemt Marco afscheid waarna Marc en Tiem als gekken tegen het viaduct op knallen. Marc pakt de laatste bergpunten. Als we Michiel thuis afleveren rijdt een kwartet terug naar Muiden. Donkere wolken pakken zich al enige tijd samen en nu vallen eindelijk de eerste druppels. Gejaagd door de naderende bui rijden we Muiden binnen en in de laatste meters begint het zowaar op regen te lijken. Als Muiden Oost afscheid neemt van Muiden West zit ook deze fietsdag er weer op. Seks, drank en fietsen gaan wel degelijk samen. Tot volgende week.

GREZZO!   Klik hier voor de route

12 januari 2014 – Nieuwe Ronde Hoep – 62 km – 0 tot 3 graden,onbewolkt, ZO/ZW wind kracht 2 – 6 – rijders: Marco, Aad, Michiel, Enrico, Tiem en Marc.

Het ging net zo lekker!

Wanneer de gordijnen open gaan, glijden de de eerste zonnestralen de kamer in. Het is ideaal fietsweer en dus verschijnen er om tien uur zes warm verpakte fietsers bij het bankje. Ook Aad is van de partij en eerder heeft Herman bericht dat hij vorige week gezond thuisgekomen is. Een hele opluchting voor de fietsclub dat de verloren schapen heelhuids boven water zijn gekomen. Met een bulderende lach wordt het verslag van vorige week goedgekeurd waardoor half Muiden waarschijnlijk direct rechtop in bed zit. Bij Aad zit de schrik er goed in en hij zal vandaag geen meter wijken van het peloton en kopwerk zit er even niet in. Met een gevulde reservebank is duidelijk dat deze zes winterbikkels het vandaag moeten doen. Het gebrek aan wind betekent ook een gebrek aan sturing en lang wordt er gekibbeld over de route met Marco als winnaar. In zijn hoofd groeit een variant van een rondje Ronde Hoep en dus kiezen we het wiel van Marco. Dat doen we natuurlijk wekelijks maar deze keer zijn we voor zowel route als snelheid van hem afhankelijk.

Via de Maxis en langs het AR-kanaal rijden we naar Driemond en door het Gein. Voor de Muiers die net koud op de fiets zitten zijn de eerste kilometers pittig. Het piept en kraakt in menig lijf en hier en daar wordt er amechtig naar adem gesnakt. Wie durft er te roepen dat het iets langzamer moet? Voorlopig niemand en dus passeren we Abcoude en gaan via de brug over de A2 de polder in. Bij de cabriocar rechtsaf de Winkeldijk op richting Stokkelaarsbrug. Marc prijst het betoverende winterlandschap met opkomende zon en lichte nevel. Prachtig gefilterd strijklicht. Een ideaal moment voor een foto of film! Maar ja dan moet je wel de tijd hebben om van te genieten. “Michiel, het uitzicht is adembenemend, het riet langs De Waver oogt schilderachtig vaalgeel. Zo mooi dat Vincent van Gogh met alle liefde ook zijn andere oor afgesneden zou hebben om dit te mogen schilderen”. Het wordt tijd dat Jurriaan met zijn GoPro meefietst om deze plaatjes voor de eeuwigheid vast te leggen. Wanneer ik naar rechts kijk zie ik zes silhouetten van kromgebogen wielrenners en geniet met volle teugen. Vandaag lijkt fietsen op wintersport. Nog even en we kunnen op de fiets naar Sochi!  Bij de Amstel gaan we linksaf de polder weer in en Michiel haalt opgelucht adem omdat de terugweg lonkt. Maar in plaats van rechtdoor naar Vinkeveen leidt Marco ons rechtsaf richting Uithoorn. Michiel sputtert tegen en hoopt op medestanders maar iedereen wil vandaag zo lang mogelijk op de fiets zitten en dus rijden we even later langs de Provinciale Weg. Richting Lopik? De stemming is jolig maar ondertussen blijft Marco prettig gas geven en na Mijdrecht moeten we wegend werkzaamheden omrijden. Michiel zucht nog eens maar beseft dat hij niet opgewassen is tegen de graafmachine die achter de hashtag midden op ons fietspad staat. Lijdzaam rijdt hij achter ons aan richting Lopik. Via de Mijdrechtse Dwarsweg komen we uiteindelijk uit in Vinkeveen waar Marco roept dat we rechtsaf naar Lopik gaan maar tot opluchting van een enkeling toch linksaf het dorp inrijdt. De zwakke wind hebben we inmiddels in de rug waardoor het vanaf nu kinderspel is. We draaien rechtsaf de Baambrugse Zuwe op (ook bekend als Hazesallee) en koersen in flink tempo richting De Punt. Op het laatste rechte eind passeert Michiel met een rondje ”veertig” het peloton en neemt brutaal en stoer de kop.

In de Punt zijn we niet de enigen want het cafe zit afgeladen vol met fietsers. Voldaan zitten we aan tafel en genieten van de koffie en appelgebak die deze week gesponsord worden door Marc. Een verlate verjaardagstractatie maar vooral vanwege zijn nieuwe fiets die bij Jan Jansen op hem staat te wachten. Na jaren zegeltjes sparen en een heitje voor een karweitje is het eindelijk gelukt een nieuw rijwiel bij elkaar te sprokkelen. Het wordt zijn aller- aller- allereerste spiksplinternieuwe fiets en dat moet gevierd worden. De schuur van Michiel is inmiddels afgebroken maar bleek zo gammel dat er inmiddels geen enkele muur meer overeind staat. Gedonder in de glazen want volgens de bouwvergunning zou een deel blijven staan. Aangezien de verantwoordelijke ambtenaar in Muiderberg woont en dagelijks Michiels huis passeert was controle kinderspel. Een bouwstop dreigt waardoor Michiel binnenkort met pallets vol stenen in zijn maag zit die voorlopig niet gebruikt kunnen worden. Uiteraard komt ook Marco’s route aan bod. We zijn blij dat we weer eens iets anders gereden hebben en zien mogelijkheden voor de toekomst. Maar ja, die snelheid. Marco blijft een hongerig beest op twee wielen dat nauwelijks te temmen is. We zoeken naar een oplossing voor de tomeloze energie waarmee hij nu wekelijks het peloton opzadelt. Daarom een dringend verzoek aan zijn vrouw om de wekelijkse seks te plannen op zaterdagavond of zondagochtend vroeg. Marco krijgt al kleine pretoogjes bij de gedachten en belooft dit verslag aan zijn vrouw hardop voor te lezen. Terwijl iedereen geniet van taart en koffie lijkt Enrico in een andere wereld te leven. Zoals gebruikelijk bestelt hij eerst thee maar de substantie die hij in zijn glas heeft, doet eerder aan weed of andere verdovende middelen denken dan aan een goed glas thee. Jammer dat zo’n keurige man met vlekkeloos blazoen, leuke vrouw en kinderen, zijn glanzende carriere in de waagschaal stelt door een greep te doen in de pot met pillen. Zou doping nu ook al doorgedrongen zijn tot in de haarvaten van de wielrennerij? Bij navraag blijkt dat Enrico de werkwijze van de doe het zelf thee niet helemaal begrepen heeft. In plaats van de verse theeblaadjes en bloemen in het bijgeleverde theezakje te scheppen heeft hij zo ongeveer het halve potje direct in het glas met warm water gekieperd. Bij iedere voorzichtige slok verdwijnt er ook een flinke tak thee in zijn slokdarm en aan zijn gezicht te zien is dat niet lekker. Terwijl het hele cafe meelacht krijgt Enrico een nieuw glas water voor een nieuwe poging. Enrico lacht vooral als een boer met kiespijn maar accepteert zijn lot.

Voldaan stappen we weer op onze bikes voor de laatste kilometers naar huis. Uiteraard is Aad weer als eerste weg maar dit keer herinnert hij zich de afloop van vorige week maar al te goed en keert tijdig om zodat hij onder begeleiding naar huis kan. In een vrolijk tempo ’28’ rijden we naar Muiden maar op de dijk langs het AR-kanaal komt Marco langszij, ziet in de verte een ‘rode lap’ op een fiets en krijgt waarschijnlijk een visioen van zijn vrouw. Hij is niet meer te houden waardoor het tempo direct omhoog gaat. Michiel roept beteuterd ‘het ging net zo lekker’ en klampt weer aan aan het laatste wiel. Als we op het laatste stuk richting Driemond een nieuwe fietser ontwaren is de hashtag helemaal van de dam en zetten ook Aad en Marc aan voor een lange eindsprint. Michiel geeft het op en wenst ons het allerbeste. Als we voldaan bij Driemond aankomen wachten we Michiel op en nemen afscheid van Marco en Aad. Als kwartet rijden we langs de Maxis naar huis en genieten nog steeds van een prachtige rit.

GREZZO  Klik hier voor de route

5 januari 2014 – Breukelen – 55 km – 3 tot 8 graden – zonnig – zuidwesten wind kracht 3 a 4, onbewolkt – 7 rijders; Marco, Aad, Tiem, Herman, Enrico, Han en Marc.

VERMIST

Het jaar is amper 5 dagen oud en de eerste voorspelling kan al de prullenbak in want het was veel kouder, wat minder wind, strakblauwe lucht en maar liefst 7 rijders die vol goede moed een nieuw fietsjaar inluiden. Bovendien zullen Marcel en Rob (met de auto) de nieuwjaarskoffie bijwonen. Bij het bankje worden dus vele handen geschud waaronder die van Han. Tot veler verbazing maakt hij zijn rentree in het peloton. Zijn het de goede voornemens of is hij gewoon vanochtend vroeg het huis uitgezet. Hoe dan ook, hij is er weer! en dat kan niet gezegd worden van de winnaar van het jaarklassement. Michiel maakte in 2013 de meeste ritten (36) en kilometers (2550).  Een eer die aanvankelijk leek weggelegd voor Rob maar naar zijn val en maandenlange uitval, zat een topklassering er niet meer in. Maar terwijl Rob vorig jaar zijn kampioenschap luister bijzette met een traktatie schittert Michiel door afwezigheid. Er was iets met dakpannen en een bouwvallige schuur, maar ja, dat riep hij vorige week ook al.

Afijn, zonder Michiel en met Breukelen als doel stappen we op de pedalen. Omdat Aad last heeft van smetvrees lijkt de Lange Muiderweg voorlopig taboe. Door de werkzaamheden aan het aquaduct is het een rommeltje en wil Aad alleen nog maar via de Korte Muiderweg rijden, niet wetend dat het ook daar een zootje is. Vlak bij Weesp dreigt Aad daar zelf slachtoffer van te worden wanneer hij op het fietspad in soort tramrail terecht komt. Met enig fortuin en een mooie balanceeract blijft hij overeind. We rijden hartje Weesp in en gaan via de ophaalbrug weer naar de gebruikelijke route aan de andere oever van de Vecht. Marco neemt de kudde op sleeptouw en neemt de route langs de Vecht erg letterlijk zodat we ook de Hinderdam van nabij aanschouwen en zowaar OM Nederhorst den Berg rijden. Nooit geweten dat dat kon. Herman heeft het zwaar maar wordt omringd door helpers die hem uit de wind houden. Vreemd genoeg rijdt diezelfde Herman even later op kop. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en Tiem en Marc dwingen hem weer in het gareel en maken tempo richting Vreeland. Als Enrico de kop neemt gaat de snelheid stiekem omhoog en snakt Herman opnieuw naar adem. Het woord peloton is nauwelijks nog van toepassing. Het lijkt meer op een kudde losgeslagen stieren die allemaal hun eigen rit rijden. Gelukkig grijpt Marco in waarna we gezamenlijk naar de koffie koersen. Onze koffiestop mag zich verheugen in toenemende belangstelling van wielrenners want we zijn zeker niet de enigen. Wie hier op zondag niet in een strakgesneden wieleroutfit binnenkomt voelt zich op zijn minst ongemakkelijk. Het lijkt erop dat niet alleen de sportscholen in januari goede zaken doen want ook onderweg komen we veel fietsers tegen. Ook Rob en Marcel hadden dat opgemerkt dus is het waar! Zijn het mooi weer fietsers, goede voornemens of komen er gewoon steeds meer fietsbikkels?  De tijd zal het leren.

Marcel heeft goed nieuws want natuurlijk zijn we blij met zijn aanwezigheid maar zijn conditie wordt beter EN hij trakteert omdat hij al heel lang geen verjaardagsrondje heeft kunnen geven. Kijk, dat zijn nou echte bikkels, een rolmodel waar menig fietser een voorbeeld aan kan nemen. De afwezigheid van Michiel wordt opeens niet meer gevoeld.  Ook Rob heeft goed nieuws; hij krijgt nieuwe botten en waarschijnlijk mag die rotplaat uit zijn arm. Scheelt toch al snel een paar kilo. Hij pakt nooit meer een gewone stadsfiets en hoopt voor de zomer weer op de racefiets te zitten. Daarmee komen we direct bij ons jaarlijkse bergverzetje. Nu Fysio Muiden is vervangen door BLANCO zitten we niet alleen zonder sponsor maar lijken we ook een beetje stuurloos. Wie regelt dit jaar de buitenlandse trip en waar moeten we in hemelsnaam naartoe? En zolang er geen sponsor opstaat zullen we zelf de kosten van de website moeten dragen. Met een blik op het eindklassement van 2013 groeit de steun voor het voorstel om iedereen die in 2013 tien of meer ritten heeft gereden om een kleine bijdrage te vragen.  Wordt het dit jaar weer Sauerland? de Eifel, de vertrouwde Ardennen of nog verder naar de Vogezen?

De discussie over vuurwerk is ook tot de wielertafel doorgedrongen en het feit dat een (grote) meerderheid voor een verbod op vuurwerk is zegt wellicht iets over de gemiddelde leeftijd. Een gereguleerde overheidsknal is natuurlijk mooi maar als puber denk je daar natuurlijk heel anders over. Dan doet Han een bekentenis uit zijn jeugd en wordt duidelijk dat Muiden aan een nationale ramp is ontsnapt. Omdat hij te jong was om zijn astronauten te kopen vroeg hij dat aan oudere bezoekers van de plaatselijke vuurwerkwinkel (naam??). Op een mooie zonnige decemberdag stonden de schavuiten met hun neus platgedrukt tegen het etalageraam en keken verlekkerd naar de sortering vuurwerk. Met een vergrootglas in de hand bedachten zij dat het mogelijk moest zijn de (ondergaande) zonnestralen te vangen en te concentreren op een fijne lont.  Gelukkig voor de vuurwerkwinkel en heel Muiden bleek de zon niet sterk genoeg waardoor ons een megaknal a la Enschede bespaard is gebleven en het dorp ook anno 2014 nog over en historisch hart beschikt. En wij kunnen Han nog steeds de hand schudden. Wanneer Han nu een Muier schoffie zou zijn dan weet ik zeker dat hij een pakketje megaknallers per post uit Polen zou laten komen.  Gelukkig nieuwjaar dus.

Tiem voelde onrust in zijn kont en besloot de koffie en gebak snel naar binnen te werken en alleen linea recta naar huis te rijden. Wij deden het rustiger aan en toen we eindelijk buiten stonden merkte Marc dat zijn achterband leeggelopen was. Afstappen ging niet helemaal soepel en oppompen met zo’n k*tpomp koste de nodige moeite. Op Enrico na was iedereen al onderweg zodat zij met enige vertraging samen in de achtervolging gingen. Marco en Han hadden in de gaten dat het peloton niet compleet was en keerden om maar de mannen met de slechte oren keken alleen maar strak naar het asfalt en hadden niets in de gaten.  Een uitgedund peloton van 4 rijders zette onder aanvoering van Marco de achtervolging in waarbij de snelheid fors werd opgevoerd. Maar tot het einde van De Rijksstraatweg bleef het tweetal onvindbaar. Via Loenersloot, Baambrugge en Abcoude ging het naar Het Gein waar de snelheid tot over de 40 km/u werd opgevoerd maar Aad en Herman bleven onvindbaar.  Bij de brug ging Marco naar Weesp en Enrico, Han en Marc reden langs het AR-kanaal en de Maxis naar Muiden. Het laatste stuk moest Marc uit het zadel om de zachte band te ontzien.

Tot op het moment van dit schrijven is onduidelijk waar de vermiste fietsers zich bevinden en of zij in goede gezondheid verkeren. Iedereen wordt daarom verzocht naar hen uit te kijken. Het gaat om 2 oude mannen op een fiets, beiden slechthorend. Fietser 1 is ca 1,70 meter, postuur Jerommeke, gekleed in zwart fietsjack merk Rogelli met rode helm waaronder grijs golvend haar. De man heeft een Amsterdams accent met dito humor en rijdt op een rode BRANDS racefiets (kindermaat). Fietser 2 is ca 1.78 lang, tenger postuur en studentikoos voorkomen, gekleed in blauw jack, rode helm en een warrige haardos. Spreekt politieke nonsens met Gooische ”R”.  Iedereen die informatie heeft over hun verblijfplaats wordt verzocht contact op te nemen met de Muider Toerclub. Voor een ongeluk wordt (nog) niet gevreesd.

Tot volgende week met nog meer fietsplezier.

GREZZO  klik hier voor de route