Eindstand 2013
29 december 2013 – ’t Hoogt, Soesterberg – 73 km – ±6°, ZuidWestenwind kracht 2 á 3, bewolkt – 5 rijders: Enrico, Marco, Marc, Tiem & Michiel
Marco, pas 10 uur daarvoor terug van wintersport, stond samen met Tiem bij het bankje. Toen Enrico er uiteindelijk was had niemand meer zin in richting Weesp, Gein, Breukelen oid hoewel de wind daar wel zo’n beetje vandaan kwam. We besloten tot ’t Hoogt want we verwachtten dat we geen last meer zouden hebben van veel blad op de weg. Het is ook een prettige en mooie route die geheel volgens het gebruikelijke trace werd afgelegd. Bijzonderheden: het had ’s nacht weer eens geregend dus we zaten na afloop weer behoorlijk onder de bagger en het royale, lekkere stuk appeltaart bij het gezellige en gaandeweg overvolle restaurant ’t Hoogt. Rond half twee was iedereen weer thuis.
We kunnen terugkijken op een geslaagd wielerjaar zonder ongelukken. Hoogtepunt was zeker het Sauerlandweekend met goed weer en ook de terugkeer van Marcel in het peloton stemt tot tevredenheid. Dieptepunt is zeker het ongeluk van Rob met zijn ‘gewone’ fiets. Ik wens iedereen een voorspoedig en sportief 2014 toe en Rob nog eens daarbij een volledig en spoedig herstel.
26 december 2013 – Vinkeveen – 55 km – ±6°, ZuidWestenwind kracht 2 á 3, bewolkt en in het begin lichte regen – 5 rijders: Enrico, Herman, Aad, Tiem & Michiel
In het 8 uur Journaal van 1ste kerstdag voorspelde weerman Peter Kuipers Munneke nog droog weer en NoordWestenwind. ’S nacht regende het echter al even en kort voor tienen begon het weer licht te regenen. We zouden dus weer, voor de zoveelste keer, onder de bagger komen te zitten en na afloop onze fiets weer grondig moeten reinigen. De wind bleek ook niet NoordWest zodat we besloten voor een rit in ZuidWestelijke richting met als tussenstop De Punt in Baambrugge. Enrico vroeg zich af of dit café wel open zou zijn. Jurriaan, die bij Michiel had gemeld dat het ook meeging, kwam niet opdagen. Via Muiderbrug, Driemond, Gein en Abcoude kwamen we bij De Voetangel. Daar regende het al niet meer maar kwamen werden we evengoed nog steeds bespetterd door onze voorgangers. Waarschijnlijk reden Aad en Enrico daarom zo vaak op kop. Via de Waver, Hoofdweg, Botsholse Dwarsweg en Botsholse Dijk kwamen we in het Achterbos te Vinkeveen uit. Er liepen geen kerkgangers op straat dus we konden veilig de Baambrugse Zuwe bereiken. In Baambrugge bleek Enrico’s voorgevoel terecht want De Punt was potdicht. Dan maar door naar Abcoude op de hoek bij het ophaalbruggetje. Dat café ging pas om 12 uur open. We besloten maar niet meer te pauzeren en direct op huis aan te koersen. Via het Gein reden we naar de Hoge Brug bij Driemond daarna richting Uitermeer. Bij de Kreugerlaan haakte Aad af, bij de Visserij deed Herman dat en bij De Hakkelaar zo ook Michiel. Even over twaalven zullen Enrico en Tiem in Muiden terug zijn geweest. Later bleek dat Jurriaan er niet was omdat hij bij vertrek twee lekke banden konstateerde en ook de afwezigheid van andere binnenbanden. In arren moede is hij daarom voor zichzelf gaan mountainbiken.
22 december 2013 – Breukelen – 54 km – ±7°, ZuidWestenwind kracht 4 tot 5, bewolkt – 5 rijders: Enrico, Eric-Jan, Marc, Tiem & Aad
Als het niet geschreven staat is er niet gefietst! Maar we hebben wel gefietst dus moet er geschreven worden. In de aanloop naar Kerst is de opkomst laag. Aad is klaar met schilderen en Marc’s moeder is gelukkig weer uit het ziekenhuis en Erik-Jan en Tiem zijn er gewoon dus wachten we totdat Enrico ook komt. Meestal nog met het ontbijt in zijn mond maar deze keer is het al achter de kiezen verdwenen. Al snel is duidelijk dat het vandaag bij deze 5 kanjers zal blijven en dus stappen we met goede moed op de pedalen. Buienradar voorspelt hier en daar een bui maar voorlopig vooral daar en als we doortrappen houden we het ook vanmiddag droog. De wind is vlagerig met flinke uitschieters en lijkt vandaag onze grootste kwelgeest. Als we bij Ome Ko linksaf de Herengracht opdraaien wordt duidelijk dat vijfentwintig per uur al een mooie snelheid is.
Er is weinig animo voor het kopwerk en Erik-Jan en Aad hebben besloten dat de grootste mannen op kop moeten. Bij forse tegenwind heb je daar tenminste wat aan en dus knijpt iedereen in de remmen zodat Marc op kop moet. Al snel wordt duidelijk dat 25 wel erg laag is en dus gaat het ook met wind tegen richting de 30. Na de Lange Muiderweg neemt Tiem de kop over en langs de Vecht koersen we Nederhorst. Als kopman heb je meestal geen flauw benul wat er achter je gebeurt en dat is soms maar beter ook. In het centrum van Nederhorst fietsen we opeens met zijn vieren en wachten we op Enrico. Kan hij het tempo niet bijhouden? Erik Jan kijkt vertwijfeld en Aad wil vooral doorrijden en dat doen we dus ook. Tot Vreeland is het nog even flink stoempen tegen de wind maar daarna profiteren we van de luwte van de bomen langs de Vecht. Aad zet nu ook zijn beste beentje voor maar het blijft behelpen met zo’n iel kopmannetje. Al snel doemt de kerktoren van Breukelen op en met het aroma van de koffie in de neus vliegen vier rijders naar de brug waar we rechtsaf het dorp inrijden en ons nestelen in ons tweede thuis. Ook nu is Enrico achtergebleven en lijkt het erop dat hij zijn eigen koers rijdt. Heeft hij geen vertrouwen in de kopmannen? Voordat we antwoord krijgen zitten we aan de koffie en appeltaart. Het is bijna tijd voor terugblikken op weer een fietsjaar. Voor de echte die-hards is er natuurlijk Tweede Kerstdag maar volgende week is het echt de allerlaatste fietszondag. Hopelijk werkt het weer mee. Vorig jaar was er al vroeg sneeuw maar nu is er veel wind en regen en met name dat laatste verziekt het fietsplezier. Marc wil de koffie en taart wel voor zijn rekening nemen maar aangezien het quorum niet gehaald wordt houden we dat nog tegoed. Wellicht dat het een passend eerbetoon aan Jan Jansen zal worden want dat is de leverancier van Marc’s nieuwe fiets. Als Jan terug is van de wintersport gaat hij de fiets in elkaar knutselen.
Met de wind in de rug gaan we terug naar Muiden en aangezien er weinig animo is voor de weg langs het AR-kanaal kiezen we voor de Provinciale weg langs de Vecht. Officieel hebben we de wind in de rug maar dat is niet overal te merken. We vliegen niet maar moeten nog steeds flink trappen waardoor we uiteindelijk in Nigtevecht aankomen. We blijven straks langs de Vecht rijden maar zijn op ons hoede voor de gevaarlijke bochten en natte wegdek. Bij de Provinciale weg gaat Aad rechtsaf naar De Meent en de andere vier rijden via Weesp en de Lange Muiderweg terug. Tiem en Erik Jan hebben blijkbaar energie over want in de achterhoede wordt er tijdens het fietsen ook flink gebept. Als we opnieuw Ome Ko passeren begint het zachtjes te druppelen en komt de voorspelling van Enrico uit. Na het schoonspoelen van de fiets snel naar huis en voor de bui binnen.
Tweede Kerstdag voor de liefhebbers om 10 uur bij het bankje. Wie het niet kan combineren met de Kerstlunches en diners resteert zondag de 29e!
15 december 2013 – Muiden-Loenen-Loosdrecht-Naarden – 45 km – ±8°, ZuidWestenwind kracht 3 á 4, bewolkt, later zonnig – 2 rijders: Marcel & Herman
Met de ‘hoofdmacht’ reden wij tot Loenen en gingen, daar waar deze de Vecht verder volgde richting Breukelen, linksaf de Bloklaan op naar Loosdrecht. Net als twee weken eerder ‘legden we aan’ op de Horndijk bij De Eend voor maar liefst twee bakkies leut. Het verblijf aldaar was wederom prachtig vanwege het wondere uitzicht over de door de zon beschenen Vuntus. Het gesprek – achteraf meer een monoloog – had een sterk historiserend karakter, waarbij deze schrijver op docerende wijze fiks uit zijn autobiografie putte. Hiervoor mijn excuses, Marcel!
Even na twaalven waren wij bemodderd en tevreden weer thuis.
15 december 2013 – Maarssen – 64 km – ±8°, ZuidWestenwind kracht 3 á 4, bewolkt, later zonnig – 5 rijders: Enrico, Eric-Jan, Marco, Tiem & Michiel
Er stonden al vijf mannen bij het bankje toen eerst Michiel en even later Enrico aan kwamen karren. Tot onze verbazing waren Marc en Aad niet present. Via WhatsApp liet Marc later weten dat hij met zijn moeder in TerGooi zat. Hopelijk loopt het met een sisser af. Aad moest vandaag waarschijnlijk nog de laatste meubels rechtzetten vanwege schilderbezoek. We besloten om via Keverdijk richting Nederhorst den Berg en Breukelen te rijden. Marcel en Herman zouden een eind met ons meerijden. Voor Marcel sinds 26-12-2011 de eerste keer dat hij weer onderdeel was van het peloton. Tussen het Hemeltje en Vreeland sleurde hij zelfs een paar kilometer op kop.
Bij het tunneltje in Vreeland sloegen Marcel en Herman niet linksaf maar even later toen we door Loenen heen waren. De anderen reden rechtdoor. Marco stelde voor om niet in Breukelen aan te leggen maar even verderop in Maarssen. Ik kan met niet heugen dat we hier ooit koffie hebben gedronken. In het centrum van Maarssen stopten we bij bistro Zuster Francina dat praktisch aan de Vecht ligt. Het zag er binnen gezellig uit en de skai stoelen hadden geen problemen met bemodderde wielrenners. De appeltaart kan er naar believen warm of koud worden geserveerd. De warme variant smaakte prima maar Enrico had commentaar op de koude. Onderwerp van gesprek was o.a. de overeenkomst tussen de Gemeente Muiden en de KNSF over de invulling van De Krijgsman, het terrein van de voormalige kruitfabriek. Eindelijk een uitweg uit de jarenlange impasse die begon toen de toenmalige wethouder ‘zomaar’ tekende voor 1400 huizen. Er zullen de komende jaren 1100 tot 1200 huizen verschijnen. Morgen (maandag 16/12) is er op het gemeentehuis een voorlichtingsavond. Ben benieuwd wat er tegen elkaar is uitgeruild.
We besloten langs het AR-kanaal terug te rijden. Met de zuidwestenwind in de rug werden hele stukken van het traject naar de Muiderbrug met snelheden boven de veertig afgelegd zodat we zo rond enen weer in Muiden terug waren. Lekker gefietst, zowaar na de stop op deels droge wegen! Voor Marco, die bij Driemond afhaakte, was het de laatste rit van het jaar want hij gaat op wintersport.
12 december 2013 – Naarden – 0 km – buiten ±0-4°, binnen ±21° – 17 deelnemers: Cor, Marcel, Han, Carolien, Gerard Demmers, Clemens, Eric, Herman, Marco, Jan, Rijn, Marc, Gerard Smeenk, Enrico, Rob, Fred & Michiel
Vanaf zeven uur stond het TCM etentje gepland ter afsluiting van het wielerjaar in restaurant TOV aan de voet van de Grote Kerk in Naarden. Twee van de drie ereleden, t.w. Gerard en Cor, waren er ook bij. Van de derde (Timo) is op de uitnodiging taal noch teken vernomen.
Na een gezellige borrel schoven we boven aan aan het diner. Rob vroeg even het woord om te bedanken voor de blijken van belangstelling na zijn ongelukkige val en daarna noodzakelijke operatie. Ook gaf hij een status-update over zijn gebroken bovenarm. Er wordt geprobeerd om deze, door juiste fixatie, zonder operatief ingrijpen te laten helen. Het diner is, naar vernomen geluiden achteraf, de meesten goed bevallen. Verder was het bovenal gezellig. Rond elven stapten we op. Zelfs het afrekenen ging, ondanks het grote aantal deelnemers, soepeler dan soms op een ‘normale’zondag. Er wordt al uitgekeken naar het volgende etentje.
8 december 2013 – Breukelen – 52 km – ±8°, matige ZuidWestenwind, bewolkt – 6 rijders: Enrico, Marc, Eric-Jan, Aad, Tiem & Michiel
Ter hoogte van Mariahoeve hoorde schrijver dezes een brul: ‘Michiel’. Het was Aad die op de Noordpolderweg reed om niet bij het bankje in de kou te hoeven staan. Zodoende stond er nog niemand bij het bankje maar als snel kwamen Marc, Tiem, Eric-Jan en Aad aanrijden. Op Enrico werd, op Aad’s aanraden, nog even gewacht. We belsoten om langs de Vecht naar Breukelen te rijden. Eerst langs de Weesperweg waar we het Pipi Langkoushuis op zijn nieuwe plek goed konden zien liggen. Daarna door Weesp naar de Utrechtseweg. Na de oversteek van de N236 naar de Lage Klompweg richting Nigtevecht trok Eric-Jan even een extra jack aan en zette Aad het achterwiel van schrijver dezes recht dat aanliep. Dat moest nog een keer gebeuren en toen zat het goed.
Na Nigtevecht reden we via de Vreelandseweg en Nigtevechtseweg naar, u raad het al, Vreeland. In Vreeland koos Aad de Vreelandse Laan die recht op het AR-kanaal afloopt. Daarna langs Kerklaan, Loenen en Nieuwersluis naar Breukelen.
Iedereen zat goed onder de bagger want de wegen waren kletsnat. Schrijver dezes had zelfs het zand tussen de tanden en kiezen zitten. Toch mochten we binnen bij ExpresZo plaatsnemen.
De gesprekken gingen over het heengaan van Nelson Mandela, Enrico’s vakantie afgelopen zomer in Zuid-Afrika, het TCM etentje van donderdag a.s. en ander onderwerpen de me helaas even ontschoten zijn.
Via de oostelijke Vechtoever reden we terug. Kort na het bruggetje in Breukelen liepen 2 honden op de weg. Deze werden door Enrico en schrijver dezes met matig succes een erf op gestuurd. De anderen hadden e.e.a. gemist en waren uit zicht verdwenen maar even voor Nieuwersluis stonden ze te wachten. Met een lekker rugwindje reden we via Loenen, Vreeland en Nederhorst den Berg terug naar Uitermeer. Hier sloeg Aad af de Kreugerlaan op. Bij de Hakkelaar hield schrijver dezes het voor gezien. Even voor enen zullen de overigen in Muiden zijn teruggekeerd.
Lekker gefietst!
1 december 2013 – Muiden-Loenen-Loosdrecht-Naarden – 48 km – ±5-8°, zwakkeWestenwind, eerst zonnig, later bewolkt – 2 rijders: Marcel & Herman
Nog even apart van het grote peloton reden wij langs de Vecht naar Loenen en vervolgens langs Marcels plek des onheils naar Loosdrecht, alwaar wij in het mooie Eendje aan de koffie zijn gegaan. Daar was het licht over de Vuntus waarlijk prachtig. We genoten ervan en ook van de koffie en warme appeltaart. Al leut- en leuterend wisselden we onze ervaringen met alcoholverslaafde kennissen uit en verklaarden ons tevreden dat wij wat dat betreft geen verslaving hebben ontwikkeld; sport is ons daarbij dienstbaar geweest. Vermelding verdient Marcels fietsvorm: deze schrijver moest herhaaldelijk achter in plaats van naast hem fietsen.
1 december 2013 – Rondje Hoep – 58 km – ±5-8°, zwakkeWestenwind, eerst zonnig, later bewolkt – 5 rijders: Enrico, Marco, Aad, Tiem & Michiel
Wederom waren ook Marcel en Herman bij het bankje. We besloten via de Ronde Hoep naar de Punt te rijden. Ons voorstel dat Marcel en Herman via een kortere route daar naar toe zouden rijden werd niet gehonoreerd. Ze zouden een Rondje Loosdrecht gaan doen. Wij reden over de Weesperweg langs het op wielen staande PipiLangkoushuis richting Spoorbrug. Langs het AR-kanaal nam Tiem de kop over en voerde ons door Driemond langs het Gein tot in Abcoude.
De rest van het parcours was identiek aan de rit van 3 november. Er stond wel veel minder wind. Bij de Punt was het al gezellig druk . Belangrijkste onderwerpen van gesprek waren de operatie van Rob, het TCM-etentje en de spectaculaire verplaatsing van de Vechthoeve, alias het PipiLangkoushuis, naar een locatie een paar honder meter verderop. Op de huidige plek ligt over een paar jaar het A1 aquaduct onder de Vecht. Komende week wordt het huis op een ponton gereden en naar de nieuwe locatie gesleept.
De operatie van Rob is deels geslaagd. Zijn elleboogbreuk is gerepareerd maar de bovenarmbreuk vlak onder de schouder is niet aangepakt. Geprobeerd wordt om deze, goed gefixeerd, weer te laten helen anders wacht hem mogelijk een prothese. Sterkte Rob! Inmiddels hebben 19 man zich aangemeld voor het etentje. Erelid Cor van den Bosch is bij erelid Gerard Smeenk langs geweest en heeft hem kunnen overhalen om, samen met hem, toch aan het etentje deel te nemen. Leuk!
Na de koffie reden we langs het AR-kanaal weer richting Driemond alwaar Marco en Aad ons verlieten om rechtstreeks naar huis te rijden. De andere drie reden naar de Muiderbrug en vandaar naar Muiden waar ze ongeveer tien voor één arriveerden. Lekker gefietst!
24 november 2013 – Rondje Stichtse Brug – 50 km – ±5-8°, straffe NoordWestenwind, voorzichtig zonnetje – 2 rijders: Herman & Marcel
Als je, zoals ik (Marcel), al zo lang niet meer met het TCM team hebt kunnen meerijden, blijk je langzaam maar zeker een ’mooiweerfietser’ te worden. Op Hermans vraag, op de zonovergoten zaterdagmiddag van de 23e november, of ik zondag mee ga fietsen , was mijn antwoord ”Als het zulk mooi weer wordt als vandaag wel ja….” Maar ja, dat weet je niet hè. Zondagochtend 7.30 uur uit het raam gekeken, schemerdonker nog, maar de straat leek droog. Omkleden dan maar. Op een spik-en-span schone fiets 100 m. naar Herman….getver….dikke motregen. Samen naar Muiden gefietst, waarbij het halverwege gelukkig droog werd. Maar de weg bleef nat, waardoor de ’angst’ voor gladde klinkerbochtjes en glibberig blad overeind bleef. Ook speelde ons natuurlijk de onfortuinlijke valpartij van onze trouwe fietsmakker Rob door de geest. Daar mijn conditie het nog (lang) niet toestaat om weer uren aaneen te fietsen, meldde ik Herman, dat ik er, net als de week ervoor (35km.), een kort rondje van wilde maken. En omdat, gezien de straffe Noordwester, het voor mij nog geen goede optie leek om Noord Holland in te gaan, besloot ik voor een ’groot’ rondje Hollandse-Stichtse. Herman deelde dit besluit, zodat na de hartelijke begroetingen bij het bankje team A koos voor Volendam en de twee Naarders koers zetten richting de polder. 9.30 uur: Almere-Haven, toch nog wel wat vroeg voor koffie. Dan maar, met de snelheidsbegrenzer op 30 km/uur, door naar de Stichtse brug. Een voorzichtig zonnetje en mooie vergezichten veraangenaamde onze rit. Eenmaal weer op het oude land aangekomen, werd via de Keverdijk koers gezet naar Laren, om daar een bakkie met versnapering te doen. Herman heeft zijn roots in Laren liggen, dus werd mij na de koffie een rondleiding langs ouderlijke en voorouderlijke woningen aangeboden. Via het Laarderhoogt weer richting Naarden, om daar met een kleine 50 km. op de teller weer aan te komen. Lekker gefietst. Voor mij was het als revalidatierit ver genoeg, wellicht had Herman nog wel verder gewild, ware het niet, dat wij ons weer moesten opfrissen voor een bezoekje aan Rob. Deze liet ons later de röntgenfoto’s met de botbreuken zien, wat bij mij natuurlijk nare herinnering opriep. Ik hoop van harte, Rob, dat je aan één goede operatie genoeg hebt, om daarna weer snel te kunnen herstellen.
24 november 2013 – Monnickendam – 69 km – ±5-8°, eerst matige NoordWestenwind later wat krachtiger NoordOostenwind, eerst bewolkt en soms regen later opgeklaarde lucht – 6 rijders: Marc, Aad, Enrico, Marco, Eric-Jan & Michiel
Als laatste kwam schrijver dezes bij het bankje aan. Marcel was er ook maar ging samen met Herman een eigen parcours fietsen. Op mijn vraag waar Rob was vroeg Herman verbaasd: ‘maar weet je het dan niet?’. Toen hoorde hij pas van Rob’s val met treurige afloop. Op 25 november wordt hij geopereerd aan elleboog en bovenarm, die beide gebroken zijn. Helaas ligt een lang hersteltraject in zicht. Hij zal (voorlopig) in het peloton gemist worden.
En er is nog meer slecht nieuws want sinds enkele maanden wordt ons erelid Gerard Smeenk geplaagd door spierreuma. Hij heeft er zoveel last van dat hij voor ons etentje van 12 december a.s. verstek moet laten gaan. Somber gestemd gingen we, voor de laatste lange rit van dit seizoen, op pad naar Volendam of Edam. Net toen we Monnickendam uitreden begon het te regenen en de lucht zag er weinig hoopvol uit zodat we besloten toch maar in M’dam koffie te drinken. De Zwaan was dicht en het Markerveerhuis had nog geen koffie, zodat we, ergens tussen de twee restaurants bij ‘De Koperen Vis’ uitkwamen. Het is een gezellig restaurant van een betere categorie dan de Zwaan en Markerveerhuis. Toen we na een ruim half uur weer opstapten scheen zowaar de zon. We besloten toch door te rijden naar Volendam maar even buiten M’dam veranderden we van plan en reden via de Kloosterdijk richting Purmerend. Bij de Purmerringvaart sloegen we af naar Ilpendam. Vlak voor deze plaats sprong met een knal en veel gesis de achterband van …. jaja U raadt het al, Enrico, de eeuwige pechvogel. Zelfs de buitenband had een scheur overdwars. Voor een dijkhuis met banken werd door Aad en Marco, in eendrachtige tegenwerking, de buitenband provisorisch gerepareerd. Na een kwartier reden we weer. Via Overleek, Broek in Waterland en Zunderdorp kwamen we op de Zwarte Gouw terecht. Terecht zwart want hier kreeg Marc een lekke band. Daarna via Schellingwouderbrug en IJburg weer terug naar Muiden waar we rond enen waren. Lekker gefietst. Volgende week vertrekken we om 10 uur.
17 november 2013 – Nijkerkersluis – 81 km – ±5-8°, geen wind, bewolkt & nevelig – 8 rijders: Marc, Aad, Enrico, Marco, Eric-Jan, Rob, Herman & Michiel
We konden, vanwege de ontbrekende wind, overal heenrijden en schrijver dezes stelde voor om de laatste rit van negen uur nog een flink stuk te rijden: naar het ‘honden-restaurant’ op het Nieuwe Land net over de Nijkerkersluis. Zo gezegd, zo gedaan. In een aangenaam tempo en niet gehinderd door wind reden we via de geëigende paden naar Strandpaviljoen De Jutter aan het Erkemederstrand. Bij ons eerste bezoek een aantal jaren geleden werd het paviljoen ‘overstroomd’ door honden en hun eigenaren. Dit tot niet geringe irritatie van Herman. Daarna hebben we er tijdens onze latere bezoeken nauwelijks een hond meer gezien. Zo ook nu. Het restaurant leek dicht want er werd behoorlijk verbouwd maar aan de kant van het water was toch een gezellige ruimte waar we konden zitten.
We waren te vroeg (± 10.35) en er werd nog gestofzuigd want ze openden eigenlijk pas om 11 uur. Ruim voor elven echter hadden we de koffie en heerlijke apfelstrudel met slagroom op tafel staan. Er bleek nog een meerderheid te zijn om volgende week nog om 9 uur te starten, zodat we volgende week nog een keer vroeg weg gaan om dan op zondag 1 december werkelijk aan de TCM wintertijd te beginnen.
Ook werd het TCM-diner besproken. Na wat heen een weer gepraat kwamen we uit op donderdag 12 december. Er was, onzes inziens, voldoende quorum om hier ook daadwerkelijk voor te beslissen zodat bovengenoemde datum als een ‘fait accompli’ moet worden beschouwd.
Jullie ontvangen hier snel een mailtje over.
Na drie kwartier stapten we weer op de fiets. Het was de eerste kilometers fris en waterkoud. Toen we eenmaal weer op temperatuur waren fietsen we in een aangenaam tempo naar de Hollandse Brug. Daar gaven we nog even gas. Onderaan de brug reden Rob, Herman en Aad richting Gooi. Bij de Hakkelaar reed Marco rechtdoor richting Weesp en stapte Michiel af. Enrico, Marc en Eric-Jan zullen even voor enen weer in Muiden terug zijn geweest. Lekker gefietst!
10 november 2013 – Monnickendam – 55 km – ±7-9°, zwakke tot matige wind uit wisselende richtingen, bewolkt (soms regen) tot de stop, bewolkt en zonnig na de stop – 3 rijders: Marc, Tiem & Michiel
Buienradar gaf aan dat de bui van half negen de laatste grote bui zou zijn en zo kon schrijver dezes de WhatsApp vraag van Marc ‘durft er iemand te fietsen vandaag’ positief beantwoorden. Vreemd om als eerste bij het bankje te arriveren maar al snel kwamen Marc en Tiem aanfietsen. Tiem is goed hersteld van zijn liesbreuk-operatie in september want hij fietste voor een eerste keer sterk mee.
Bij de Heerma-brug op IJburg begon het wat te regenen maar nadat schrijver dezes zijn regenjasje had aangetrokken hield dat meteen weer op. Waarop hij van de anderen de vriendelijke, doch dringende, vraag kreeg het jasje ter bezwering van de regen vooral aan te houden. Tot vlak voor Monnickendam hielp dat goed maar toen regende het weer eventjes.
Tot onze grote teleurstelling was de Zwaan (nog) gesloten zodat we naar het MarkerVeerhuis togen. Schrijver dezes vertelde dat TCMuiden daar al jaren niet meer komt omdat er niet altijd appeltaart is. Ook houdt men zich daar kennelijk niet aan het rookverbod want we kwamen binnen in een bedompt hol. Tot onze blijdschap werd de bestelling koffie met appeltaart gehoneerd maar even later bleek er toch geen appeltaart te zijn Ter compensatie werd een bak met koekjes neergezet. Na ons eerste bakkie arriveerde de bakker met appeltaart zodat we uiteindelijk toch kregen wat we wilden
Toen we weer opstapten vertoonde de lucht al wat open plekken. Via Zuiderwoude reden we terug. Hier en daar stond de weg behoorlijk onder water maar zonder kleerscheuren kwamen we weer bij de Schellingwouderbrug uit. Ook daar regende het nog eventjes. Ruim voor twaalven waren we weer in Muiden. Lekker gefietst!
Schrijver dezes vindt dat we volgende week (voor de laatste keer voorlopig) nog wel om negen uur kunnen vertrekken.
3 november 2013 – rondje Naarden-Muiden-De Sniep(Diemen)-Gaasp-Naarden – 39 km – ±8-9°, krachtige ZuidZuidWestenwind, even zonnig, droog – 2 rijders: Marcel en Herman
Om 8:35 stond er iemand met een racefiets bij mij aan het nek. Werktuigelijk zei ik: ‘Ha Rob, ben je er al!’ ‘Nee, ik ben het, Marcel,’ was het antwoord. Wat een verrassing! Even later was Rob er wel en gedrieën gingen we op weg naar het Muier bankje. Het weerzien van Marcel aldaar was heel hartelijk. Toch besloot Marcel om maar een klein stuk met de grote groep mee te fietsen en wel tot de brug over het AR-kanaal. Ik ging met Marcel mee; een buurman immers laat je niet in de steek. Wij fietsten over deze brug en daarna bij de Sniep pakten we de Stammerdijk en reden langs de Gaasp tot Driemond, beklommen de vernieuwde Hoge Brug en doorkruisten Weesp op weg naar de ’s-Gravelandse Weg en Uitermeer. Via de Hilversumse Meent hervonden we Naarden, dat volgens onderzoek de prettigste woongemeente van Nederland schijnt te zijn. Boffen wij even!
(De combinatie van mijn naam met die van Marcel geeft een merkwaardig gevoel. Vorig jaar is mijn broer overleden en die heette ook Marcel.)
3 november 2013 – Rondje Hoep – 57 km – ±8-9°, krachtige ZuidZuidWestenwind, soms zonnig, later bewolkt en regen – 7 rijders: Enrico, Marco, Rob, Rijn, Aad, Marc & Michiel
Toen schrijver bij het bankje aankwam stond daar tot zijn aangename verrassing Marcel in wieleroutfit. Sinds 26 december 2011 voor het eerst. Hij ging niet met ons mee want de conditie moet geleidelijk aan weer worden opgebouwd maar volgende jaar moet hij zeker weer meekunnen. Ook Herman was er sinds ruim een maand weer. Hij besloot gezien de harde wind en zijn lange afwezigheid met Marcel een rondje te rijden. Tot de Maxis reden we gelijk op. Daarna reden we langs de woonboten daar en vervolgens langs het AR-kanaal aan de Weesper-zijde naar de Hoge Brug. In Abcoude reden we richting Voetangel aan de Ronde Hoep. Het woei hard en met een enkele overname uitgezonderd reed Marco steeds op kop. Vlak voor de Waver ging onze kopman (dit begrip moet hier letterlijk worden opgevat) van kop af. Rijn had het als tweede man ook zwaar gehad en besloot rechtstreeks naar huis te rijden. De anderen reden over het ophaalbruggetje de Polder Groot-Mijdrecht in richting Waverveen. Daar kregen we de eerste bui en trokken de meesten hun regenjackjes aan. Via Vinkeveen reden we over de Baambrugse Zuwe naar De Punt. Net op tijd waren we binnen want daarna begon het echt te regenen. Tijdens de koffie hadden we het o.a. over het jaarlijkse TC Muiden diner. Archibald Schimmelpenninck werd genoemd en geroemd. Binnenkort krijgen jullie een mailtje hierover. Ook bespraken we de toekomst van onze website. Daar de sponsor er na dit jaar mee stopt zal deze op een andere manier moeten worden bekostigd. Het meest voor de hand ligt het om de meest reguliere rijders om een bijdrage te vragen. Blijkens de eerste reacties is hier wel animo voor. De rijders worden vrijwillig aangewezen Toen het even droog leek stapten we op. Even was het ook droog maar bij het AR-kanaal begon het weer straf te regenen. Via Driemond, waar Aad en Marco afsloegen, reden we naar de Muiderbrug. Met een piepend derailleurwieltje van Michiel reden we de laatste kilometers. Even na twaalven waren we terug in Muiden. Volgende week starten we, wind en regen dienende, nog om 9 uur.
20 oktober 2013 – Haarzuilens – 69 km – ±12-14°, matige (Zuid)Oostenwind, soms zonnig – 9 rijders: Enrico, Marco, Rob, Rijn, Han, Eric-Jan, Aad, Marc & Michiel
Na het duo-schrijverschap van Han en Marc over de rit van 6 oktober deze keer weer een ‘stukkie’van Schrijver Dezes. Als enige in korte broek gekleed arriveerde hij bij het bankje waar de meeste watjes al stonden. Alleen Rijn ontbrak nog maar die kwam snel. Via de Lange Muiderweg reden we naar Weesp. De voorbereidende werkzaamheden voor de bouw van de lokale brug en aquaduct zijn daar nu in volle gang. In 2020 zal alles onherstelbaar verbeterd zijn.
Na Weesp via de Hoge Brug richting Gein. Ook deze brug is onlangs onherstelbaar verbeterd. Het fietspad lijkt wel drie keer zo breed. In Abcoude sloegen we af richting Baambrugge. Bij De Punt wilde Aad, altijd verzot op een (gratis) consumptie, al stoppen, maar via de Baambrugse Zuwe reden we door richting A2. Langs Nieuwer Ter Aar, door Kortrijk en Gieltjesdorp kwamen we in Haarzuilens aan. Ons reguliere restaurant was gereserveerd door een groep van 150 man zodat ons vriendelijk werd verzocht buiten plaats te nemen. Dit was net te doen want de zon prikte soms door het zwerk. Schrijver dezes maakte een foto van de groep en toen een vriendelijke dame voorstelde een foto te maken zodat hij er ook op kon was de reactie uit de groep dat de kwaliteit van de foto hierdoor niet zou toenemen. Verder werd gesproken over het geringe animo voor het Maratonna-voorstel van Rijn. Alleen Rijn, Rob, Enrico en Michiel zijn zeker. Han en Marc twijfelen nog.
Na de stop reden we niet direct via Breukelen terug maar via Vleuten en Maarssen. Bij Vleuten is een enorme binnenzee ontstaan maar van veel recreatie was geen sprake. Na het mooie Maarssen reden we, voor de meesten in een aangenaam snel tempo, langs de oostelijke Vechtoever via Breukelen, Nieuwersluis, Loenen, Vreeland en Nederhorst den Berg terug naar Muiden. Een fijne rit!
6 oktober 2013 – Edam – 76 km – ±8-18°, Westenwind kracht 2 , zonnig – 7 rijders: Enrico, Marco, Eric, Aad, Michiel, Han en Marc.
Na het lezen van onderstaand verslag denk ik dat je, ook als niet journalist, hoor en wederhoor moet toepassen.
Na een afwezigheid van 6 weken, door een fikse luchtweg infectie, had ik besloten om weer eens met de groep mee te fietsen. Daar ik waarschijnlijk niet in optimale conditie verkeerde besloot ik eerst maar eens in het peloton mee te rijden om te kijken hoe het ging. Wat mij opviel is dat er bij tijd en wijle een gaatje viel wat dan weer door anderen dichtgereden moest worden, waarschijnlijk veroorzaakt door een wat dromerige coureur die zich zelf in de wang moest knijpen om weer tot de realiteit terug te keren.
Net toen we Muiden weer naderden reed ik langzaam naar voren om Marco te bedanken voor de fijne rit. Hij heeft ons toch maar voor het grootste deel door het Waterland gesleurd wat resulteerde in een gemiddelde van 31,6 km/uur. Toen ik Marco aansprak zag ik iemand met de snelheid van een aangeschoten slak uit mijn wiel demarreren om nog net het bordje Muiden als eerste te pakken. Namen noemen we niet maar het blijft een beetje triest.
Een ‘Edammertje’ appte Michiel in alle vroegte en niemand sprak dat tegen. Een enkeling opperde nog heel voorzichtig ‘Het Kopje van Bloemendaal’ maar zowel Marco als Aad verwezen dat resoluut naar het rijk der fabelen.
Ajax speelt al vroeg vanmiddag dus moet Marco op tijd thuis zijn. We zijn gewaarschuwd! Daarover dus geen discussie maar als er om negen uur zes man startklaar staan rest vooral de vraag, waar is Enrico? Het is de belangrijkste vraag want het gerucht gaat dat hij vandaag zijn verjaardag en meer met ons wil delen. En terwijl we discussiëren hoe veel respijt Enrico krijgt voordat we vertrekken tikt de tijd weg…..in het voordeel van Enrico. En ja….daar verschijnt hij op de brug en dus gillen we dat hij vooral door moet rijden en gaan zes onverschrokken pedalo’s in de achtervolging. Zoals te verwachten neemt Marco, die al ingereden is, het voortouw en sleept ons naar de Maxis. We zijn vooral blij dat Han na weken van afwezigheid weer aanklampt. Zijn gebruikelijke praatjes blijven achterwege en dat zal de hele rit zo blijven. Han rijdt vandaag vooral mee en zal pas in de allerlaatste kilometer, als we Muiden weer inrijden, iets van zijn gebruikelijke bravoure laten zien.
We moeten het vandaag doen zonder koorknapen Rob en Herman en Rijn geniet van een verdiende (?) vakantie. Maar deze rit door het Waterland naar Edam doet vanochtend de harten sneller kloppen en lijkt verdomd veel op vakantie. Het tempo is hoog maar niet extreem en achter een kromgebogen Marco is het ultiem genieten. Nee niet van zijn fietsbroek of achterwiel maar van de prachtige omgeving. De vroege zonnestralen strijken over de grassprieten en betoveren de weilanden tot exotische oorden. Wanneer we langs Uitdam rijden knijp ik mijzelf nog eens in de wang maar het is echt, dit droom ik niet. We hebben hier al heel vaak gereden maar ik kan mij niet herinneren dat het zo mooi was. En behalve de prachtige natuur rijden we ook nog eens stevig door waardoor we zonder het te beseffen Monnickendam aantikken. Vandaag niet de pleisterplaats maar Volendam ligt slechts één halte verder. Nadat we de toeristen op De Dijk omzeilen zijn we in een poep en een scheet in Edam waar vrouwe Fortuna maagdelijk op ons wacht.
We zijn de eerste klanten van vandaag en als we het terras innemen begint al snel een verbale wedstrijd ‘wie is er bijdehand’ en dus zit de stemming er al snel in. Voordat de koffie geserveerd wordt komen eerst de dames in ganzenpas langs. Maar liefst 1,2,3,4,5,6 nee 7 dames paraderen langs onze tafel en kijken met grote interesse naar de strak verpakte sportmannen en constateren luidt giechelend dat het een kwestie van één op één is. We zijn verbijsterd, onthutst maar ook vrolijk en antwoorden met een bulderende lach waardoor heel Edam direct wakker is. Aad trekt verward direct een banaan uit zijn zak maar wat hij daarmee wil doen is ons een raadsel. Marco is helemaal de kluts kwijt en roept opeens dat ‘het leven van Rijn voorbij is’. Hebben we iets gemist? Een overlijdens-advertentie over het hoofd gezien? Niet alert geweest op het Muier roddelcircuit? De dames hebben Marco duidelijk in hun greep want als we huilend van het lachen onder tafel liggen wordt duidelijk dat Marco bedoelt dat Rijn vanwege zijn leeftijd niet meer werkt (of bijna niet meer). O…zeg dat dan! Enrico vertelt dat Rijn’s AOW ook gevolgen heeft voor onze Toerclub Muiden. Rijn’s fysio sponsort onze fietsclub maar het contract dat eind dit jaar afloopt zal niet verlengd worden. We zullen dus zelf voor de kosten van de website opdraaien tenzij…….we een andere sponsor weten te vinden. Dat blijkt niet eenvoudig in deze crisistijden waarbij er meer bedrijven failliet gaan dan winst maken. Maar wij blijven optimistisch en zien vanochtend alleen maar kansen. Omdat de gaten inmiddels in Enrico’s fietsbroek vallen (vandaar die blik van de vrouwen) en niet iedereen een clubkostuum heeft gaan er stemmen op om gezamenlijk te lappen voor een nieuwe outfit. Aad, die volgende week voor Marc een nieuwe fiets gaat kopen(dank) op de Bike Motion in Utrecht, zal zijn ogen en contacten in de fietswereld gebruiken om te informeren naar een goede deal. Aad wil op zijn shirt heel groot zijn eigen naam maar met een psycho-therapeut als sponsor levert dat bedenkelijke teksten op.
G E Z O C H T
Betrouwbare sponsor die voor een luttel bedrag een groep licht gestoorde 45+ers OP straat wil houden.
Als tegenprestatie zijn enkele lichaamsdelen voor reclamedoeleinden beschikbaar!
Vandaag sponsort Enrico de koffie en taart zodat we opnieuw niet in de buidel hoeven tasten. Zijn verjaardag, rijbewijs van jongste dochter en studieresultaat van oudste dochter hebben hem gunstig gestemd. Zo gunstig dat een kapotgereden carter door zijn vrouw hem niet uit zijn evenwicht kan brengen. Als we weer op de fiets klimmen realiseren we ons dat een uitbundig ‘dank je wel’ achterwege gebleven is. De aanwezigheid van die 7 vrouwen blijft ons achtervolgen. Enrico: DANK DANK! LANG ZAL JE LEVEN IN DE GLORIA of waar dan ook.
We gaan terug naar huis want Ajax wacht niet op ons. In een mooi tempo en vooral in eendrachtige samenwerking rijden we langs de provinciale weg terug. Bijna iedereen neemt de kop en dus zijn we binnen no time bij Amsterdam Noord. Als we linksaf slaan richting de volkstuinen, en de weinige wind vol in de rug voelen, kan Marco zich niet langer beheersen en doet er nog een schepje bovenop. Ajax – Utrecht blijft een lastige wedstrijd voor Frank en de zijnen en dat voelt Marco ook. Voorbij de Schellingwouderbrug roepen we luidkeels RECHTSAF en laten daarmee collega fietsers in verwarring achter. Op de Diemerzeedijk gaat het gas er nog even op en knalt de teller over de 40 en daarmee eindigt bijna een mooie fietsdag. Rest nog te melden dat inderdaad op de valreep Han van zich doet spreken. Hij heeft 75 kilometer in het wiel gezeten en zowaar wat lucht en kracht over voor een miezerig eindsprintje. Maar toch fijn dat je er weer bent.
Grezzo!!
PS binnenkort verstrijkt de aanmeldingstermijn voor de Maratonna in Italie. Rijn, Rob, Michiel en Enrico gaan zeker mee, Aad misschien en Marc durft nog geen afspraken te maken.
29 september 2013 – Nijkerk – 78 km – ±8-15°, Oostenwind kracht 5, zonnig – 9 rijders: Enrico, Marco, Rob, Rijn, Eric, Herman, Aad, Marc & Michiel
Voor het eerst sinds 1 september weer een reguliere rit met de ‘normale’bezetting. Onder Toerverslagen is op de TC Muiden website te lezen wat zich allemaal in de voorgaande weken heeft afgespeeld. Echter m.u.v. de Marmotton die Jurriaan, Enrico en Michiel op zaterdag 21 september hebben voltooid. De Marmotton is een rondje van 163 km dat voert over Glandon, Telegraphe en Galibier met een hoogteverschil van ongeveer 3800 meter.
De wind was Oost en het was het laatste weekend van september. Ook het laatste weekend dat het restaurant aan de jachthaven te Nijkerkerveen dit jaar open is. De keuze was dus snel gemaakt. Ook was de wind hard zodat we blij waren dat Marco erbij was. Geen bijzonderheden op de heenreis. We namen in de zon en uit de wind plaats op het terras. Gerard’s vriendin, die volgens eigen zeggen aardig uitgewoond was vanwege het afsluitende feest van de avond ervoor, zorgde voor de koffie. We vroegen haar of ze zich Gerard nog herinnerde. Dat was het geval, maar hij was al jaren niet meer daar gesignaleerd. Helaas was de appeltaart op en ook de gevulde koeken, hoewel bij het opdienen van de koffie nog één koek werd afgeleverd. Voor we het wisten had Rijn die zich al toegeëigend. Volgens hem omdat we erom geloot hadden en hij dat gewonnen zou hebben. We lieten het maar zo.
Ook bespraken we het idee van Rijn om volgend jaar een lang weekend naar de Dolomieten te gaan om daar wat bergen van de Maratonna toertocht te beklimmen. Er volgt nog een separate mail over. Herman nam de comsumpties voor zijn rekening omdat hij, volgens eigen zeggen, 37 was geworden. We hebben het ‘Lang zal ze leven’ over het terras laten schallen. Van harte gefeliciteerd, Herman.
Na de stop zijn we, grotendeels met de wind achter, naar de Hollandse Brug terug gevlogen. Even over half één waren de Muienaren weer thuis, de anderen iets later. Volgende week zijn Rijn (2 weken vakantie) en Rob & Herman (zingen met het koor) afwezig.
22 september – Dam tot Dam – 165 km – 17 graden – zuid/westenwind – 3 rijders: Marco, Marco en Marco en o ja, Aad en Marc reden ook mee.
Slechts drie enthousiastelingen waren bereid om nog vroeger bij het bankje te staan voor een rit langs heel veel dammen. Om kwart over acht treffen Marc, Marco en Aad (die de eerste kilometers met de auto gekomen was) elkaar met goed gevulde zakken en heel veel goede zin. Prima fietsweer en dus vertrekken we goedgemutst richting Amsterdam waar we eindelijk eens met de fiets door de IJ-tunnel mogen rijden. Marc heeft een (soort) afspraak met Amsterdamse fietsmaten gemaakt en afgesproken bij de tunnel. De rit naar Amsterdam verloopt voorspoedig en rond kwart voor negen zijn we bijna bij de tunnel. Om de afzetting te omzeilen willen we door een wirwar van straatjes richting het parcours rijden maar de erfenis van een dronken Pool gooit roet in het eten. Een knots van een gebroken fles ligt op het asfalt en terwijl Marco achterom kijkt lukt het hem zowaar om over die fles heen te rijden. Wanneer hij beseft wat er gebeurd is, is er opluchting omdat het kwetsbare rubber de scherven overwonnen heeft, maar dat is maar van korte duur want met een flinke knal ontploft de achterband. Niets aan de hand, tijd zat en een echte mecanicien (Aad) bij de hand. Bij het oppompen van de nieuwe band gaat het mis en wordt de tweede reserveband aangesproken. Bij inspectie blijkt de buitenband kapot en moet een plastic verpakking van een paracetamol uitkomst bieden. Als de operatie geslaagd is zitten we omstreeks vijf voor negen weer op de fiets en nog steeds op tijd voor de afspraak bij de IJ-tunnel. Maar het noodlot komt vandaag niet alleen want ook de voorband blijkt de aanslag met de fles niet overleefd te hebben. Bij het oppompen geeft deze ook met een luide knal de geest waardoor band 4 uit de verpakking kan. Als we heel veel banden verwisseld hebben en weer op weg kunnen bereiken we eindelijk het parcours maar zijn te laat voor de afspraak. We denderen de tunnel in maar hebben maar weinig tijd om hier van te genieten want Marc’s vrienden zijn al richting Zaandam en Marco wil maar één ding: inhalen! Rijden dus en bij toerbeurt mogen Aad en Marc bij Marco in het wiel die als een dolle stier aan de grote inhaalrace van zijn leven begint. Bij gebrek aan een bel roepen we constant ‘bel bel’ waarna we in het gaatje duiken en Marco op zoek kan naar het volgende groepje. De wind komt min of meer van opzij waardoor de km-teller regelmatig de 40 km aantikt. Het landschap is waarschijnlijk prachtig maar daar krijgen we maar bitter weinig van te zien. Aad en Marc zien vooral Marco’s achterwiel en moeten alle zeilen bijzetten om dat wiel niet kwijt te raken. De goedgevulde proviandzakken blijven ook vol want er is nauwelijks tijd om te eten.
Na ZaanDAM, Oost-KnollenDAM ben ik vooral gefocust op SchoorlDAM, het verste punt van de route. Als we dat gehad hebben gaan we aftellen en belangrijker….de verwachting dat we stoppen voor koffie met wat lekkers en vooral eten. Maar zodra we bij Schoorldam het Noordhollands Kanaal oversteken komen we in de grote leegte terecht waar het lastig koffiedrinken is. We hebben de wind in de rug dus rijden we met gemak 38 maar ja….Marco ziet nieuwe kansen en rijdt dik over de 40. Opnieuw aanzetten dus om Marco’s wiel niet kwijt te raken. Met pijn en moeite wat repen naar binnen gewerkt die met een flinke slok water weg te spoelen zijn. In de groepjes rijders die we continu inhalen zijn telkens liefhebbers te vinden van Marco’s tempo en inmiddels vormen we een flinke groep waarbij achter Marco’s rug een ware strijd losbarst om de beste plek. Zelfs Aad en Marc moeten knokken om in Marco’s wiel te mogen rijden. Dat is nu noodzaak omdat de wind nu min of meer tegen is. Bij een chicane gaat het bijna mis en beland Marc in het sappige gras. Hij is het contact kwijt en besluit aan te haken bij een iets trager groepje.
Vlak voor ObDAM wachten Marco en Aad op het achtergebleven derde wiel en als we in Obdam een verzorgingspost zien wil Marc absoluut stoppen om zijn bidon bij te vullen en de energievoorraad aan te vullen. Achteraf blijkt dat geen overbodige actie want het paracetamolletje van Marco blijkt uitgewerkt en een nieuwe band een noodzaak. Terwijl we daar staan ziet Marc ook zijn verloren afspraak voorbijlopen. Het lijkt erop dat we het half uur achterstand goedgemaakt hebben. Marc’s vrienden schrikken van Marco’s snelheid en besluiten niet te wachten maar alvast vooruit te rijden. We zullen ze nooit meer tegenkomen. Zodra we weer op ons stalen ros stappen gaat direct het gas erop. Tijd om te lummelen is er niet en een goed gesprek voeren laten we achterwege. Een oud strak baasje peddelt ons rustig voorbij en gaat op zijn gemak naast Marco rijden en knoopt een gesprek aan. Waar het over gaat kan ik niet verstaan maar ik vrees het ergste. Ik kan mij niet voorstellen dat Marco dit mannetje zal laten passeren. Zodra we de bocht om gaan en op een dijkje langs het Markermeer rijden zie ik dat Marco zijn rug nog eens recht en zijn fiets de sporen geeft. Ik probeer er nogmaals een forse schep bovenop te doen maar voel al snel het zuur opkomen…….Dit wordt niets en lijkt op de dood dus kies ik voor de gladiolen en zie Marco, met Aad nog steeds in zijn wiel, langzaam maar zeker uit mijn zicht verdwijnen. Het lijkt wel een slachtpartij hier op de dijk en de afvalligen groeperen zich, likken hun wonden en rijden met 33/34 tegen de wind richting Edam. Zo voelt dat dus als je niet meekunt. OK, een beetje sneu maar tegen dit geweld ben ik niet opgewassen. Later hoor ik dat Aad het lang volgehouden heeft maar uiteindelijk de kopgroep heeft moeten laten gaan. Zodra ik Edam binnenrijdt staan Marco en Aad mij op te wachten en hoop ik dat Marco eindelijk uitgeraasd is. We gaan in ieder geval naar de koffie met appeltaart en stappen bij onze eigen Fortuna op het zonnige terras. De koffie is meer dan uitstekend en de rust weldadig. We denken aan Jurriaan, Enrico en Michiel en zijn benieuwd hoe ze de Marmotte doorstaan hebben. Een diepgaand gesprek hebben we niet gevoerd en we besluiten het officiele parcours te negeren en via de provinciale weg naar Volendam en Broek in Waterland te rijden. Het begint erop te lijken dat Marco inderdaad uitgeraasd is. We rijden nog steeds flink door maar het scherpe randje is er vanaf waardoor ik niet continue over mijn top hoef te rijden. Als we de Schellingwouderbrug genomen hebben is het tijd om gas terug te nemen en in een gezapig tempo maar met een gelukzalig gevoel peddelen we met een fijne rugwind richting hometown Muiden. Alle pijn lijkt op slag verdwenen en natuurlijk gaan we volgende week weer fietsen. Het is het mooiste wat er is maar soms heel even niet. Om 15.00 uur zijn we weer in Muiden met ca 165 km op de teller. En moe? Mwah valt wel mee.
22 september 2013 – Haarzuilens – 84 km – 17° – weinig zw-wind – 4 rijders: Eric, Rob, Rijn & Herman
Weer een klein groepje. Er was een viertal naar Frankrijk om de Marmotte te beklimmen en anderen fietsten de Van-Dam-tot-Dam. Maar de drie van vorige week hadden nu ineens Eric die in een bloedvorm steekt. Recent had hij namelijk een week lang op alle mogelijke manieren de Ballon d’Alsace beklommen. Hij logeerde aan de voet van die berg waarop Pieter Weening als laatste Nederlander in 2005 een touretappe won. Eric leidde voor het grootste deel het pelotonnetje. We gingen langs de A1 naar de brug over het AR-kanaal, gingen er daar niet overheen, maar vervolgden onze weg aan de oostelijke oever tot de Hoge Brug bij Driemond. Vandaar ging de rit aan de noordzijde door het Gein naar Abcoude en daarna naar de A2 die wij achter het geluidscherm volgden tot net over de N201 bij Vinkeveen. Via Oukoop en Oud Aa, geen dorpen maar buurtschappen, kwamen tot vlakbij Breukelen dat we links lieten liggen om ons te spoeden naar het Kortrijk – alweer een buurtschap – ten einde in Haarzuilens te komen. Over de conversatie op het bekende terras valt weinig anders te zeggen dan dat de toon gemoedelijk was, maar dat de inhoud niet lang in onze hersenpannen zal beklijven.
Terug werd het weinig gebruikte parcours over Maarssen gekozen. Dat betekent dat we in Maarssenbroek door tal van tunnels moesten. De snelheid en het gemiddelde hebben daar ernstig onder geleden. Eenmaal langs de Vecht ging Eric weer te keer. Hij reed zo hard (soms bijna 40km/uur) dat Rijn de kop overnam om de snelheid te dimmen. Deze schrijver had daar profijt van. Ondanks dat dimmen was ieder weer om 12:30 uur thuis.
15 september 2013 – Het Kopje in Bloemendaal – 91 km – 14° – aantrekkende zuidwesten wind – 3 rijders: Rob, Rijn & Herman
Dat we met weinigen zouden zijn stond vast, omdat de snelle jongens minus Marc (waarom reed je om 9:05 uur in een auto, slechts minzaam groetend, langs het bankje?) vandaag de hoogste berg van Nederland wilden beklimmen. Volgens Twitter is het ze nog gelukt ook. Met Rob zat deze schrijver er al geruime tijd gerieflijk uit de wind en in de zon toen Rijn om 9:04 nog niet geheel rennersgewijs gekleed aan kwam fietsen. ‘Ik ben wat laat, ik meld me alvast, ik moet nog wat dingen aantrekken.’ Toen dat gebeurd was, was het unanieme besluit: Het Kopje. Rijn leidde de dans, en dat was maar goed ook, want Rob en deze schrijver zouden na het Amsterdamse Westerpark hopeloos verdwaald zijn in het Westelijk Havengebied en het recreatiegebied Spaarnwoude. Van Hansje Brinkers’ Spaarndam (je weet wel: met zijn duimpje in de dijk) reden we naar Santpoort-Noord. Omdat de uitspanning met het mooiste terras van Nederland pas om 11:00 uur opengaat, zeulde Rijn ons eerst mee naar de ingang van Duin en Kruidberg om ons een magnifieke rit door het Noordhollands Duinreservaat (hadden we geen kaartje moeten kopen, Rijn?) te bezorgen. Bij Het Kopje, op het terras waren we de eerste gasten en namen plaats op een lounge set. We kregen heerlijke kussens onder het zitvlak en in de rug, maar Rob weigerde deze om hem moverende redenen. Merkwaardig. Fijn en niet merkwaardig is dat hij ons nog trakteerde vanwege de leeftijd (65) die hij drie weken eerder heeft bereikt. Vervolgens kwam Rijn met het aantrekkelijke plan eind juni volgend jaar in drie dagen de hele Maratona in de Dolomieten te gaan rijden. Dus niet met de grote massa van de officiële tocht, maar individueel. Hij en deze schrijver kennen immers het parcours op hun duimpje (denk nu niet aan Hansje Brinkers).
We bleven lang op Het Kopje, namen de snelste weg naar huis en likten om 13:30 uur aan een ijsje op de Herengracht. Dank, Rijn.
8 september 2013 – Rondje Knardijk – 73 km – ±17-20°, matige wind uit alle richtingen, eerst zonnig, later bewolkt – 5 rijders: Enrico, Marco, Rob, Rijn & Michiel
Om 5 uur begon het te plensen van de regen en buienradar gaf aan dat het tot ver na negenen zou aanhouden zodat schrijver dezes zich nog eens lekker omdraaide. Tegen tienen, toen de regen inmiddels gestopt was, zocht hij middels deTCMuiden WhatsApp groep kontakt om te vragen of er iemand geinteresseerd was in een rit om twaalf of één uur. Na wat heen en weer ge-app kwamen we op 12:30 uit.
Bij het bankje stond de wind nog uit het noorden zodat we besloten voor een rondje Knardijk en wel binnendoor heen en langs de Oostvaardersdijk, met de wind in de rug, terug.
Rijn had veel aan conditie gewonnen want hij reed regelmatig op kop. Voorbij Almere-Buiten passeerden we, we reden ± 32, een eenzame fietser. Kort daarna kwam hij ons hard voorbijzetten. Lieten we dit op ons zitten? Marco aarzelde al om erheen te springen. We besloten, onder zijn aanvoering, tot een regelmatige inhaalrace en na een paar minuten hadden we hem te pakken. Een tijdje reden we samen op maar wat later ging hij er toch weer vandoor. We lieten hem maar gaan. Het was een beste rijder.
Op de Knardijk leek de wind naar het NoordWesten gedraaid zodat deze nog steeds tegen was en alsof de duvel er mee speelde draaide de wind door naar ZuidWest zodat we ook op de Oostvaardersdijk wind tegen hadden. Door de nadering van een bui, het was inmiddels bewolkt geworden, draaide de wind zelfs door naar ZuidOost zodat zelfs het laatste stuk naar de Hollandse Brug wind tegen was. Zo’n pech hebben we zelden gehad, maar toch hebben we lekker gefietst. Volgende week zondag gaan Aad, Marco, Marc, Enrico en Michiel een gedeelte van de Amstel Gold Race rijden. Uiteraard zijn anderen ook welkom. Neem even kontakt op. Voor de goede orde: de rit van vandaag telt niet mee voor het jaaroverzicht
1 september 2013 – Schoonhoven Memorial – 130 km – ±15-18°, matige tot krachtige NoordWestenwind, bewolkt – 10 (snel 9) rijders: Marc, Enrico, Marco, Rob, Jurriaan, Hay, Tiem, Aad, Rijn & Michiel
De jaarlijkse rit naar Schoonhoven (hoewel de laatste 2 jaar niet gereden) ter herinnering aan de moeder van Rob, de dochter van een zilversmid. Op woensdag had een select groepje van TCMuiden een rit met een gemiddelde van ong. 35 km/u gereden en sommigen waren van plan dit gemiddelde ook op zondag te halen Met snelheden van tegen de 35 reden we via de Lange Muiderweg langs Weesp, Gein, Abcoude, Baambrugge en Vinkeveen. We waren al tot Wilnis gevorderd toen Rijn rechtsaf sloeg en de anderen in verwarring achter liet. Na een oponthoud van 10 minuten en telefoongesprek van Enrico met Rijn bleek dat hij de snelheid te hoog vond en had besloten een eigen rit te maken. Voortaan wel even zeggen, Rijn, dan weten we waar we aan toe zijn!
En verder jakkerden we. Kanis, Kamerik, Woerden werden fluks gepasseerd. Bij Linschoten sloegen we rechtsaf om langs het mooie riviertje de Lange Linschoten naar Oudewater te rijden. Veel heeft schrijver dezes het mooie riviertje niet kunnen bewonderen want alle aandacht was nodig op de weg. Bij Haastrecht volgden we het mooie riviertje de Vlist tot Schoonhoven. Ook niet veel van gezien! Rond kwart over elf reden we het historische stadje Schoonhoven binnen alwaar we ons op het terras nestelden van restaurant Lekzicht met (u raadt het al) uitzicht op de Lek. Er stond 66 km op de teller vanaf het bankje gerekend. De consumpties waren voor Rob’s rekening vanwege het bereiken van de AOW leeftijd. Het hele terras werd vergast op een ‘Lang zal ze leven’. Van harte proficiat, Rob. Nauwelijks waren we vertrokken of Marco riep: ‘daar heb je Rijn’. En inderdaad na thuiskomst was hij in moeder’s Fiat 500 gesprongen om de koffiestop met ons te beleven. Helaas, hij had kunnen weten dat het snel was gegaan
Tot Lopik volgden we de Lekdijk. Daarna langs de Provinciale Weg richting Montfoort. Marco had nog niets van zijn ‘spirit’ van voor de koffie verloren en sleurde op kop. Degene in het laatste wiel had het knap moeilijk met de harde zijwind. Via Woerden, Kamerik en Kockengen kwamen we richting Breukelen te rijden. Het (te) snel optrekken van Marco na een bocht werd Rob te gortig en hij haakte af. In Breukelen bij de Vechtbrug gaf hij aan dat hij alleen zijn weg wilde vervolgen. Schrijver dezes bleef bij Rob en zo deed Enrico. Deze had echter Rob’s mededeling gemist en hij kon de voortijlende groep niet meer bereiken. Weinig in zijn hum vervolgde hij zijn weg. Ergens tussen Loenen en Vreeland verloren de twee anderen hem uit het oog. Bij het tunneltje in Vreeland ging Rob rechtsaf richting Gooi. Zodoende reden Rob, Michiel en Enrico de laatste loodzware kilometers in hun uppie naar huis. Van Marc werd vernomen dat Jurriaan en Marco bij Uitermeer richting Weesp reden, Aad bij de Kreugerlaan afsloeg en Hay, Tiem een hijzelf rond 14:20 thuis waren. Jurriaan is nog helemaal naar Hillegom doorgereden om kilometers te maken voor de Marmotte. Volgens Marc stond er ongeveer 30 km/u op de teller.
Hard gefietst!
25 augustus 2013 – Nijkerk 80 km – 16 tot 19 graden – NO3 – zwaar bewolkt en mistig – 10 rijders: Marco, Hay, Erik, Aad, Rob, Enrico, Rijn, Michiel, Tiem en Marc.
Coming Out!
Zo rond de klok van 9 uur groeit het clubje oudere mannen in te kleurige en strakke outfit bij het welbekende bankje. Uiteraard ontbreken Rijn en Enrico maar dat is normaal.
Als het vijf over negen is en Aad niet meer te houden, komen beiden in het vizier en kunnen we weg. Nijkerk dus, en vanwege de noordoostelijke wind is iedereen het daarmee eens. Niet Aad maar Erik geeft het tempo aan zodat Marco alle tijd heeft om Aad de oren van het hoofd te kletsen over zijn belevenissen in de Italiaanse bergen. Daardoor rijden we vlot maar met aangename snelheid langs de A1. Marco’s verhaal duurt tot Eembrugge want dan neemt hij de kop over en doet zijn bijnaam ‘De Beul’ eer aan. Er zijn mensen die hopen dat Marco volgend jaar naar een ver land zonder fietsen gaat waar hij zich 4 weken volpropt met lekker eten en laveloos drinkt. Marc doet nog een vertwijfelde poging tot kopwerk maar dat lijkt nergens op. Rijn ziet vanuit de underdogpositie dat die jonge honden weer als gekken tekeer gaan en schudt mismoedig het hoofd. Wanneer er ‘los’ geroepen wordt blijken Aad, Enrico en Hay Oost-Indisch doof en rijden vol door. Uiteindelijk moet Marco er aan te pas komen om het gespleten peloton bijeen te drijven. Vlak voor de koffie moeten de ‘haantjes’ van de groep zich nog even bewijzen en wordt er volop gesprint. Rijn is dan al afgehaakt en heeft besloten in eigen tempo te volgen. Nadat we uitgebreid kampement gemaakt hebben aan het water kan Rijn in een gespreid bedje neerploffen.
Vandaag geen hoogstaande politieke of filosofische overpeinzingen maar vooral verhalen over bloed, zweet en tranen; ofwel fietsen. En duidelijk is dat op een enkeling na iedereen een broertje dood heeft aan lopen. Maar juist dat lopen, ofwel ‘afstappen’, is een gevoelig punt waar een fietser liever niet over praat. Michiel gaat eind september in Frankrijk de route van de gevreesde ‘Marmotte’ rijden. Waarom is onduidelijk maar waarschijnlijk heeft hij in een vlaag van optimisme ‘ja’ gezegd en nu de datum met rasse schreden nadert maakt hij zich toch de nodige zorgen. Zeker na het rondje Markermeer van afgelopen vrijdag (met Han (nu ziek) en Aad) toen ergens bij Lelystad het luikje voor zijn ogen viel en hij vervolgens bij iedere ‘beklimming’ van een stoep moest lossen. Ik denk dat hij moet werken aan de aerodynamica en zijn gekweekte kin glad moet scheren.
Rob ontpopt zich de laatste weken als een echte vent. Ook zonder aandrang van een grote boodschap trapt hij lustig met de mannen mee en daarmee bewijst Rob dat je als bijna 65-jarige niet voor de jonkies hoeft onder te doen. Op zijn eigen verzoek geeft hij volgende week, als we het traditionele rondje Schoonhoven doen, een rondje om zijn verjaardag te vieren. Alle, en met nadruk op A L L E, leden van de TC Muiden, maar ook iedereen die dat dat graag wil worden, zijn volgende week van harte welkom om Rob’s verjaardag in Schoonhoven mee te vieren. We rekenen op een hoge opkomst. Overigens twijfelen we sinds deze tocht wel aan de mannelijkheid van Rob. Het roze shirt van Marc wekte heel veel emoties en gevoelens bij hem op waardoor hij Marc fysiek te lijf ging, hem knuffelde en bovendien zoende. Eerdere opmerkingen van Rob dat hij Marc wel in de sloot zou gooien, komen opeens in een heel ander daglicht te staan. Uiteraard zijn wij het niet eens met de anti-homo houding van Poetin en hoeft Rob zich geen zorgen te maken over zijn fietscarrière maar vragen wij ons af hoeveel procent van de wielrenners homosexueel geaard is. In de voetballerij schijnen ze er wel te zijn maar wil niemand erover praten en zeker niet onder de douche. Maar hoe is dat in het fietspeloton? Wie heeft er ooit bedacht dat de wereldkampioen fietsen in een regenboogtrui door het leven gaat? Wordt die trui al sinds mensenheugenis gesponsord door het COC? Was Joop Zoetemelk dan homosexueel? En mocht Gerrie Kneteman in 1978 wereldkampioen worden omdat zijn Italiaanse rivaal Moser niet als mietje te boek wilde staan? Na vandaag, na Rob’s coming out, kijken we met andere ogen naar het fietspeloton.
Nadat de rust weerkeert biecht Rijn op dat ook hij een dezer dagen 65 wordt en dus graag de koffie en appeltaart voor zijn rekening wil nemen. Dat vinden wij geen probleem en zingen dus uit volle borst voor de aankomende jarige job. Nadat Rijn aan zijn verplichtingen heeft voldaan hijsen wij ons weer op onze karretjes maar niet eerder nadat Aad onze kettingen heeft gekeurd. Een uitgerekte ketting schakelt niet lekker en vernielt bovendien langzaam maar zeker de tandwielen. Volgens Hay, maar hij heeft aandelen in een fietskettingfabriek, moet je na iedere 1500 km je ketting vernieuwen. Hoef je hem bovendien nooit meer schoon te maken.
Op weg naar huis zijn het Erik en Hay die het voortouw nemen en met een aangename 34-er peddelen we heerlijk door de platte polder. Niet over de lange rechte dijk maar over voor mij onbekende wegen die uiteindelijk allemaal op elkaar lijken. Het maakt dus eigenlijk niet uit waar je rijdt in de polder. Wind lichtjes in de rug en aangenaam keuvelen over ditjes en datjes. Via Almeerderhout, een soort Aerdenhout voor losers, komen we ruim voor Almere weer op de dijk richting de Hollandse brug. Voor beul Marco het sein gas te geven. Rijn laat al snel weten dat hij in eigen tempo naar huis zal rijden. Rob wil geen argwaan wekken en rijdt stoer mee. Bij Almere blijkt dat niet iedereen de versnelling van Marco heeft overleefd. Naast Rijn hebben ook Enrico, Tiemen en Michiel de boot gemist. Aangezien het tempo angstaanjagend hoog lag (Max snelheid 45,86 p/u) zijn zij kansloos in de achtervolging. Het is niet te hopen dat Michiel opnieuw de man met de hamer is tegengekomen maar dat is op het moment van schrijven nog niet bij de redactie bekend. Na een sprint op de Hollandse brug neemt Rob afscheid van ons en bij de Hakkelaarsbrug vallen Aad, Erik en Marco af zodat Hay en Marc samen naar Muiden rijden. Volgende week 9 uur bij het bankje voor de rit naar Schoonhoven (ijs en weder dienende).
GREZZO!
18 augustus 2013 – Monnickendam – 55 km – ±17-23°, matige tot krachtige ZuidWestenwind, bewolkt en regen (tot de stop), zonnig (na de stop) – 5 rijders: Eric-Jan, Marc, Enrico, Marco & Michiel
In de nacht kletterde het soms van de regen maar om acht uur was het droog en gaf buienradar ook geen noemenswaardige regen meer te zien, zodat schrijver dezes even voor negenen welgemoed de deur uitstapte. Groot was zijn verbazing en teleurstelling dat toen de wolken stevige miezer hem in het gezicht sloegen. Bij het bankje leek niemand te staan maar Eric-Jan stond te schuilen bij de viskraam en Marco bij Jan Kroket. Even later kwamen Marc en Enrico aangefietst. Via WhatsApp was er nog een misverstand met Rob die meende dat een reactie van Marc op Enrico bericht een positieve reactie was op Rob’s voorstel om hem ergens in het Gooi op te pikken. We besloten echter, gezien de regen, naar Monnickendam te rijden. Enerzijds om eerst met de regen in de rug te rijden (en op de terugweg droog tegen de wind in te rijden) anderzijds om onszelf op een niet al te lange rit te tracteren als het zou blijven regenen. Zo gezegd, zo gedaan. Marco had op vakantie in Italie de Stelvio en de Gavia gereden en dat was te merken. Als vanouds sleurde hij weer op kop. ‘Gelukkig’kreeg hij voor Uitdam een lekke band. De eerste ingelegde binnenband sneuvelde nog vanwege een gebroken ventielafsluiter (Marco kent zijn krachten niet) maar de tweede ging goed. Ook was het gestopt met regenen zodat we welgemoed het laatste stuk naar de Zwaan aflegden. In Monnickendam waren de straten droog en was het ook zo aangenaam van temperatuur dat we buiten bleven zitten. Er werden geen schokkende zaken besproken alleen was er lichte verbazing over de watjes die thuisblijven bij de minste of geringste regen.
Marco bleek tijdens zijn vakantie een jaar ouder te zijn geworden al valt daar ‘helaas’ nog niets van te merken. Acht-en-veertig is hij nu. Van harte proficiat, Marco en bedankt voor de consumpties! Inderdaad brak tijdens de stop de verwachte zon door en waren we, ondanks de krachtige tegenwind, voor twaalven weer in Muiden. Lekker gefietst.
11 augustus 2013 – Soest – 91 km – 18 tot 22 graden -zuidelijke wind kracht 3/4 – 11 rijders: Enrico, Erik, ErikJan, Tiemen, Hay, Rijn, Herman, Han, Aad, Rob, Marc.
Vandaag zou alles anders worden!
De woorden ‘vies vet varken’ die Herman vorige week riep naar een bestuurder van een SUV en met name de felheid waarmee hij ze uitsprak hadden diepe indruk gemaakt en waren een week na dato nog steeds het gesprek van het bankje. Onze keurige wetenschappelijke Herman bleek een donkere kant te hebben. Het beest in Herman was ontsnapt en dat beeld liet ons niet meer los. Op deze mooie fietsdag was er een ruime opkomst en konden we een nieuwe fietser verwelkomen. Tiem had eindelijk zijn schroom overwonnen en na een half jaar hard trainen en een Franse stage, vond hij zich eindelijk goed genoeg voor de zondagsrijders. WELKOM! Hoewel de wind uit zuidelijke richting kwam was er weinig animo voor die route. Bovendien wist Herman met grote stelligheid te melden dat na uitgebreid en wetenschappelijk onderzoek van onder meer buienradar, wij vrijwel zeker getroffen zouden worden door een regenbui. Met de angst voor een nieuwe uitbarsting van Herman besloten we daarom oostwaarts te gaan, richting Soest. Meesterknecht Aad sprong direct op zijn fiets en leidde ons via de Noordpolderweg (ja weer eens wat anders) naar de Hollandse Brug. We gingen naar Soest maar wel via de polder. Onder aanvoering van Aad en Erik werd er een fijn tempo voorgeschoteld en in no time waren we Almere voorbij. Toen we een clubje geelhemden van De Adelaar voorbijgestoven was het de beurt aan Marc om het peloton naar de Stichtse Brug te sleuren. Boven op de brug bleek de wind venijniger dan gedacht en met wind tegen reden we richting de Wakkerendijk van Eemnes. Eerder dan verwacht sloegen we linksaf de uitgestrekte polder in. Ook dit bleek het initiatief van Herman die daarmee zijn onnavolgbare karakter bevestigde. Hier en daar werd er nog wel met de wenkbrauwen gefronst maar niemand durfde in te gaan tegen de wil van onze ’eminence grise’, ook wel bekend als ‘The Beast’. Na een paar kilometer hobbelen kwamen we een hek tegen zodat we van ellende maar rechtsaf een karrenspoor opreden. Terwijl de stenen onder de smalle banden wegspatten bleek ook dit een doodlopend verhaal. Rechtsomkeer dus, en toen we terug waren bij het hek had Rijn niet in de gaten dat de knal niet veroorzaakt werd door een jager maar door zijn ontploffende achterband. Terwijl de band verwisseld werd gingen Enrico en Marc op zoek naar een uitweg van deze eindeloze vlakte. Hoewel je hekken gewoon open kunt doen koos Enrico ervoor om met zijn fiets langs de sloot te balanceren. Het pad eindigde uiteindelijk op het erf van een boerderij en voordat het duo met de ogen konden knipperen stonden zij oog in oog met een hysterische boerin met cup H verpakt in een ochtendjas en gewapend met een dubbelloops jachtgeweer en een grommende hond. Ondanks nederige excuses bleek het onmogelijk een gewoon gesprek te voeren en na een aantal mislukte pogingen besloot het duo licht grinnikend de aftocht te blazen. De volgende keer sturen we Herman, die weet wel raad met lastige types! Bij het hek was Aad inmiddels bezig met een tweede poging om Rijns band op te lappen maar de schade bleek te groot. Met een zacht gepompte band besloot Rijn de kortste weg naar huis te nemen en Herman hield zijn hand vast. Terwijl The Beauty and The Beast huiswaarts reden vond het peloton de juiste weg in de polder. Bij het pontje over de Eem dat nooit op zondag vaart gingen we rechtsaf en na de passage van het gemaal doemden al snel Eembrugge en Baarn op.
Langs de Eem naar Amersfoort is een prachtige route maar daar hadden we vandaag minder oog voor want de groep leek op drift geraakt en in een ongenaakbaar tempo koersten we richting de koffie. Kopmannen bleken een kort leven beschoren en werden al snel door snellere kopmannen voorbijgereden. Ook Rob was voorin zeer actief en beukte vrolijk mee. Het leek wel of iedereen smachtte naar een kop koffie met appeltaart. Toen we uiteindelijk in Soest neerstreken was Rob al snel in geen velden of wegen te bekennen. Hij had het toilet geconfisqueerd voor een hele grote boodschap. Na drie keer doortrekken lukte het afstand te doen van zijn verleden maar het toilet bleef nog geruime tijd een ‘no go’ area.Al vanaf het vertrek bij het bankje voelde hij aandrang en de koffiestop kwam wel erg laat. Maar het bleek een goed alternatief voor doping.
Aan de koffietafel was Bull Herman (de fiets van Hay) het gespreksonderwerp. Een mysterieuze rammel hield het peloton en Hay bezig. Volgens Aad lag het aan de bidons en als meesterknecht was hij gaarne bereid alle bidons in zijn rugzak te stoppen. Anderen opperden het frame vol te spuiten met purschuim dan wel het frame open te zagen voor nadere inspectie. Het rammeltje klinkt alsof de framebouwer zijn gouden stifttand verloren is. Maar volgens Erik is het de ketting die te lang is. Hay gaat er wat schakels uitrammen en hoopt op verbetering. Binnenkort hopelijk de uitkomst. Wie echter een redelijk bod uitbrengt is de nieuwe eigenaar van zijn Bulls karretje. Als oudere jongere moet je jezelf regelmatig verwennen met een nieuw speeltje en dat doet Hay dan ook graag.
Na de koffie ging het richting Soest met Erik in de rol van kaartlezer Herman. Met dat verschil dat hij de goede route wel in één keer wist te vinden. In Soest vonden we snel de goede afslag waardoor we onderlangs, via de polder, naar Baarn reden waar we uiteindelijk op de bekende route langs Groeneveld kwamen. Met de wind licht tegen werden het langs de A1 nog lastige kilometers huiswaarts. Met enige regelmaat probeerde kopmannen het tempo te maken maar de jonge, losgeslagen honden hadden daar geen boodschap aan. Voortdurend werd er gedemarreerd zodat de snelheid hoog bleef. Hier en daar viel er de beloofde regenspetter maar daar bleef het bij. Nadat Rob bij Crailo, en Aad en Erik bij de torenflat, afscheid namen bleef er een uitgedund peloton van 6 man over dat koers zette naar Muiden. Hay en Marc hadden bijna een overstekende eend te pakken en bij het Naardermeer wierp ook Tiem alle schroom van zich af en nam brutaal de kop. De Hakkelaarsbrug bleek de laatste scherprechter voor de bergpunten waarna de groep pas bij het bordje Muiden tot rust kwam. Het was een rare dag en hier en daar deden de benen pijn maar wat hebben we lekker gefietst. Volgende week weer!
Grezzo!
4 augustus 2013 – Amstelhoeve – 83 km, 22°-26°, matige zuidzuidwesten wind – 9 rijders: Rob, Han, Rijn, Aad, Marc, Enrico, Eric-Jan, Jurriaan & Herman
Mooie opkomst op deze prettigste fietszondag tot-nu-toe van het jaar. Enrico was terug van vakantie in Zuid-Afrika en Marc in Albanië. De laatste had prachtige verhalen over zijn verblijf in die bananenrepubliek. M.n. maakte indruk zijn verslag van de confrontatie met de dunne schatrijke bovenlaag met zijn Mercedessen SLR en BMWs van de 5-serie. Patseriger blijkt niet voorstelbaar. Jurriaan kwam met zijn nieuwste snufje, een digitale camera op het stuur. Dat was de reden dat hij het overgrote deel van de rit achterin reed. Hopelijk kan hij enkele minuten ervan onder een nieuwe knop op deze website zetten.
Onze rit ging over het bekende parcours: de vreselijke zuidelijke parallelweg van de A1, het Papelaantje, spoorbrug over AR-kanaal, de hel van Driemond, door het Gein naar Abcoude, vandaar naar de Winkel, bij de Ronde Hoep linksaf tot de witte klapbrug vlakbij Nes a/d Amstel, Amstelhoek, langs de Kromme Mijdrecht naar de pleisterplaats. We zaten prettig onder de bomen, maar werden belaagd door gevederde vrienden als eenden en mussen; nooit eerder zulke brutale mussen meegemaakt. Alleen toen Rijn zijn gebakschoteltje met kruimels bovenop zijn ongestoffeerde hoofd zette, durfden de kleine brutaaltjes opeens niet meer.
De terugweg was deels de gebruikelijke. We gingen bij Nieuwer ter AA niet naar het AR-kanaal, maar reden net als vorige week rechtdoor. Bij het kruispunt met de Baambrugse Zuwe gingen we onder de A2 door en reden via Baambrugge, Abcoude, Gein, Driemond naar de A1 en benaderden zo om 12.45 uur het beeldschone Muiden. Omdat de Zeesluisbrug open stond, moesten we zeker tien minuten wachten en verzamelde er zich een enorme meute fietsers aan weerszijde van de brug. Toen de afsluitbomen weer open gingen, was het een beschaafd gedrang van jewelste. Het duurde minuten alvorens de brug al deze voetgangers en fietsers verwerkt had. In de Naarderstraat stond naast Ome Ko een reusachtige, zwarte SUV van een of ander Japans merk, alwaar achter het stuur een overvette zestiger met vrouw zat. Hij had zich natuurlijk niet gestoord aan de mededelingen dat de brug op zondagen voor automobielen gesloten is. Dus moest hij de Herengracht op. Hij begon door te drukken en reed bewust tegen deze schrijver aan, die van de schrik zich liet ontvallen dat hij deze chauffeur een vies vet varken vond. Hij herhaalde deze kwalificatie toen alle rijders zich opmaakten om een heerlijk Rijnijsje weg te smikkelen. De groep was danig geschrokken van de hevige emotie van deze schrijver en bezwoer hem dit vooral in de analen op te nemen. Vandaar dus!
28 juli 2013 – Haarzuilens – 73 km, 22°, krachtige zuidzuidwesten wind – 6 rijders: Rob, Han, Rijn, Hay, Aad & Herman
Aad was van vakantie terug en Hay reed voor het eerst na een lange, lange tijd weer met ons mee. Hij was bijna geneigd zich opnieuw voor te stellen. Bijzonder aan beiden is dat we al rijdend en tijdens de koffie niet naar gespreksonderwerpen hoefden te zoeken. Zij zorgden ervoor dat we het over fietsen en het fietsen hadden, m.n. over het fietsen over de hoogste passen van Alpen en Dolomieten en naar de top van de Ventoux. Indruk maakte Aads verhaal over zijn mislukte poging om in de buurt van het Oostenrijkse Kirchberg op zijn racefiets een tweetal mountainbikers in te halen. Gevolg: tot tweemaal toe lag hij in de berm van het weggetje te spartelen. En die mountainbikers maar vrolijk achterom kijken. Ze zullen wel gedacht hebben: wat beweegt zo’n oude baas om in de bergen op een fiets te gaan zitten? Kan-ie niet thuis blijven bij moeder-de-vrouw en op het balkon achter de fraaie bak met bloeiende hanggeraniums gaan zitten?
Oh ja, deze schrijver (vervanger van schrijver dezes) is helemaal vergeten het traject te schetsen. Er stond een stevige wind, minstens kracht 5. De richting ervan dwong ons naar het zuiden en een tikkeltje naar het westen. Gekozen werd voor de Vechtoever tot Breukelen. Vandaar ging het over het AR-kanaal naar het Kortrijk en zo naar de vooral ’s winters gefrequenteerde uitspanning in Haarzuilens. Op het terras zorgde de wind ervoor dat uitgebloeide en verdroogde lindenbloesem in onze koffie en op onze al dan niet kalende hoofden terecht kwam. Op de terugweg reden we eerst naar Portengense Brug, gingen die niet over maar namen het fietspad rechtsaf langs het water met de naam Grote Heicop. Net voor de A2 bij Breukelen staken we dit over om noordwaarts te gaan tot de brug over de N201 bij de afslag Vinkeveen van de A2. Vandaar reden we langs deze snelweg tot Abcoude en daarna door het Gein naar Driemond en het AR-kanaal om via de brug van de A1 het stedeke, ooit Amuda genoemd, de ijssalon van onze fantastische sponsor te bereiken. Om half een likten wij alle zes aan een heerlijk ijsje.
21 juli 2013 – Nijkerk – 75 km, 20-28°, zwakke tot matige Oostenwind, zonnig en warm – 5 rijders: Rob, Herman, Han, Rijn & Michiel
Bij het bankje stond Manolo aan Rob en Herman te vertellen over zijn succesvolle deelname aan de cross-triathlon van Almere verleden week. Ook Bram had zich laten gelden en is nu niet alleen wereldberoemd in Muiden maar ook nog Wereldkampioen cross-triathlon 60+.
Al spoedig kwamen Han en Rijn aanrijden en vertrokken we voor de onafwendbare rit naar de jachthaven van Nijkerkerveen. Herman had na Eembrugge een altenatieve route bedacht. Via Eemdijk en een tocht door een weiland kwamen we via Bunschoten/Spakenburg langs de dijk naar Nijkerkerveen terecht. Na een laatste sprintje nestelden we ons onder een parasol op het terras. Al snel stonden koffie en appeltaart op tafel. Rijn verhaalde van zijn zoon die afgelopen nacht op de Herengracht naast Ome Ko na vandalisme tegen zijn spullen door de politie werd opgewacht omdat hij bij de achtervolging van de vrienden van de dader wat te fysiek was geworden. Ook Rob had gisteren een akkefietje toen hij, tijdens een zeiltocht, van een terras terugkeerde en twee gekleurde landgenoten in zijn boot aantrof. Rob beperkte zich echter tot verbaal geweld . Han had verreweg het beste nieuws. Afgelopen week werd er ’s avonds bij hem aangebeld en wie stond er in wieleroutfit met zijn racefiets voor de deur: Marcel!! We hopen allemaal van harte dat hij snel zijn plek in het peloton weer kan innemen.
We besloten, vanwege de warmte, op het Nieuwe Land helemaal langs het water terug te rijden. Herman konstateerde, al over de brug, dat hij zijn bidon op het terras had laten staan. Gelukkig bracht de extra bidon van Michiel uitkomst. In een aangenaam tempo van ongeveer 35 km/h peddelden we voor de wind terug naar de Hollandse Brug. Net toen we de brug opdraaiden kwamen ons 3 jongelingen op racefietsen achterop zodat Han en Michiel, geheel tegen de bedoeling, nog even flink gas gaven om deze jongelingen fietsles te geven. Onderaan de brug reden Rob en Herman richting Gooi en Han, Rijn en Michiel naar de Hakkelaar waar de laatste afstapte. Het was inmiddels behoorlijk warm geworden. Schrijver Dezes is de komende drie weken op vakantie zodat het verslag de komende weken door Deze Schrijver zal worden verzorgd. So long!
14 juli 2013 – Edam – 77 km, 20°, zwakke Noordenwind, eerst bewolkt, na de stop zonnig – 4 rijders: Marco, Rijn, Eric & Michiel
Twee man bij het bankje toen schrijver dezes daar aankwam al snel gevolgd door Rijn. Een magere opkomst maar verklaarbaar want Rob was met dochter naar Parijs, Marc was al op vakantie, Aad is nog steeds op vakantie, Enrico is nu ook op vakantie, Han had zwaar getafeld? en Herman moest vanwege het overlijden van de schoonvader van zijn dochter op de kleinkinderen passen. Ook was het droeve nieuws bekend geworden dat de dag ervoor de bekende Muier Pim van Wees op 64-jarige leeftijd is overleden.
Toch besloten we maar te vertrekken en wel richting Edam. Dat hadden we al eens eerder geprobeerd dit jaar maar toen was alleen Rijn daar aangekomen. Met meest Marco op kop kwamen we via de geijkte route bij Hotel/Restaurant De Fortuna aan. Het was nog bewolkt maar toch goed toeven op het terras. Eric bleek kortgeleden de leeftijd van 53 jaar te hebben bereikt en vond dat aanleiding om de consumpties voor zijn rekening te nemen mits wij beloofden niet voor hem te zingen. Van harte proficiat Eric en nog vele jaren!
Ook terug werd via de geijkte route gereden, dwz langs de Provinciale Weg via Monnickendam tot Broek-in-Waterland. Daarna via Het Schouw en golfbaan terug naar de Schellingwouderbrug. Net na de stoplichten kreeg Rijn een lekke band. Ruim voor énen waren we terug in Muiden waar Rijn ons uitnodigde voor een ijsje. Volgende week zijn Marco (naar Italie?) en Eric (naar Schotland) ook op vakantie. Hopelijk rijden Rijn en schrijver dezes dan niet met zijn tweetjes
7 juli 2013 – Natuurpark Lelystad – 88 km, 18-26°, zwakke Noordenwind later matig, zonnig – 8 rijders: Han, Rijn, Enrico, Rob, Marco, Herman, Bert & Michiel
Op WhatsApp gaf Marc aan dat hij, net als eind mei, weer solo ging rijden. Echter nu met de auto en richting Ancona. Bij het bankje zat o.a. Rijn. Dit was opvallend. Hij was vroeg, had een shirt van de Maratonna di Dolimiti aan en geen helm op. Een geheimzinnig lachje speelde rond zijn mond. Even later werd het duidelijk toen Enrico arriveerde. Ook hij had zo’n shirt aan en geen hem op. Deze ‘practical joke’ werd door ieder gewaardeerd. Wel moesten ze bij Rijn thuis hun helmen ophalen. Ondertussen was de wat later gearriveerde Han weer naar huis om zijn handschoenen op te halen. Inmiddels was ook Bert gearriveerd. Tevens moet nog vermeld worden dat Marco helemaal uit Bloemendaal was komen rijden (op de fiets). Richting Natuurpark kon een ieders goedkeuring wegdragen. Met een aangenaam tegenwindje kwamen we zonder bijzonderheden aan en nestelden we ons onder twee parasols op het terras. Weinig schokkende zaken passeerden de revu maar we hebben gezellig gezeten. We besloten via de Vogelweg terug te rijden. Eerst een stukkie oostwaarts met de sterker geworden wind opzij. Daarna de hele Vogelweg pal ‘voor het lapje’. Langs het Gooimeer hadden we de wind weer schuin van voren. Han sprintte op de Hollandse Brug nog voor wat hij waard was. Onderaan d brug reden Herman en Rob richting Gooi. Bij de Hakkelaar hielden Bert en Michiel het voor gezien. In Muiden stapten Enrico, Han en Rijn af. Marco moest nog even door. Via WhatsApp meldde hij later dat hij om half drie met 175 km op de teller weer in Bloemendaal aan Zee terug was. De warmste rit van het jaar!
30 juni 2013 – Amstelkade – 71 km, 15-21°, zwakke tot matige WestZuidWestenwind, eerst bewolkt, na de koffie zonnig – 8 rijders: Enrico, Rob, Herman, Rijn, Marc, Han, Marco & Michiel
Bij het bankje trof schrijver dezes behalve de ‘usual suspects’ de in Muiden wereldberoemde tri-athleet Bram aan, waarvan me de achternaam helaas even ontschoten is. Hij ging echter een eigen parcours rijden. Schrijver dezes stelde de Amstelkade voor en hij kreeg zijn zin. Via de Lange Muiderweg ging het naar Weesp. Daarna via De Hoge Brug het Gein in naar Abcoude. Vandaar naar de Voetangel en Waver. Bij Uithoorn kwamen we langs De Kromme Mijdrecht te rijden. Han had een afloper maar deze hield het tot de stop vol. Ook hadden we vanaf de Waver een aanhaker die ons, toen we stopten, netjes bedankte voor het kopwerk. Bij de Amstelkade lieten we ons de koffie en appelgebak goed smaken. Allereerst vertelde Herman over zijn verblijf bij zijn zoon in de States. Bij een bergklim tot 3000 meter heeft hij daar de longen uit zijn lijf geademd. Hij had nog nooit zoiets meegemaakt. Tevens heeft hij daar (Colorado) alleen maar mensen ontmoet die er echt van overtuigd zijn dat God zo’n zesduizend jaar geleden de wereld in 6 dagen heeft geschapen. Dat deed me denken aan één van de aforismes die vrijdag jl, ter gelegenheid van de 1000ste column van Arnon Grunberg, in de Volkskrant stond, nml. : “een gelovige is een burger die meent dat zijn opinie uit louter feiten bestaat”. Han verving, volgens hem nog nooit zo geriefelijk, ondertussen zijn band. Op verzoek van Michiel vertelde Rijn nog een mop waarom, alhoewel bijna iedereen hem kende, smakelijk werd gelachen. Rob stelde voor in augustus weer eens naar Schoonhoven te rijden. De rit staat voor zondag 25 augustus gepland. Herman tracteerde omdat hij, volgens eigen zeggen, de dag ervoor 48 jaar was getrouwd. Bedankt, Herman en van harte proficiat!
Na de stop nog een klein stukkie tegen de wind in richting Woerdense Verlaat. Daarna sloegen we linksaf en hadden we voor de rest van de rit de wind achter of opzij. ‘Eendrachtig’ samenwerkend kwamen we weer in Muiden aan. Fijne rit en het eerste halfjaar van 2013 zit erop. Diegenen die daar zin in hadden lieten zich het door Rijn aangeboden prima ijs goed smaken.
14-16 juni 2013 – Sauerlandweekend – vrijdag ±50 km, ±17°,bewolkt – zaterdag 66-96 km, 12-17°, bewolkt en zonnig, soms een spatje – zondag ± 60 km, 12-20°, bewolkt, later zonnig – 17 rijders: Marie-José, Caroline, Michelle, Julia, Eric, Rob, Rijn, Enrico, Han, Urban, Jan (Wevers), Clemens, Klaas-Wim, Marco (Spruit), Wim, Jaques & Michiel
Vrijdag: na elkaar eerst weer hartelijk begroet te hebben vertrokken we voor een korte vrijdagrit. Enrico en Eric hadden de rit voorbereid om de chaos die verleden jaar soms ontstond te vermijden. Tot driekwart van de rit pakte dat goed uit, maar op de klim naar Heinrichsdorf ging het even mis. Toch kwamen we na wat heen-en-weer gebel weer bij elkaar. Wat vooral opviel (op de klim) was het sterke rijden van Michelle (dochter van Han) en Julia (vriendin van Michelle). De ouderen werden rauw met hun neus op de feiten gedrukt J Verder een lekke band (Wim) en wat valpartijtjes en ander klein leed (Han, Jan, Clemens en Michiel). Het was bewolkt maar droog. Prima fietsweer. Het avondeten bestond uit soep, rijst met babi-pangang en/of paella en toetje. Het was lekker. Enrico en Eric zetten de tocht voor de volgende dag uit. Een lange tocht voor de diehards en een kortere voor de anderen.
Zaterdag: na het gezellige ontbijt om half negen vertrokken we om 10 uur met z’n allen richting Winterberg. Via een ski-gebied met een steile afdaling en dito klim kwamen we op de weg naar Schmallenberg terecht. Daar werd vlak bij het centrum aangelegd bij een Konditorei. We lieten ons e.e.a. goed smaken. Na de lunch zouden we ons in drie groepen splitsen. De eerste groep Caroline/Urban zou via de korste weg naar Bödefeld terugkeren. De tweede groep Michelle/Rob/Jan/Rijn/Clemens/Wim/Michiel zou via Wormbach zou terugrijden en de derde groep Marie-José/Julia/Eric/Enrico/Han/Klaas-Wim/Marco/Jaques zou een langere lus maken. Echter bij de eerste de beste rotonde hadden Clemens en Wim het kontakt met hun groep al verloren zodat er ook nog een vierde groep Clemens/Wim ontstond. Na een mooie rit via Wormbach kwam de tweede groep, na een rit van 66 km, rond kwart over vier weer in Bödefeld aan. De eerste groep was toen net gearriveerd. Daarna bleef het lang stil. Rond kwart over vijf kwam groep vier binnen die zonder kaart lang had gedwaald en 92 km had afgelegd. Volgens Clemens toch prachtig gefietst. Tegen zessen kwam groep drie binnen. Sommigen waren deerlijk uitgewoond. Soms was onverhard 19% geklommen! Er stond 96 km voor hen op de teller. Fijn gereden en dankzij de uitgezette route van Enrico en Eric weer weinig gedwaald (behalve Clemens en Wim). ’S avonds bestond het diner uit een pasta gevolgd door een barbecue. Vanwege het frisse weer werd er door de hoteleigenaar buiten gebraden en konden we vanuit het restaurant buitenom naar beneden lopen om onze ‘lapjes’op te halen. E&E fabriceerden na het diner ook de route voor zondag.
Zondag: Marie-José, Jacques, Urban en Marco kozen ervoor om niet meer te rijden en na het ontbijt af te reizen. Caroline en Michelle besloten te gaan wandelen zodat we met 11 man, of eigenlijk 1 vrouw en 10 mannen, om 10 uur vertrokken. De door E&E gemaakte route was voortreffelijk. Mooie en soms pittige beklimmingen werden afgewisseld door lange afdalingen over wegen die zeer rustig waren. Het doel was het stuwmeer bij Meschede te ronden. Vlak daarvoor reden we in een afdaling bijna ongemerkt boven de zeventig, terwijl schrijver dezes daar eigenlijk veel te bang voor is. De meesten wilden aan het meer koffiedrinken maar bij een hotel anex sportcomplex kon dat niet zodat we verder reden en in Meschede terechtkwamen. Daar was het een dooie boel maar gelukkig zag Enrico, voordat we in arre moede maar besloten naar Bödefeld terug te rijden, een weg terug naar het meer. Praktisch boven op de stuwdam was een uitspanning waar we ons de koffie, wafels en pizza’s goed lieten smaken. Daarna terug deels via een mooi fietspad langs het meer. Over tweeen waren we in Bödefeld terug. Schrijver dezes vond het één van de mooiste ritten die hij ooit gereden heeft.
We kunnen terugkijken op een zeer geslaagd weekend waarin alles meewerkte. Volgend jaar weer hier? Het schijnt dat Rijn het hotel weer helemaal heeft gereserveerd J
16 juni 2013 – Bloemendaal + Kopje – 88/115/120 km – ±17-19° – Zuidwestenwind kracht 4 – licht bewolkt – 3 rijders: Aad, Marco en Marc
In de wetenschap dat de hoofdmacht van de TC in Sauerland actief is likken de achterblijvers hun wonden bij het vertrouwde bankje. Slechts drie renners zetten hun schaamte opzij voor een alternatieve fietstocht in het vertrouwde platte land. Om toch aan de berglucht te kunnen ruiken kiezen we voor Bloemendaal met het beroemde ‘Kopje’. Marco, die tijdelijk onder de rook van Bloemendaal residentie houdt, is de lulligste niet en heeft beloofd ons op te halen. Kwart over zeven zit hij op zijn fiets en snelt met de wind in de rug naar het Vestingplein. Daar ontmoet hij ‘good old Aad’ en even later ook Marc in zomertenue. Deze heeft nog zware benen na de midweekse trainingsrit met Marco. Er is hoop dat er alsnog een verdwaalde TC-er komt opdagen maar die hoop blijkt ijdel. Gedrieën, dat wil zeggen met Marco op kop, rijden we in een optimistisch tempo naar het wilde Westen. Marco is per slot van rekening lekker warm gefietst en daar profiteren Marc en Aad gretig van. Al snel doemt Amsterdam op en binnen de kortste keren voelen we ons als toeristen langs het IJ. Maar we gaan wel iets harder dan de rode McBikes. Amsterdam is een mooie stad maar heeft veel te veel stoplichten die bovendien continue op rood staan. Daar houden wij niet van! Pas voorbij de A10 West kunnen we weer snelheid maken. Marc die de hele tijd naar het rode label van Marco’s fietsbroek heeft gekeken voelt zich schuldig en neemt de kop over van Marco. In een mooie cadans trotseren we de stevige wind die later vandaag zal afnemen maar daar hebben we nu niets aan. Ruim voordat we Halfweg zijn komt Marco al weer langszij en kijk ik naar het vertrouwde rode label. Het is vandaag de weg van de (h)eenvoud en dus rijden we in een lange rechte streep richting ons doel.
Na Haarlem komt Bloemendaal maar voordat we aan de koffie gaan slaan we rechtsaf……..het Kopje nadert! Een gevoel van onrust neemt bezit van mijn hoofd. Veel over het Kopje gehoord maar nog nooit aan den lijven ondervonden. Is het steil? Is het lang? Zodra er steeds meer fietsers in beeld komen neemt de spanning toe. Zijn we er al? Honderd meter voor ons rijdt een man in rood shirt en ik zie hem schakelen. Is dit het? Marco beaamt dat de klim naderbij is. Hoewel het ‘not done’ is (sorry Marco) en geheel tegen de fietsetiquette om de kopman die kilometers op kop gereden heeft nu in het zicht van de klim voorbij te steken, doe ik het toch. Ik kan het niet laten…..ik moet……mijn spieren zijn strak gespannen als een katapult. Onrust vult mijn hoofd. Ik moet, ik moet ……. ik ga! (sorry Rob inderdaad een beetje zelfingenomen MR). Vooraf heb ik getwijfeld of ik naar mijn kleinste blad moet schakelen maar in de zenuwen ben ik het vergeten. Gelukkig maar want het is niet nodig. De man met het rode shirt komt met rasse schreden dichterbij. Hij rijdt een klein verzet maar ik stoemp hem voorbij. Hopelijk duurt het niet lang want anders ben ik alsnog de sigaar. Opeens doemt er in mijn rechter ooghoek een fietser op. Ik reken op de zuinig rijdende Aad of ijzersterke Marco maar het is de rode man. Hij weet van geen wijken en geeft zich nog lang niet over. En dan…ben ik bovenop een bobbel. Is dit alles? Nee dus. Terwijl het rode shirt voorbij peddelt komen Aad en Marco langszij en vertellen dat er nog een stuk komt. Gedrieën bereiken we de echte ‘kop’ van het Kopje en dalen daarna via een vierbaanssnelweg af.
Even later zitten we op een uitmuntend terras waar we met open armen en zeer gastvrij worden ontvangen. Een aanrader! Zelfgebakken appeltaart en koffie uit campingmokken in een zonovergoten duinpan. En heeeeel betaalbaar. Marco is thuis en ontvangt ons met zijn vrouw in hun nederige weekendstulpje. We denken aan onze makkers in Sauerland maar prijzen onze eigen duinen. Het kost Aad en mij moeite om weer in beweging te komen en overwegen zelfs het thuisfront te bellen voor taxidiensten maar die gedachte waait gelukkig weer over. We gaan! Aad pakt zijn aanhangfiets en bevestigt die nu aan mijn stalen ros. Ik mag hem naar huis brengen en voel mij zowaar vereerd. We hebben wind mee dus dat hoeft geen probleem te zijn. Al snel zijn we in Haarlem en zien de borden ‘Amsterdam’. Maar willen we de kortste weg naar huis? Nee dus, want we willen niet weer die N200 afzakken en de stad doorkruisen. In Haarlem Zuid besluiten we af te buigen richting Badhoevedorp en dan via Amstelveen en Abcoude naar huis te rijden. Maar de gemeente Haarlem is in de leer geweest bij Mediterrane collega’s want na enige tijd staan we in een jaren ’80 woonwijk die meer weg heeft van een doolhof en borden Badhoevedorp zijn niet meer te vinden. Op goed geluk ontsnappen we aan deze treurwijk en staan opeens in Vijfhuizen. Ik wil links want daar ruik ik Badhoevedorp maar Aad is eigenwijs en gaat rechtsaf achter een fietser aan. Ik keer en snel Aad voorbij zodat hij zijn fiets weer kan aanhaken. We fietsen tegen de wind in, zie je wel…we gaan niet goed, en komen uiteindelijk in Hoofddorp aan. Dat had veel korter gekund maar zo maken we wat kilometers als training voor de Jan Jansen Classic van volgende week. Na de spaghetti van Hoofddorp (waarom kunnen ze fietspaden niet gewoon parallel aan wegen laten lopen?) doemt Schiphol op en besluiten we de Provinciale weg te volgen. Wind schuin in de rug, zonnetje en fijne temperatuur, ach wat is het leven goed. Terwijl ik het tempo erin hou vermaakt Aad zich prima op zijn aanhangfiets. Hij wijkt geen moment van mijn wiel. Uiteindelijk fietsen we samen door tot de afslag Nederhorst den Berg waar ik linksaf ga en Aad nog even doorgaat tot Kortenhoef. Wanneer ik hem uitzwaai zie ik dat een onbekende fietser strak in het wiel van Aad zit. Blijkbaar heeft hij zijn aanhanger goed kunnen verkopen. Ongemerkt hebben we toch een flink eind weggetrapt en in de laatste kilometers alleen naar huis begin ik het toch te voelen. De tanden even op elkaar voor het laatste stukje en omstreeks kwart over twee stuur ik Muiden binnen. Moe maar voldaan met 115 kilometers in de benen. Bij Aad loopt de teller vandaag op tot ca 120 en Marco heeft er toch een kleine 90 opzitten. Hoe is het de mannen in Sauerland vergaan? Volgende week weer samen.
9 juni 2013 – Bataviawerf – 82 km, ±10-12°, Noordenwind kracht 4, bewolkt – 8 rijders: Aad, Eric, Rob, Rijn, Enrico, Marc, Marco & Michiel
Nog steeds noordenwind maar i.t.t. verleden week zonder zon en dus nog kouder. Zijn we mogelijk in een nieuwe (kleine) ijstijd aangeland? Eric en schrijver dezes reden tezamen op naar het bankje waar nog niemand leek te zijn, maar dat was bedrog want om de harde en koude wind te ontlopen hadden Aad, Marco, Marc en Rob zich bij de bankjes van Jan Kroket opgesteld. Niet dat dat enigszins hielp L Marc en Rob waren weer in korte broek, maar Marc niet met korte mouwtjes. Dit weer was daarvoor zelfs hem te gortig.
De keuze was tussen Natuurpark en Bataviawerf en voor de laatste werd gekozen. Beschut heen en langs de dijk terug. We konden wel merken dat Marco weer terug was want tegen de wind werd toch steeds dertig of meer genoteerd. Zonder bijzonderheden bereikten we het italiaanse restaurant aan de ingang van de koopgoot van de Batavia-Outlet. I.t.t. bij het Rondje Markermeer was er nu plaats voor ons binnen. Sterker nog we waren de enige bezoekers. De gesprekken gingen over het nakende weekend Sauerland. De vele afzeggingen en de slechte weersvoorspellingen voerden de boventoon. Ook opperde Rob om in augustus weer eens naar Schoonhoven te fietsen. Dat is al weer drie jaar geleden. Schrijver dezes tracteerde omdat vandaag zijn jongste dochter een kwart eeuw oud is geworden. Helaas wordt de verjaardag niet gevierd i.v.m. haar afwezigheid. Ze heeft net een werkstage van 5 maanden achter de rug in Sydney en komt nu nog even 2 weken bij op Bali. Ja, ja, de polsstok van een volgende generatie is weer langer dan die van een vorige. Schrijver dezes is niet een weinig trots op haar want ze heeft het allemaal in haar eentje geregeld.
Na de koffiestop reden zeven man via de oude klinkerweg naar de brug bij Lelystad-Haven. Schrijver dezes prefereerde het geasfalteerde fietspad van de heenweg. Hoe vaak heeft hij niet, tijdens een rondje IJsselmeer met de tong op zijn schoenen, deze steentjes vervloekt.
Even na de Knardijk reden we links om een andere fietser in te halen. Daar zaten net wat met asfalt gevulde reparaties in de betonplaat. De oneffenheden waren genoeg om onze lekke-banden-specialist Enrico een zgn. snake-bite te bezorgen. Enrico aanvaardde gelaten zijn lot. Met vereende krachten werd de band vervangen en na vijf minuten reden we weer. Met snelheden van soms wel 45 km/u zoefden we naar het gemaal De Blocq van Kuffeler. Even voor het gemaal kregen we de fietser, die we bij de Knardijk wilden passeren, weer te pakken. Daarna ging het in een iets rustiger tempo richting Hollandse Brug. Eenmaal over de brug vertelde Marco dat er een gemiddelde van 31,1 km/u op zijn teller stond. Eindelijk dit jaar eens een rit van boven de 80 km gemaakt!
2 juni 2013 – Landsmeer – 66 km, ±11-15°, Noordenwind kracht 4, zonnig – 7 (soms 6) rijders: Aad, Herman, Rob, Rijn, Enrico, Marc & Michiel
Nog steeds geen kortebroekenweer al deden Rob en Marc alsof. Marc had zelfs korte mouwtjes! Na wat heen en weer gepraat (ook Manolo kwam nog even staan praten alvorens hij het Nieuwe Land op zou rijden) over de route: Edam of Natuurpark reden Rijn, Marc en Michiel alvast weg. Later bleek dat de anderen toen snel nog even de bestemming hadden veranderd. Dat zou ons nog opbreken. Marc nam de kop maar dat ging te hard zodat hij naar achteren afzakte. Rijn heeft toen tot en met de Schellingwouderbrug op kop gereden. Hij ging die brug wel behoorlijk hard op! Na het tuincomplex sloegen we linksaf de Zwarte Gouw op. Toen we die net verlaten hadden kreeg Enrico een lekke band. Alweer!! Het is toch wel prettig dat hij alle lekke banden voor zijn rekening neemt J
De band was snel verwisseld en met Rijn’s sublieme Zephyr pomp knalhard opgepompt. Na het tunneltje in Broek-in-Waterland sloegen we linksaf de Overleker Gouw op richting Ilpendam. Het gebied tussen Broek en Ilpendam is een prachtig polderlandschap. Opeens misten we, ergens bij het gehucht Overleek, Rijn. Eerst werd even gewacht maar toen hij niet kwam opdagen reden we een eindje terug maar geen Rijn te bekennen. We reden in arren moede door naar Ilpendam en verder naar Purmerend. Daar kwam de aap uit de mouw. De anderen hadden (stiekem?) besloten om naar Landsmeer te rijden. Schrijver dezes sloeg de schrik om het hart. Angstvisioenen om weer in het Twiske te verzeilen spookten door zijn hoofd. Zie verslag van 28 april j.l. Gelukkig werd via Purmerland en Den Ilp rechtstreeks naar Landsmeer koers gezet waar we op een terras uit de wind en in de zon ons de koffie, thee en appelgebak goed lieten smaken. Rob sneed een ernstig onderwerp aan, nml. de cohesie van de groep. Volgens hem wordt er te weinig op elkaar gelet zodat er gaten vallen en mensen ‘op het randje’ komen te rijden. Een ieder moet maar bij zich zelf te rade gaan in welke mate e.e.a. op hem van toepassing is. Ook kwamen er leuke onderwerpen aan bod, bijv. het Fyra-drama. Volgens columnist Bert Wagendorp hebben we ons door de italianen een stel opgevoerde napolitaanse gemeentetrams laten aansmeren. Elke trein heeft andere gebreken. Zoals bekend hebben Italianen grote moeite met serie-productie. Elke treinstel is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste technicus. I.t.t. de Belgen heeft Nederland de betalingen niet op een geblokkeerde rekening gezet zodat we naar ons geld kunnen fluiten. Als het geld namelijk wordt opgeeist valt de leverancier AnselmoBreda om. Het zoveelste financiele drama binnen de (semi-)overheid. Wanneer wordt er nu eens iemand hiervoor met pek en veren bedekt het land uitgedragen? Herman deelde ons mee dat hij de komende twee weken in de States is voor een bezoek aan zijn zoon en zijn gezin. Die doet het daar zo goed dat Herman vreest dat hij niet meer terug naar Nederland komt.
We besloten om naar het NH-kanaal te rijden om het pontje bij Het Schouw naar de overkant te nemen. Helaas was het pontje tijdelijk uit de vaart zodat we weer veroordeeld leken tot een sluip-door-kruip-door in Amsterdam-Noord. Gelukkig ontdekten Marc en Enrico, de anderen waren er al voorbij, dat er enige honderden meters verderop een tijdelijk fietspontje was ingesteld. Luidkeels leken zij te roepen: ‘hondje, hondje’, maar die was in geen velde of wegen te bekennen. Na de overtocht reden we langs de golfbaan en kwamen we op het parcours van de heenrit. Eenmaal op de Diemerzeedijk ontwaarden wij in de verte een eenzame fietser. Het leek Rijn wel en sterker nog, het was Rijn. Hij bleek ons uit het oog verloren te hebben en is toen op eigen gelegenheid maar doorgefietst naar Edam. Aldaar heeft hij alle, door ons gefrequenteerde, uitspanningen bezocht maar ons uiteraard niet ontdekt. Gezamelijk reden we het laatste stuk terug. Rond kwart voor één waren we terug in Muiden. Lekker gefietst en na de koffiestop zelfs in de korte broek. Ja, ja, heel langzaam begint het lente te worden terwijl de zomer al voor de deur staat.
Zondag 26 mei 2013 – enkeltje Arnhem – 88 km – 10 graden – stevige WNW wind 4 – zwaar bewolkt – 1 rijder: Marc
De hele week met buikpijn rondgelopen. Ik stond voor een onmogelijke keuze; het dansoptreden van mijn dochter in Arnhem of fietsen met de mannen. Ik wilde het beide niet missen maar op een of andere manier ging het niet samen. Totdat ik zag dat Arnhem slechts op een kleine 90 kilometer van Muiden ligt. Prima afstand voor een zondag dus. Moest alleen de mannen overtuigen dat meefietsen de beste keus was. Gezellig met zijn allen fietsen, ergens bij Leusden een kop koffie drinken en natuurlijk de zondagse taart. En daarna zouden zij teruggaan en ik doorrijden. Appeltje eitje zou je denken maar ik moest die knarren wel overtuigen dat we deze keer eerst met de wind mee zouden fietsen en na de koffie tegen de wind terug. Michiel wilde wel maar daar bleef het bij. Sommige tradities zijn wel erg diep ingesleten. Na het bankjesberaad wenste ik ieder een mooie rit en bedacht dat ik vandaag de allermooiste rit zou maken. Toch voelde het als verraad om de mannen achter te laten. Wie moest er nu kopwerk doen? Ik besloot mijn oorspronkelijke plan uit te voeren en via de dijk van Almere te rijden. Met de briesende Noordwester op de billen reed ik in no time Almere Haven door.
In de verte doemde de Stichtse Brug op en toen ik met mijn ogen knipperde reed ik er onderdoor. Vlak voor de brug liep er een ‘lonely woolf’ met zijn armen te zwaaien op het fietspad. Blonk daar een groot mes in zijn handen? Het bleek een papier dus hield ik het op een mislukte acteur maar voor de zekerheid flitste ik hem voorbij. Met een tandje erbij reed ik dik over de 40 naar de Eemhof wauwww. De tegenliggers met een vertrokken blik hadden het beduidend zwaarder. Even voelde ik gène en dacht ik dat het mij ontbrak aan ruggengraat maar die zat er nog steeds dus legde ik die gedachte naast mij neer. Ik hoorde laatst iemand vertellen dat er fietsers zijn die altijd alleen met de wind meefietsen. (De rest doen ze met de trein) Nee zo ben ik niet.
Een uur na vertrek reed ik de polder uit en zette koers naar Nijkerk en was verbaasd dat een collega fietser uitbundig goedemorgen wenste. Wat een fijne mensen maar ik moet er niet aan denken hier te moeten wonen. Terwijl ik richting Barneveld reed was ik zo ongeveer de enige op straat. Uitgestorven straten helemaal voor mij alleen. Ik peinsde er niet eens over om op zoek te gaan naar koffie want op zondag zit alles hier potdicht. Het enige wat zich niets aantrekt van de zondagsrust is de geur van kippenstront. Zelfs de keurig aangeharkte bloemperkjes en gemaaide gazonnetjes kunnen dat niet verbloemen. Hier moet je niet zijn, hier moet je doorheen zoeven en daarbij hielp de noordwester. Meer dan 40 was wel leuk maar niet noodzakelijk dus peddelde ik relaxed met 35 in het uur door het coulissen landschap. Ik mocht bovendien niet al te veel zweten want het was allesbehalve zeker dat ik straks kon douchen. Bij Otterlo zijn ze ruimdenkender maar vooral ook praktisch want daar zijn toeristen big business. Cafe’s, restaurants en snackbars in overvloed voor welverdiende koffie en taart. De grijze golf was ondanks het herfstweer al vroeg op pad en met mijn strakke pakkie viel ik duidelijk uit de toon. Veel had ik niet te bespreken met mijzelf en nu werd duidelijk wat het nadeel is van een solorit. Kasten genoeg maar niemand die ik erop kon jagen. Buiten lonkte de Arnhemseweg die inderdaad naar Arnhem leidde. Langs het hek van de Hoge Veluwe reed ik in strak tempo verder. Hier was het uitzicht weldadig en zo nu en dan was er sprake van een lichte glooiing. Moest er toch nog gewerkt worden. Vlak voor Arnhem even gestopt voor de juiste weg en na een paar lichte klimmetjes en een viaduct doemde Arnhem plotseling op. De avond tevoren had ik de route al via Google Maps verkend en het was vreemd om daar nu zelf doorheen te rijden. Omstreeks half één reed ik Arnhem binnen. Wat op de computer nog een lange weg leek te zijn bleek in werkelijkheid een peuleschil. Binnen no time het theater gevonden en was het een kwestie van wachten op de rest van de familie. Terwijl ik mijn lunch naar binnen werkte dacht ik aan de mannen. Hadden ze Monnickendam kunnen bereiken? Was het zwaar geweest tegen de wind? Hadden ze geen ruzie gemaakt. Waren ze al weer terug in Muiden? Zou ik nog met de club meemogen of moest ik vanaf nu altijd alleen rijden? Ben ik echt een mooiweerfietser? Heel stilletjes en zonder dat iemand het zag heb ik de wielen gedemonteerd en de fiets in de auto gelegd. Snel klep dicht zodat niemand merkt dat ik met de auto terug ga…..tegen de wind in. Als dat maar gaat lukken!
26 mei 2013 – Monnickendam – 55 km, ±10°, WestNoordWestenwind kracht 5, zwaar bewolkt – 5 rijders: Aad, Herman, Rob, Rijn & Michiel
De laatste rit in mei en nog steeds geen korte-broekenweer! Het is dan ook de koudste meimaand sinds 1901. Zelfs de zeer ouden onder ons hebben dat jaar niet meegemaakt. Er stond wind zoals tijdens het Rondje Markermeer van twee weken terug en de temperatuur was zelfs nog lager. Bij het bankje zaten Rob, Herman en Aad en stond Marc. Marc probeerde tevergeefs de anderen over te halen hem een eind richting Arnhem te begeleiden. Schrijver dezes voelde er wel voor, maar de anderen niet. Enrico kon niet mee omdat ‘de Picasso er mee was opgehouden’. Er was al besloten voor Monnickendam waarbij de iets later gearriveerde Rijn zich van harte aansloot. Marc ging zijns weegs richting Arnhem. Later meldde hij via WhatsApp dat hij in 2 uur in Otterlo (66 km) was en toen nog 22 km naar Arnhem moest. Om 12:43 kwam het verlossende bericht dat hij in Arnhem was gearriveerd (zie Marc’s eigen verslag hierboven). De anderen reden, ploeterend tegen de wind, naar het Waterland. Vanaf de splitsing naar Marken gaven Aad en Michiel even gas zodat de andere drie alsmede vier aangesloten rijders even het nakijken hadden. Bij hun aankomst bij ‘de Zwaan’ gaven zij aan dit niet zo gewaardeerd te hebben. Toen schrijver dezes echter aangaf dat hij vanwege zijn verjaardag zou tracteren sloeg de stemming om. Tijdens de stop ging het over het Sauerland weekend en de winkelleegstand in Bussum. Er hebben zich tot nu toe 16 mensen aangemeld voor het Sauerland maar sommigen hebben nog niet gereageerd. Kom, jongens, even een mailtje sturen dat je niet meegaat kost toch niet zoveel moeite! Na de stop was het weer even doorbijten vanwege de kou. In Monnickendam kwamen Jurriaan nog tegen. Deze leek, met twee onbekende rijders, voor zich zelf te zijn begonnen. Met de wind opzij reden we terug naar de Schellingwouderbrug. Voor de verandering namen we ook de Amsterdamse brug om via de Nesciobrug weer op de Diemerzeedijk te geraken. Op de Amsterdamse brug werden we vooraf gegaan door een jongeling op een oude, hoge damesfiets. Het bleek een talent te zijn want hij hield ons makkelijk bij. Ja, we worden een dagje ouder. Op het fietspad van de Maxis naar Muiden begon het zelfs nog even te spatteren. Rijn en Aad hadden nog energie over voor een sprint. Ook bood Rijn ons nog een ijsje aan maar hij had er vrede mee dat we dat deze keer afsloegen. Lekker gefietst.
P.S. Net als verleden week begon het kort na onze terugkeer fel te regenen.
20 mei 2013 – Nijkerk – 74 km, 10-12°, geen wind later zwakke Westenwind, zwaar bewolkt, laatste stuk wat regen – 5 rijders: Enrico, Herman, Han, Rijn & Michiel
Het leek licht te motteren toen schrijver dezes vertrok. Op de Zuidpolderweg werd hij bijgehaald door Herman. Rob had zich, wegens ouderlijke plichten, bij hem afgemeld. Bij het bankje aangekomen zagen we iets zeer ongewoons. Han en Enrico zaten broederlijk naast elkaar op het bankje. Verder niemand. Vreemd, want rijders die dichtbij wonen komen niet als eerste. Al snel kwam Rijn ook. Er werd voor Nijkerk gekozen. Herman stak, zoals hij zei, niet helemaal lekker in zijn vel zodat we in een aangenaam tempo besloten te rijden. Het was praktisch windstil maar een eventueel opstekende wind zou uit het westen komen. We besloten derhalve via het Nieuwe Land te rijden om op de terugweg wat meer in de beschutting van het Gooi te kunnen rijden. We volgden vanaf de Hollandse Brug de hele tijd de kust tot aan de brug bij Nijkerkerveen. Na de Stichtse Brug kwamen we langs een jachthaven met een aantal flats. Thuis op de kaart kijkende leerde schrijver dezes dat het een gedeelte van het recreatiepark de Eemhof betrof. We hielden steeds een tempo van 28 km/u aan, zodat Herman weer langzaam ‘onder de mensen kwam’. Bij de jachthaven was het te koud om buiten te zitten. Binnen troffen we o.a. ‘Gerard’s vriendin’ die ons van appeltaart voorzag. Ze vroeg niet (meer) naar Gerard. Tja, het is dan ook al wel weer zes jaar geleden toen hij hier voor het laatst met ons was. Uit het oog, uit het hart. De consumpties werden afgerekend door Han aangezien hij op 7 mei de bevallige leeftijd van 56 jaar had bereikt. Hij stelde het op prijs dat we niet voor hem zongen. Van harte, Han!
Buiten was het nog steeds kil maar het regende (nog) niet. We volgden het parcours, van wat normaliter de heenrit naar Nijkerk is, in tegengestelde richting. Met een gangetje van even 30 km/u waren we al weer snel in ‘onze’ contreien. Bij Jan Tabak begon het licht te regenen. Rijn, Han en Michiel besloten de regenjackjes aan te trekken. Echt zette de regen toen nog niet door. Bij de Torenflat sloeg Herman rechtsaf richting huis, terwijl de anderen de Overscheense Weg namen op weg naar Muiden. Even over half een waren we bij de Hakkelaar waar schrijver dezes afhaakte. De overige drie zullen 5 minuten later in Muiden zijn aangekomen. Lekker gefietst!
P.S. Daarna ging het, voor uren, al snel veel harder regenen J
12 mei – Ronde Hoempapa – 58km – 7-12°C – W3 – bewolkt met zon; rijders ErikJan en Marc
Al om kwart voor acht bliebte WhatsApp en meldden Rob en Herman zich af vanwege het slechte weer. Maar na een snelle blik op buienradar zakte ik gerustgesteld terug in mijn warme bed………de buien trokken naar het oosten weg en de komende uren zou het droog blijven. Er kon dus gefietst worden! Wel was duidelijk dat het geen korte broekenweer zou worden dus toch maar weer de lange winterbroek en de overschoenen uit de kast. WhatsApp bleef echter ratelen en leerde dat ook Enrico, Rijn en Marco niet bij het bankje zouden staan. Blijkbaar had het rondje Markermeer de moraal cq het fysiek danig aangetast. Uiteindelijk troffen alleen ErikJan en Marc elkaar bij het bankje zodat er weinig discussie kon zijn over de route. Vanwege de westenwind waren er niet veel mogelijkheden. Bloemendaal lonkte maar noch ErikJan noch Marc kende de route naar Het Kopje zodat we besloten een rondje Hoep te doen. ErikJan had nog volle bierbenen van drie dagen zeilen en zag de 58km als een grote uitdaging. In een rustig tempo vertrokken we waarbij we met plezier naar de blauwe luchten keken. Bofkonten waren we dat we op deze Moederdag al vroeg op de fiets mochten zitten. De verplichtingen van deze dag hadden we vakkundig gedelegeerd aan de kinderen. Het is uiteindelijk hun moeder!
Bij het Gein gingen we naadloos op in het parcours van de Rabo classic oid, die vandaag ook verreden werd. Maar dat was vooralsnog van korte duur want nog voordat we Abcoude bereikten was het peloton linksaf geslagen. Wij reden door langs het water richting Ouderkerk aan de Amstel en Marc kreeg het met flinke wind tegen zelfs naar zijn zin. Langs de Amstel kwam de wind voornamelijk van de zijkant maar dat is theorie want in praktijk leek de wind vooral telkens tegen. Zelfs toen we met wind mee richting de koffie reden bekroop nog steeds het gevoel dat we moesten ploeteren. Gelukkig maakte het plaatje van de Hollandse luchten veel goed. Het bier in de benen van ErikJan begon langzaam te verdampen maar de vrijgekomen ruimte schreeuwde om een alternatief. Koffie dus en na het passeren van de A2 konden we De Punt al ruiken. En zie daar, een hoempapaorkest (raar woord) bij de ijsclub zorgde voor een hartelijk welkom in Baambrugge. Al snel bleek dat niet voor ons persoonlijk want een grote stroom toerfietsers kwam ons tegemoet en werd duidelijk dat we weer op het parcours van de RABO-bank zaten. Tegen de stroom in fietsend bereikten we onze pleisterplaats die gelukkig door de RABO-renners nog niet ontdekt was. Een lichtelijk teleurgestelde uitbater kon slecht voor 2 man koffie met taart serveren maar dat ontvingen we wel buiten op het terras. In de zon uit de wind zaten we eerste rang met een blik op de vele zwoegende rijders. Wat een leven! Twee grachtengordeldames die de 70 Rabokilometers voor de boeg hadden vroegen permissie om aan te schuiven en lieten ons het komende half uur niet meer los. Voor ErikJan alle tijd om onze fietsprestaties flink aan te dikken en zodoende indruk te maken. Met een uitnodiging voor een Bloemendaalse wijnproeverij op zak (hadden we toch haar Het Kopje gemoeten) namen wij ons stalen ros weer ter hand voor de laatste kilometers naar Muiden.
Volgende week is het Pinksteren en dan fietsen we op maandag, Tweede Pinksterdag en kan iedereen op zondag uitslapen. Vanwege een korte vakantie ben ik er helaas niet bij. Duimen dat het droog blijft.
10 mei 2013 – Rondje Markermeer – 152 km, 10-14°, ZuidZuidWestenwind ruimend naar West, kracht 4-7 beaufort, meest zonnig, soms bewolkt – 7 deelnemers: 6 rijders (Enrico, Rob, Herman, Jurriaan, Han & Michiel) en 1 chauffeur/fotograaf (Marcel)
Op de Zuidpolderweg kreeg schrijver dezes al een voorproefje van wat zou komen. Twee windvlagen die hem deden slingeren op zijn fiets. Bij het bankje waren reeds Herman, Rob, Marcel en Jurriaan aanwezig. Han en Enrico volgden snel. Aad en Rijn hadden de dagen ervoor zich afgemeld, van Marc was dat reeds eerder bekend. Nog even hebben we op Bert gewacht maar die verscheen niet. Marcel zou ons zo veel als mogelijk van nabij volgen en foto’s maken. Het leek ons het beste om met de klok mee te rijden, dus eerst door Noord-Holland. We zouden dan zeker tot Enkhuizen de wind achter of schuinachter hebben en met wat mazzel (dwz ruimende wind) ook op de Zuiderzeedijk van Enkhuizen naar Lelystad. Ook besloten we zoveel als mogelijk de dijk van het IJsselmeer te volgen. Schrijver dezes had uit betrouwbare bron vernomen dat de dijkweg tussen Hoorn en Enkhuizen weer begaanbaar was. Deze weg is ongetwijfeld het mooiste gedeelte van de hele route. Met Han en Jurriaan op kop vertrokken we in een rustig aanvangstempo met de wind schuin tegen richting Schellingwouderbrug. Tegen de brug op hadden we voor het eerst harde wind in de rug. Met de wind meest mee reden we successievelijk door Durgerdam, Uitdam, Monnickendam en Volendam. Alleen het stuk van de afslag naar Marken tot Monnickendam was tegen. Het verschil tussen mee en tegen was soms wel 20 km/u, soms reden we 40 km/u dan wel eens 20 km/u. Bij Edam liepen we met de fiets aan de hand over de sluis. Marcel stond daar om ons te fotograferen net als op een aantal andere punten op de route. Daarna reden we langs Warder, Schardam en Scharwoude naar Hoorn. Op sommige stukjes dijk die naar het westen afbogen merkten we al dat de wind meer aan het ruimen was.
Precies op het juiste moment na Hoorn besloot Enrico af te slaan om op de dijkweg langs de Hoornsche Hop te geraken. Het eerste deel tot en met Schellinkhout voerde ons naar het zuiden zodat we nog even stevig aan de bak moesten. Voor Schellinghout zagen we de kite-surfers door de lucht vliegen en was de wind tegen de 7 beaufort. Langs de dijk stonden auto’s geparkeerd en elke keer als je daar achter vandaan kwam kreeg je weer een zwieper van de zijdelingse wind. Daarna ging de dijk in noordoostelijke richting verder en hadden we de wind weer lekker in de rug. Bij Wijdenes moesten we nog een kilometer of twee van de dijk vanwege werkzaamheden. Daarna langs Oosterleek naar de Woeste Hoeve waar we even voor twaalven arriveerden. Binnen namen we wel koffie maar geen appelgebak, daarintegen werd voor iets hartigs gekozen. Een uitsmijter Woeste Hoeve was het populairst. De gesprekken gingen over Patricia Paay, Foekje Dillema (ja ja, twee vrouwelijke tegenpolen) en de windrichting die we op de dijk konden verwachten. Na een klein uurtje stapten we weer op. Het lot was ons gunstig gezind. Op de dijk rijdt je eerst een aantal kilometers aan de zuidvoet van de dijk daarna leidt het fietspad over de dijk naar de noordvoet. Juist op dat punt heeft de dijk een knik naar het zuiden. Zo gebeurde het dat we dat eerste stuk de wind schuinachter hadden en daarna in de luwte van de dijk reden. Met Han en Jurriaan steeds op kop reden we in een tempo van ongeveer 30 km/u het grootste gedeelte van de dijk. De laatste kilometers voor Lelystad draait de dijk helemaal naar het zuiden en gaat het fietspad langzaam naar de kruin van de dijk. Dat was goed te merken. Het tempo zakte tot onder de 20 km/u en vooral Rob en Herman hadden het er knap lastig mee. Zo lastig dat zij bij Lelystad besloten om het laatste stuk bij Marcel in de auto af te leggen omdat we de laatste veertig kilometer de harde wind steeds tegen zouden hebben. Bij de Bataviawerf dronken we nog gezamelijk een bak koffie. Daarna scheidden onze wegen. We besloten niet langs de Oostvaardersdijk te rijden maar binnendoor. Meteen na Lelystad-Haven sloegen we linksaf richting Knardijk. Daarna via de Praamweg naar Almere-Buiten. Afhankelijk van de luwte reden we 24 tot 29 km/u. Han en Jurriaan reden vaak op kop, Enrico regelmatig en schrijver dezes, blij dat hij kon volgen, sporadisch. Onderaan de Hollandse Brug stond Marcel, die Rob en Herman al naar huis had gebracht, voor de laatste foto’s. We namen afscheid van hem en Jurriaan die Muiderberg ‘indook’. Bij de Hakkelaar, even voor half vijf, nam schrijver dezes afscheid van Han en Enrico. Het was volbracht. Er is weer een bijzondere rit aan de rijke historie van TC Muiden toegevoegd.
5 mei 2013 – Amstelkade – 73 km, 10-16°, zwakke tot matige Zuidenwind, zonnig – 10 rijders: Cees, Bert, Enrico, Rob, Herman, Aad, Rijn, Marc, Han & Michiel
Eindelijk korte-broeken-weer, hoewel sommigen voor de zekerheid de arm- en/of been-stukken hadden aangetrokken. Dat bleek, zeker voor de koffiestop, geen overbodige luxe. Marc spande de kroon: zowel blote armen als benen. Wat heeft hij geleden J
Aad had een buurman uit de Hilversumse Meent als gastrijder meegenomen. Cees Meijer is zijn naam en hij is zeker geen verzwakking. Ook was Bert er voor de eerste keer dit jaar weer bij.Bij het bankje troffen we ook onze oude wegkapitein Gerard Smeenk. Het was goed hem weer even te spreken. Hij ontmoet nog altijd tijdens het fietsen allerlei vrouwen.
Schrijver dezes stelde, net als de week ervoor, de Amstelkade voor en nu kreeg hij zijn zin. Via de Lange Muiderweg ging het naar Weesp. Daarna via De Hoge Brug het Gein in naar Abcoude. Vandaar naar de Winkeldijk, Stokkelaarsbrug en Waver. Bij Uithoorn kwamen we langs De Kromme Mijdrecht te rijden. Alle riviertjes die we langsreden, t.w. Vecht, Gein, Winkel, Waver, Amstel en Kromme Mijdrecht lagen er op hun mooist bij. Het tempo was de hele tijd uiterst aangenaam te noemen. Vlak voor de Amstelkade sloop Aad, die de tijd daarvoor achterin had gereden, stiekem naar voren in het peleton. Hij wilde een eventuele eindsprint naar de koffie niet missen. Hoe vaak hebben we dat laatste stuk niet boven de veertig km/u afgelegd? Echter ook dit gebeurde niet. Bij de Amstelkade lieten we ons de koffie en appelgebak goed smaken. Helaas zaten we in de schaduw van een grote boom zodat het ook hier nog wat frissig was. Na de stop nog een klein stukkie tegen de wind in richting Woerdense Verlaat maar daarna sloegen we linksaf en hadden we voor de rest van de rit de wind achter of schuinachter. Dat was aan het tempo te merken. Richting Nieuwer Ter Aar was het nog zo’n 35 km/u maar daarna langs het AR-kanaal werden snelheden boven de veertig genoteerd, zodat we voor we het wisten weer in Muiden waren aangeland. De ijszaak van Rijn wordt dit jaar gerunt door zijn zoon Floris, die een andere ijsleverancier heeft gevonden. We lieten ons het prima ijs goed smaken. Een mooie lenterit!
Vrijdag a.s. (9/5) rijden we het jaarlijkse Rondje Markermeer. We vertrekken om 9 uur bij het bankje. Dan wordt ook de richting bepaald (linksom of rechtsom) afhankelijk van de windrichting. De voorspellingen voor vrijdag op dit moment (6/5, 22:00) zijn matig, t.w. ZuidWestenwind kracht 4, 15o, 50% kans op regen, maar er kan nog van alles veranderen. De volgende rijders hebben aangegeven mee te gaan: Rob, Enrico, Herman, Han, Rijn, Aad, Bert en Michiel. De volgende rijders gaan niet mee: Marc en Marco. Van de overigen is (nog) niets bekend.
28 april 2013 – Het Twiske – 73 km, 6-10°, zwakke NoordWestenwind, later Zuidenwind, zonnig – 8 rijders: Han, Rob, Marc, Clemens, Enrico, Herman, Aad & Michiel
Éen keer in het jaar rijden we naar Het Twiske om onze kennis, waarom we niet naar Het Twiske moeten fietsen, op te frissen. Toen schrijver dezes bij het bankje arriveerde was de keuze al gemaakt en goedgemutst gingen we op pad. Rijn en Marco hadden zich op WhatsApp afgemeld. Ook opvallend was dat het eind april nog steeds zo koud is. Het is nog weer voor overschoentjes en dichte handschoenen. Tot aan de Zwarte Gouw, bij het tuincomplex onderaan de Schellingwouderbrug reden we de geijkte route. Daarna via deze Gouw naar de Provinciale Weg, door het tunneltje in Broek-in-Waterland en even na Broek linksaf richting Overleek en Ilpendam. We reden door een prachtig oer-Hollands landschap! Na Ilpendam kozen we de weg naar Purmerend. Daar begon de ‘ellende’. Via net-ontwakende woonwijken, waarover Rob altijd zegt: ‘Jongens, kijk goed om je heen, want hier kom je nooit meer’, kwamen we uiteindelijk aan de westkant van het NH-kanaal uit. Na Purmerland kwamen we in Het Twiske aan. Eigenlijk viel de zoektocht naar de uitspanning aan de plas nog mee. Slechts een paar missers en omwegen waren ons deel. Toen we daar onze fietsen wat slordig parkeerden werden we daarover, volgens Aad, door de uitbater onheus te woord gestaan zodat we, onder Aad’s uitroepen: ‘hier wil ik geen koffie drinken’, weer verder reden. Even later vonden we gelukkig in Landsmeer een geschikte plek voor de koffie en appelgebak. In de zon en uit de wind was het daar goed toeven. Na de stop was het nog steeds frissig maar de wind was alwel naar het zuiden gedraaid. We reden naar het NH-kanaal om daar de pont naar de overkant te nemen maar omdat de pont op zich liet wachten sloegen we rechtsaf richting Amsterdam. Na wat omzwervingen door Amsterdam-Noord kwamen we weer aan de voet van de Schellingwouderbrug uit. Daarna via o.a. Diemerzeedijk weer naar Muiden terug waar we voor énen waren. Lekker gefietst maar het gemiddeld aantal kilometers per rit blijft laag L
21 april 2013 – Oostvaardersbosplaats – 58 km, 3-10°, zwakke Noordenwind, zonnig – 7 rijders: Han, Rob, Marc, Clemens, Rijn, Aad & Michiel
Ondanks de afwezigheid van een aantal ‘regulars’, t.w. Herman, Marco (zaterdag al ruim 100 km gekoerst) en Enrico (feestbeest) toch 7 man bij het bankje. Marc, die op zaterdag met Marco en Eric-Jan de Ronde van Noord-Holland had gereden was er wel bij, maar volgens eigen zeggen alleen om ‘uit te fietsen’. Het voorstel van schrijver dezes om naar het Natuurpark bij Lelystad te rijden werd, o.a. i.v.m. de spinning-marathon van stichting Opkikker ’s middags, omgebogen naar een ritje Oostvaardersbosplaats. Het was zonnig maar nog wel aardig fris. Zonder wederwaardigheden bereikten we de koffiestop. Niet veel nieuws uit Muiden deze keer. Toen we weer opstapten was het, ondanks de zon, nog steeds onaangenaam fris. Ook de terugweg liep verspoedig en met uitzondering van Rob en Aad was iedereen weer voor twaalven thuis. Lekker gefietst maar volgende week toch maar wat verder fietsen!
14 april 2013 – Breukelen – 67 km – ±12-15°, matige Zuidenwind, meerendeels bewolkt, soms zon – 3 rijders: Rob, Clemens & Herman
Omdat Rob zich niet fit voelde, Clemens voor het eerst na de winter weer probeerde mee te fietsen en Herman het tempo door het Gein wat al te straf vond, bogen deze drie in Abcoude vóór de brug over de Angstel linksaf en reden via Baambrugge en vanaf Loenersloot langs het AR-kanaal naar Breukelen. Op het terras van het door ons regelmatig gefrequenteerde koffiehuis viel op dat zowel Rob als Clemens opvallend veel aandacht schonken aan voorbijkomende en ook op het terras zittende dames. Rob beging de stommiteit zich een warme appelbol te ontzeggen. Alsof je uitgerekend van zoiets heerlijks dik zou worden. Over dames gesproken, we waren net over de ‘brede brug te Breukelen’ en sloegen linksaf om langs te Vecht noordwaarts te gaan, toen een beeldige blonde op een racefiets ons voorbijreed. Tot in Vreeland zijn we achter haar fraaie kont blijven fietsen. Rob alsof hij stayerde en Clemens en Herman, waarschijnlijk vanwege lichte schaamte, op een paar meter afstand. Via Nederhorst en Uitermeer namen de oudste twee in de Keverdijkse polder afscheid van de jongste (Clemens). Het viel op dat Rob na de koffie en het fraaie achterste van die dame-op-racefiets zijn verloren gewaande fitheid weer helemaal terug had. Voor enen waren we na 67 km. weer thuis.
14 april 2013 – Haarzuilens – 68 km – ±12-15°, matige Zuidenwind, meerendeels bewolkt, soms zon – 6 rijders: Eric, Marc, Rijn, Marco, Aad & Michiel
Het was al aardig druk toen schrijver dezes bij het bankje aankwam. Weer kwam er een heer met hond aanwandelen. Weer bleek het Enrico te zijn die de dag ervoor de Amstel Gold Race had gereden. Zo vroeg in het seizoen een respectabele prestatie. Vanwege de pal zuidenwind besloten we voor Haarzuilens. Via de Lange Muiderweg reden we naar Weesp en via de Hoge Brug het Gein in. In Abcoude gaf Rob aan niet zo lekker in zijn vel te zitten en alleen naar Breukelen wilde rijden. Herman en Clemence sloten zich bij hem aan. Ze komen nog met een eigen ‘stukkie’. De anderen reden, in een behoorlijk tempo (want er werd nog even een andere groep ingehaald), via Nieuwer Ter Aar en Kortrijk naar Haarzuilens door. Het was inmiddels lekker warm geworden zodat we ondanks de afwezigheid van zon goed buiten konden zitten. Het restaurant serveerde een behoorlijk grote appelpunt die we ons goed lieten smaken. Na de koffie reden we, nog in Haarzuilens, het nieuwe fietspad op dat naar de nieuwe fietsbrug over de A2 voerde. We kwamen zo in Maarssenbroek uit. Daar moet de bewegwijzering voor fietsers nog worden uitgevonden maar uiteindelijk kwamen we op het fietspad langs het AR-kanaal uit. Vanaf Breukelen volgden we, in alweer een fors tempo, de Vecht. Nieuwersluis, Loenen en Vreeland gingen in een flits voorbij. Bij Nederhorst gaf Rijn aan dat hij, vanwege de (te) grote appelpunt die als lood op zijn maag lag, op eigen tempo naar huis terug wilde rijden. Dit was voor Marco en Eric het sein om helemaal los te gaan. Met snelhden die vaak dichter bij de veertig dan bij de vijfendertig lagen reden we naar de Provinciale Weg. Schrijver dezes, die blij was het leven nog te hebben, was verheugd dat Marco hier linksaf richting Weesp afsloeg. Ook sloegen Aad en Eric bij de Kreugerlaan af richting het Gooi, zodat Marc en schrijver dezes, in een veel aangenamer tempo, de laatste kilometers reden. Toch lekker gefietst.
P.S. volgende week vertrekken we om 9 uur!
7 april 2013 – Monnickendam – 55 km – ±3-8°, zwakke NoordOostenwind, zon en nevel (tot de stop), zonnig (na de stop) – 8 rijders: Eric, Rob, Marc, Herman, Rijn, Han, Aad & Michiel
Eric was net bij de Hakkelaar toen schrijver dezes opstapte. Een stukje voor hen reden Rob en Herman. Even na hen kwamen we bij het verlaten bankje aan. Er kwam een heer met een hond aanwandelen. Het bleek Enrico te zijn de dag hiervoor de toertocht Veenendaal – Veennendaal had gereden en even van een zondagse rit afzag. Als snel kwamen Aad, Han, Rijn en Marc ook aanfietsen. Aad had wat minder last van zijn rug. Han was er voor de eerste keer sinds 6 januari jl. Volgens zijn zeggen was hij de hele winter aan het herstellen geweest. Gedurende de rit was hij, samen met Eric, veel op kop te vinden dus of hij is ontzettend goed uitgerust of hij heeft toch wat aan zijn conditie gewerkt.
We besloten voor Monnickendam aangezien de wind zeer zwak was en we in principe elke kant op konden. Via de geëigende route reden we, zonder wederwaardigheden, naar de Zwaan. Er zaten al wat wandelaars buiten maar dat vonden we toch even te koud. Binnen was het een drukte van jawelste. Omroep PIM zou een nonstop uitzending van 10 uur verzorgen. PIM staat voor Publieke Innovatieve Mediadienst en richt zich op de Waterland regio. Meer is te vinden op: http://www.omroep-pim.nl/article/nieuws/94/geschiedenis/ Overal stond apparatuur. We konden nog wel een tafel bemachtigen zodat we ons de koffie en appelgebak goed lieten smaken. We besloten unaniem de volgende week nog om tien uur te vertrekken!
Na de koffie was het nog even goed koud maar in Zuiderwoude waren we wel weer op temperatuur. De hele terugreis liep voorspoedig zodat we ruim voor enen weer terug waren in Muiden. Lekker gefietst!
1 april 2013 – Oostvaardersbosplaats – 58 km, 3-7°, matige NoordOostenwind, zonnig – 7 rijders: Enrico, Rob, Marc, Herman, Rijn, Jurriaan & Michiel
Schrijver dezes was als eerste bij het bankje wat hem verdacht voorkwam. Werd er een 1-april grap met hem uitgehaald? Maar even later kwamen Herman en Rob aanfietsen gevolgd door Marc. Die had nog even met zijn korte koersbroek aan achter in de tuin en uit de wind en in de zon gestaan maar toch voor een lange broek besloten. Wel had hij zomerhandschoenen meegenomen zodat hij nog even terug naar huis reed om de goede op te halen. Inmiddels waren ook Rein (oh, wat zijn de anderen watjes), Enrico en Jurriaan gearriveerd. De laatste vertelde dat er vandaag in Landsmeer nog een marathon op natuurijs zou worden verreden (1 april?). We besloten ivm de wind voor de Oostvaardersplassentocht. Toen Marc teruggekeerd was vertrokken we. Jurriaan en Enrico zetten er meteen goed de vaart in zodat zij bij de Hakkelaar tot een rustiger tempo moesten worden gemaand. Via de route die we ook op 13 januari j.l. reden kwamen we bij het rustpunt aan. Herman was in goede staat gebleven. De koffie en appelgebak waren dik in orde, hoewel de appel tegen het vriespunt aan was. Er kwamen wat Muier roddels langs en ook het overlijden in het harnas van Piet, de pontbaas van Nigtevecht. Schrijver dezes is de afgelopen jaren tientallen keren door hem overgezet. Bij zijn uitvaart is hij in zijn kist, nog éénmaal, de Vecht over en weer gevaren. Goede vaart, Piet! De ijszaak onder Rijn’s woning is gestopt en er is een nieuwe huurder. Half april wordt de zaak geopend. Het is verlopig geheim wat voor handel er gedreven gaat worden. Rijn weet het wel maar houdt zijn lippen stijf op elkaar. We zullen zien.
Kort na het opstappen liep, zo’n tien meter van ons vandaan, een tijdje een hert met ons op. Het was een prachtig gezicht. Jurriaan heeft het nog gefilmd. Vanaf de Oostvaardersdijk kon met de wind in de rug met twee vingers in de neus worden gereden. Tegen de Hollandsche Brug op werd nog even aangezet. Onderaan de brug reed Jurriaan Muiderberg in. Rob en Herman reden daar richting Naarden. Bij de Hakkelaar haakte schrijver dezes af. Rijn, Marc en Enrico kwamen zo’n vijf minuten later in Muiden aan. De laatste rijdt de komende 2 weken de toertochten Veenendaal-Veenendaal en Amstel Gold Race. Veel succes! Volgende week starten we nog om 10 uur!
17 maart 2013 – ’t Hoogt, Soesterberg – 75 km – 4o–8o, matige ZuidOostenwind, bewolkt, heel af en toe een zonnetje – 6 rijders: Marco, Herman, Rob, Enrico, Eric & Michiel
Zonder Aad (rugklachten), Marc (griepklachten) en Rijn (conferentie in de Alpen) maar met Eric (voor de eerste keer dit jaar) stonden er rijders uit Muiden, Huizen, Naarden, Hilversum, Weesp en Muiderberg bij het bankje. Beterschap gewenst door het hele team voor Aad en Marc! We besloten voor een rit naar ’t Hoogt en wel volgens een door Herman te bepalen alternatieve route. Vlak voor Crailo kreeg Marco een lekke band. Daarna tot en met Paleis Soestdijk de geeigende route. Toen nam Herman het heft in handen. Resoluut sloeg hij rechtsaf en via de Jachthuislaan, Biltseweg, Wieksloterweg, een stukje Soestse duinen en Paltzerweg kwamen we vanaf de andere kant bij ’t Hoogt aan. De zon scheen dus we probeerden buiten te zitten maar toen de zon verdween gingen we toch maar naar binnen. Daar was het aardig druk maar we konden de grote middentafel nog bemachtigen. Later werd het stampvol en was er geen plek meer voorhanden.
We reden terug via Soest en wilden daarna de Eem oversteken om bij Eembrugge te geraken. Dit lukte niet zodat we in Baarn uitkwamen. Daarna bij Eembrugge richting Eemnes om verderop ter hoogte van Blaricum de A27 over te steken. Schrijver dezes vreesde zelfs even over de Stichtse en Hollandse Brug naar huis te moeten terugkeren. Bekwaam leidde Eric ons door het doolhof aan straatjes in Blaricum. Langs de Tafelberg kwamen we bij Gooi-Noord uit. Bij de Brediusweg sloeg Rob af richting Huizen. Herman en Eric gingen bij de Torenflat huns weegs. Marco verliet ons bij het Ton Storkpad. Schrijver dezes haakte af bij de Hakkelaar zodat Enrico, moederziel alleen, de twee loodzware laatste kilometers naar Muiden moest afleggen. Mooie rit!
10 maart 2013 – Eemnes-Stichtse Brug – 51 km – -2o bewolkt en stevige NoordOostenwind – 3 rijders: Marco, Rijn en Marc
Het regenfront was gepasseerd, de voorspelde pakken sneeuw bleven uit en de weg was niet glad dus kon er gefietst worden. Een meevaller dus want menig fietser had zich al neergelegd bij een fietsvrije zondag. Maar die meevaller bleek uiteindelijk maar aan drie winterharde bikkels besteed want het merendeel koos toch voor een gekookt eitje en bekeek het tafereel van kleumende fietsers vanachter de geraniums. Rijn was er wel maar hij had weinig keus. Aangezien hij de komende 2 weken in Zwitserland op de lange latten staat moest hij wel verschijnen om het ritgemiddelde op peil te houden. Verscholen achter de patatbar stond Marco in de luwte te wachten op de medestrijders die via Whatsapp hun aanwezigheid hadden aangekondigd. Enrico had zich vanwege keelproblemen en/of gebrek aan weerstand afgemeld. Vanwege de straffe noordooster kozen we een niet al te lange route en dus reden we langs de A1 richting Eemnes. Ter hoogte van de Hakkelaarsbrug werd het trio waargenomen door Michiel die zojuist zijn ontbijt naar binnen werkte. Zwaaien deed hij wel maar het drietal had daar geen oog voor. Het was koud…….bijzonder koud en dat kwam vooral door die pokkenwind die schijt had aan dubbele handschoenen en sokken. Volgens Marco was kopwerk de beste remedie maar daar ben ik niet zo zeker van. In de luwte van het lommerrijke Gooi was het soms zelfs aangenaam. Met de weinige sneeuw die in de Larense bomen was blijven hangen zag het er soms feeëriek uit. Maar zodra Eemnes zich aankondigde hadden we daar geen oog meer voor. Linksaf de Wakkerendijk op betekende inderdaad een eind aan een droom. De straffe noorddooster joeg met grote snelheid over het vlakke land en de eindeloze dijk. Het betekende kilometers strak tegen de wind in ploeteren. Gelukkig hadden we Marco voor het fijne kopwerk maar ook hij kwam niet boven de 24 km/u uit. Toen we ingehaald werden door een eenzame maar tanige gespierde spijker op een fiets pikte Marco direct zijn wiel om het tot Huizen niet meer los te laten. Vlak voor de Stichtse Brug ontwaarden we tussen het stuifzand een hut waar het warm was en waar koffie met appeltaart werd geserveerd. Aangezien het nog net grondgebied van Blaricum was betaalden we een chique prijs. Niemand maalde daarom want de warme gloed was onbetaalbaar en zorgde ervoor dat bevroren vingers weer tot leven kwamen. Na een fijn gesprek over nieuwe fietsen kwamen onze hersenen weer tot leven maar kwam ook het moment naderbij dat we ons weer op onze stalen ros moesten hijsen. Terwijl de wind direct greep kreeg op onze warme lijven (even dacht ik poedelnaakt buiten te staan) doemde de Stichtse Brug voor ons op. Gelukkig maar, want de klim naar boven was hartverwarmend en deed ons direct alle kou vergeten. Eenmaal in het ‘nieuwe land’ restte ons vooral een hele lange rechte dijk terug. Met de wind in de zij stampte Marco er gemiddeld een 33-er uit waardoor we redelijk vlot de Hollandse brug in het vizier kregen.
Het klimmetje naar boven was Rijn teveel maar dat compenseerde hij weer door een fenomenale afdaling waarbij hij iedereen(?) in volle vaart passeerde. Terwijl Muiden aan de horizon zichtbaar werd vroegen we ons af of de politieke tweedeling in de regio zijn weerslag op onze fietsclub zou hebben. Waren slecht de mannen die met hun poten in het water van de Vecht stonden opgewassen tegen dit weer of voelen de Gooise zandhazen zich nu al niet meer thuis in het (armlastige) Muiden? In afwachting van de definitieve doorbraak van de lente kunnen we alleen maar hopen dat het volgende week warmer is zodat er meer animo is voor een fijne rit. De weermannen reppen vooralsnog van aanhoudende winterse kou maar ach….ondanks de ontberingen viel het toch mee.
3 maart 2013 – Marken – 57 km – 4o, zwakke NoordOostenwind, bewolkt & nevelig – 9 rijders: Marco, Marc, Herman, Aad, Rob, Rijn, Enrico, Eric-Jan & Michiel
We konden elke kant op. Bij het bankje stond geen wind. We besloten voor Monnickendam of Marken ivm de mogelijk opstekende Noordenwind. In een aangenaam tempo reden we via de gebruikelijke route het Waterland in. Voorbij Ransdorp kwamen we in de nevel te rijden. Het was koud en de wegen waren nat en baggerig. Voorbij Uitdam kozen we voor Marken, dat vanwege de mist nog niet was te zien. In de Gouwzee dreef nog heel wat ijs. De sprint voor Marken werd gewonnen door Marc. Bij café-restaurant Land en Zeezicht legden we aan. Herman had tijdens de koffie nog een leuke mop die hij jullie graag vertelt als je ook weer meedoet.
Na de koffie was het op de fiets even onaangenaam koud maar Marco trok hard door zodat we bij de afslag naar Zuiderwoude weer lekker op temperatuur waren. Net na het bruggetje op de Poppendammergouw kreeg Enrico een afloper, hoewel hij net nieuwe banden had gemonteerd. Maar ja, een stukje glas houdt daar geen rekening mee. Aad, Rob en Herman besloten langzaam door te rijden zodat we ze na het verwisselen van de band weer konden bijhalen. Zij kennen echter hun krachten niet want hoewel de band redelijk snel was verwisseld en we daarna stevig doorreden hebben we deze drie niet meer gezien.
Zonder verdere opmerkelijke zaken waren we even over énen weer in Muiden terug.
24 februari 2013 – rondje Noordpolder-Zuidpolder-Keverdijkse polder – 13 km, -10 tot 0o, wind NNO 4 Beaufort, droog- (wederom) 1 rijder: Rijn.
Verheugd had schrijver dezes de weerberichten gevolgd. Er zou sneeuw komen. Dit zou waarschijnlijk de laatste gelegenheid van deze winter worden om van de Schwalbe Snowtrack banden te kunnen profiteren.
Om 09:30 gaf buienradar aan dat het tot 11:05 droog zou blijven. Na geïnformeerd te hebben of er nog meer mensen met winterbanden waren, antwoordden Marco en Enrico dat zij deze wél onder hun auto hadden. Er vanuit gaande, dat ik dus over 2 volgwagens zou beschikken, vervoegde ik mij om 10:00 zonder reservemateriaal bij het bankje. Groot was mijn teleurstelling, dat ik de enige was.
Met de wetenschap, dat 10 km reeds voldoende waren om de eerste plaats in het klassement te heroveren, ging ik op weg. Om gepekelde wegen te vermijden, besloot ik te starten met de Noordpolderweg. Helaas geen spoortje sneeuw op het wegdek te ontwaren. Ook het fietspad van de Googweg was alleen maar een beetje nat. Als ik bij de Hakkelaarsbrug weer richting Muiden zou gaan, had ik geen sneeuw gehad, en bovendien te weinig (8) km gereden.
Dus maar de A1 overgestoken, in de hoop dat het Ton Storkpad er maagdelijk wit bij zou liggen. Helaas bleek ook hier geen spatje sneeuw op de weg te liggen, zodat ik spijt kreeg dat ik niet gewoon de racefiets gepakt had. Vervolgens via de Reaalspolderweg en de Lange Muiderweg terug naar Muiden. Vlak voor de Keetpoortbrug had ik eindelijk mazzel. Het vrijerspaadje dat van hier langs het huis van Enrico naar de Naarderpoortbrug leidt, had de sneeuw kunnen vasthouden. Dus nog een paar meter van de bandjes kunnen genieten! Om 11:00 weer thuis, en inderdaad nog droog.
P.S. Als bewijs heb ik onderweg een paar foto’s met mijn smartphone gemaakt. Helaas is deze schrijver niet smart genoeg om ze ook naar het juiste adres te kunnen versturen. Jullie houden ze tegoed!
17 februari 2013 – ’t Hoogt, Soesterberg – 73 km – zwakke wind, variabele richtingen, voor de koffie bewolkt, daarna zonnig – 9 rijders: Marco, Marc, Herman, Aad, Rob, Rein, Enrico, Eric-Jan & Michiel
Mooie opkomst, hoewel Herman aangaf dat hij voortijdig zou afhaken vanwege familiale verplichtingen. Aad, bleek later, vond dat geen bezwaar 🙂 In een redelijk tempo reden we de gebruikelijke route. Bij Crailo haakte Herman af. Na later bleek Rob ook. Hier volgt zijn relaas:
Toen Herman vanochtend aangaf linksaf te gaan had ik al conditionele problemen en voorzag een lastig vervolg voor mijzelf en dan ook de groep. Vandaar dat ik in een opwelling besloot Herman te volgen. In Huizen ging hij – als echte linkse rakker- opnieuw linksaf en vervolgens heb ik de 2 bruggen gereden met koffie in ‘de Havenkom’. Rond 21.30 uur was ik thuis. Hopelijk hebben jullie een mooie rit gehad; het weer en de weg waren prima. Volgende week hoop ik in betere vorm te zijn.
Gezien het tijdstip van Rob’s thuiskomst is het de vraag of deze conditionele achterstand wel in één week valt weg te werken 🙂
Na nog even de longen goed te hebben getest in de klim voor ’t Hoogt was het tijd voor koffie en appelgebak. Het restaurant was verbouwd en zag er nu wit in plaats van bruin uit. Volgens schrijver dezes geen verbetering. Aad was afgelopen woensdag, volgens zijn zeggen, 27 geworden en nam daarom de consumpties voor zijn rekening. Van harte proficiat, Aad! Aad wil het fietsen met ons minstens volhouden tot hij het record van Gerard Smeenk heeft gebroken. Volgens hem zou dat over 3 jaar het geval zijn. Enig rekenwerk leerde dat hij nog 4 jaar te gaan heeft.
Na de stop door het bos naar Den Dolder. We passeerden daar de enige gladde plek tijdens onze rit. Daarna via de Pannekoeken Allée (Lage Vuursche) en Baarn weer terug op het parcours van onze heenrit. Bij de Torenflat sloeg Aad af. De anderen reden via de Overscheense Weg terug naar Muiden. Bij het Ton Storkpad sloeg Marco af naar Weesp en bij de Hakkelaar stapte schrijver dezes af. De overgeblevenen zullen zo’n vijf minuten later in Muiden zijn gearrriveerd. Lekker gefietst! Bij thuiskomst was de 1500 meter rit van Irene Wust aan de gang en de rest van de middag heeft schrijver dezes plezierig naar het schaatsen zitten kijken. Bijna had Sven Kramer van een Belg verloren! Ook deed Ajax goede zaken en zorgde PEC Zwolle voor de ‘Feijemoord’.
Kortom: fijne zondag!
3 februari 2013 – Rondje Ronde Hoep – 58 km – ZuidWestenwind kracht 5, half bewolkt – 5 rijders: Marco, Marc, Herman, Aad & Michiel
Rond half tien werd schrijver dezes gebeld door zijn buurman en zwager Cor met de mededeling: ‘er ligt een lijk bij de Wegman en je kan er niet langs’. Inderdaad was de Zuidpolderweg aan twee kanten afgezet en werd, na Herman nog even te hebben ingelicht, via de Dijkweg en Noordpolderweg naar het bankje gereden. Marco, Aad en erelid Gerard Smeenk stonden er al en waren op de hoogte van de vreselijke moord op een jonge vrouw. Enrico had zich via WhatsApp afgemeld wegens hoofdpijn. Na ongeveer 5 minuten kwam ook Herman via de aangepaste route aanrijden. We besloten tot een rondje Ronde Hoep met als opdracht om meer dan 49 km te rijden om Rijn van de eerste plaats van het klassement te verdringen J
Er stond een puist wind die volgens ons in vlagen wel windkracht 6 bereikte. Bij de Maxis besloot Herman een eigen rondje te rijden omdat hij ‘niet lekker op zijn fiets zat’. Via Driemond en Abcoude kwamen we bij de Voetangel waar we rechtsaf richting Ouderkerk afsloegen. Daarna langs de Amstel richting Waver. Hier kregen we de wind al af en toe in de rug. Langs de Waver ging het helemaal perfect. De Hoofdweg naar Waverveen was nog even een crime, maar daarna was het meestens ‘voor het lapje’. We legden aan bij de Punt voor een kopje koffie met appeltaart. Daarna langs het AR-kanaal naar Driemond en over de Hoge Brug. Marco sloeg halverwege de afzink af naar Weesp. Bij de stoplichten reed Aad door richting Hilversumse Meent en de andere twee reden door Weesp naar de Lange Muiderweg. Daar sloeg schrijver dezes af de Reaalsolderweg op om via het Ton Storkpad bij de Hakkelaar te geraken. Marc reed als enige naar Muiden terug.
20 januari 2013 – rondje Stichtse brug- 49 km – 6, ijzige noordoostenwind 5 Beaufort, grauw – 1 rijder: Rijn
Toen schrijver dezes om 2 over 10 bij het bankje arriveerde, bleek daar niemand te staan. Zouden ze dan al vertrokken zijn? Gauw doorgereden naar de Zuidpolderweg, maar daar was geen spoor van een fietser te ontwaren. Dus maar weer omgedraaid, om tot 5 over 10 te wachten.
Toen er niemand meer kwam opdagen, besloten tot een rondje Stichtse brug. In verband met de harde NO-wind tegen de klok in. Via Naarden, Laarder Hoogt, Blaricummer Hoogt en Huizer Hoogt aangekomen bij de Stichtse brug, welke met 34/21 beklommen werd. Daarna heerlijk voor de wind via Almere Buiten naar Muiden terug.
De paden waren geheel ijsvrij, op 200m bij Crailo na. Daar moest een single track genomen worden. Of de thuisblijvers gelijk hadden, laat ik maar in het midden. Wel wil ik Michiel verzoeken even een tussenstand op te maken…
13 januari 2013 – Oostvaardersbosplaats – 58 km, -4 – -1°, matige NoordOostenwind, zonnig – 8 rijders: Marco, Enrico, Rob, Marc, Herman, Rein, Aad & Michiel
Schrijver dezes dacht als eerste bij het bankje te zijn maar even later kwamen Aad en Marco terug van een ommetje vanwege de kou. Alras kwam de rest van het gezelschap uit alle gaten en hoeken aanzetten. Met uitzondering van Han die zich waarschijnlijk om tien uur nog even omdraaide J Het was aardig koud maar zonnig en een heel verschil met het depressief-makende weer van de laatste maanden. We kozen voor een tochtje naar de Oostvaardersplassen ipv ’t Hoogt bij Soesterberg. Via de Hollandse Brug kwamen we op het ‘Nieuwe Land’. Daarna via de geeigende, over het algemeen goed begaanbare, paden richting Knardijk. Even na Almere-Buiten, en nog lang niet bij de Knardijk, sloegen we op de Kotterbosweg linksaf het Jan van den Boschpad op. Via een mooie, voor schrijver dezes onbekende, route kwamen we bij het ‘Natuurbelevingscentrum de Oostvaarder’.
Vanuit het restaurant hadden we een prachtig uitzicht over water en land. Op dit land liepen behoorlijk wat Prezwalski paarden te grazen. Lang genoten we niet van dit uitzicht want Herman voelde zich, waarschijnlijk door afkoeling, heel niet goed. Het zag er zorgelijk uit en pas na een twintig minuten ging het weer beter. De consumpties werden deze keer gesponsord door Mark. Hij bleek, al weer enige tijd geleden, 53 te zijn geworden en tevens was hij 12,5 jaar getrouwd. Voorwaar, 2 prestaties om U tegen te zeggen. Mark stelde het op prijs dat wij niet voor hem zongen. Van harte proficiat, Mark!
Na de stop reden we richting Oostvaardersdijk. Met een aangenaam tempo en meest voor de wind reden we terug naar de Hollandse Brug. Af en toe werd door sommigen nog meegedemareerd met een andere, uiteengeslagen, groep die ons passeerde. Voor de voet van de brug reden we met deze groep op.
Over de brug reden Rob en, een wonderbaarlijk herstelde, Herman richting Naarden. De resterende groep viel bij de Hakkelaar uiteen. Koud maar lekker gefietst!
6 januari 2013 – Monnickendam – 55 km, ±8-10°, matige WestNoordWestenwind, bewolkt (tot de stop), zonnig (na de stop) – 9 rijders: Marco, Enrico, Rob, Marc, Herman, Rein, Han, Aad & Michiel
Een grote opkomst voor het ‘Grand Départ’. De vaste kern was compleet. Rein was na een afwezigheid van bijna 7 maanden (sinds 10 juni) ook weer van de partij. Han kwam als laatste aan maar miste ons gejoel (zie hieronder voor Enrico’s voorspellende gaven). We besloten voor Monnickendam omdat voorspeld was dat de westenwind naar het noordwesten zou draaien. Schrijver dezes heeft sinds zijn her-aantreden in november j.l. alleen nog maar in het Waterland gefietst.
Via de ge-eigende wegen reden we (deze keer niet via Holysloot, maar direct naar de dijk na Ransdorp) naar Uitdam. Het tempo was aangenaam te noemen. Vlak voor Uitdam ontwaarden we zo’n 300-400 meter voor ons een groep van een 15 rijders. Bij de t-kruising Marken-Monnickendam kon een vijftal zich niet langer beheersen. Deze groep moest en zou voor Monnickendam ingehaald worden, mede omdat we vreesden dat deze groep ook bij ‘de Zwaan’ neer zou strijken en de voorraad appelgebak zou uitputten. Rein, Rob, Herman en Michiel konden zich beheersen zodat zij 1 á 2 minuten later bij ‘de Zwaan’ arriveerden. De grote groep was in geen velden of wegen te bekennen maar was wel door ‘de vijf’ ingehaald.
De stop was wederom aangenaam, mede omdat Rein, vanwege zijn lange afwezigheid, de consumpties voor zijn rekening nam. Wat ons opviel was dat hij het tempo tot nu toe goed kon volgen. Wat Rein opviel was dat zijn gelijkenis met zijn, in de hoek-zittende, alter-ego niet klopte . Tijdens de stop was de zon gaan schijnen en de wind leek ook afgezwakt.
Op de Poppendammergouw, kort na Zuiderwoude, begon Rein toch het gemis aan ritme te voelen. Eerst waarschuwde hij ons voor water op de weg terwijl dat de sloot was. Volgens hem een fata-morgana terwijl hij toch als rasechte Muier moet weten dat het echte Fata Morgana in Muiden is te vinden. Later langs de volktuintjes was ‘de pijp leeg’ zodat hij na de Schellingwouderbrug direct linksaf sloeg richting IJburg. De anderen reden langs de camping en het waterschapshuis naar de Diemerzeedijk waar Rein tegelijkertijd, via IJburg, aankwam. Zo was hij nog niet van ons verlost. Echter door de wind in de rug ontstond nieuwe energie zodat we allen nog met een vaartje van boven de dertig naar Muiden terugreden. De kop is er af, lekker gefietst.
6 Januari – Bestemming onbekend, hopelijk zonnig weer, weinig wind en 10 rijders:
Bij het bankje verzamelde zich een uitgelaten menigte joelende fietsers. Het was dan ook de eerste rit van het jaar.